Postanowienie WSA w Szczecinie z dnia 7 lipca 2022 r., sygn. II SA/Sz 372/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Windak (spr.) Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz Asesor WSA Krzysztof Szydłowski po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E. W. na postanowienie Dyrektora Delegatury Najwyższej Izby Kontroli w S. z dnia [...] lutego 2022 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej postanawia: 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącej kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) uiszczoną tytułem wpisu od skargi.

Uzasadnienie

E. W. (dalej zwana: "skarżącą"), zastępowana przez radcę prawnego, wystąpiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ze skargą

na postanowienie Dyrektora Delegatury Najwyższej Izby Kontroli w S. z dnia [...] lutego 2022 r., nr [...] utrzymujące w mocy postanowienie kontrolerów Delegatury Najwyższej Izby Kontroli w S. z dnia [...] stycznia 2022 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia na skarżącą kary pieniężnej za nieusprawiedliwione niestawiennictwo na przesłuchanie.

W uzasadnieniu skargi wnosząca ją wskazała, że upatruje podstaw do wniesienia skargi w tej sprawie w art. 3 § 2 pkt 2, ewentualnie w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329). Jak podniosła skarżąca, przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego czyni zawarte w zaskarżonym postanowieniu i poprzedzającym je postanowieniu władcze rozstrzygnięcie w sprawie indywidualnej, o charakterze publicznoprawnym, dotyczące obowiązku wynikającego z przepisu prawa.

Uprzedzając ewentualne zarzuty co do braku kognicji sądu administracyjnego

w tej sprawie, skarżąca podniosła, iż pomimo tego, że ustawa z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2020 r. poz. 1200 ze zm., dalej zwanej "ustawą o NIK") nie przewiduje kontroli sądowej w odniesieniu do postanowień takich jak zaskarżone, nie stoi to na przeszkodzi do wniesienia skargi. Skarżąca wskazała na stanowisko orzecznictwa sądowoadministracyjnego, z którego wynika, że działalność NIK nie podlega kognicji sądowoadministracyjnej, ponieważ NIK nie jest organem administracji publicznej (np. postanowienie NSA z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt II GSK 759/11), lecz w odniesieniu do niniejszej sprawy nie znajdzie to orzecznictwo zastosowania. Argumentowała, że w sprawie tej nie chodzi o kontrolę sądową wyników kontroli dokonywanej przez NIK, czy też samą działalność kontrolną NIK sensu largo, o czym mowa w orzeczeniach sądów administracyjnych. Skarżąca podniosła, że w niniejszej sprawie idzie o incydentalną kwestię w odniesieniu do całości postępowania kontrolnego, jaką jest możliwość nałożenia kary pieniężnej przez kontrolera NIK, działającego na podstawie art. 48 ust. 1 ustawy o NIK.