Wyrok NSA z dnia 6 lutego 2024 r., sygn. II OSK 1145/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędzia del. WSA Piotr Broda Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Muszyński po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2021 r. sygn. akt VII SA/Wa 1917/19 w sprawie ze skargi B. M. i E. S. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia 4 lipca 2019 r. nr 591/OPON/2019 w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 stycznia 2021 r., sygn. akt VII SA/Wa 1917/19, po rozpoznaniu skargi B. M. i E. S., uchylił decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia 4 lipca 2019 r. nr 591/OPON/2019 w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...], zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:

I. W ramach podstawy kasacyjnej wskazanej w art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), dalej "p.p.s.a." - naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez - jak wynika z treści uzasadnienia wyroku - błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, że organy administracji, a w szczególności organ II instancji nie przeprowadziły we własnym i wystarczającym zakresie postępowania dowodowego w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy i nie ustaliły tegoż stanu faktycznego, a w szczególności jakoby oparły się wyłącznie na kwalifikacji instalacji radiofonii telekomunikacyjnej telefonii komórkowej, przedstawionej przez skarżącą, a także, że dokonały błędnych ustaleń w zakresie kwalifikacji inwestycji pod względem wymogu uzyskania decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych, a w konsekwencji, że nie dokonały weryfikacji czy projektowana inwestycja nie stanowi przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko lub przedsięwzięcia mogącego przynajmniej potencjalnie oddziaływać na środowisko, podczas gdy organy administracji obu instancji wydały decyzje na podstawie wszechstronnej analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, czemu dały wyraz w uzasadnieniach wydanych decyzji i na tej podstawie wywiodły słuszne wnioski, iż planowana przez skarżącą inwestycja nie stanowi przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, ani też przedsięwzięcia mogącego przynajmniej potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko;