Interpretacja indywidualna z dnia 17 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.132.2024.4.KM

Dotyczy ustalenia, czy Spółce przysługuje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z refakturą najmowanego samochodu, pozostającego przedmiotem leasingu operacyjnego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 marca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółce przysługuje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z refakturą najmowanego samochodu, pozostającego przedmiotem leasingu operacyjnego.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 14 maja 2024 r. (data wpływu tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawcą (dalej też jako: „Spółka”) jest X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M., NIP: (…) pozostająca czynnym podatnikiem VAT oraz polskim rezydentem podatkowym. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest: (…).

Spółka w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zawarła umowę leasingu operacyjnego na pojazd będący samochodem osobowym. Spółka pozostaje w tej transakcji w pozycji leasingobiorcy.

Spółka otrzymująca przedmiot leasingu w użytkowanie, zawarła z podmiotem trzecimi umowę najmu tego pojazdu, faktycznie oddając przedmiot leasingu w najem. Po zawarciu umowy najmu, pojazd jest tożsamo przedmiotem leasingu między leasingodawcą a Spółką (leasingobiorcą) oraz przedmiotem najmu między Spółką (Wynajmującym), a osobą trzecią (Najemcą). W skład czynszu najmu płaconego na rzecz Spółki wchodzą wszystkie koszty związane z leasingiem operacyjnym w tym opłata leasingowa czy inne koszty związane z ubezpieczeniem pojazdu. Rozliczenie opłat związanych z leasingiem następuje przez refakturę, do której nie jest wliczana marża Wynajmującego.

Spółka informuje, że w rejestrze KRS oraz umowie spółki nie wpisano do przedmiotu prowadzenia działalności wynajmu samochodów osobowych, niemniej świadczenie usług najmu są zaliczane do przychodów z działalności gospodarczej Wnioskodawcy i są rozliczane w deklaracji VAT-7 jako świadczenie usług opodatkowanych stawka 23%. Dodatkowo przedmiot leasingu od początku powstania stosunku prawnego przeznaczony był wyłącznie do czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej tj. oddania pojazdu w najem osobie trzeciej.

Nadto Wnioskodawca zaznacza, że odbiór pojazdu od leasingodawcy, podpisanie umowy najmu oraz przekazanie pojazdu Najemcy miało miejsce w tym samym dniu, co nie pozwala na jakiekolwiek wątpliwości co do wykorzystania samochodu w całym okresie leasingu.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 14 maja 2024 r. wskazali Państwo m.in., że:

Wartość samochodu osobowego, którego dotyczy wniosek przekracza wartość 150 000,00 zł.

Umowa leasingu operacyjnego spełnia warunki, określone w art. 17b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Refakturowane na Najemcę wydatki związane z ww. samochodem to czynsz leasingowy oraz ubezpieczenie.

Osobą trzecią, z którą Wnioskodawca zawarł umowę najmu jest podmiot, którego wspólnik posiadający (…)% udziałów, jest (…) oraz jednocześnie wspólnika posiadającego (…)% udziałów Spółki, która w udziałach Wnioskodawcy posiada (…)%. Z uwagi na powyższe zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług, Strony umowy najmu uznać należy za podmioty powiązane.

Wynagrodzenie z tytułu zawartej umowy najmu pojazdu samochodowego pomiędzy Spółką a Najemcą zostało ustalone na poziomie wartości rynkowej.

Umowa najmu została zawarta na tożsamy okres co umowa leasingu, tj. 4 lata.

Spółka ma zamiar wykupić przedmiot leasingu, a następnie sprzedać Najemcy.

Spółka nie posiada umów o podobny stanie faktycznym.

Na podstawie umowy leasingu operacyjnego zawieranej z leasingodawcą bądź innych postanowień Wnioskodawca jest zobowiązany do uiszczania składek na ubezpieczenie pojazdu będącego przedmiotem leasingu.

Wnioskodawca zawierając umowę leasingu samochodu miał w zamiarze jego najem na rzecz osoby trzeciej.

Przedmiotowy samochód, o którym mowa we wniosku od momentu jego nabycia na podstawie umowy leasingu operacyjnego był przeznaczony przez Wnioskodawcę wyłącznie do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu.

W Spółce obowiązuje regulamin dotyczący korzystania przez pracowników z samochodów służbowych. Jednak pojazd, którego dotyczy wniosek od początku zawarcia umowy leasingu został przekazany do użytkowania Najemcy, zgodnie z umową najmu o tożsamym okresie. Samochód niezwłocznie oddany w wynajem nie jest rozliczany w księgowości Wnioskodawcy (koszty eksploatacji, naprawy, paliwo itd.). Wydatki te są rozliczane w Spółce korzystającej z pojazdu. Ubezpieczenie, które Wnioskodawca wykupuje dla wynajmowanego pojazdu jest w całości refakturowane – dla Spółki, jest więc obojętne podatkowo.

Wnioskodawca jest zwolniony w obowiązku ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego brak wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca rozlicza pojazdy, odliczając 50% VAT (pojazdy wykorzystywane w sposób mieszany).

W perspektywie podatku od osób prawnych wydatki są ujmowane w kosztach uzyskania przychodu z limitem 75%.

Pytanie

Czy Spółce przysługuje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z refakturą najmowanego samochodu, pozostającego przedmiotem leasingu operacyjnego? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4)

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, kluczowym przy analizie powyższego problemu będzie wyjście od podstaw zaliczania poszczególnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów (dalej: „KUP”).

Ogólne zasady dotyczące możliwości uznania na podstawie art. 15 ust. 1 UCIT wydatków za koszty uzyskania przychodów, wskazują, że KUP są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Jednocześnie enumeratywna lista wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów wynikająca z art. 16 ust. 1 UCIT oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej w tym katalogu wyłączeń nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Nowe brzmienie przepisów (od 1 stycznia 2019 r.) nie pozwalają zakwalifikować do KUP opłat wynikających z umowy leasingu (najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze), w wysokości przekraczającej ich część, ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Trzeba jednak zaznaczyć, że zgodnie z art. 16 ust. 1 UCIT brak jest zapisu wyłączającego z KUP wydatki ponoszone przez podmioty refakturujące koszty leasingu na inne podmioty gospodarcze.

Zdaniem Wnioskodawcy brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 49a dotyczy wyłącznie faktycznych użytkowników przedmiotu leasingu (tutaj: „pojazdu”). Nie będzie miał on zastosowania do Spółki, która jedynie refakturuje koszty leasingu na podmiot trzeci, nie posiadając nawet fizycznej możliwości korzystania z samochodów.

Trzeba mieć na uwadze, że zastosowanie ograniczenia dla każdego z podmiotów na linii leasingobiorca/wynajmujący a najemca skutkowałoby dwukrotnym ograniczeniem w zaliczaniu do KUP raty leasingowej z tytułu zawartych stosunków prawnych.

Ustawodawca nie rozszerza przepisu zawartego w art. 16 ust. 1 pkt 49 wskazując podmioty objęte ograniczeniem. Wykładnia celowości nakazuje bowiem, aby zapis ten rozumieć w stosunku do podmiotu faktycznie korzystającego z przedmiotu leasingu. Ustawodawca w tworzeniu i nowelizacji przepisów dąży do zachowania ich spójności. Gdyby jego intencją było zaliczenia wszystkich podmiotów w łańcuch ten transakcji jako tych objętych ograniczeniem zawarłby ten zapis z literalnym brzmieniu przepisu, nie pozwalając na powstanie sporów interpretacyjnych w tym zakresie.

Gdyby art. 16 ust. 1 pkt 49a UCIT miał zastosowanie zarówno do Wnioskodawcy, jak i do podmiotu trzeciego, to w efekcie obie działalności byłyby uprawnione do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tylko połowy opłat leasingowych. Natomiast Spółka jako refakturująca usługę leasingu na rzecz osoby trzeciej, zobowiązana byłaby do wykazania przychodu podatkowego w wysokości całości refakturowanych opłat leasingowych. Niniejszym, pomimo pełnienia tylko funkcji podmiotu refakturującego, który sam nie korzysta z samochodu osobowego, Spółka ponosiłaby ciężar opłaty leasingowej niestanowiącej kosztu uzyskania przychodu.

Ustawodawca na mocy ww. przepisu ogranicza wysokość wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu, co oznacza, że zakłada, że wydatki te w ogóle kwalifikują się do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Gdyby było inaczej, tj. wydatki te nie kwalifikowałyby się do uznania ich za koszty uzyskania przychodu, gdyż nie spełniają art. 15 ust. 1 UCIT, wówczas nie byłoby potrzeby ograniczania wysokości wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów (tj. „w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy”), gdyż w ogóle wydatki te nie podlegałby zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, co czyniłoby wskazany przepis zbędnym.

Skoro zatem ustawodawca wprowadził przepis art. 16 ust. 1 pkt 49a UCIT ze względu na to, że podatnik ponosi opłaty z tytułu umowy obejmującej kwestię używania samochodu osobowego, założył jednocześnie, że ponoszone opłaty wypełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 UCIT. Jest to jednoznaczne z przyjęciem, że podatnik używa ten samochód. W przeciwnym razie nie zostałaby spełniona przesłanka określona w art. 15 ust. 1 UCIT, albowiem ponoszenie opłat z tytułu umowy obejmującej używanie samochodu mimo braku faktycznego jego używania byłoby w takiej sytuacji niecelowe.

Dla ogółu rozważań bardzo istotnym jest również fakt, że w trakcie konsultacji projektu wskazanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym, zgłoszono uwagę wskazującą na podwójne ograniczenia w zaliczeniu kosztów bez ich pokrycia w kwestii przychodowej. Uwaga ta została uwzględniona wskazując wyłączające stosowanie limitu z art. 16 ust. 1 pkt 4 CIT do podmiotów prowadzących działalność leasingową oraz działalność w zakresie wynajmu samochodów osobowych (w przypadku których dochodzi do analogicznego skutku). Podkreśla to fakt, że ustawodawca już na etapie projektu wyłączył możliwość wielokrotnego ograniczenia dot. zaliczenia wydatków do KUP. Powyższe z jeszcze większą pewnością wskazuje, że celowość przepisów miała w zamiarze ograniczać jedynie faktycznego korzystającego z przedmiotu.

Zgodnie z powyższym, Wnioskodawca uważa, że jest uprawniony do zaliczenia całości wydatków związanych z refakturą leasingu do KUP, bez zastosowania limitu z art. 16.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- wydatków, których zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stwierdzenie, że określone wydatki poniesione przez podatnika spełniają wszystkie wskazane przez ustawodawcę warunki podatkowego uznania ich za koszt uzyskania przychodów stanowi niezbędną przesłankę odliczenia ich przez podatnika od osiągniętego przychodu. Powołany przepis wskazuje, że przy ocenie danego wydatku przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła – należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które zostały poniesione, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT:

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy Państwa Spółce przysługuje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z refakturą najmowanego samochodu, pozostającego przedmiotem leasingu operacyjnego.

Z informacji zawartych we wniosku i jego uzupełnieniu wynika, że Spółka w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zawarła umowę leasingu operacyjnego na pojazd będący samochodem osobowym. Umowa leasingu operacyjnego spełnia warunki, określone w art. 17b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka pozostaje w tej transakcji w pozycji leasingobiorcy. Spółka otrzymująca przedmiot leasingu w użytkowanie, zawarła z podmiotem trzecim umowę najmu tego pojazdu, faktycznie oddając przedmiot leasingu w najem. W skład czynszu najmu płaconego na rzecz Spółki wchodzą wszystkie koszty związane z leasingiem operacyjnym w tym opłata leasingowa czy inne koszty związane z ubezpieczeniem pojazdu. Rozliczenie opłat związanych z leasingiem następuje przez refakturę, do której nie jest wliczana marża Wynajmującego. Refakturowane na Najemcę wydatki związane z ww. samochodem to czynsz leasingowy oraz ubezpieczenie. Na podstawie umowy leasingu operacyjnego zawieranej z leasingodawcą bądź innych postanowień Wnioskodawca jest zobowiązany do uiszczania składek na ubezpieczenie pojazdu będącego przedmiotem leasingu.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że Państwa Spółka faktycznie ponosi ekonomiczny ciężar ubezpieczenia samochodów.

Ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT, dotyczy podmiotów faktycznie uiszczających składki ubezpieczeniowe. W przypadku, gdy zgodnie z umową leasingu ciężar ponoszenia składek na ubezpieczenie samochodu spoczywa na leasingobiorcy, leasingobiorca zobowiązany jest do stosowania ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT. Leasingobiorcą w niniejszej sprawie jest Państwa Spółka, w związku z czym Państwo będą zobowiązani do stosowania ograniczenia wynikającego z ww. przepisu.

Odnosząc się natomiast do kwestii stosowania cytowanego powyższej art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT zauważyć należy, że podmiotem ponoszącym opłaty wynikające z umów leasingu samochodu osobowego jest w niniejszej sprawie Państwa Spółka, w związku z czym Państwo będą zobowiązani do stosowania ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT.

Późniejsze oddanie przez Państwa Spółkę samochodu do odpłatnego używania podmiotowi trzeciemu jest natomiast odrębną czynnością, dla której należy wywodzić odrębne skutki podatkowe. Jak wynika z informacji zawartych we wniosku, w skład czynszu najmu płaconego na rzecz Spółki wchodzą wszystkie koszty związane z leasingiem operacyjnym w tym opłata leasingowa czy inne koszty związane z ubezpieczeniem pojazdu. Rozliczenie opłat związanych z leasingiem następuje przez refakturę, do której nie jest wliczana marża Wynajmującego. Podnajmowanie samochodu podmiotowi powiązanemu nie zmienia w niniejszej sprawie faktu, że Państwa Spółka ponosi opłaty z tytułu umów leasingu samochodu osobowego.

Literalne brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 49 i 49a ustawy o CIT nie pozwala na to, aby z faktu udostępniania innemu podmiotowi leasingowanego przez Spółkę samochodu wywodzić tezy, że Spółka nie jest spółką ponoszącą opłaty z tytułu umów leasingu, które to opłaty są ograniczone w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie powyższej regulacji. Fakt przenoszenia ponoszonych wydatków na klienta jest w tym wypadku bez wpływu na stosowanie tego przepisu.

Nie można również uznać, że wykładnia celowościowa przedmiotowych regulacji prowadzi do wniosków, że ograniczenia z art. 16 ust. 1 pkt 49 i 49a ustawy o CIT nie znajdą w omawianym przypadku zastosowania. Jak wskazano w uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159): „W projekcie zakłada się wprowadzenie limitu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat z tytułu używania samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze. Obecnie korzystanie przez podatników z tych form wykorzystywania samochodów osobowych stanowi preferencję w stosunku do zakupu samochodu osobowego. Preferencja ta ma charakter wielopłaszczyznowy. Nie ogranicza się on bowiem jedynie do szybszego rozliczenia kosztu „nabycia” samochodu przez przedsiębiorcę. Korzyść ta związana jest również z możliwością pełnego podatkowego rozliczenia takich kosztów. Po stronie leasingobiorcy/najemcy nie obowiązuje bowiem w tym zakresie limit odnoszący się do wartości samochodu osobowego. (…) W tym zakresie projekt przewiduje odpowiednie rozciągnięcie ograniczenia stosowanego obecnie do odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego na inne formy korzystania z samochodu osobowego”.

Z powyższego uzasadnienia nie wynika uzależnienie zastosowania omawianego ograniczenia od faktu, czy podatnik „fizycznie” wykorzystuje samochód we własnej działalności gospodarczej, czy też w ramach działalności udostępnia go na rzecz innego podmiotu. Niewątpliwie, Spółka jest podmiotem ponoszącym opłaty z tytułu leasingu samochodu osobowego na rzecz innych podmiotów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podsumowując, nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, zgodnie z którym, są Państwo uprawnieni do zaliczenia całości wydatków związanych z refakturą leasingu do kosztów uzyskania przychodów, bez zastosowania limitu art. 16 ustawy o CIT.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy wyłącznie podatku dochodowego od osób prawnych, natomiast w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostanie/zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

—Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

—Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

—Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

—w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

—w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).