Postanowienie WSA w Olsztynie z dnia 7 czerwca 2023 r., sygn. II SA/Ol 326/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2023 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Archidiecezji A o dopuszczenie do udziału w postępowaniu sądowym w charakterze uczestnika postępowania w sprawie ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Gminy z dnia 12 stycznia 2023 r., nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu położonego nad jeziorem A w obrębie A, gmina A postanawia odmówić dopuszczenia do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania Archidiecezji A.

Uzasadnienie

Pismem z 24 maja 2023 r. Archidiecezja A (dalej jako: wnioskodawca), wniosła o dopuszczenie do udziału w charakterze uczestnika w sprawie ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Gminy z dnia 12 stycznia 2023 r., w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu położonego nad jeziorem A w obrębie A, gmina A. W przypadku uwzględnienia wniosku wnioskodawca wniósł o oddalenie skargi.

W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik Archidiecezji wskazał, że skarga Wojewody dotyczy planu miejscowego, który obejmuje nieruchomość Archidiecezji. Oznacza to, że zaskarżona przez Wojewodę uchwała ukształtowała treść prawa własności tej nieruchomości zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2022 r. poz. 503 ze zm.; dalej: u.p.z.p.). Niewątpliwie tak należy ocenić sytuację, w której obszar wcześniej nie objęty planem miejscowym zostaje włączony w granice uchwalonego planu. Uchwalony plan przewiduje szczegółowe ustalenia w zakresie przeznaczenia i możliwości zabudowy wskazanej nieruchomości. Sytuacja taka jest uznawana za podstawę legitymacji skargowej właściciela nieruchomości na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2023 r. poz. 40; dalej: u.s.g.). Wnioskodawca podniósł, że nie może ulegać wątpliwości, że w rozumieniu art. 33 § 2 p.p.s.a. wynik postępowania dotyczy interesu prawnego Archidiecezji. Zarówno postępowanie planistyczne zmierzające do uchwalenia mpzp ma skutek w postaci naruszenia interesu prawnego uczestnika kształtując treść przysługującej mu własności, jak i wynik postępowania przed sądem administracyjnym jest istotny z tego punktu widzenia. Stwierdził, że rozpoznanie sprawy ze skargi Wojewody na plan miejscowy nie tylko dotyczy, ale ukształtuje (potencjalnie naruszy) treść skonkretyzowanych praw podmiotowych wynikających z własności oznaczonej nieruchomości. Argumentował, że Wojewoda zakwestionował w swojej skardze wybrane postanowienia uchwały ws. planu miejscowego, w tym odnoszące się bezpośrednio do w/w nieruchomości. W szczególności, poddano w wątpliwość zgodność ustaleń planu z art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w zakresie zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Uwzględnienie wniosku Wojewody w tym zakresie będzie prowadzić do stwierdzenia nieważności postanowień planu dotyczących nieruchomości, której właścicielem jest uczestnik. W takim stanie rzeczy – zdaniem wnioskodawcy – spełnione są przesłanki uzasadniające uwzględnienie niniejszego wniosku. Wynik postępowania dotyczy interesu prawnego Archidiecezji. Wnioskodawca dodał, że chodzi o istotny wpływ na prawo własności, ponieważ zakwestionowanie ustaleń planistycznych obowiązujących wobec nieruchomości radykalnie wpływa na możliwy sposób korzystania z niej. Wnioskodawca wyraził pogląd, że mamy do czynienia z postępowaniem administracyjnym, które powinno być szeroko rozumiane w ujęciu z art. 33 § 2 p.p.s.a. Jest ono niewątpliwie prowadzone przez organ administracji publicznej w sprawie z zakresu administracji publicznej. Odnosi się ono do władczego ukształtowania praw i obowiązków jednostek (właścicieli, inwestorów) na podstawie przepisów prawa publicznego, poprzez przyjęcie planu miejscowego, który jest aktem prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 u.p.z.p). Uwzględnienie niniejszego wniosku jest podyktowane koniecznością uwzględnienia prawa do sądu, jako prawa podstawowego gwarantowanego w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Wąskie rozumienie postępowania administracyjnego w tym kontekście podważy zastosowanie prawa do sądu w omawianej sprawie. Wnioskodawca stwierdził, że przyjęcie poglądu, jakoby w sprawie ze skargi wojewody na plan miejscowy właściciel nie mógł domagać się w żadnych okolicznościach ochrony swoich interesów w postępowaniu sądowoadministracyjnym naruszałoby prawo do sądu, ponieważ nie obejmuje ono wyłącznie możliwości wdrożenia procedur sądowych z własnej inicjatywy, ale również prawo do uczestniczenia w procedurach wszczętych przez inne osoby, ale wpływających na status prawny zainteresowanego.