Interpretacja indywidualna z dnia 13 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.224.2024.1.DW

Czy otrzymywane przez Spółkę Prowizje stanowią przychody odsetkowe, zdefiniowane w art. 15c ust. 13 ustawy o CIT?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 kwietnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek, z 15 kwietnia 2024 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy otrzymywane przez Spółkę Prowizje stanowią przychody odsetkowe, zdefiniowane w art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i polskim rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Spółka prowadzi działalność, polegającą na finansowaniu klientów poprzez nabywanie wierzytelności z wystawionych przez nich faktur (faktoring).

Spółka w celu prowadzenia działalności uzyskuje środki finansowe od podmiotów zewnętrznych (tj. banki, obligatariusze, pożyczkodawcy itd.) w zamian za ustalone wynagrodzenie. Następnie, z wykorzystaniem tak pozyskanych środków finansowych oraz środków własnych, Spółka udziela finansowania m.in. na mocy umów współpracy zawieranych z klientami. Umowa współpracy jest umową faktoringu i określa zasady uzyskania przez klienta finansowania, w tym określa wynagrodzenie uiszczane Spółce w formie prowizji przez drugą stronę umowy.

Spółka prowadzi opisaną działalność poprzez platformę internetową, na której realizowane są wszystkie interakcje z klientami. Za pomocą platformy klient oferuje Spółce do wykupu przysługujące mu, niewymagalne wierzytelności wynikające z faktur VAT wystawionych wobec swoich kontrahentów. Wykup faktur następuje na podstawie odrębnej umowy przelewu wierzytelności. Umowa przelewu zostaje zawarta z chwilą akceptacji oferty przez Spółkę.

Spółka ma możliwość odstąpienia od umowy przelewu wierzytelności w terminie trzech lat od dnia jej zawarcia w przypadku, gdy z jakiejkolwiek przyczyny wierzytelność nie będzie mogła być zaspokojona. Tym samym, opisywaną umowę faktoringu należy traktować jako umowę faktoringu niepełnego, gdyż Spółka nabywa wierzytelność, ale w przypadku jej niezaspokojenia przez dłużnika dochodzi do cesji powrotnej.

Ponadto, zgodnie z postanowieniami umowy przelewu wierzytelności, Spółka nie przejmuje zobowiązań klienta wynikających z umowy łączącej go z kontrahentem, ani nie wstępuje do umowy w miejsce klienta.

Z tytułu przelewu wierzytelności, klient Spółki (dotychczasowy wierzyciel) otrzymuje cenę nabycia, której wysokość odpowiada nominalnej wartości wierzytelności brutto. Cena nabycia przelewana jest na rachunek bankowy klienta po potrąceniu Prowizji dla Spółki.

Prowizja, która przysługuje Spółce z tytułu wykupu faktur, określana jest każdorazowo w umowie przelewu. Spółka każdorazowo wylicza prowizję z danej umowy, posługując się w uproszczeniu poniższym wzorem:

kwota faktury x stawka procentowa + kwota faktury x liczba dni do terminu płatności x stawka procentowa za dzień + opłata za nominał

Rozliczenie wskazanej wyżej prowizji (dalej: „Prowizja”) oraz odrębnych opłat bankowych, co do zasady następuje na podstawie faktury VAT, wystawianej na koniec każdego miesiąca kalendarzowego i dostępnej na platformie.

Mając na uwadze powyższe, Spółka powzięła wątpliwości, co do podatkowego traktowania na gruncie art. 15c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”), Prowizji należnych Spółce w związku z zawartymi umowami.

Pytanie

Czy otrzymywane przez Spółkę Prowizje stanowią przychody odsetkowe, zdefiniowane w art. 15c ust. 13 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, otrzymywane przez Spółkę Prowizje spełniają przesłanki uznania ich za przychody o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Oznacza to, że wszelkie wydatki poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, należy traktować jako koszt uzyskania przychodu.

Natomiast, z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT wynika, że podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów, koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1) kwotę 3.000.000 złotych albo

2) 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tzw. zmodyfikowana podatkowa EBITDA).

Art. 15c ust. 3 i 4 ustawy o CIT stanowi, że przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

W art. 15c ust. 12 ustawy o CIT zdefiniowano koszty finansowania dłużnego, przez które rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Z kolei przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 ustawy o CIT).

Brzmienie przedstawionych wyżej definicji ustawowych kosztów finansowania dłużnego oraz przychodów o charakterze odsetkowym wskazuje na ich korelację. W definicji przychodów o charakterze odsetkowym wskazuje się bowiem, że uznaje się za nie m.in. inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego. Oznaczałoby to, że jeżeli dany rodzaj kosztów finansowych będzie stanowić koszt finansowania dłużnego dla jednej strony, to analogiczne przychody finansowe drugiej strony, odpowiadające takim kosztom finansowym, powinny stanowić przychody o charakterze odsetkowym w myśl art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

Umowa o współpracę zawarta pomiędzy Spółką a jej klientami polega na wykupie przez Spółkę nieprzeterminowanych wierzytelności finansowych, które powstały pomiędzy klientem a kontrahentem klienta. Wskazać należy, że opisywana umowa jest umową faktoringu. Zgodnie z przepisami prawa cywilnego faktoring jest umową nienazwaną, opartą na zasadzie swobody umów, ustanowionej w art. 353¹ Kodeksu cywilnego. Faktoring jest jedną z metod finansowania różnego rodzajów podmiotów. Polega on na tym, że faktor, nabywa od innego podmiotu, znanego jako faktorant, wierzytelności z tytułu sprzedaży towarów lub usług. Faktor nabywa te wierzytelności od faktoranta za określone wynagrodzenie. Celem umowy faktoringu jest zapewnienie przedsiębiorstwu szybszego dostępu do środków finansowych oraz ochrony należności klientów przed ryzykiem nieściągalności.

Wskazać należy, że usługi świadczone przez Spółkę na podstawie umowy współpracy są świadczeniem faktoringu niepełnego. Faktoring pełny różni się od faktoringu niepełnego tym, że w przypadku faktoringu pełnego faktor ponosi ryzyko związane z niewypłacalnością dłużnika po przejęciu wierzytelności. Jeśli dłużnik nie może spłacić wierzytelności, faktor nie ma możliwości dochodzenia zwrotu od sprzedawcy wierzytelności. Z kolei faktoring niepełny nie skutkuje przejściem ryzyka niewypłacalności dłużników klienta.

Spółka nabywa wierzytelności, ale ma jednocześnie możliwość odstąpienia od umowy przelewu wierzytelności w terminie trzech lat od dnia jej zawarcia w przypadku, gdy z jakiejkolwiek przyczyny wierzytelność nie będzie mogła być zaspokojona. Ponadto, samo nabycie przez Spółkę wierzytelności nie będzie skutkować ani przejęciem przez Spółkę zobowiązań klienta wynikających z umowy łączącej go z kontrahentem ani z wstąpieniem Spółki do umowy w miejsce klienta. Tym samym, faktoring świadczony na podstawie umowy o współpracę jest faktoringiem niepełnym. Ze względu na charakter umowy faktoringu, zdaniem Spółki koszty Prowizji związane z uzyskaniem od Spółki środków finansowych i z korzystaniem z tych środków należy traktować jako koszty finansowania dłużnego, a tym samym dla Spółki stanowią one przychody o charakterze odsetkowym.

W ocenie Spółki, z treści powyżej przywołanych przepisów wynika, że zakres kosztów związanych z finansowaniem dłużnym obejmuje wszelkie wydatki związane z pozyskaniem finansowania. Jest to obszerny katalog, co potwierdza użycie w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT sformułowania „w szczególności”. W związku z tym, należy przyjąć, że koszty finansowania dłużnego odnoszą się do wszystkich wydatków związanych z uzyskaniem środków finansowych od różnych podmiotów, włącznie z podmiotami powiązanymi. W szczególności do kosztów finansowania dłużnego należy zaliczyć następujące wydatki:

1) odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

2) opłaty,

3) prowizje,

4) premie,

5) część odsetkową raty leasingowej,

6) kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań, oraz

7) koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Ze względu na fakt, że koszty finansowania dłużnego obejmują różnorodne wydatki związane z pozyskaniem środków finansowych od innych podmiotów oraz ich użytkowaniem, w ocenie Spółki prowizja wynikająca z umowy współpracy jest kosztem finansowania dłużnego zgodnie z definicją zawartą w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT. Za zakwalifikowaniem kosztów prowizji jako kosztów finansowania dłużnego przemawia fakt, że koszt prowizji ponoszony w ramach zawieranych umów faktoringu jest wynagrodzeniem za udostępnienie oraz wykorzystanie środków. Oznacza to, że prowizja jest bezpośrednio powiązana z pozyskaniem środków finansowych. Ponadto definicja kosztów finansowania dłużnego wprost przywołuje opłaty i prowizje jako przykłady kosztów finansowania dłużnego. Powyższe potwierdza stanowisko Spółki, zgodnie z którym prowizję przysługującą Spółce z tytułu udzielenia finansowania należy traktować jako koszt finansowania dłużnego. Na charakter odsetkowy prowizji wskazuje również sposób kalkulacji Prowizji, gdzie elementami iloczynu jest czas korzystania ze środków oraz stawka procentowa ustalona indywidualnie dla Klienta, co jest mechanizmem zbliżonym do naliczania odsetek.

Z kolei, jak wskazano wcześniej, przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 ustawy o CIT). Oznacza to, że podatnik przy określeniu przychodu tego typu powinien stosować te same kryteria, które zastosował przy określaniu kosztów finansowania dłużnego. Skoro art. 15c ust. 13 ustawy o CIT stanowi, że inne przychody o charakterze odsetkowym odpowiadają kosztom finansowania, a do kosztów finansowania dłużnego zaliczane są m.in. opłaty i prowizje, zatem Prowizje otrzymywane przez Spółkę w ramach opisanych we wniosku umów faktoringu odpowiadają omawianym kosztom.

Otrzymana przez Spółkę Prowizja, uwzględnia podatek VAT i określana jest każdorazowo w umowie przelewu. Do obliczenia prowizji potrzebne są następujące dane: kwota faktury, liczba dni do terminu płatności, stawka procentowa ustalona wewnętrznie dla klienta, opłata za nominał. Prowizja jest sumą iloczynów wszystkich tych danych. Należy zauważyć, że art. 15c ust. 13 ustawy o CIT, który określa definicję przychodów odsetkowych poza odsetkami wymienia „inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom”. Użycie zwrotu „inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom” sugeruje to, że intencją ustawodawcy było zaliczenie do przychodów o charakterze odsetkowym także przychodów innych niż same odsetki, lecz o zbliżonym charakterze. Odsetki stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału.

Z powyższego wynika, że koszty prowizji ponoszone przez klientów Spółki powinny być traktowane jak inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT, ponieważ są one formą wynagrodzenia za udostępnienie kapitału pochodzącego od Spółki. Zatem, z uwagi na fakt, że prowizja jest rodzajem zapłaty za udostępnienie kapitału Spółki należy traktować ją jako przychód równoważny odsetkom.

Otrzymana przez Spółkę Prowizja poza tym, że odpowiada kosztom finansowania dłużnego, pełni też funkcję wynagrodzenia dla Spółki za udzielenie i korzystanie przez klientów ze środków finansowych, czyli stanowi przychód równoważny ekonomicznie odsetkom. Ze względu na fakt, że jako przychody odsetkowe traktujemy kwoty, które są należne podatnikowi z tytułu udzielonego finansowania i analogicznie stanowią koszt finansowania dłużnego po drugiej stronie, Spółka uważa, że uzyskiwane Prowizje z tytułu usług faktoringu spełniają przesłanki uznania ich za przychody o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

W konsekwencji, Prowizje uzyskiwane przez Spółkę od klientów, Spółka powinna traktować jako przychody o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

Podobna argumentacja została zawarta również w następujących wyrokach i interpretacjach:

1) W zakresie uznania kosztów faktoringu jako kosztów finansowania dłużnego - wyrok WSA w Warszawie z 8 stycznia 2020 r., III SA/Wa 1517/19:

„Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz fakt, że przez koszty finansowania dłużnego rozumie się „wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych i z korzystaniem z tych środków”, wynagrodzenie ponoszone przez skarżącą z tytułu nabywanej usługi faktoringu (w związku z otrzymaniem środków od faktora) stanowi koszt finansowania dłużnego, w rozumieniu art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p.”;

2) W zakresie uznania kosztów faktoringu jako kosztów finansowania dłużnego - pismo z dnia 13 lipca 2023 r., wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0111-KDIB1-3.4010.352.2023.1.PC:

„Z powyższego wynika zatem, że koszty ponoszone w związku z umowami faktoringu (prowizje, odsetki, opłaty) stanowią zapłatę za udostępnienie środków i korzystanie z nich. Oznacza to, że omawiane koszty stanowią koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p. i będą podlegały potencjalnemu limitowaniu w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów.”;

3) W zakresie rozumienia przychodów o charakterze odsetkowym - pismo z dnia 8 maja 2023 r., wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0111-KDIB2-1.4010.106.2023.1.AR:

„Skoro zatem przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związany z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w tym m.in. kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań, to za równoważne ekonomicznie tym kosztom przychody uznać należy wszelkiego rodzaju przychody związane z przekazaniem innym podmiotom środków finansowych oraz należności uzyskane za korzystanie przez te inne podmioty z tych środków (...)”;

4) W zakresie rozumienia przychodów o charakterze odsetkowym - wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 lipca 2020 r., sygn. III SA/Wa 2255/19: „Zaznaczyć bowiem należy, że - w myśl tego przepisu [art. 15c ust. 13 ustawy o CIT] - przychody odsetkowe są to przychody „odpowiadające” kosztom finansowania dłużnego. Innymi słowy, przychody o charakterze odsetkowym mają być - zdaniem sądu – „lustrzanym odbiciem” kosztów finansowania dłużnego. To bowiem co stanowi koszt finansowania dłużnego po stronie jednego podmiotu, dla jego kontrahenta stanowi przychód o charakterze odsetkowym”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175 dalej: „ustawa nowelizująca”) nastąpiła nowelizacja przepisów dotyczących kosztów finansowania dłużnego. Przesłanką dokonania tych zmian była konieczność dostosowania tej regulacji do wymogów dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „dyrektywa ATAD”).

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”),

podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1) kwotę 3 000 000 zł albo

2) kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[( P – Po ) – ( K – Am – Kfd )] x 30

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po - przychody o charakterze odsetkowym,

K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

W myśl art. 15c ust. 3 ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT,

Według art. 15c ust. 13 ustawy o CIT,

Przedmiotem wątpliwości Państwa jest to, czy otrzymywane przez Spółkę prowizje stanowią przychody odsetkowe, zdefiniowane w art. 15c ust. 13 ustawy o CIT.

W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, że w świetle art. 2 ust. 1 dyrektywy ATAD, koszty finansowania zewnętrznego oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomiczne równoważne odsetkom oraz wydatki związane z pozyskiwaniem finansowania, które mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z prawem krajowym. Wynikający zatem z dyrektywy ATAD zakres pojęcia „finansowanie zewnętrzne” jest bardzo szeroki.

Zaznaczenia w tym miejscu wymaga, że faktoring polega na wykupie przez faktora (bank lub inną instytucję finansową) nieprzeterminowanych wierzytelności finansowych, które powstały pomiędzy dostawcą towarów lub usług a ich odbiorcą. Przedsiębiorstwo korzystające z faktoringu szybciej otrzymuje środki finansowe wynikające z zawartej transakcji sprzedaży. Faktoring pozwala zatem przedsiębiorstwu skrócić cykl rotacji należności, a więc poprawić jego bieżącą płynność. Ponadto, faktoring umożliwia podmiotom gospodarczym ograniczyć ryzyko niewypłacalności kontrahenta (ryzyko to podejmuje faktor). Nie ulega zatem wątpliwości, że faktoring stanowi formę finansowania działalności gospodarczej.

Jak wynika z powyższego, ograniczenie kosztów na podstawie art. 15c ustawy o CIT, może dotyczyć jedynie kosztów zabezpieczenia zobowiązań, a nie wierzytelności.

Zatem, do przychodów o charakterze odsetkowym zalicza się m.in. otrzymane opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań przez kontrahentów, przychody z tytułu zabezpieczenia zobowiązań przez kontrahentów, w tym przychody z tytułu pochodnych instrumentów finansowych (tzn. to, co zostało wymienione jako koszty finansowania dłużnego w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT). Należy przyjąć, że same sformułowanie w art. 15c ust. 13 ustawy o CIT „inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego” odsyła do art. 15c ust. 12 ustawy o CIT.

W konsekwencji, należy uznać Państwa stanowisko za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm., dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).