Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 września 2022 r., sygn. IV SA/Po 541/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela-Bąk-Marciniak Sędziowie WSA Maciej Busz WSA Monika Świerczak (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 września 2022 r. sprawy ze skargi Wojewody Wielkopolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Wyrzysku z dnia 29 października 2021 r. Nr XLI/405/2021 w sprawie miejscowego plany zagospodarowania przestrzennego wsi Młotkówko 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części tj.: w zakresie terenu 2MN/U oraz § 7 pkt 1 lit. c i pkt 5, 2. zasądza na rzecz skarżącego Wojewody Wielkopolskiego kwotę 480 zł (czterysta osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Na sesji w dniu 29 października 2021 r. Rada Miejska w Wyrzysku podjęła uchwałę nr XLI/405/2021 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi Młotkówko (zwaną dalej "Uchwałą", "Planem miejscowym" lub "Planem").

Pismem datowanym na 27 lipca 2022 r. (IR-XI.0552.10.2022.2) Wojewoda Wielkopolski (dalej jako "Wojewoda" lub "Skarżący"), reprezentowany przez r. W., wywiódł skargę na ww. uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w zaskarżonej części - tj. w zakresie terenu 2MN/U, a także § 7 pkt 1 lit. c oraz pkt 5 – oraz o zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz Skarżącego kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi jej autor na wstępie podał, że Uchwała została doręczona organowi nadzoru 11 listopada 2021 r.

Następnie mając na względzie wynik analizy Uchwały w zakresie jej zgodności z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945, z późn. zm.; dalej w skrócie "u.p.z.p.") w odniesieniu do zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (w skrócie "m.p.z.p.") – Skarżący stwierdził, że według zapisów obowiązującego Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Wyrzysk, część obszaru objętego planem miejscowym - część terenu 2MN/U, znajduje się na terenie, dla którego został określony kierunek zagospodarowania jako strefa rolno-przyrodnicza, w której dopuszcza się lokalizację zabudowy zagrodowej, tereny rolnicze, tereny obsługi produkcji w gospodarstwach rolnych, hodowlanych, ogrodniczych, leśnych, ogrody działkowe, cmentarze, tereny zieleni. W Planie ustalono przeznaczenie pod teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oraz zabudowy usługowej, oznaczony symbolem 2MN/U, którego znaczna część nie znajduje się w strefie zurbanizowanej, gdzie dopuszcza się zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz zabudowę usługową, lecz w strefie rolno-przyrodniczej, gdzie Studium nie zakłada tego typu zabudowy. Zgodnie z uzyskanymi w toku postępowania nadzorczego wyjaśnieniami Burmistrz Wyrzyska w piśmie z 05 stycznia 2022 r. (znak: ZP.6721.3.2020), potwierdził, że w Studium przedmiotowy teren jest położony w strefie rolno-przyrodniczej i że część terenu 2MN/U narusza wyznaczony w Studium kierunek zagospodarowania. Wojewoda podkreśla również, że w § 7 pkt 1 lit. c Uchwały ustalono dla obiektów ujętych w wojewódzkiej i gminnej ewidencji zabytków, wymóg uzyskania opinii wojewódzkiego konserwatora zabytków oraz w pkt 5 tego paragrafu umożliwiono odstąpienie od określonych w uchwale nakazów i zakazów dotyczących ochrony zabytków, jednak wyłącznie pod warunkiem akceptacji rozwiązań niezgodnych z tymi nakazami lub zakazami przez właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków, w szczególności w odpowiednich pozwoleniach lub uzgodnieniach dokonywanych na podstawie przepisów odrębnych. Skarżący zauważa, że kompetencja rady gminy do określenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego szczególnych zasad ochrony zabytków wynika z treści art. 15 ust. 2 pkt 4 u.p.z.p., który stanowi, że w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej. Wskazuje także na regulację art. 1 ust. 2 pkt 4 u.p.z.p., która obliguje do uwzględniania w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wymagań ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej, a ponadto przepis art. 7 pkt 4 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. z 2014 r. poz. 1446 ze zm.), a obecnie (Dz.U z 2022 r. poz. 840; dalej w skrócie "u.o.o.z."), zgodnie z którym jedną z form ochrony zabytków są ustalenia ochrony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz przepis art. 19 ust. 3 tej ustawy stanowiący, że w planie ustala się, w zależności od potrzeb, strefy ochrony konserwatorskiej obejmujące obszary, na których obowiązują określone ustaleniami planu ograniczenia, zakazy i nakazy, mające na celu ochronę znajdujących się na tym obszarze zabytków. Dlatego też, zdaniem Skarżącego wprowadzając w planie miejscowym stosowne uregulowania dotyczące ochrony zabytków Rada Miejska w Wyrzysku zobowiązana była do działania w granicach określonych ww. przepisami upoważniającymi i kompetencyjnymi. W ramach tych działań zobligowana ona była uwzględnić okoliczność, że zakres kompetencji organu nadzoru konserwatorskiego oraz wymogi, które powinien spełnić inwestor prowadzący roboty budowlane przy zabytku lub też w otoczeniu zabytku, szczegółowo określone zostały w art. 2 ust. 2 pkt 3 i art. 39 ustawa z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane oraz w art. 36 u.o.o.z. Wojewoda nadto podkreśla, że art. 36 ust. 1 pkt 1 u.o.o.z. nakłada obowiązek uzyskania pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków wyłącznie w odniesieniu do zabytków wpisanych do rejestru. Katalog działań wymagających uzyskania pozwolenia jest katalogiem zamkniętym i ani z przepisów ustawy o ochronie zabytków, ani też w szczególności z art. 15 ust. 2 pkt 4, ustawy nie wynika kompetencja rady gminy do określania dodatkowych warunków. Zdaniem Skarżącego za niedopuszczalne należy zatem uznać wprowadzanie w akcie prawa miejscowego wymogu uzyskania opinii konserwatorskiej, w przypadkach gdy ustawa tego nie wymaga.