Interpretacja indywidualna z dnia 31 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDWP.4011.34.2024.1.PP

Obowiązek Spółki jako płatnika, którego obowiązkiem jest obliczanie i pobieranie w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia zatrudnianego pracownika.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 kwietnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 kwietnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca - spółka (…) jest spółką zarejestrowaną w Islandii, która nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności (dalej jako: „Spółka"). Przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej przez Spółkę są m.in. usługi w zakresie IT.

Rok podatkowy, jaki ma zostać rozpatrzony w ramach interpretacji indywidualnej to 2023 r.

Spółka od października 2023 r. wypłaca wynagrodzenie ze stosunku pracy osobie (dalej jako: „pracownik"), która wykonuje na rzecz Spółki pracę na terenie Polski.

Zatrudniony przez Spółkę pracownik posiada w Polsce miejsce zamieszkania do celów podatkowych. Pracownik przebywa w Polsce w danym roku podatkowym powyżej 183 dni. Pracownik podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Zatrudniony przez Spółkę pracownik świadczy na rzecz Spółki pracę zdalnie z terytorium Polski. Pracownik, który jest zatrudniony przez Spółkę na terytorium Polski posiada więc w Polsce stałe miejsce zamieszkania, tj. nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 i ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółka wypłaca wynagrodzenie pracownikowi.

Spółka nie posiada na terytorium Polski stałej placówki, miejsca zarządu, filii, biura, fabryki, warsztatu, czy też kopalni, źródła ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo innego miejsce wydobywania zasobów mineralnych, w rozumieniu art. 5 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Islandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Reykjaviku dnia 19 czerwca 1998 r.

Na terenie Polski nie istnieje plac budowy Spółki. Spółka nie prowadzi w Polsce ani prac budowlanych, ani instalacyjnych.

Spółka nie ma zarejestrowanego w Polsce oddziału przedsiębiorstwa zagranicznego w Rejestrze Przedsiębiorców KRS ani przedstawicielstwa zarejestrowanego w rejestrze przedstawicielstw zagranicznych.

Pytanie

Czy w świetle art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. - dalej jako „ustawa o PIT" - po stronie Spółki spoczywać będzie obowiązek obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia zatrudnianego pracownika?

Pana stanowisko w sprawie

1.Jak wynika z art. 32 ust. 1 ustawy o PIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

2.Na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy o PIT:

Zaliczki za miesiące od stycznia do grudnia wynoszą:

1)za miesiące, w których dochód podatnika uzyskany od początku roku od danego płatnika nie przekroczył kwoty 120 000 zł -12% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;

2)za miesiąc, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku od danego płatnika przekroczył kwotę 120 000 zł -12% od tej części dochodu uzyskanego w tym miesiącu, która nie przekroczyła tej kwoty, i 32% od nadwyżki ponad kwotę 120 000 zł;

3)za miesiące następujące po miesiącu, o którym mowa w pkt 2 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu od danego płatnika.

3.Stosownie zaś do art. 38 ust. 1 ustawy o PIT:

Płatnicy, o których mowa w art. 32-35 ustawy o PIT, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

4.Płatnikiem zaliczek na podatek od dochodów ze stosunku pracy jest podmiot określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako „zakład pracy".

5.Z powołanego wyżej art. 32 ustawy o PIT, nie wynika, że płatnikiem nie może być podmiot zagraniczny.

6.Przepis art. 38 ustawy o PIT, określa, że płatnicy (zakłady pracy) powinny wpłacać zaliczki na podatek dochodowy m.in. od przychodów ze stosunku pracy na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania. Z przepisu tego wynika, że kwoty pobranych zaliczek płatnicy przekazują na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

7.Przepis powyżej nie wskazuje właściwego urzędu skarbowego, w przypadku gdy płatnik nie ma w Polsce miejsca zamieszkania, siedziby czy miejsca prowadzenia działalności.

8.Wykładni regulacji zawartej w art. 32 ustawy o PIT należy jednak dokonywać z uwzględnieniem ogólnych reguł wykładni prawa dotyczących zakresu obowiązywania danej normy w określonym miejscu, czasie oraz w stosunku do określonych podmiotów. W przypadku realizacji obowiązku płatnika, w art. 38 ustawy o PIT, ustawodawca przesądził, że związek ten wyraża się w okoliczności posiadania miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Polski albo prowadzenia na jej terytorium działalności.

9.Spółka jest firmą z siedzibą w Islandii, która wypłaca wynagrodzenia ze stosunku pracy pracownikowi, który wykonuje na rzecz Spółki pracę na terenie Polski. Zgodnie z art. 15 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Islandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku: Z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19, płace i inne podobne wynagrodzenia , które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

10.Spółka nie posiada na terytorium Polski stałej placówki, miejsca zarządu, filii, biura, fabryki, warsztatu, czy też kopalni, źródła ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo innego miejsce wydobywania zasobów mineralnych, w rozumieniu art. 5 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Islandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Reykjaviku dnia 19 czerwca 1998 r.

Na terenie Polski nie istnieje plac budowy Spółki. Spółka nie prowadzi w Polsce ani prac budowlanych, ani instalacyjnych. Spółka nie ma zarejestrowanego w Polsce oddziału przedsiębiorstwa zagranicznego w Rejestrze Przedsiębiorców KRS ani przedstawicielstwa zarejestrowanego w rejestrze przedstawicielstw zagranicznych.

11.Tym samym, uregulowania zawarte w treści art. 32 ust. 1 oraz art. 38 ust. 1 ustawy o PIT, określające obowiązki płatnika nie znajdują zastosowania w stosunku do Spółki.

12.Dochody ze stosunku pracy uzyskiwane przez pracownika zatrudnionego przez Spółkę - podmiot zagraniczny posiadający siedzibę w Islandii, który nie posiada w Polsce zakładu, oddziału ani przedstawicielstwa są dochodami z zagranicy. Tym samym, zdaniem Spółki zastosowanie znajdzie zasada samodzielnego obliczania i wpłacania przez polskich pracowników zaliczek na podatek dochodowy.

13.W myśl art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o PIT: Podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy - są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

14.Nałożenie przez ustawodawcę - na podstawie ww. przepisu - obowiązku rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych bezpośrednio przez osoby fizyczne, które otrzymują wynagrodzenie bez pośrednictwa płatnika, wskazuje na to, że podmioty zagraniczne nie są traktowane jako płatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych.

15.W konsekwencji, Spółka jako zagraniczny pracodawca, która zatrudnia pracownika do wykonywania pracy w Polsce, nie będzie zobowiązana do obliczania, poboru i odprowadzania zaliczek na podatek od dochodów tych pracowników. W Polsce Spółka nie będą pełnić funkcji płatnika zaliczek na podatek dochodowy od ww. dochodów z tytułu stosunku pracy.

16.Pracownik zatrudniony przez Spółkę (polski rezydent podatkowy) na podstawie umowy o pracę wykonuje pracę w Polsce ma obowiązek zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o PIT wpłacać we własnym zakresie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzenia ze stosunku pracy.

17.Zatem Spółka jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie będzie zobowiązana do naliczenia, poboru i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce. Tym samym Spółka nie jest płatnikiem w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconego wynagrodzenia pracownikowi mającemu miejsce zamieszkania w Polsce.

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Przepis ten wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Wśród źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał:

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Według art. 4a tej ustawy:

Ponieważ są Państwo firmą z siedzibą w Islandii, która wypłaca wynagrodzenia ze stosunku pracy osobom, które wykonują na Państwa rzecz pracę na terenie Polski, należy również odnieść się do przepisów Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Rządem Republiki Islandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku sporządzona w Reykjaviku dnia 19 czerwca 1998 r. (Dz. U. z 1999 r., Nr 79, poz. 890), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku podpisaną przez Polskę i Islandię dnia 7 czerwca 2017 r. (dalej „Konwencja MLI”).

Na mocy art. 15 ust. 1 ww. Konwencji:

W świetle powyższego, wynagrodzenie z tytułu pracy wykonywanej w Polsce wypłacane przez pracodawcę islandzkiego osobie mającej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Państwa wątpliwości budzi kwestia, czy jako zagraniczny pracodawca, który zatrudnia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce do wykonywania pracy w Polsce, jesteście zobowiązani do obliczania i poboru zaliczek na podatek od dochodów tych pracowników.

Instytucja płatnika została uregulowana w art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2024 r. poz. 2383 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem:

Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń ze stosunku pracy należy ustalić w oparciu o art. 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z treści art. 32 ust. 1 ww. ustawy:

Na podstawie art. 38 ust. 1 ww. ustawy:

Płatnikiem zaliczek na podatek od dochodów ze stosunku pracy jest podmiot określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako „zakład pracy”.

Z powołanego wyżej art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wynika, że płatnikiem nie może być podmiot zagraniczny.

Wykładni regulacji zawartej w art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy jednak dokonywać z uwzględnieniem ogólnych reguł wykładni prawa dotyczących zakresu obowiązywania danej normy w określonym miejscu, czasie oraz w stosunku do określonych podmiotów. W przypadku realizacji obowiązku płatnika, w art. 38 tej ustawy, ustawodawca przesądził, że związek ten wyraża się w okoliczności posiadania miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Polski albo prowadzenia na jej terytorium działalności.

Przepis art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określa urzędy skarbowe, na rachunki których płatnicy (zakłady pracy) powinny wpłacać zaliczki na podatek dochodowy m.in. od przychodów ze stosunku pracy. Z przepisu tego wynika, że kwoty pobranych zaliczek płatnicy przekazują na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Przepis ten nie wskazuje właściwego urzędu skarbowego, w przypadku gdy płatnik nie ma w Polsce miejsca zamieszkania, siedziby czy miejsca prowadzenia działalności.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że od października 2023 r. zatrudniają Państwo polskiego rezydenta podatkowego. Pracownik będzie świadczył pracę  (tzw. pracę zdalną) z terytorium Polski. Nie posiadacie Państwo na terytorium Polski stałej placówki, miejsca zarządu, filii, biura, fabryki, warsztatu, czy też kopalni, źródła ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo innego miejsce wydobywania zasobów mineralnych, w rozumieniu art. 5 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Islandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Reykjaviku dnia 19 czerwca 1998 r. Na terenie Polski nie istnieje Państwa plac budowy. Nie prowadzą Państwo w Polsce ani prac budowlanych, ani instalacyjnych.

Spółka nie ma zarejestrowanego w Polsce oddziału przedsiębiorstwa zagranicznego w Rejestrze Przedsiębiorców KRS ani przedstawicielstwa zarejestrowanego w rejestrze przedstawicielstw zagranicznych.

Tym samym, uregulowania zawarte w treści art. 32 ust. 1 oraz art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określające obowiązki płatnika nie znajdują zastosowania w stosunku do Państwa.

Dochody ze stosunku pracy uzyskiwane przez pracownika zatrudnionego przez Państwo – podmiot zagraniczny posiadający siedzibę w Islandii, który nie posiada w Polsce zakładu, oddziału ani przedstawicielstwa są dochodami z zagranicy uzyskanymi bez pośrednictwa płatnika. Tym samym, zastosowanie znajdzie zasada samodzielnego obliczania i wpłacania przez polskich pracowników zaliczek na podatek dochodowy.

W myśl art. 44 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nałożenie przez ustawodawcę – na podstawie ww. przepisu – obowiązku rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych bezpośrednio przez osoby fizyczne, które otrzymują wynagrodzenie bez pośrednictwa płatnika, wskazuje na to, że podmioty zagraniczne nie są traktowane jako płatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych.

W konsekwencji, jako zagraniczny pracodawca, który zatrudnia polskiego pracownika do wykonywania pracy w Polsce, nie jesteście Państwo zobowiązani do obliczania, poboru i odprowadzania zaliczek na podatek od dochodów tych pracowników. W Polsce nie pełnicie Państwo funkcji płatnika zaliczek na podatek dochodowy od ww. dochodów z tytułu stosunku pracy.

Osoba zatrudniona przez Państwa (polski rezydent podatkowy) na podstawie umowy o pracę wykonujące pracę w Polsce mają obowiązek zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy wpłacać we własnym zakresie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzenia ze stosunku pracy.

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzam, że jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie są Państwo zobowiązani do naliczenia, poboru i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce. Zatem w myśl obowiązujących polskich przepisów prawa podatkowego nie są Państwo płatnikiem w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconego wynagrodzenia pracownikowi mającemu miejsce zamieszkania w Polsce.  

Wobec powyższego Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Macie Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).