Postanowienie WSA w Warszawie z dnia 13 września 2022 r., sygn. VII SA/Wa 1677/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Artur Kuś (spr.), Sędziowie sędzia WSA Wojciech Sawczuk, asesor WSA Anna Milicka - Stojek, Protokolant spec. Eliza Jędrasik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2022 r. sprawy ze skargi A. G. na uchwałę Rady Miasta S. z dnia [...] października 2008 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: I. odrzucić skargę, II. zwrócić A. G. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem uiszczonego wpisu sądowego.

Uzasadnienie

1. A. G. (dalej: "skarżący"), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w dniu 14 lipca 2022 r. (data nadania), wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na uchwałę Rady Miasta [...] z [...] października 208 r., nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (dalej: "MPZP") rejonu [...] – część I. Wraz ze skargą uiścił wpis sądowy w wysokości 300 zł (potwierdzenie uiszczenia wpisu k.52).

W uzasadnieniu skargi (odnosząc się do wykazania przysługującemu skarżącemu interesu prawnego/legitymacji do wniesienia skargi), podniósł m.in., że na mocy umów zamiany z [...] stycznia 2002 r. rep. A nr [...] oraz rep. A nr [...], a także umowy sprzedaży z [...] grudnia 2001 r. rep. A nr [...] nabył prawo własności nieruchomości usytuowanej w W. przy ul. [...] (nr ewid. [...], obr. [...]), dla której Sąd Rejonowy dla [...] w W. prowadzi księgę wieczystą nr KW [...]. Posiadał więc status właściciela nieruchomości w dacie podjęcia uchwały (MPZP). Na skutek podjęcia uchwały, doszło do zmiany w uprawnieniach wynikających dla skarżącego z prawa własności, bowiem o ile do 2008 r., mógł on korzystać z nieruchomości bez obowiązku znoszenia na niej innych osób, o tyle po wprowadzeniu nowego MPZP, skarżący został zobligowany do tego, aby udostępniać swą nieruchomość każdemu, kto zechce skorzystać z parku zabytkowego, którym w konsekwencji wprowadzenia MPZP stała się faktycznie nieruchomość skarżącego. Wskazał, że naruszenie interesu prawnego wyraża się w tym, że zaskarżona uchwała w dacie jej podjęcia naruszyła istotę przysługującej skarżącemu własności nieruchomości w rozumieniu art. 140 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeksy cywilny (dalej: "k.c."), do której należy swoboda korzystania z własnej nieruchomości, pobieranie pożytków i rozdysponowywanie nieruchomością. Precyzując, z chwilą podjęcia ww. uchwały przez Radę Miasta [...], należąca do skarżącego nieruchomość położona w [...] przy ul. [...] (nr. ewid. [...], obr. [...]) znalazła się w strefie funkcji zieleni urządzonej będącej częścią parku zabytkowego. Teren zieleni urządzonej stanowi teren inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym, tj. park zabytkowy. W praktyce oznacza to nic innego jak to, że ww. nieruchomość stała się przestrzenią ogólnodostępną. Skarżący został pozbawiony atrybutów należnego mu prawa własności, co uniemożliwiło mu jednocześnie wykorzystanie nieruchomości, zgodnie z brzmieniem art. 140 k.c.