Wyrok NSA z dnia 12 lipca 2022 r., sygn. I FSK 345/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska (sprawozdawca), Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia del. WSA Maja Chodacka, po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Szefa Krajowej Administracji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 13 listopada 2018 r. sygn. akt I SA/Po 1107/16 w sprawie ze skargi Gminy P. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 4 marca 2016 r. nr ILPP2/4512-1-855/15-5/JK w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 13 listopada 2018 r., sygn. akt I SA/Po 1107/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej: P.p.s.a.), uwzględnił skargę Gminy P. (dalej: Skarżąca/Gmina) na interpretację indywidualną Ministra Finansów (dalej: Organ) z 4 marca 2016 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

2. Powyższy wyrok Organ zaskarżył w całości skargą kasacyjną, zarzucając naruszenie:

I. przepisów postępowania w rozumieniu art. 174 pkt 2 P.p.s.a., tj.:

- art. 146 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 2107 z późn. zm. dalej: P.u.s.a.), poprzez niedokonanie przez Sąd prawidłowej kontroli zaskarżonej interpretacji i jej uchylenie;

- art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez wadliwe uzasadnienie wyroku, w szczególności oparcie się na błędnych założeniach, niedostateczne wyjaśnienie motywów rozstrzygnięcia i sposobu wnioskowania, co uniemożliwia Organowi należytą ocenę toku rozumowania Sądu, a co za tym idzie właściwą polemikę ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, co powoduje również, że wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej; ponadto Sąd w sposób nieuprawniony, dowolny i schematyczny przełożył tezy zawarte w wyroku TSUE C-140/17 (z powodu którego postępowanie zostało zawieszone) w całości na grunt rozpatrywanej sprawy, przez co odniósł je całościowo do wszystkich obiektów, w tym także placów, których charakter - wbrew stanowisku Sądu - w rozpatrywanej sprawie nie został jednoznacznie określony; Sąd dokonując rozstrzygnięcia oparł się na wybranym orzeczeniu, nie wziął natomiast w ogóle na przykład pod uwagę wyroku TSUE z dnia 2 czerwca 2005 r. w sprawie C-378/02 [...], gdzie w wyroku tym TSUE stwierdził, że art. 17 szóstej Dyrektywy określa moment powstania prawa do odliczenia i stanowi, że jedynie charakter, w jakim podmiot działał w chwili nabycia dobra, determinuje istnienie prawa do odliczenia;