Interpretacja indywidualna z dnia 20 marca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-1.4012.77.2024.2.IK

Prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktury wystawionej przez dostawcę.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 lutego 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 7 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług, który dotyczy prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktury wystawionej przez dostawcę.

Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem 1 11 marca 2024 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą w czwartym kwartale 2023 roku. W tym samym czasie do transakcji krajowych oraz wewnątrzwspólnotowych zarejestrował się, jako czynny podatnik VAT PL i UE - figuruje w „wykazie podmiotów zarejestrowanych, jako podatnicy VAT, (...) „ - tzw. „biała lista” oraz w VIES.

Będąc pełnoprawnym podatnikiem VAT Wnioskodawca ma swoje obowiązki i prawa. Przy każdej sprzedaży lub wykonaniu usługi - obowiązek naliczania podatku z odpowiednią stawką VAT i odprowadzeniu go do Urzędu Skarbowego, zaś w momencie dokonania zakupu towaru lub usług na potrzeby działalności - prawo do odliczeń.

Chcąc pozyskać towary w przystępnej cenie, niejednokrotnie niedostępne na polskim rynku m. in. oryginalne obuwie, odzież, które służą Wnioskodawcy w działalności wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług Wnioskodawca nawiązuje kontakty z zagranicznymi kontrahentami posiadającymi NIP PL.

Jeden z kontrahentów od ponad 11 lat jest zarejestrowany na potrzeby polskiego VAT-u figuruje, jako czynny podatnik na „białej liście” oraz jako podatnik unijny w VIES. Sprzedawca ten posiada w Polsce oddział siedziby, sieć magazynów, współpracuje z polskimi firmami przewozowymi. Każdy zakupiony od tego kontrahenta towar wysyłany jest (lub w przypadku reklamacji zwracany) do magazynu na terenie naszego kraju. W momencie zakupów sprzedawca informowany jest, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i że na jej potrzeby, do dalszej odsprzedaży Wnioskodawca nabywa towar. Sama ilość zakupionych produktów wskazuje, że transakcji dokonuje przedsiębiorca, nie zaś konsument. Tak więc Wnioskodawca identyfikuje się , jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą, czynny podatnik VAT. Wnioskodawca każdorazowo pobiera wystawione przez sprzedawcę na potrzeby firmy faktury. Otrzymane dokumenty spełnią polskie wymogi zapisane w ustawie o podatku od towarów i usług art. 106e ust. 1: są sporządzone w języku polskim; potwierdzają transakcję sprzedaży i kupna dwóch podmiotów będącymi czynnymi podatnikami VAT w Polsce; posiadają pełne, zgodne z przepisami dane do odliczenia VAT. Na otrzymanych fakturach widnieją: NIP kupującego i sprzedającego, dane obydwu stron, kwoty netto, brutto, podstawową w Polsce stawkę podatku VAT, towar, ilość. Sprzedawcy, gdy zachodzi potrzeba na wystawionych fakturach mogą umieszczać uwagi. Zazwyczaj są to dodatkowe informacje, które nie budzą żadnych wątpliwości. W opisanym przypadku kontrahent, u którego Wnioskodawca zaopatruje się w towar na fakturach umieszcza zapisy:  „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT. Zakup dokonany (...) do użytku osobistego oraz „numer rachunku … i rachunek z dnia …”. Wymienione adnotacje budzą pewne niejasności, co do odliczenia podatku VAT oraz kwalifikowania Wnioskodawcy przez sprzedawcę nie jako podmiotu gospodarczego, a finalnego konsumenta.

Pytanie

Czy w opisanym stanie faktycznym, przysługuje Wnioskodawcy jako nabywcy prawo odliczenia naliczonego podatku VAT widniejącego na wystawionych przez sprzedawcę fakturach?

Pana stanowisko w sprawie

Po przeczytaniu indywidualnych interpretacji podatkowych, np. 0113-KDIPT1-2.4012.268.2023.1.KW, 0113- KDIPT1-2.4012.269.2023.1.PR, 0111-KDIB3-1.4012.521.2023.1.WN, 0114-KDIP1-3.4012.471.2023.1.JG wydanych przez Dyrektora KIS, ustawy VAT, wyroków, np. Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financien,C-342/87, („(...) zgodnie z art. 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów (.) wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych (.)) Wnioskodawca uważa, że jako czynnemu podatnikowi VAT zawierającemu umowę kupna sprzedaży z drugim czynnym podatnikiem VAT przysługuje Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym nie ma negatywnych przesłanek niepozwalających odliczyć tegoż podatku. Prowadząc jednoosobową dzialalnośc gospodarczą Wnioskodawca dokonuje transakcji (z czynnym podatnikiem VAT) związanych z czynnościami opodatkowanymi do dalszej odsprzedaży: Wnioskodawca posiada faktury (spełniają one wymogi zawarte w ustawie) będące dowodami przedstawiającymi rzeczywiste nabycie towarów, wywiazuje się z obowiazku przekazywania organom podatkowym JPK_VAT wraz z deklaracją, w której widnieją faktury m.in. przedstawionego kontrahenta. To chociażby pozwala Wnioskodawcy w pełni skorzystać z prawa jakim jest odliczenie widniejacego na fakturach podatku VAT. Ponieważ prawo do odliczenia podatku stanowi integralną część mechanizmu VAT i co do zasady nie może być ograniczane różnymi dopiskami ze strony sprzedającego, to jego uwagi, że nie można odliczyć podatku oraz nazewnictwo - rachunek - nie stanowią przeszkody do skorzystania przez Wnioskodawcę z prawa do odliczenia (tu słowo „rachunek” nie może przekreślić wspomnianego prawa, ponieważ zgodnie z art. 106e, nie ma wymogu opisania dokumentu zwrotem „faktura”, a tym bardziej „rachunek”).

To samo dotyczy sposobu ujęcia Wnioskdoawcy w deklaracji VAT przez sprzedającego. Zgodnie z wyrokiem TSUE z dnia 22 października 2015 r., sygnatura C-277/14 Wnioskodawca nie ma obowiązku sprawdzać jak wykazuje transakcje Wnioskodawcy druga strona (Wnioskodawca sprzedawcę ujmuje zgodnie z prawem). Błędne złożenie JPK_VAT przez sprzedającego nie zostało wymienione w ustawie jako przesłanka do braku możliwości odliczenia podatku. Jedynie Urzędy Skarbowe mają narzędzia do weryfikacji, jak każda ze stron przedstawia w deklaracjach prowadzone transakcje. Skoro Wnioskodawca identyfikuje sie jako przedsiębiorca, czynny podatnik VAT ma prawo uważać, że dostawca prawidłowo, zgodnie ze stanem faktycznym i prawem podatkowym rozlicza podatek prezentując go w swojej deklaracji JPK_VAT wskazując Wnioskodawcę, jako nabywcę prowadzącego dzialalność gospodarczą, a nie, jako konsumenta.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 361), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT. W myśl tego przepisu:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy o VAT:

Natomiast zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy:

Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa.

Z ww. uregulowań wynika, że faktura powinna m. in. jednoznacznie określać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika (sprzedawcy) i nabywcy oraz ich adresy. Faktura winna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który winien wynikać z zawartej umowy.

Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Zatem, co do zasady, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym:

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy,

Biorąc pod uwagę powyższe, należy zwrócić uwagę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Unormowanie to jest implementacją wcześniej obowiązującego art. 17 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej. To samo wynika z art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.). Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że odliczenie przysługuje jedynie w odniesieniu do podatku powstałego w wyniku czynności wykonanej przez innego podatnika, a dla realizacji tego prawa - stosownie do art. 178 lit. a tej Dyrektywy - konieczne jest posiadanie faktury wystawionej zgodnie z art. 220, art. 236, art. 238, art. 239 i art. 240 Dyrektywy. Sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku w niej wykazanego. Prawo do odliczenia przysługuje zatem wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi. Potwierdzeniem tego może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financien, C-342/87, w którym stwierdzono, że zgodnie z artykułem 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług przez innego podatnika wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych, o ile były one należne. Zasada ta nie dotyczy podatku, który jest należny tylko z tego powodu, że został wykazany na fakturze. Dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z tego uprawnienia. Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu.

Zatem sam fakt otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania obniżenia podatku należnego.

Aby powstało prawo do odliczenia, u wystawcy faktury podatek VAT musi być wymagalny, co oznacza, że powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem oraz powstała także podstawa opodatkowania z tytułu zrealizowania jednej z czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

W niniejszej sprawie należy również przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-439/04 z dnia 6 lipca 2006 r., z którego wynika, że w przypadku gdy dostawa jest realizowana na rzecz podatnika, który nie wiedział i nie mógł wiedzieć o tym, że dana transakcja jest wykorzystywana do celów oszustwa, które zostało popełnione przez sprzedawcę, art. 17 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej przez dyrektywę 95/7, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży na mocy przepisu prawa cywilnego, który powoduje bezwzględną nieważność umowy jako sprzecznej z zasadami porządku publicznego, powodował utratę prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego przez podatnika.

Natomiast gdy na podstawie obiektywnych okoliczności zostanie ustalone, że dostawa została zrealizowana na rzecz podatnika, który wiedział lub powinien wiedzieć, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, stwierdzenie niemożności skorzystania z prawa do odliczenia należy do sądu krajowego.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 lutego 2017 r. sygn. akt I FSK 1679/16 wyraźnie podkreślił, powołując się m.in. na wyrok TSUE z dnia 22 października 2015 r. w sprawie C-277/14 PPUH Stehcemp, że jeżeli istnieją przesłanki, by podejrzewać nieprawidłowości lub naruszenie prawa, przezorny przedsiębiorca powinien, zależnie od okoliczności konkretnego przypadku, zasięgnąć informacji na temat podmiotu, u którego zamierza nabyć towary lub usługi, w celu upewnienia się co do jego wiarygodności. Jednakże organy podatkowe nie mogą w sposób generalny wymagać, by podatnik zamierzający skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT badał, czy wystawca faktury za towary lub usługi, których odliczenie ma dotyczyć, jest podatnikiem, czy dysponuje towarami będącymi przedmiotem transakcji i jest w stanie je dostarczyć oraz czy wywiązuje się z obowiązku złożenia deklaracji i zapłaty podatku VAT, w celu upewnienia się, że podmioty działające na wcześniejszych etapach obrotu nie dopuszczają się nieprawidłowości lub przestępstwa albo żeby podatnik ten posiadał potwierdzające to dokumenty.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie ma Pan prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przez dostawcę i występującego przy nabyciu towarów.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą, polegającą na sprzedaży towarów i jest Pan czynnym podatnikiem podatku VAT. Nabywa Pan towary m.in. od kontrahenta zarejestrowanego na potrzeby polskiego VAT, jako czynny podatnik na „białej liście” oraz jako podatnik unijny VIES. Każdy zakupiony od tego kontrahenta towar wysyłany jest z magazynu z naszego kraju. Nabywane towary służą Panu wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. We wszystkich transakcjach identyfikuje się Pan jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a przede wszystkim jako czynny podatnik VAT. Każdorazowo pobiera Pan wystawiona fakturę, która spełnia wymogi określone w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, jest sporządzona w języku polskim, potwierdza transakcję sprzedaży i kupna dwóch podmiotów będących czynnymi podatnikami VAT w Polsce, posiada pełne, zgodne dane do odliczenia podatku VAT. Zawiera NIP sprzedawcy i kupującego, dane obydwu stron, kwoty netto, brutto, podstawową stawkę podatku w Polsce, towar, ilość.

Jeden ze sprzedających na fakturze umieszcza adnotację „ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT. Zakup został dokonany (…) do użytku osobistego” oraz „numer rachunku…” i „rachunek z dnia …”.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy należy podkreślić, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Jak wskazano powyżej, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Jednocześnie oceny, czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości, należy dokonać w momencie realizowania zakupów, zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik – aby mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego – nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Przy czym należy podkreślić, że faktura stanowi podstawę dla nabywcy towaru lub usługi do odliczenia podatku naliczonego, bowiem z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy wynika, że podatkiem naliczonym jest kwota podatku wynikająca z faktury.

Konieczność posiadania faktury w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego potwierdzają również wyroki TSUE. Przykładowo w wyroku z dnia 14 lipca 1988 r. w sprawie C-123/87, Jeunehomme TSUE wskazał, że artykuły 18 ust. 1 lit. a), 22 ust. 3 lit. a) i (b) oraz 22 ust. 8 VI Dyrektywy zezwalają Państwom Członkowskim na wprowadzenie wymogu, zgodnie z którym prawo do odliczenia VAT uzależnione jest od posiadania faktury, która, oprócz spełnienia minimalnych warunków wymienionych w VI Dyrektywie, musi zawierać określone dane niezbędne do tego, by zapewnić stosowanie VAT i umożliwić organom skarbowym sprawowanie nadzoru. Liczba tych danych ani ich rodzaj nie może uniemożliwiać lub nadmiernie utrudniać korzystanie z prawa do odliczenia. Tożsamo w orzeczeniu z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-152/02 Terra Baubedarf-Handel GmbH, Trybunał orzekł, że art. 17 ust. 2 lit. a) i pierwszy akapit art. 18 ust. 2 VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że prawo do odliczenia przysługuje w okresie rozliczeniowym, w którym są spełnione dwa warunki wymagane przez te przepisy, tj. towary powinny być dostarczone lub usługi wykonane, a podatnik powinien być w posiadaniu faktury lub innego dokumentu, który według kryteriów danego państwa członkowskiego jest uznawany za odpowiednik faktury.

Zatem podstawę do dokonania odliczenia podatku naliczonego może stanowić wyłącznie faktura odzwierciedlająca faktyczne zdarzenie gospodarcze w aspekcie podmiotowym, przedmiotowym oraz ilościowym. Tym samym faktura musi potwierdzać, że w rzeczywistości doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług pomiędzy konkretnymi podmiotami, w zakresie ściśle określonego towaru lub usługi oraz w zakresie ilości danego towaru lub usługi. Niezgodność któregokolwiek z tych aspektów eliminuje możliwość odliczenia podatku naliczonego, zawartego w fakturze, która nie odzwierciedla rzeczywistego zdarzenia gospodarczego.

W analizowanej sprawie, jak wskazano w opisie sprawy, wystawiana faktura zawiera dane nabywcy jako prowadzącego działalność gospodarczą (w tym NIP nabywcy), stawkę podatku VAT, wartość sprzedaży netto oraz brutto oraz inne elementy składowe faktury wymienione w art. 106e ust. 1 ustawy. Towar przysyłany jest z terytorium Polski. Dostawca, dokonując sprzedaży na Pana rzecz, ma pełną świadomość tego, że Pan chce wystąpić w transakcji w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Ustawodawca bowiem przewidział sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, które zostały wskazane w art. 88 ustawy.

Analiza przedstawionego opisu sprawy i powołanych regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa Pan  – jako czynny, zarejestrowany podatnik VAT – towar, który jest przedmiotem dokonywanej na Pana rzecz dostawy, to przysługuje Panu prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego w otrzymanej fakturze, gdyż spełniony będzie warunek niezbędny do dokonania takiego obniżenia, określony w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. związek zakupionego towaru z opodatkowaną podatkiem VAT Pana działalnością gospodarczą. Jednocześnie nie znajduje tu zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy. W konsekwencji przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek, przysługuje Panu prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z faktur wystawionych przez Dostawcę, dokumentujących nabycie przez Pana towaru.

Wobec powyższego Pana stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej.

W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie Pana skutków prawnopodatkowych, a zatem nie wywiera skutku prawnego dla dostawcy. Ponadto należy wskazać, że interpretacja nie ocenia prawidłowości dokonywanych przez dostawcę rozliczeń oraz prowadzonych przez niego ewidencji.

Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.