Interpretacja indywidualna z dnia 7 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.227.2021.23.S/KW

Skutki podatkowe wydania towaru podmiotowi podszywającemu się pod kontrahenta.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

- stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 30 lipca 2021 r. (data wpływu 13 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej - uwzględniam przy tym stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 27 kwietnia 2022 r. sygn. akt I SA/Kr 349/22 (data wpływu prawomocnego orzeczenia: 25 marca 2024 r.);

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych wydania towaru podmiotowi podszywającemu się pod kontrahenta - jest nieprawidłowe,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 sierpnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 lipca 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie skutków podatkowych wydania towaru podmiotowi podszywającemu się pod kontrahenta.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 28 maja 2024 r. (wpływ 4 czerwca 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

„Wnioskodawca” prowadzi przeważającą działalność gospodarczą sklasyfikowaną pod kodem PKD 28.25.Z produkcja przemysłowych urządzeń chłodniczych i wentylacyjnych oraz jest czynnym podatnikiem VAT-UE nieprzerwanie od 22 kwietnia 2004 r.

W swojej ofercie Wnioskodawca zapewnia klientom detalicznym jak i klientom hurtowym wysokiej jakości urządzenia chłodnicze produkowane z wykorzystaniem najnowszych technologii. Do tego rodzaju sprzedaży stosuje on ekologiczne materiały, mogące być potem przedmiotem recyklingu. Tym samym, w ramach oferty Wnioskodawcy dostępne są między innymi następujące typy urządzeń:

• lady chłodnicze;
• wyspy;
• regały chłodnicze;
• urządzenia fast food;
• urządzenia do napojów;
• witryny cukiernicze;
• dystrybutory do lodów;
• szafy;
• nadstawki;
• zamrażarki skrzyniowe;
• urządzenia laboratoryjne i medyczne.

W związku z rozwojem przedsiębiorstwa Wnioskodawcy oraz posiadanym przez niego potencjałem produkcyjnym Wnioskodawca stale pozyskuje nowych klientów. Model biznesowy Wnioskodawcy zakłada zatem, iż dokonuje on dostawy towarów na rzecz nowych klientów, którzy mają potencjał, aby stać się stałymi odbiorcami, stałych odbiorców oraz klientów jednorazowych (takich na rzecz których realizowane jest wyłącznie jedno zamówienie).

W związku z powyższym, 14 września 2020 r. Wnioskodawca, posiadając mailowe zapytanie handlowe z 12 lutego 2020 r. nawiązał kontakt z firmą Spółka A. tj. z osobą przedstawiającą się jako Dyrektor Handlowy Spółki A. (dalej jako „Kontrahent”). Kontakt został nawiązany za pomocą poczty elektronicznej email w języku francuskim. Przed rozpoczęciem rozmów handlowych, Wnioskodawca sprawdził dane tej osoby poprzez weryfikację jej mediów społecznościowych i powiązania ze spółką A., które wykazały, iż Dyrektorem Handlowym jest faktycznie osoba pod danym imieniem i nazwiskiem. Adres mailowy, z którego została dostarczona wiadomość Kontrahenta z propozycją nawiązania współpracy, również nie wzbudzał na tamten moment wątpliwości Wnioskodawcy. Ponadto, kontakt z Kontrahentem prowadzony był w języku francuskim - zarówno ze zlecającym zamówienie jak i osobą odpowiedzialną za odbiór towaru na magazynie.

W trakcie rozmów handlowych, Wnioskodawca podjął szereg czynności sprawdzających, mających na celu zweryfikowanie czy Kontrahent, z którym zamierza nawiązać współpracę ma odpowiednie zaplecze techniczne i organizacyjne do obsługi takiego zamówienia. Taka procedura zwyczajowo prowadzona była poprzez udanie się do siedziby nowego kontrahenta i potwierdzenie tożsamości osoby składającej zamówienie. Również i kontrahenci Wnioskodawcy często udawali się do siedziby Wnioskodawcy, tak aby sprawdzić na jakich pracuje on maszynach, jak wygląda jego zakład produkcyjny, czy też po prostu w celu nawiązania relacji handlowej. Jednakże, w związku z restrykcjami związanymi z obowiązującym na całym świecie stanem epidemii COVID-19 przeprowadzenie tej zwyczajowej procedury nie było możliwe, bowiem na całym świecie panowały nadzwyczajne, do tej pory nie spotykane obostrzenia. Nie zmieniło to jednak podejścia Wnioskodawcy co do obowiązku zabezpieczenia się na okoliczność wystąpienia powyższej sytuacji.

Z tego względu, Wnioskodawca przed nawiązaniem współpracy skorzystał z usług przedsiębiorstwa - firmy ubezpieczeniowej zapewniającej przedsiębiorstwom ochronę przed ryzykiem braku płatności oraz dostarczającym informację o kondycji finansowej danego kontrahenta. W ramach świadczonych przez firmę ubezpieczeniową usług, Wnioskodawca wystąpił i uzyskał, w ramach zarządzania ryzykiem handlowym, limit kredytowy do wysokości 200 000 PLN dla Spółki A., limit ten przyznano 22 września 2020 r. (uzyskanie oczekiwanej wysokości linii kredytowej, zgodnej z wartością zamówienia, pogłębiło zaufanie do prowadzonych rozmów z Kontrahentem). Ponadto, Wnioskodawca sprawdzał, czy Kontrahent widnieje w stosownych rejestrach oraz czy jego status podmiotowy pozwala mu na nabycie towarów w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia (u Wnioskodawcy dostawa w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy). Z analizy Wnioskodawcy wynikło, iż Kontrahent widniał w rejestrze VIES jako czynny podatnik VAT-UE.

Po przeprowadzeniu całej procedury weryfikacyjnej, Wnioskodawca potwierdził możliwość nawiązania współpracy. Oferta została zaakceptowana mailowo (doszło zatem do zawarcia umowy w formie dokumentowej). Również w drodze negocjacji handlowych, Kontrahent wynegocjował od Wnioskodawcy 50% rabat, który miał być zachętą do kontynuacji w przyszłości współpracy.

Tym samym, 21 września 2020 r. Kontrahent złożył zamówienie na:

• 6 sztuk szafy (...) w cenie wynikającej z faktury 715 EUR za sztukę po udzieleniu rabatu;
• 3 sztuki szafy (...) w cenie wynikającej z faktury 930,80 EUR za sztukę po udzieleniu rabatu;
• 1 sztuka szafy (...) w cenie wynikającej z faktury 1.382,40 EUR za sztukę po udzieleniu rabatu;
• 7 sztuk szafy (...) w cenie wynikającej z faktury 1.510 EUR za sztukę po udzieleniu rabatu.

Dokument ten był opatrzony podpisem i pieczątką Dyrektora Handlowego Kontrahenta. Na zamówieniu umieszczone były poprawne dane kontaktowe oraz rejestrowe Kontrahenta. Dokument posiadał logo tego Kontrahenta oraz wskazany był adres magazynu, do którego ma być dostarczony towar wraz z numerem telefonu do osoby kontaktowej w tym magazynie.

W tamtym okresie takie zamówienie nie było czymś nadzwyczajnym. Bardzo często zdarzało się, iż pojedynczy klienci składali jednostkowe zamówienia na mniejsze jak i większe kwoty. Ponadto, Wnioskodawca stara się cały czas wchodzić we współpracę z nowymi kontrahentami. Podczas rozmów telefonicznych z Kontrahentem, Kontrahent nie wzbudzał żadnych podejrzeń.

Co więcej, po analizie profilu działalności gospodarczej Kontrahenta (którą jest prowadzenie supermarketów) oraz przedmiocie zamówienia, Wnioskodawca nie mógł mieć większych podejrzeń, bowiem wymienione wyżej szafy są szafami chłodniczymi i mroźniczymi, których nabywanie dla celów prowadzenia supermarketów lub hipermarketów jest dość powszechne (np. dla celów składowania mrożonek, mięs itp.). Przekonanie, iż dany Kontrahent nie chce postępować w sposób zwodzący, wzbudzał również fakt, iż dostawa była zasadniczo jednostkowa oraz w skali miesięcznej sprzedaży nie była wysoka, gdyż jej łączna wartość z faktury wyniosła (…) co przy przychodach Wnioskodawcy nie stanowiło wysokiej kwoty.

Tym samym, Wnioskodawca wspólnie z Kontrahentem ustalił, iż termin płatności za powyższe zamówienia będzie wynosić 30 dni od dnia wystawienia faktury, co było odpowiednie w ocenie Wnioskodawcy z tytułu otrzymania ubezpieczenia należności w ramach przyznanego limitu kredytowego przez firmę ubezpieczeniowej. Ustalone ponadto zostało, iż Wnioskodawca refakturuje na Kontrahenta wartość usługi spedycyjnej mającej na celu dostarczenie danych towarów - co jest powszechnym zachowaniem. Dokumenty transportowe, w tym CMR, wróciły do Wnioskodawcy wraz z potwierdzeniem wywozu towarów poza terytorium kraju i dostarczenia ich do wskazanego przez Kontrahenta miejsca. Za organizację transportu odpowiedzialny był zaufany kontrahent Wnioskodawcy tj. przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą pod firmą B.

W związku z brakiem otrzymania płatności za dostawę w terminie wymagalności (tj. 24 października 2020 r. ), 28 października 2020 r. wystosowane zostało pismo do Kontrahenta, w którym został on zawezwany do zapłaty. Jednakże, kontrahent nie odpowiedział w żaden sposób na to wezwanie. W kolejnym tygodniu na skutek braku jakiegokolwiek kontaktu z kontrahentem oraz otrzymania informacji od ubezpieczyciela należności w temacie oszustw na rynku francuskim.

Wnioskodawca nabrał podejrzeń co do możliwości wyłudzenia towaru. W związku z powyższym, Zarząd Wnioskodawcy złożył w imieniu Wnioskodawcy 12 listopada 2020 r. zawiadomienie do Prokuratury Rejonowej o możliwości popełnienia przestępstwa, któremu nadana została sygnatura (…) w sprawie:

1.doprowadzenia w okresie czasu od 10 sierpnia 2020 r. do 9 listopada 2020 r. w nieustalonym miejscu, za pośrednictwem sieci Internet, działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedstawicieli spółki Wnioskodawcy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tej spółki w kwocie (…) zł przy złożeniu zamówienia na dostawę urządzeń chłodniczych, zamrażarek skrzyniowych po uprzednim wprowadzeniu przedstawicieli spółki w błąd co do rzeczywistych danych podmiotu dokonującego zamówienia i zamiaru uregulowania należności wynikających z wystawionych faktur VAT, czym działano na szkodę Wnioskodawcy, tj. o przest. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.;

2.usiłowania doprowadzenia w okresie czasu od 10 sierpnia 2020 r. do 9 listopada 2020 r. w nieustalonym miejscu, za pośrednictwem sieci Internet, działając z krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedstawicieli Wnioskodawcy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tej spółki w kwocie (…) zł przy złożeniu zamówienia na dostawę urządzeń chłodniczych, zamrażarek skrzyniowych,po uprzednim wprowadzeniu przedstawicieli spółki w błąd co do rzeczywistych danych podmiotu dokonującego zamówienia, i zamiaru uregulowania należności wynikających z wystawionych faktur VAT, czym działano na szkodę Wnioskodawcy, tj. o przest. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.;

3.usiłowania doprowadzenia w okresie czasu od 7 sierpnia 2020 r. do 9 listopada 2020 r. w nieustalonym miejscu, za pośrednictwem sieci Internet, działając z krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedstawicieli Wnioskodawcy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tej spółki w kwocie (…) Euro stanowiących równowartość (…) zł, przy złożeniu zamówienia na dostawę urządzeń chłodniczych, po uprzednim wprowadzeniu przedstawicieli spółki w błąd co do rzeczywistych danych podmiotu dokonującego zamówienia, tj. i zamiaru uregulowania należności wynikających z wystawionych faktur VAT, czym działano na szkodę Wnioskodawcy, tj. o przest. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Podkreślenia wymaga również fakt, iż Wnioskodawca za pośrednictwem firmy ubezpieczeniowej uzyskał informację od kancelarii adwokackiej reprezentującą Kontrahenta, iż:

• kontrahent nigdy nie złożył zamówienia do Wnioskodawcy oraz nigdy nie otrzymał dostawy jakichkolwiek urządzeń;
• pieczątka złożona na zamówieniu nie odpowiada pieczątce stosowanej przez Kontrahenta;
• złożony podpis mający być rzekomo podpisem Dyrektora Handlowego nie jest faktycznie jego podpisem;
• wskazany magazyn w nie jest magazynem Kontrahenta;
• wyłączną działalnością Kontrahenta jest prowadzenie supermarketów i hipermarketów w jednym departamencie, bez prowadzenia działalności poza innym departamentem;
• kontrahent dowiedział się o tym żądaniu dopiero po zawezwaniu go do zapłaty;
• kontrahent na podstawę uzyskanych informacji przekazał zawiadomienie do prokuratora działającego przy Trybunale Sądowym;
• kontrahent odmówił uiszczenia należności, jako że nie był on podmiotem składającym dane oświadczenie woli.

Ostatecznie, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż transakcję rozpoznał w informacji podsumowującej i deklaracji podatkowej oraz posiadał stosowne dokumenty przed złożeniem deklaracji za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy. Jednakże, po wykryciu przestępczego procederu z ostrożności procesowej, wystawił z datą na 30 października 2020 r. korektę do faktury WDT dot. sprzedaży za wrzesień 2020 r. oraz opodatkował dostawę stawką krajową 23%.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że postanowieniem o podjęciu zawieszonego śledztwa z (...)., sygn. akt: (...)wydanym przez prokuratora Prokuratury Okręgowej podjęto zawieszone śledztwo w sprawie doprowadzenia Wnioskodawcy z do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) zł i inne, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i inne.

Następnie prokurator Prokuratury Okręgowej po zapoznaniu się z aktami śledztwa prowadzonego pod sygnaturą akt (...) w sprawie doprowadzenia Wnioskodawcy do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) zł i inne, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i inne, na zasadzie art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. postanowił umorzyć śledztwo w sprawie opisanej w Postanowieniu o umorzeniu śledztwa z (...) r.

 Jak wskazano w uzasadnieniu postanowienia o umorzeniu śledztwa: „Wobec ujawnienia przez organy wymiaru sprawiedliwości Republiki Francuskiej faktu zatrzymania kilkunastu osób, które najprawdopodobniej wyłudziły oraz usiłowały wyłudzić towar od wymienionych wyżej podmiotów polskich, w marcu 2021 roku, w oparciu o art. 21 Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 roku, sporządzonej w Strasburgu, przekazano właściwym organom ścigania państwa, które dokonało zatrzymania sprawców, niniejsze postępowanie do dalszego prowadzenia (k. 1186-1187)". Jak dalej wskazano w uzasadnieniu, przekazanie francuskim organom ścigania postępowania do dalszego prowadzenia stanowi negatywną przesłankę procesową, dlatego powinno się zaniechać jego dalszego prowadzenia przez polskie organy ścigania. Wskazano też, że doszło do skutecznego przekazania przedmiotowego postępowania do prowadzenia francuskim organom ścigania, które są właściwe do dalszego prowadzenia śledztwa w przedmiotowym zakresie.

Oba wymienione powyżej postanowienia prokuratora Prokuratury uzyskały walor prawomocności, a Wnioskodawca nie złożył zażaleń na żadne z tych postanowień.Z uwagi na to, że śledztwo w przedstawionym zakresie toczy się nadal przed francuskimi organami ścigania, to własne stanowisko w sprawie przedstawionej przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie uległo zmianie.

Pytanie

1)Czy poprawna jest wykładania art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT, prezentowana przez Wnioskodawcę, że w przypadku gdy padł on ofiarą oszustwa, ale dochował przy tym należytej staranności to nie jest on zobowiązany do rozpoznawania przychodu w wysokości ceny wynikającej z faktury wystawionej na podmiot, którego dane zostały wykorzystane do oszustwa?

2)Czy poprawna jest wykładania art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, prezentowana przez Wnioskodawcę, że w przypadku gdy padł on ofiarą oszustwa, ale dochował przy tym należytej staranności jest on uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania wartość utraconych towarów?

3)W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 (winno być pytania nr 2), Wnioskodawca pragnie zadać pytanie w zakresie momentu, w którym powinien on zaliczyć dane wartości utraconych towarów do kosztów uzyskania przychodów?

4)Czy poprawna jest wykładnia art. 42 ustawy o VAT prezentowana przez Wnioskodawcę, że w przypadku gdy padł on ofiarą oszustwa i dostarczył towar nie do Kontrahenta, tylko do osoby podszywającej się pod niego, przy czym dochował on przy doborze Kontrahenta należytej staranności pod kątem jego weryfikacji, uzyskał stosowne dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza granice kraju do innego Państwa Członkowskiego UE oraz spełnił inne materialne i formalne warunki stosowania stawki 0%, to jest on uprawniony do zastosowania stawki 0% przewidzianej dla transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań nr 1, 2, 3 dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast w zakresie pytania nr 4 dotyczącego podatku od towarów i usług, wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Państwa stanowisko w sprawie:

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do rozpoznania przychodu od towaru, który był przedmiotem oszustwa gospodarczego, niezależnie od tego, jak zostanie zakwalifikowane zaistniałe zdarzenie na gruncie prawa karnego.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą uważa się osiągnięte w roku podatkowym należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 16 listopada 2006 r. cecha „należności” dotyczy kwot, które są wymagane w rozumieniu prawa cywilnego, a zatem zasadne jest przyjęcie, iż przychodami w rozumieniu art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. stają się kwoty, których podatnik może skutecznie się domagać od swego kontrahenta.

Podobnie również podkreśla się w doktrynie, iż przychodem należnym będzie wyłącznie wierzytelność wymagalna, na podstawie której Wnioskodawca mógłby się domagać otrzymania konkretnej kwoty (P. Małecki. M. Mazurkiewicz [w] P. Małecki. M. Mazurkiewicz. CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. XI, Warszawa 2020, art. 12).

Zważając na przedstawione w stanie faktycznym okoliczności, należy uznać, iż w stosunku do Wnioskodawcy, wyżej wymieniona przesłanka nie znajdzie zastosowania. Faktura dokumentująca sprzedaż nie dotyczy dostawy towarów na rzecz podmiotu widniejącego na niej, ale jest efektem wyrafinowanego i dobrze przemyślanego oszustwa, jakiego ofiarą padł Wnioskodawca.

Z tego względu, pod warunkiem późniejszego wykazania np. w toku kontroli podatkowej, że Wnioskodawca padł ofiarą oszustwa, Wnioskodawca nie powinien rozpoznawać tej kwoty jako przychodu podatkowego, gdyż na podstawie tej faktury nie powstaje po jego stronie żadne przysporzenie (nie jest w stanie prowadzić windykacji tej należności czy też domagać się od Kontrahenta zapłaty, bowiem nigdy nie został między nimi nawiązany żaden stosunek prawny)

W podobny sposób wypowiedział się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 12 lutego 2021 r. znak 0113-KDIPT2-1.4011.848.2020.2.ISL, w której stwierdził, że biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro transakcja sprzedaży towaru przez Spółkę jawną, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, została udokumentowana fakturami, jednakże ww. sprzedaż dokonana została na rzecz podmiotu podającego się za reprezentanta Spółki włoskiej, wskutek czego doszło do kradzieży/przywłaszczenia towaru Spółki jawnej, to nie można uznać, aby doszło do faktycznej sprzedaży tego towaru, a co za tym idzie powstania przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawcy jako wspólnika tej Spółki. Zatem, Wnioskodawca nie powinien rozpoznawać proporcjonalnie do swojego udziału w Spółce przychodu z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w wysokości ceny wynikającej z faktury wystawionej na ww. podmiot, tj. Spółkę włoską, której dane zostały wykorzystane do oszustwa, a która nie była w rzeczywistości nabywcą, a towar został skradziony przez niezidentyfikowaną osobę podszywającą się pod jej reprezentanta.

Pomimo faktu, że powyższa interpretacja dotyczyła wspólnika spółki jawnej, która podlega zasadzie transparencji podatkowej, to samo stwierdzenie przez organ podatkowy, iż zdarzenie kradzieży/ przywłaszczenia towaru (w tym przypadku w wyniku oszustwa) jest wystarczające aby uznać brak obowiązku rozpoznania po stronie Wnioskodawcy należnego przychodu.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy poniesiony wydatek na nabycie/ wytworzenie utraconych w wyniku oszustwa towarów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, bowiem tego rodzaju zdarzenie spełnia definicję kosztu z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, z czego jako dodatkowy warunek Wnioskodawca w toku ewentualnej kontroli podatkowej powinien wykazać, że dochował on należytej staranności. Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że nie domaga się, aby przedmiotem oceny w ramach jego wniosku o wydanie interpretacji indywidualne, był fakt czy dochował on należytej staranności, a wyłącznie potwierdzenie, że pod warunkiem jej dochowania możliwe jest zaliczenie wydatków poniesionych na nabycie/ wytworzenie towarów do kosztów uzyskania przychodów.

Na samym wstępie Wnioskodawca zaznacza, że nie domaga się, aby przedmiotem oceny w ramach jego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej był fakt czy dochował on należytej staranności, a wyłącznie potwierdzenie, że pod warunkiem jej dochowania możliwe jest zaliczenie wydatków poniesionych na nabycie/ wytworzenie towarów do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (tzw. koszty niestanowiące KUP). Z powyższego wynika, że aby zaliczyć dany wydatek do kosztów podatkowych Spółki, charakter tego wydatku powinien spełniać następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika;
• jest definitywny, a więc bezzwrotny;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT;
• został właściwie udokumentowany.

Z powyższego kształtowane są ogólne warunki umożliwiające podatnikom zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów poniesionych przez nich wydatków. Niemniej jednak, jest ona na tyle ogólna i szeroka, że przy przeprowadzaniu takiej oceny należy posiłkować się dorobkiem orzeczniczym oraz interpretacjami indywidualnymi wydanymi przez organy podatkowe.

Tym samym, aby można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów utracony towar na skutek oszustwa wymagane jest:

• dołożenie należytej staranności przy doborze kontrahenta lub zabezpieczenia i pieczy nad utraconym towarem;
• zakup tego towaru w celu uzyskania przychodów.

W podobny sposób wypowiedział się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 17 października 2018 r. znak: 0112-KDIL3-1.4011.335.2018.1.AA w której podatnikowi odmówione zostało prawo do zaliczenia straconych towarów do KUP, gdyż w przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego Wnioskodawca nie wykazał, że podjął wszelkie niezbędne działania zabezpieczające przed powstaniem straty będącej wynikiem działalności przestępczej, tj. nie dochował należytej staranności w celu zapobieżenia zaistniałemu ubytkowi w towarze handlowym, a jak zaznaczono powyżej - kosztem podatkowym może być tylko taki wydatek, który jest następstwem zdarzeń (w postaci działania lub zaniechania) niezależnych od woli podatnika (tu: Wnioskodawcy).

W przedstawionej sytuacji nie można tego zauważyć. Wnioskodawca nie wskazał, czy sam miał jakikolwiek nadzór nad pracownikami i majątkiem, który stanowi jego własność. Fakt ten pośrednio potwierdza postanowienie prokuratury, która umorzyła śledztwo z uwagi niewykrycia sprawcy.

Podobnie również wypowiedział się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 27 marca 2018 r. znak: 0115-KDIT3.4011.99.2018.2.PSZ w której stwierdził, że na udokumentowanie działań zmierzających do odzyskania straty gromadzi Pan dokumentację taką jak zawiadomienia o popełnieniu czynu zabronionego, postanowienia policji o wszczęciu bądź umorzeniu postępowania. Występuje Pan również z wezwaniem do zapłaty, często uczestniczy, jako pokrzywdzony w postępowaniu karnym. Na tle przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego - w szczególności informacji o prawidłowym zabezpieczeniu towarów, a także o złożeniu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa - stwierdzić należy, że jeżeli kradzież towarów była następstwem zdarzenia losowego, a Pan dochował należytej staranności przy pieczy i zabezpieczeniu towarów, to zostały spełnione przesłanki uprawniające do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości towarów skradzionych z magazynu firmy.

Mając na uwadze powyższe, pod warunkiem, że Wnioskodawca dochował należytej staranności przy doborze kontrahenta oraz towar ten pozostawał w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, to będzie on uprawniony do zaliczenia wartości utraconych towarów na skutek oszustwa do kosztów uzyskania przychodów.

Ad 3

Zdaniem Wnioskodawcy, momentem, w którym będzie mógł on zaliczyć poniesiony wydatek na nabycie/ wytworzenie utraconych w wyniku oszustwa towarów, będzie moment wydania przez prokuratora postanowienia o zakończeniu postępowania dotyczącego kradzieży.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Ponadto, stosownie do treści art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności, zdaniem Wnioskodawcy będzie on uprawniony do zaliczenia wartości utraconych towarów do kosztów uzyskania przychodów w momencie wydania przez prokuratora postanowienia o zakończeniu postępowania karnego w sprawie opisanej w niniejszym stanie faktycznym.

Podobnej kwalifikacji prawnej dokonał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 27 marca 2018 r. znak: 0115-KDIT3.4011.99.2018.2.PSZ, w której omówił dany problem w podobny sposób jak Wnioskodawca. Stwierdził on, iż strata jako zdarzenie losowe stanowi pośredni koszt uzyskania przychodu. Zatem w analizowanej sytuacji faktyczną datą poniesienia kosztu podatkowego związanego z kradzieżą towarów będzie data, w której otrzymał Pan postanowienie o zakończeniu postępowania dotyczącego kradzieży. Postanowienie z tą datą zakończenia postępowania bowiem stanowiło dokument potwierdzający poniesioną stratę, a prawidłowe udokumentowanie straty poniesionej w związku z kradzieżą jest jednym z podstawowych warunków zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów.

Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania

Rozpatrzyłem Państwa wniosek - 5 listopada 2021 r. wydałem postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie Państwa wniosku, na podstawie art. 13 § 2a, art. 165a § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) znak 0112-KDIL1-3.4012.363.2021.4.KK, 0114-KDIP2-2.4010. 227.2021.5.KW.

Postanowienie doręczono Państwu 20 listopada 2021 r.

Zażalenie na postanowienie

30 listopada 2021 r. wnieśli Państwo zażalenie na ww. postanowienie. Uzupełnili Państwo zażalenie pismem z 2 grudnia 2021 r. (wpływ 7 grudnia 2021 r. ).

Wnieśli Państwo o uchylenie postanowienia w całości i wydanie interpretacji indywidualnej, o którą Państwo wnosiliście.

Postanowienie utrzymujące w mocy zaskarżone postanowienie

Po ponownym rozpoznaniu Państwa sprawy i rozpatrzeniu zażalenia - 27 grudnia 2021 r. wydałem, na podstawie art. 13 § 2a, art. 221, art. 233 § 1 pkt 1 i art. 239 w zw. z art. 14 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa postanowienie o utrzymaniu w mocy postanowienia znak 0112-KDIL1-3.4012.363.2021.4.KK, 0114-KDIP2-2.4010.227.2021.5.KW, stwierdzając brak podstaw do jego uchylenia.

Postanowienie doręczono Państwu 3 stycznia 2022 r.

Skarga na postanowienie

Pismem z 1 lutego 2022 r. wnieśli Państwo skargę na to postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Skarga wpłynęła do nas 3 lutego 2021 r.

W skardze wnieśli Państwo o uchylenie w całości postanowienia Organu o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia (w tym postanowienia wydanego przez Organ w pierwszej instancji) oraz o merytoryczne rozpatrzenie wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego zgodnie z przedstawionymi we wniosku (oraz jego uzupełnieniu) okolicznościami faktycznymi i prawnymi.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 27 kwietnia 2022 r. sygn. akt I SA/Kr 349/22 uchylił zaskarżone postanowienie oraz postanowienie je poprzedzające w całości.

13 lipca 2022 r. organ złożył skargę kasacyjną nr 0110-KWR2.4020.33.2022.2.MG od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 13 grudnia 2023 r. sygn. akt II FSK 1331/22 oddalił skargę kasacyjną organu i zasądził zwrot kosztów sądowych na Państwa rzecz.

25 marca 2024 r. do organu wpłynął zwrot akt wraz z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 27 kwietnia 2022 r. sygn. akt III SA/Kr 349/22. Ten dzień wyznaczył nowy, trzymiesięczny termin do ponownego załatwienia sprawy.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

1.uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

2.ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwowe wniosku w zakresie skutków podatkowych wydania towaru podmiotowi podszywającemu się pod kontrahenta - jest nieprawidłowe,

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Objęte powyższą regulacją przychody muszą być zatem następstwem prowadzonej działalności gospodarczej, stąd też między przychodem a działalnością gospodarczą musi istnieć związek skutkujący powstaniem przychodu. Określenie „związane z działalnością gospodarczą” pojmuje się dość szeroko uznając tym samym, iż przychodami z tego źródła są nie tylko przychody będące bezpośrednim wynikiem tej działalności, ale także przychody z każdej innej działalności z nią związanej, w tym w szczególności z tytułu niektórych operacji finansowych.

Ustawodawca nie zastrzega, że przychodem są tylko wymienione w art. 12 ustawy o CIT przysporzenia, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności gospodarczej osoby prawnej. Wszelkie wpłaty pieniężne, o ile spełniają inne wymagania podane w Rozdziale 2 ustawy o CIT, winny być uznane za przychód osoby prawnej zwłaszcza, że listę przysporzeń - stanowiącą katalog zamknięty, którego zakres nie podlega rozszerzeniu czy też zawężeniu - które nie mogą być zaliczone do przychodów zawarto w ust. 4 cytowanego przepisu.

Z treści cyt. art. 12 ust. 3 ustawy o CIT wynika więc, iż przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia.

Przychody należne odnoszą się do przychodów związanych z działalnością gospodarczą. Jako takie przychody nie powinny być więc traktowane wyłącznie przychody ściśle wynikające z tej działalności, przykładowo z tytułu sprzedaży towarów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Za przychody związane z działalnością gospodarczą należy uznać nie tylko przychody będące bezpośrednim wynikiem tej działalności, ale również przychody z każdej innej działalności z nią związanej. Jako przychody należne powinny być zatem traktowane te przysporzenia, które nie powstałyby gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej.

Z wniosku wynika, że Spółka, po uzyskaniu zamówienia od kontrahenta, dokonała dostawy towarów. Przed realizacją zamówienia - co wynika z opisu stanu faktycznego - dokonali Państwo weryfikacji kontrahenta m.in. poprzez sprawdzenie bazy VIES, weryfikację osób podpisujących zamówienie oraz miejsca dostarczenia towaru. Należności Spółki z tytułu sprzedaży zostały również ubezpieczone. Spółka wystawiła faktury dokumentujące transakcje. Okazało się jednak, że pod faktycznego klienta Spółki podszył się ktoś inny i padli Państwo ofiarą oszustwa. Sprawa została przez Państwa zgłoszona do prokuratury. Jak wynika z uzupełnienia opisu stanu faktycznego 14 kwietnia 2023 roku Spółka otrzymała postanowienie o umorzeniu śledztwa przez prokuraturę w Polsce z uwagi na przekazanie przedmiotowego postępowania do prowadzenia francuskim organom ścigania.

Wskazali Państwo, że doszło do skutecznego przekazania przedmiotowego postępowania do prowadzenia francuskim organom ścigania, które są właściwe do dalszego prowadzenia śledztwa w przedmiotowym zakresie. Spółka nie wniosła zażalenia na ww. postanowienie.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest obowiązek rozpoznania przychodu podatkowego z tytułu dostawy towarów, w związku z którą zostali Państwo oszukani.

Jak wcześniej wskazano o przychodzie z działalności gospodarczej można mówić już w momencie powstania uprawnienia podatnika do uzyskania przysporzenia, niezależnie od jego faktycznego otrzymania. Przychodami należnymi są bowiem należności stanowiące efekt działalności gospodarczej podatnika, których wydania może on żądać od drugiej strony umowy. Przychody będą należne nawet wówczas, gdy podatnik ich nie otrzyma albo zrezygnuje z ich otrzymania lub odroczy termin płatności.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego wskazać należy, że w przedstawionej we wniosku sytuacji powinni Państwo wykazać przychód należny wynikający z wystawionej faktury. Zauważa się, że przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. Wnioskodawca podjął kroki prawne w celu odzyskania należności, zgłaszając sprawę do polskich i zagranicznych organów ścigania - z opisu stanu faktycznego wynika, że postępowanie to nadal jest w toku i nie zostało zakończone. Jak wynika z uzupełnienia wniosku śledztwo toczy się nadal przed francuskimi organami ścigania.

Kwestie związane z wyłudzeniem towaru i popełnieniem na szkodę podatnika przestępstwa oszustwa, jak i również kwestia ważności zawartej umowy znajdują się poza kognicją ustaw podatkowych (a w konsekwencji organów podatkowych) i mogą stanowić ewentualne pole do dochodzenia przez Państwa roszczeń na gruncie przepisów prawa karnego i cywilnego (co też Państwo uczynili). Okoliczności te nie wpływają na kwestię momentu rozpoznania przychodu z działalności gospodarczej w myśl ustawy o CIT, która zawiera unormowania autonomiczne w tym zakresie.

Zatem dopóki ww. postępowanie nie zostanie zakończone, a Państwo nie będą dysponowali stosownym dokumentem to potwierdzającym, to brak jest podstaw do twierdzenia, że przychód wynikający z wystawionej faktury nie jest przychodem należnym. Otrzymanie takiego prawomocnego dokumentu może być ewentualnie podstawą do dokonania korekty przychodu, zgodnie z art. 12 ust. 3j ustawy o CIT. Kwestia korekty nie była jednak przedmiotem Państwa zapytania.

Podsumowując, nie można zgodzić się z Państwem, że w związku z opisanym w stanie faktycznym wydaniem towarów podmiotowi podszywającemu się pod kontrahenta Spółka nie jest zobowiązana do rozpoznania przychodu podatkowego.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Kolejną Państwa wątpliwość budzi kwestia możliwościzaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości utraconych towarów, tj. straty powstałej w związku z przekazaniem towarów na rzecz oszustów.

Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 16 ust. 1 ustawy

o CIT nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, iż co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
• okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
• udokumentowania straty,
• podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

W związku z brakiem w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych definicji „straty” należy to pojęcie postrzegać w rozumieniu potocznym, powszechnie używanym. I tak „strata” w języku potocznym oznacza „ubytek”, „poniesioną szkodę”, „to co się przestało posiadać”. Na ogół strata wynika ze zniszczenia, uszkodzenia, utracenia składników majątku np. w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika. Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie i z dochowaniem należytej staranności można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Każdy przypadek straty w środkach obrotowych należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. W niektórych przypadkach, strata jako zdarzenie losowe, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Jednakże musi być to strata rzeczywista i prawidłowo udokumentowana. Ponadto istotnym warunkiem jest aby strata nie powstała z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów albo braku nadzoru nad pracownikami.

W odniesieniu do środków trwałych oznacza to, że za stratę w środkach można uznać wyłącznie skutki takiego nieprzewidywalnego zdarzenia, które spowodowało uszczerbek w majątku podatnika, tj. utratę (bądź zmniejszenie wartości) składników majątku będących w jego posiadaniu lub stanowiących jego własność.

Z przedstawionego powyżej opisu sprawy oraz własnego stanowiska w sprawie wynika, że dochowali Państwo należytej staranności, albowiem zweryfikowali Państwo kontrahenta oraz miejsce dostawy, jak również ubezpieczyli należności. O oszustwie dowiedzieli się Państwo w momencie, gdy prawdziwy kontrahent nie zapłacił należności wynikających z faktur oraz kancelaria reprezentująca kontrahenta oświadczyła, że nie zamawiał on od Spółki towarów oraz nie otrzymał dostawy na terytorium Francji. W związku z powyższym złożyli Państwo zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, na podstawie którego zostało wszczęte odpowiednie postępowanie.

Polskie organy ścigania zaniechały dalszego prowadzenia śledztwa w związku z przekazaniem francuskim organom ścigania postępowania do dalszego prowadzenia. W kwietniu 2023 r. otrzymali Państwo postanowienie umarzające śledztwo w Polsce, jednak postępowanie w przedstawionym zakresie toczy się nadal przed francuskimi organami ścigania.

Wyjaśnić należy, że w związku z tym, że Spółka jest zobowiązana do rozpoznania przychodu od towaru, który był przedmiotem oszustwa gospodarczego, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość wytworzenia/nabycia tych towarów. Są to koszty bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4 ustawy o CIT).

Natomiast, nie mają Państwo prawa do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „wartości utraconych towarów” na skutek oszustwa.

Ustawa nie przewiduje bowiem możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów takiej kategorii jak „wartość utraconych towarów”.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Mając jednocześnie na uwadze, że w zakresie pytania nr 3 oczekują Państwo oceny stanowiska w przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 2, rozpatrywanie wniosku w zakresie pytania nr 3 należało uznać za bezprzedmiotowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm., dalej jako „PPSA”. Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).