Wyrok NSA z dnia 15 września 2022 r., sygn. II OSK 3035/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Kiermaszek Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak (spr.) Sędzia del. WSA Jan Szuma po rozpoznaniu w dniu 15 września 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 4 lipca 2019 r. sygn. akt II SA/Op 196/19 w sprawie ze skargi A. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 9 kwietnia 2019 r. nr IN.I.7721.1.2.2019.ŁW w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia robót budowlanych oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opole wyrokiem z dnia 4 lipca 2019 r., II SA/Op 196/19, oddalił skargę A. S.A. z siedzibą w W. (dalej A.) na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 9 kwietnia 2019 r. w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia robót budowlanych.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Zaskarżoną decyzją Wojewoda Opolski utrzymał w mocy decyzję Starosty B. z 14 lutego 2019 r. wnoszącą sprzeciw do zgłoszenia dotyczącego budowy tymczasowego mobilnego masztu telekomunikacyjnego.

Skargę na tę decyzję wniosła A.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę.

Sąd wskazał, iż zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy wniesiony przez Starostę B. sprzeciw do zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych, określonych jako montaż tymczasowego, mobilnego masztu telekomunikacyjnego o wysokości 27 m. Na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (j.t. Dz.U.2018.1202 ze zm.; dalej p.b.), Wojewoda podzielił ustalenia organu I instancji, że zgłoszenie w istocie dotyczy inwestycji objętej obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę. W tym zakresie stwierdził, że objęte nim roboty budowlane nie stanowią budowy tymczasowego obiektu budowlanego, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 12 p.b. Odnosząc się do dokonanej kwalifikacji prawnej przedsięwzięcia Sąd uznał, że ocena w tym zakresie nie została przeprowadzona wadliwie i nie narusza przepisów prawa. Pozostaje też zgodna z poglądami wyrażanymi w orzecznictwie sądowym, w którym przyjmuje się, że budowa wysokiego masztu telekomunikacyjnego, na którym zamontowany zostanie system antenowy, nie podlega zgłoszeniu na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 12 p.b., lecz stosownie do art. 28 ust. 1 p.b., wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Sąd stwierdził, że z treści dokumentów załączonych do zgłoszenia dokonanego przez skarżącą wynika, że zakres planowanych robót będzie obejmował posadowienie stalowego, kratowego masztu mobilnego o wysokości 27 m. Konstrukcja ta wyposażona będzie w odciągi, wsparta na czterech podporach usytuowanych na koszach osłonowych oraz przeznaczona do montażu 3 anten sektorowych i anten radioliniowych. Dokonując kwalifikacji obiektu zgłoszonego przez skarżącą prawidłowo zatem organy uznały, że objęty zgłoszeniem maszt telekomunikacyjny stanowi przedsięwzięcie, które ze względu na swą wielkość i konstrukcję nie może być uznane za budowę, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 12 p.b. W ocenie Sądu, cechy konstrukcyjne, przeznaczenie (pod system anten) i rozmiar spornego masztu (27 m), wykluczają możliwość zakwalifikowania obiektu jako tymczasowego obiektu budowlanego, niezależnie od tego, w jakim okresie miałby być wykorzystywany. Bezpieczne użytkowanie stacji bazowej telefonii komórkowej wymaga takiego samego, trwałego związania z gruntem w przypadku jego użytkowania w okresie krótszym niż 180 dni, jak i przez dłuższy czas. W obu tych sytuacjach technologia budowy takiego obiektu jest taka sama. Wywody Spółki, że obiekt taki będzie użytkowany tylko przez krótki okres nie miały zatem znaczenia dla kwalifikacji prawnej inwestycji. Dla zapewnienia bowiem bezpieczeństwa użytkowania maszt wymaga takiego związania z gruntem, aby uniemożliwić jego niezamierzone przesunięcie, przemieszczenie. Na potrzebę związania z gruntem wskazują wysokość, wielkość, konstrukcja i przeznaczenie masztu, które nie pozwalają przyjąć, że jest to obiekt, który stawia się na gruncie bez stałego, stabilnego z nim związania. Zauważyć również trzeba, że w zgłoszeniu nie wskazano terminu rozbiórki lub przeniesienia przedmiotowego obiektu w inne miejsce, czego wymaga w art. 29 ust. 1 pkt 12 p.b. Taki brak poddaje w wątpliwość także sam zamiar tymczasowego wykorzystania masztu, zwłaszcza w sytuacji, gdy z dokumentacji wynika, że w kolejnym etapie działań planowane jest dokonanie montażu anten, prowadzące w efekcie końcowym do powstania stacji bazowej telefonii. Reasumując, Sąd uznał, że w zaskarżonej decyzji, po dokładnym przeanalizowaniu złożonej dokumentacji projektowanej inwestycji, prawidłowo uznano, że planowana inwestycja w postaci tymczasowego, mobilnego masztu telekomunikacyjnego nie jest możliwa na podstawie zgłoszenia. Zasadnie ustalono, że zgłoszenie dotyczy wykonywania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę i z tego powodu na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 6 p.b. właściwie orzeczono o wniesieniu sprzeciwu. Nie można zatem uznać, że zaskarżoną decyzję wydano z naruszeniem przepisów postępowania oraz z naruszeniem art. 29 ust. 1 pkt 12 w zw. z art. 3 pkt 5 i art. 30 ust. 6 pkt 1 p.b.