Wyrok NSA z dnia 13 marca 2024 r., sygn. III OSK 4903/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie sędzia NSA Teresa Zyglewska sędzia del. WSA Arkadiusz Windak Protokolant asystent sędziego Przemysław Iżycki po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 stycznia 2021 r., sygn. akt II SA/Wa 1843/20 w sprawie ze skargi S. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 5 sierpnia 2020 r. nr 880/kadr/20 w przedmiocie przeniesienia do pełnienia służby w innej jednostce 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz S. K. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 12 stycznia 2021 r. sygn. akt II SA/Wa 1843/20 wydanym po rozpoznaniu sprawy ze skargi S. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 5 sierpnia 2020 r. nr 880/kadr/20 w przedmiocie przeniesienia do pełnienia służby w innej jednostce, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) dalej "p.p.s.a." uchylił zaskarżony rozkaz personalny oraz utrzymany nim w mocy rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji nr 2532 z 22 czerwca 2020 r. (pkt 1) oraz zasądził od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz skarżącego kwotę 497 złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt 2).

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał, że istota sporu między stronami sprowadza się do ustalenia, czy stanowisko służbowe, na które przeniesiono i mianowano skarżącego na podstawie art. 36 ust. 1 i 2 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2020 r. poz. 360 ze zm.), jest stanowiskiem równorzędnym z poprzednio zajmowanym. Przy czym w celu dokonania tej oceny niewystarczające jest porównanie wynagrodzeń na jednym i drugim stanowisku. Zdaniem Sądu I instancji organ odwoławczy nie spełnił ustawowych przesłanek warunkujących podjęcie zaskarżonego rozstrzygnięcia. Organ przekroczył granice pozostawionej mu dyskrecjonalności, przenosząc skarżącego - funkcjonariusza jednej z najbardziej wyspecjalizowanych jednostek Policji, wykonujących zadania właściwe dla jednostek specjalnych rożnych rodzajów sił państwowych, do tzw. prewencji. Zaskarżony rozkaz nie uzasadnia, jaki interes służby został zrealizowany przez przeniesienie funkcjonariusza z jedynej w swoim rodzaju tego typu formacji (o charakterze bojowym), gdzie skarżący m.in. w zakresie obowiązków ma za zadanie brać udział w działaniach kontrterorystycznych, w tym działaniach bojowych polegających na fizycznym zwalczaniu terroryzmu, do jednostki działającej w pionie kryminalno-prewencyjnym. Organ nie uzasadnił podjętego przez siebie rozstrzygnięcia dostatecznie zindywidualizowanymi przesłankami, wykazując w przekonywujący sposób, że kolizję interesu służby z indywidualnym interesem skarżącego należy rozwiązać dając z takich, a nie innych względów, prymat temu pierwszemu.