Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 6 października 2022 r., sygn. II SA/Ol 416/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak (spr.) Sędzia WSA Marzenna Glabas Asesor WSA Grzegorz Klimek po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 października 2022 r. sprawy ze skargi E. Sp. z o. o. na decyzję Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia [...], nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 25 marca 2022 r. Wojewoda Warmińsko-Mazurski (Wojewoda), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r., poz. 735, dalej: k.p.a.), po rozpatrzeniu odwołania M. L. - pełnomocnika firmy E. Sp. z o.o. będącej inwestorem, od decyzji Prezydenta z dnia 5 stycznia 2022 r., o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę zespołu budynków zakwaterowania turystycznego o charakterze hotelarskim wraz z usługami oraz garażami podziemnymi w O., ul. [...], na działkach o nr ewid. [...] w obr. [...] - utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

W dniu 23 czerwca 2021 r. do Urzędu Miasta wpłynął wniosek M. L. reprezentującego firmę E. Sp. z o.o. będącą inwestorem o pozwolenie na budowę zespołu budynków zakwaterowania turystycznego o charakterze hotelarskim wraz z usługami oraz garażami podziemnymi w O., ul. [...], na działkach o nr ewid. [...] w obr. [...].

Prezydent postanowieniem z dnia 7 września 2021 r. nałożył na wnioskodawcę obowiązek usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości w dokumentacji projektowej. Pełnomocnik inwestora wraz z pismem z dnia 15 grudnia 2021 r. przedłożył uzupełniony i poprawiony projekt budowlany oraz udzielił odpowiedzi na postanowienie Prezydenta z dnia 7 września 2021 r.

Decyzją z 5 stycznia 2021 r. Prezydent odmówił udzielenia pozwolenia na budowę zespołu budynków zakwaterowania turystycznego o charakterze hotelarskim wraz z usługami oraz garażami podziemnymi w O., ul. [...], na działkach o nr ewid. [...] w obr. [...], powołując się na art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2021 r. poz. 2351 ze zm., dalej: Pb lub Prawem budowlanym). W uzasadnieniu decyzji podniósł, iż nie wypełniono wszystkich warunków postanowienia z dnia 7 września 2021 r. Stwierdził niezgodność planowanej inwestycji z miejscowy planem zagospodarowania przestrzennego w zakresie obsługi komunikacyjnej - połączenie drogi pożarowej z ulicą oznaczoną jako 2KDw oraz wysokości zabudowy - wątpliwość budzi zaprojektowana tzw. antresola budynku. Ponadto podkreślił, że: nie wskazano faktycznej funkcji projektowanych lokali usługowych; niepoprawnie określono zakres inwestycji w zakresie braku ujęcia we wniosku wszystkich działek inwestycyjnych; nie uzupełniono w sposób wystarczający rzędnych projektowanego terenu; nie uzupełniono informacji o szczegółowym sposobie odprowadzania wód opadowych, ani nie przedstawiono stosownych rozwiązań w tym zakresie; nie przedstawiono sposobu zasilania zbiorników ppoż.; w projekcie zagospodarowania terenu nie przedstawiono projektowanych wycinek - wynikają one jedynie z załącznika do uzgodnień; nie przedstawiono poprawnego rozwiązania w zakresie projektowanych schodów zewnętrznych; nie uszczegółowiono lokalizacji wiat śmietnikowych; nie zaprojektowano stosowego dojazdu - uzgodnionego z właściwym zarządcą drogi - do magazynu sprzętu sportowego; na rysunku projektu zagospodarowania terenu nie przedstawiono proponowanych urządzeń stałych dla osób niepełnosprawnych - platform, nie zawarto opisu zapewnienia niezbędnych warunków do korzystania z obiektów użyteczności publicznej - w tym przypadku do lokali usługowych. Organ I instancji wyjaśnił również, że przychylił się do interpretacji inwestora w zakresie obliczania współczynnika intensywności zabudowy (tj. stosując definicję określoną w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego), jednak wątpliwość organu co do przyjętego wskaźnika budzi sposób zaprojektowania tzw. antresoli, którą de facto należałoby uznać za kondygnację.