Interpretacja indywidualna z dnia 4 marca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.5.2024.1.ASK

Czy koszty procesu, odsetki ustawowe, koszty obsługi prawnej Banku oraz koszty opłat sądowych stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów dla Banku?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 stycznia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 grudnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie uznania czy koszty procesu, odsetki ustawowe, koszty obsługi prawnej Banku oraz koszty opłat sądowych stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów dla Banku.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A. A.G. z siedzibą w (…) („Bank”, „Wnioskodawca”) jest austriackim rezydentem podatkowym, który prowadzi działalność bankową w Polsce za pośrednictwem swojego oddziału pod nazwą „A. A.G. (spółka akcyjna) oddział w Polsce” („Oddział”). Oddział stanowi zakład Banku w rozumieniu polsko-austriackiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych („CIT”).

Aktywa Banku składają się przede wszystkim z wierzytelności z tytułu kredytów hipotecznych indeksowanych / denominowanych do walut obcych (zwłaszcza do franka szwajcarskiego) udzielonych w przeszłości (głównie w latach 2006-2009). W czasie, kiedy umowy kredytowe były zawierane poprawność ich konstrukcji, jak również poprawność poszczególnych postanowień umownych nie była poddawana w wątpliwość, w szczególności przez Komisję Nadzoru Bankowego (do 2007 r.) i Komisję Nadzoru Finansowego (od 2008 r.).

Niemniej jednak, w ciągu ostatnich kilku lat ocena konstrukcji w/w umów i zawartych w nich postanowień, w znacznej mierze na skutek orzeczeń wydanych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zmieniła się diametralnie. Obecnie Bank jest stroną licznych procesów sądowych wytaczanych przez kredytobiorców powołujących się na wady prawne umów kredytowych.

Orzeczenia wydawane w tych procesach zazwyczaj przyznają rację kredytobiorcom (Bank jest wówczas stroną przegrywającą) i stwierdzają nieważność umów kredytowych albo stwierdzają, że określone postanowienia umów nie są wiążące dla kredytobiorców z uwagi na fakt, iż stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385¹ kodeksu cywilnego (to ostatnie prowadzi do tzw. odwalutowania umów). Obecnie sądy zdecydowanie częściej stwierdzają nieważność umów, „odwalutowanie” jest w mniejszości.

Zgodnie z przeważającym orzecznictwem stwierdzenie nieważności umowy kredytowej oznacza powstanie okoliczności jak gdyby umowa nigdy nie została zawarta, a strony umowy zobowiązane są zwrócić sobie wzajemnie świadczenia otrzymane od momentu zawarcia umowy. Stwierdzenie nieważności oznacza zasadniczo:

• konieczność zwrotu przez Bank na rzecz klienta wszystkich kwot, jakie klient zapłacił na rzecz Banku w związku z kredytem – w szczególności kwot z tytułu rat kapitałowo-odsetkowych i prowizji za udzielenie kredytu,
• brak otrzymania w przyszłości rat kapitałowo-odsetkowych zgodnie z harmonogramem kredytu.

Jednocześnie Bank w dalszym ciągu zobowiązany jest spłacać zobowiązania (pożyczki / kredyty), jakie sam zaciągnął w przeszłości w celu dopasowania pozycji walutowych (w tym w walutach obcych), aby sfinansować kredyty udzielane klientom. Na przestrzeni lat koszty ponoszone przez Bank na spłatę w/w pożyczek i kredytów rosły wraz ze wzrostem kursów walutowych, jaki nastąpił po zaciągnięciu tych pożyczek i kredytów.

W przypadku, gdy w związku w wytoczeniem powództwa sądowego klient zwraca się z żądaniem stwierdzenia nieważności umowy kredytowej, Bank sam zmuszony jest złożyć pozew przeciwko takiemu klientowi chcąc zabezpieczyć możliwość odzyskania kwoty kapitału kredytu wypłaconego w przeszłości przez Bank na rzecz klienta. Złożenie pozwu przez Bank jest uzasadnione obiektywnymi okolicznościami i stanowi następstwo szeroko przyjętej w orzecznictwie sadów powszechnych i Sądu Najwyższego tzw. teorii dwóch kondykcji (dwóch niezależnych roszczeń klienta i banku) – gdyby Bank czekał na rozliczenie kredytu do momentu prawomocnego zakończenia sprawy wytoczonej przez klienta, to z uwagi na brak jednoznacznych rozstrzygnięć sądowych ryzykowałby utratę możliwości odzyskania nawet kapitału kredytu ze względu na ryzyko niekorzystnej interpretacji okoliczności dotyczących przedawnienia roszczeń. Aktualne orzecznictwo sądowe nie kwestionuje zasadności wnoszenia przez banki roszczeń o zwrot kapitału kredytu wypłaconego w przeszłości klientom.

Składając pozew przeciwko klientowi Bank domaga się również kwot przekraczających wysokość nominalnego kapitału wypłaconego kredytu (np. waloryzacji) stojąc na stanowisku, że są one należne Bankowi z uwagi na długi okres (zazwyczaj kilkanaście lat), jaki upłynął od wypłaty kredytu na rzecz klienta oraz korzyści uzyskane przez klienta dzięki otrzymanemu kredytowi, a z drugiej strony utratę realnej wartości kwoty udzielonego kredytu po stronie banku. Wystąpienie z takim roszczeniem ma na celu ograniczenie dodatkowych strat finansowych ponoszonych przez Bank w związku z orzeczeniem stwierdzającym nieważność umowy kredytowej.

W związku z procesami, o których mowa w niniejszym wniosku, Bank ponosi w szczególności następujące koszty:

• Koszty Procesu – zwracane klientowi poniesione przez klienta koszty procesu prawomocnie przegranego przez Bank (opłata sądowa od pozwu, koszty opinii biegłego, koszty reprezentowania klienta przez profesjonalnego pełnomocnika),
• Odsetki Ustawowe – płatne na rzecz klienta, który prawomocnie wygrał proces, liczone od wartości świadczenia pieniężnego żądanego przez klienta, za okres wskazany w wyroku sądu,
• Koszty Obsługi Prawnej Banku – koszty profesjonalnych pełnomocników reprezentujących Bank w procesach wytaczanych Bankowi przez klientów, jak również wytaczanych przez Bank klientom.
• Koszty Opłat Sądowych – ponoszone przez Bank w związku z pozwami składanymi przeciwko klientom.

W przeszłości w grupie kapitałowej B. dochodziło do transakcji restrukturyzacyjnych:

• W kwietniu 2012 r. prowadzący działalność bankową C. S.A. z siedzibą w (…) („C”) stał się właścicielem 100% udziałów w innym banku prowadzącym działalność w Polsce – D. S.A. („D”). Następnie „C” przejął „D”.
• Na przełomie października i listopada 2018 r. aktywa składające się na główną część działalności „C” zostały przeniesione na E. S.A. z siedzibą w (…) w drodze podziału przez wydzielenie. Kilka dni później Wnioskodawca przejął „C” (wraz z aktywami, które nie były przedmiotem podziału) w drodze połączenia transgranicznego – w ten sposób powstał Oddział. Majątek „C” przejęty przez Wnioskodawcę składał się przede wszystkim z wierzytelności z tytułu kredytów hipotecznych indeksowanych / denominowanych do walut obcych (zwłaszcza do franka szwajcarskiego) udzielonych w przeszłości (głównie w latach 2006-2009).

Większość umów kredytowych będących źródłem wierzytelności z tytułu kredytów indeksowanych do walut obcych, o których mowa w niniejszym wniosku, była zawierana przez D. S.A. (oraz jej poprzednika prawnego). Pozostałe umowy zostały zawarte przez „C”.

Pytanie

Czy Koszty Procesu, Odsetki Ustawowe, Koszty Obsługi Prawnej Banku oraz Koszty Opłat Sądowych stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodu dla Banku?

Państwa stanowisko w sprawie

Koszty Procesu, Odsetki Ustawowe, Koszty Obsługi Prawnej Banku oraz Koszty Opłat Sądowych stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodu dla Banku.

Uzasadnienie stanowiska:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zdaniem Wnioskodawcy wydatki ponoszone przez Bank tytułem Kosztów Procesu spełniają przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy. Zdaniem Banku koszty, o których mowa, stanowią koszty pośrednie. Jak wskazano, aktywa Banku składają się, w zdecydowanej większości, z wierzytelności wynikających z udzielenia w przeszłości kredytów hipotecznych indeksowanych / denominowanych do walut obcych. Analogicznie, znaczna część przychodów podatkowych Banku pochodzi z odsetek płaconych przez klientów od w/w kredytów.

Biorąc pod uwagę powyższe, jest zrozumiałe, że w przypadkach, kiedy klienci inicjują procesy sądowe domagając się stwierdzenia nieważności lub „odwalutowania” kredytów, Bank wchodzi w spór sądowy celem zaprezentowania argumentów przemawiających za zakwestionowaniem żądań klientów i potwierdzenia ważności udzielonych kredytów lub rozwiązań prawnych umożliwiających utrzymanie umów kredytowych w mocy. Bank dąży w ten sposób do zachowania / zabezpieczenia źródła przychodów w postaci odsetek od kredytów. Odmienne podejście, tj. niepodejmowanie obrony posiadanych aktywów byłoby nieracjonalne, a nawet mogłoby narazić kierownictwo Banku na zarzut działania (zaniechania) na szkodę Banku. Powyższe uwagi odnoszą się odpowiednio do procesów inicjowanych przez Bank celem odzyskania kapitału kredytów, których ważność została zakwestionowana, oraz uzyskania od klientów kwot przekraczających kapitał kredytów dla minimalizacji strat finansowych ponoszonych przez Bank w związku ze stwierdzaniem nieważności umów kredytowych.

Należy także podkreślić, że w okresie kiedy udzielano kredytów indeksowanych do walut obcych, była to powszechna i niekwestionowana praktyka na ówczesnym rynku bankowym w Polsce. Bank nie mógł zatem zakładać (i nie miał podstaw, żeby się spodziewać), że po wielu latach sytuacja rozwinie się w tak niekorzystnym kierunku i pociągnie za sobą znaczne koszty działalności i ochrony choćby zwrotu kapitału kredytu. Dodatkowo ocena prawna kredytów indeksowanych / denominowanych do walut obcych nie jest całkowicie jednoznaczna, o czym najlepiej świadczy fakt, że jeszcze przed kilkoma laty sądy wydawały w powyższych sprawach wiele wyroków korzystnych dla banków (takie wyroki zdarzają się również obecnie).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „updop”):

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Oprócz powyższego należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 updop), ale i to czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 updop, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 updop, kryteria normatywne.

Państwa wątpliwości budzi kwestia czy Koszty Procesu, Odsetki Ustawowe, Koszty Obsługi Prawnej Banku oraz Koszty Opłat Sądowych stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodu dla Banku.

Jak wynika z opisu sprawy Bank jest stroną licznych procesów sądowych wytaczanych przez kredytobiorców powołujących się na wady prawne umów kredytowych. Orzeczenia wydawane w tych procesach zazwyczaj przyznają rację kredytobiorcom (Bank jest wówczas stroną przegrywającą) i stwierdzają nieważność umów kredytowych albo stwierdzają, że określone postanowienia umów nie są wiążące dla kredytobiorców z uwagi na fakt, iż stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385¹ kodeksu cywilnego (to ostatnie prowadzi do tzw. odwalutowania umów). Obecnie sądy zdecydowanie częściej stwierdzają nieważność umów, „odwalutowanie” jest w mniejszości. Zgodnie z przeważającym orzecznictwem stwierdzenie nieważności umowy kredytowej oznacza powstanie okoliczności jak gdyby umowa nigdy nie została zawarta, a strony umowy zobowiązane są zwrócić sobie wzajemnie świadczenia otrzymane od momentu zawarcia umowy. Stwierdzenie nieważności oznacza zasadniczo:

• konieczność zwrotu przez Bank na rzecz klienta wszystkich kwot, jakie klient zapłacił na rzecz Banku w związku z kredytem – w szczególności kwot z tytułu rat kapitałowo-odsetkowych i prowizji za udzielenie kredytu,
• brak otrzymania w przyszłości rat kapitałowo-odsetkowych zgodnie z harmonogramem kredytu.

Jednocześnie Bank w dalszym ciągu zobowiązany jest spłacać zobowiązania (pożyczki / kredyty), jakie sam zaciągnął w przeszłości w celu dopasowania pozycji walutowych (w tym w walutach obcych), aby sfinansować kredyty udzielane klientom. Na przestrzeni lat koszty ponoszone przez Bank na spłatę w/w pożyczek i kredytów rosły wraz ze wzrostem kursów walutowych, jaki nastąpił po zaciągnięciu tych pożyczek i kredytów. W przypadku, gdy w związku w wytoczeniem powództwa sądowego klient zwraca się z żądaniem stwierdzenia nieważności umowy kredytowej, Bank sam zmuszony jest złożyć pozew przeciwko takiemu klientowi chcąc zabezpieczyć możliwość odzyskania kwoty kapitału kredytu wypłaconego w przeszłości przez Bank na rzecz klienta. Złożenie pozwu przez Bank jest uzasadnione obiektywnymi okolicznościami i stanowi następstwo szeroko przyjętej w orzecznictwie sadów powszechnych i Sądu Najwyższego tzw. teorii dwóch kondykcji (dwóch niezależnych roszczeń klienta i banku) – gdyby Bank czekał na rozliczenie kredytu do momentu prawomocnego zakończenia sprawy wytoczonej przez klienta, to z uwagi na brak jednoznacznych rozstrzygnięć sądowych ryzykowałby utratę możliwości odzyskania nawet kapitału kredytu ze względu na ryzyko niekorzystnej interpretacji okoliczności dotyczących przedawnienia roszczeń. Aktualne orzecznictwo sądowe nie kwestionuje zasadności wnoszenia przez banki roszczeń o zwrot kapitału kredytu wypłaconego w przeszłości klientom. Składając pozew przeciwko klientowi Bank domaga się również kwot przekraczających wysokość nominalnego kapitału wypłaconego kredytu (np. waloryzacji) stojąc na stanowisku, że są one należne Bankowi z uwagi na długi okres (zazwyczaj kilkanaście lat), jaki upłynął od wypłaty kredytu na rzecz klienta oraz korzyści uzyskane przez klienta dzięki otrzymanemu kredytowi, a z drugiej strony utratę realnej wartości kwoty udzielonego kredytu po stronie banku. Wystąpienie z takim roszczeniem ma na celu ograniczenie dodatkowych strat finansowych ponoszonych przez Bank w związku z orzeczeniem stwierdzającym nieważność umowy kredytowej.

W związku z procesami, Bank ponosi w szczególności następujące koszty:

• Koszty Procesu – zwracane klientowi poniesione przez klienta koszty procesu prawomocnie przegranego przez Bank (opłata sądowa od pozwu, koszty opinii biegłego, koszty reprezentowania klienta przez profesjonalnego pełnomocnika),
• Odsetki Ustawowe – płatne na rzecz klienta, który prawomocnie wygrał proces, liczone od wartości świadczenia pieniężnego żądanego przez klienta, za okres wskazany w wyroku sądu,
• Koszty Obsługi Prawnej Banku – koszty profesjonalnych pełnomocników reprezentujących Bank w procesach wytaczanych Bankowi przez klientów, jak również wytaczanych przez Bank klientom.
• Koszty Opłat Sądowych – ponoszone przez Bank w związku z pozwami składanymi przeciwko klientom.

Odnosząc się do ponoszonych przez Państwa kosztów w postaci Kosztów Procesu, Odsetek Ustawowych, Kosztów Obsługi Prawnej Banku oraz Kosztów Opłat Sądowych należy zgodzić się z Państwem, że stanowią one tzw. koszty pośrednie.

Koszty Procesu, Odsetki Ustawowe, Koszty Obsługi Prawnej Banku  spełniają bowiem przesłanki do uznania ich za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika;
• są definitywne (rzeczywiste);
• pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• zostały poniesione w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
• będą właściwie udokumentowane;
• nie znajdują się w grupie kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 updop.

Dla ustalenia momentu zaliczenia tych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W analizowanej sprawie nie można uznać Kosztów Procesu, Odsetek Ustawowych,Kosztów Obsługi Prawnej Banku oraz Kosztów Opłat Sądowych za koszty bezpośrednie, ponieważ nie można wykazać ich związku z konkretnych przychodem. Zatem wydatki te powinny zostać uznane za tzw. koszty pośrednie.

W świetle art. 15 ust. 4d updop:

Zgodnie z art. 15 ust. 4e updop:

Zatem, uznać należy, że Koszty Procesu, Koszty Obsługi Prawnej Banku oraz Koszty Opłat Sądowych stanowią koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, potrącalne w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d updop.

W odniesieniu natomiast do „odsetek ustawowych” zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 11 updop, zgodnie z którym:

Tym samym, możliwość zaliczania ww. odsetek do kosztów podatkowych warunkowana jest faktem ich zapłaty.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).