Interpretacja indywidualna z dnia 7 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.202.2024.2.ŁS

Zastosowanie zwolnienia z opodatkowania - wypłata świadczenia z zwartej ugody sądowej.

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 marca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej,który dotyczy możliwości zastosowania zwolnienia z opodatkowania. Uzupełnili go Państwo – na wezwanie organu – pismem z 25 kwietnia 2024 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego.

Przed Sądem Rejonowym Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych toczyła się sprawa z powództwa obecnego Państwa pracownika zatrudnionego na stanowisku (...), przeciwko Państwu.

Sprawa dotyczy okresu sprzed zatrudnienia na umowę o pracę, w którym to okresie powódka była zatrudniona na postawie umowy cywilnoprawnej (umowa o dzieło).

Pozew inicjujący zawierał następujące żądania:

1)ustalenie, że okres zatrudnienia na umowę o dzieło był okresem zatrudnienia na umowę o pracę,

2)zasądzenie na rzecz powódki określonej kwoty pieniędzy.

W celu zakończenia sporu pomiędzy stronami została zawarta ugoda przed mediatorem stałym Sądu Okręgowego w A.

Zobowiązali się Państwo tytułem ugody do zapłaty na rzecz powódki określonej kwoty pieniężnej a powódka oświadczyła, że w związku z Państwa zobowiązaniami określonymi w ugodzie zostają zaspokojone wszystkie jej roszczenia.

Strony ugodą sądową ostatecznie zakończyły spór, gdzie powódka wycofała większość roszczeń pieniężnych a także zrezygnowała z dochodzenia przed Sądem uznania okresu zatrudnienia na umowę cywilnoprawną za stosunek pracy za okres objęty pozwem i dlatego finalnie korzyści majątkowych nie uzyskała.

Uzupełnienie zdarzenia przyszłego.

Ugoda została zawarta w ramach sprawy sądowej przed mediatorem sądowym na skutek skierowania stron przez Sąd do postępowania mediacyjnego i została następnie zatwierdzona przez Sąd – zatem wobec zatwierdzenia przez Sąd ma, zgodnie z art. 183¹⁵ § 1 ustawy Kodeks postępowania cywilnego, moc prawną ugody zawartej przed sądem.

Ugoda została zatwierdzona przez Sąd.

Prawo do przyznania świadczenia w ramach zawartej ugody wynikało z przepisów prawa. Przepisami, z których wynika są: art. 18^3d ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy w związku z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 14 września 2023 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2024 r., wydanego na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.

Zgodnie z art. 18^3d Kodeksu pracy „Osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów.”

Ugoda przewiduje wypłatę świadczenia w 2024 r. w kwocie przewyższającej wskazane wyżej minimum oraz wypłatę świadczenia w 2025 r. w kwocie przewyższającej wskazane minimum. Przewidziane w ugodzie świadczenie w części odpowiadającej minimalnemu wynagrodzeniu za pracę brutto obowiązującemu w chwili jego wypłaty wynika zatem wprost z przepisów odrębnych ustaw i wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych.

Nie obowiązują u Państwa postanowienia układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. — Kodeks pracy (Dz.U. z 2023 r. poz. 1465), które określałyby wysokość lub zasady ustalania świadczenia objętego zawartą ugodą.

Wysokość świadczenia wskazanego we wniosku wynika w części wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Stosownie do art. 18^3d ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy w związku z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 14 września 2023 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2024 r. wydanego na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, określona została minimalna wysokość odszkodowania należnego osobie wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu. Minimalną wysokość tego odszkodowania wyznacza minimalne wynagrodzenie za pracę. Aktualnie zgodnie z przywołanym rozporządzeniem jest to od (...) 2024 r. kwota (...) zł brutto, a od (...) 2024 r. będzie to kwota (...) zł brutto.

Ugoda przewiduje wypłatę świadczenia w 2024 r. w kwocie przewyższającej wskazane wyżej minimum oraz wypłatę świadczenia w 2025 r. w kwocie przewyższającej wskazane minimum.

Przewidziane w ugodzie świadczenie w części odpowiadającej minimalnemu wynagrodzeniu za pracę brutto obowiązującemu w chwili jego wypłaty wynika zatem wprost z przepisów odrębnych ustaw i wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych. Świadczenie w kwocie przewyższającej ten próg jest efektem wzajemnych ustępstw stron zmierzających do polubownego zakończenia sporu.

Z treści ugody wynika, że wyczerpuje ona wszelkie roszczenia Stron związane z umową. Powódka przyznała, że w związku zawarciem ugody zostają zaspokojone wszystkie jej roszczenia, jakie mogą wynikać ze zdarzeń lub stanów prawnych zaistniałych przed zawarciem ugody, w szczególności roszczeń, o których istnieniu twierdziła w pozwie inicjującym postępowanie zakończone zawarciem tej ugody; a wobec tego i wobec całościowego uregulowania powyższą ugodą kwestii objętych tym pozwem nie będzie zgłaszać w przyszłości jakichkolwiek roszczeń z tytułu zdarzeń i stanów zaistniałych przed zawarciem ugody. Pozwany nie zgłaszał wobec powódki żadnych roszczeń, oprócz zgłoszonego w odpowiedzi na pozew roszczenia o zasądzenie kosztów procesu. Strony uregulowały ugodą także zgłoszone wzajemnie roszczenia zasądzenia kosztów procesu, przez wzajemne ich zniesienie.

W ugodzie nie stwierdzono wprost, że doszło do naruszenia przepisów dotyczących zawierania/rozwiązywania umów ani też nie podano wprost podstawy prawnej w oparciu o którą pozwany zobowiązał się wypłacić świadczenie.

W ugodzie wskazano, że powódka jako podstawę faktyczną i prawną żądania pozwu wskazała zachowanie reprezentantów pozwanego, noszące znamiona dyskryminacji pracownika w rozumieniu rozdziału IIA Kodeksu pracy, zaś jako podstawę prawną swojego roszczenia wskazała na art. 18^3d Kodeksu pracy.

W ugodzie wskazano też, że pozwany zaprzeczył, by zawierane z powódką umowy nazywane umowami o dzieło, były umowami o pracę, zaprzeczył że doszło do przejawów dyskryminacji powódki i kwestionuje jej roszczenia tak co do wysokości jak też co do zasady. Strony zastrzegły, że zawierają ugodę w celu polubownego zakończenia trwającego pomiędzy nimi sporu i stanu usunięcia niepewności dotyczących ich twierdzeń.

Ugoda dotyczyła roszczeń objętych pozwem. W ugodzie zastrzeżono, że zostają zaspokojone wszystkie roszczenia powódki, jakie mogą wynikać ze zdarzeń lub stanów prawnych zaistniałych przed zawarciem ugody, w szczególności roszczeń, o których istnieniu twierdzi w pozwie inicjującym postępowanie opisane w § 1 ust. 1 niniejszej ugody; a wobec tego i wobec całościowego uregulowania powyższą ugodą kwestii objętych pozwem nie będzie zgłaszać w przyszłości jakichkolwiek roszczeń z tytułu zdarzeń i stanów zaistniałych przed zawarciem ugody.

Pytanie

Czy zaspokojenie powódki wynikające z zapisów ugody powinno podlegać opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, spełnienie warunków ugody i wypłata umówionej kwoty pieniężnej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ugoda została zawarta przed Sądem a wypłacona na jej podstawie kwota na rzecz powódki zaspokaja wszystkie jej roszczenia. Podstawa prawna art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 18^3d ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu pracy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stanowi on, że:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Różnego rodzaju świadczenia, w tym m.in. odszkodowania stanowią – co do zasady – przychód w rozumieniu cytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 cyt. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji. Wszelkie ulgi i zwolnienia w prawie podatkowym są bowiem wyjątkiem od konstytucyjnej zasady powszechności opodatkowania, dlatego też wykładnia przepisów ustanawiających te zwolnienia musi być wykładnią ścisłą, co oznacza, że nie może być ani rozszerzająca, ani też zawężająca.

I tak, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2022 r. poz. 1510, 1700 i 2140), z wyjątkiem:

a)określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b)odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c)odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d)odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g)odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy objęte są odszkodowania lub zadośćuczynienia, w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów; lub też jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu.

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego na zasadach przewidzianych w podatku dochodowym będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych powyżej przesłanek.

Stosownie zaś do art. 183⁸ § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (t.j. z 2023 r. poz. 1550):

Sąd może skierować strony do mediacji na każdym etapie postępowania.

Na mocy art. 183¹⁵ Kodeksu:

Ugoda zawarta przed mediatorem, po jej zatwierdzeniu przez sąd, ma moc prawną ugody zawartej przed sądem. Ugoda zawarta przed mediatorem, którą zatwierdzono przez nadanie jej klauzuli wykonalności, jest tytułem wykonawczym.

Zatem, ugoda mediacyjna zatwierdzona przez Sąd ma moc ugody sądowej, czyli wywołuje takie same skutki prawne, jak ugoda zawarta przed sądem.

Zgodnie natomiast z art. 917 ustawy Kodeks cywilny:

Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Z opisu przedstawionego zdarzenia wynika, że przed Sądem Rejonowym Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych toczyła się sprawa z powództwa obecnego Państwa pracownika zatrudnionego na stanowisku (...), przeciwko Państwu. Sprawa dotyczy okresu sprzed zatrudnienia na umowę o pracę, w którym to okresie powódka była zatrudniona na postawie umowy cywilnoprawnej (umowa o dzieło). Pozew inicjujący zawierał następujące żądania:

1)ustalenie, że okres zatrudnienia na umowę o dzieło był okresem zatrudnienia na umowę o pracę,

2)zasądzenie na rzecz powódki określonej kwoty pieniędzy.

W celu zakończenia sporu pomiędzy stronami została zawarta ugoda przed mediatorem stałym Sądu Okręgowego w A. Zobowiązali się Państwo tytułem ugody do zapłaty na rzecz powódki określonej kwoty pieniężnej a powódka oświadczyła, że w związku z Państwa zobowiązaniami określonymi w ugodzie zostają zaspokojone wszystkie jej roszczenia. Strony ugodą sądową ostatecznie zakończyły spór, gdzie powódka wycofała większość roszczeń pieniężnych a także zrezygnowała z dochodzenia przed Sądem uznania okresu zatrudnienia na umowę cywilnoprawną za stosunek pracy za okres objęty pozwem i dlatego finalnie korzyści majątkowych nie uzyskała. Nie obowiązują u Państwa postanowienia układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. — Kodeks pracy, które określałyby wysokość lub zasady ustalania świadczenia objętego zawartą ugodą. Wysokość świadczenia wskazanego we wniosku wynika w części wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Stosownie do art. 18^3d ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy w związku z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 14 września 2023 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2024 r. wydanego na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, określona została minimalna wysokość odszkodowania należnego osobie, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu. Minimalną wysokość tego odszkodowania wyznacza minimalne wynagrodzenie za pracę. Aktualnie zgodnie z przywołanym rozporządzeniem jest to od (...) 2024 r. kwota (...) zł brutto, a od (...) 2024 r. będzie to kwota (...) zł brutto. Ugoda przewiduje wypłatę świadczenia w 2024 r. w kwocie przewyższającej wskazane wyżej minimum oraz wypłatę świadczenia w 2025 r. w kwocie przewyższającej wskazane minimum. Z treści ugody wynika, że wyczerpuje ona wszelkie roszczenia Stron związane z umową. Powódka przyznała, że w związku zawarciem ugody zostają zaspokojone wszystkie jej roszczenia, jakie mogą wynikać ze zdarzeń lub stanów prawnych zaistniałych przed zawarciem ugody, w szczególności roszczeń, o których istnieniu twierdziła w pozwie inicjującym postępowanie zakończone zawarciem tej ugody; a wobec tego i wobec całościowego uregulowania powyższą ugodą kwestii objętych tym pozwem nie będzie zgłaszać w przyszłości jakichkolwiek roszczeń z tytułu zdarzeń i stanów zaistniałych przed zawarciem ugody. Pozwany nie zgłaszał wobec powódki żadnych roszczeń, oprócz zgłoszonego w odpowiedzi na pozew roszczenia o zasądzenie kosztów procesu. Strony uregulowały ugodą także zgłoszone wzajemnie roszczenia zasądzenia kosztów procesu, przez wzajemne ich zniesienie. W ugodzie nie stwierdzono wprost, że doszło do naruszenia przepisów dotyczących zawierania/rozwiązywania umów ani też nie podano wprost podstawy prawnej, w oparciu o którą pozwany zobowiązał się wypłacić świadczenie. W ugodzie wskazano, że powódka jako podstawę faktyczną i prawną żądania pozwu wskazała zachowanie reprezentantów pozwanego, noszące znamiona dyskryminacji pracownika w rozumieniu rozdziału IIA Kodeksu pracy, zaś jako podstawę prawną swojego roszczenia wskazała na art. 18^3d Kodeksu pracy. W ugodzie wskazano też, że pozwany zaprzeczył, by zawierane z powódką umowy nazywane umowami o dzieło, były umowami o pracę, zaprzeczył że doszło do przejawów dyskryminacji powódki i kwestionuje jej roszczenia tak co do wysokości jak też co do zasady. Strony zastrzegły, że zawierają ugodę w celu polubownego zakończenia trwającego pomiędzy nimi sporu i stanu usunięcia niepewności dotyczących ich twierdzeń. Ugoda dotyczyła roszczeń objętych pozwem.

Z zacytowanych przepisów wynika, że dla zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koniecznym jest aby otrzymane świadczenie stanowiło odszkodowanie lub zadośćuczynienie, a ponadto aby wysokość lub zasady jego ustalania wynikały wprost z regulacji w nim wskazanych. Uwzględniając powyższe stwierdzam, że świadczenie wypłacone przez Państwa nie może korzystać z przedmiotowego zwolnienia. Nie stanowi ono bowiem odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w tym przepisie gdyż jak wskazali Państwo w zawartej ugodzie nie stwierdzono wprost, że doszło do naruszenia przepisów dotyczących zawierania/rozwiązywania umów ani też nie podano wprost podstawy prawnej, w oparciu o którą zobowiązali się Państwo wypłacić świadczenie.

W uzupełnieniu wniosku wyjaśnili Państwo wprawdzie, że podstawą roszczenia dochodzonego przez powódkę był art. 18^3d Kodeksu pracy, jednakże przepis ten określa jedynie ogólne ramy uprawnienia do dochodzenia odszkodowania, nie precyzując wprost ani wysokości odszkodowania, ani też zasad, które w sposób jednoznaczny określają wysokość odszkodowania.

Co istotne wskazali Państwo również, że w ugodzie pozwany (Państwo) zaprzeczył, że doszło do przejawów dyskryminacji powódki i kwestionuje jej roszczenia tak co do wysokości jak też co do zasady.

Ponadto w ramach zawartej ugody sądowej strony zastrzegły, że zawierają ją w celu polubownego zakończenia trwającego pomiędzy nimi sporu i stanu usunięcia niepewności dotyczących ich twierdzeń, jak również wskazano w niej, że wyczerpuje ona wszelkie roszczenia Stron. Świadczenie to ma zatem w istocie charakter umowny, gdyż wynika jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, a jego wysokość uwzględnia interesy obu stron.

W konsekwencji nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że spełnienie warunków ugody i wypłata umówionej kwoty pieniężnej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 18^3d ustawy Kodeks pracy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.