Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 3 października 2023 r., sygn. III SA/Wr 743/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Nikiforów, Asesor WSA Anetta Makowska – Hrycyk (sprawozdawca), Dominik Dymitruk, Protokolant Referent Tomasz Gołębiowski, , po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 3 października 2023 r., sprawy ze skargi M. M., na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, z dnia 6 lipca 2022 r. nr 1425/2022, w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek osoby ubezpieczonej będącej płatnikiem tych składek, , , oddala skargę w całości.,

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi M. M. (dalej: skarżąca) jest decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: organ, ZUS) z dnia 6 lipca 2022 r. nr 1425/2022 odmawiająca umorzenia należności z tytułu składek osoby ubezpieczonej będącej równocześnie płatnikiem tych składek.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz przedstawionych Sądowi akt administracyjnych sprawy wynika, że pismem z 4 kwietnia 2022 r. skarżąca wniosła o umorzenie wszystkich wymagalnych na dzień złożenia wniosku zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne powołując się na ważny interes podatnika. W uzasadnieniu wniosku wskazała, że od 2006 r. prowadzi wraz z mężem działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej – kancelarię prawną. W 2017 r. w stosunku do męża skarżącej zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne z wniosku klienta, będące efektem odmowy objęcia skarżącej obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w związku z wykonywanym zawodem adwokata. Wszczęcie postępowania egzekucyjnego skutkowało stopniową utratą klientów, zwłaszcza objętych stałą obsługą, i w konsekwencji – uzyskiwanych przychodów. Większy przychód, zwykle jednorazowo uzyskiwany, nie daje możliwości uregulowania zaległości z tytułu składek. Mimo uzyskania przez męża skarżącej ulgi podatkowej w 2019 r. w postaci decyzji o rozłożeniu na raty zaległości w podatku od towarów i usług, zbyt niskie przychody i brak oszczędności uniemożliwiły realizację decyzji. Skarżąca wskazała też, że w okresie pandemii COVID-19 nie miała możliwości skorzystania z pomocy dla małych przedsiębiorców ze względu na posiadane zaległości podatkowe i składkowe oraz że nie korzystała z pomocy de minimis. Argumentowała, że opłacenie zaległych składek pozbawiłoby skarżącą i jej trzyosobową rodzinę możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych. Z powodu przewlekłej choroby w znacznym stopniu ograniczone jest uzyskiwanie dochodu przez skarżącą umożliwiającego spłacenie zaległości. Od 2014 r. skarżąca podlega stałemu leczeniu w poradni chorób [...], a skutkiem terapii [...] była całkowita niezdolność do pracy, co nadal skutkuje ograniczeniem działalności zawodowej przy jednoczesnym ponoszeniu dodatkowych kosztów na wyżywienie i leczenie.