Wyrok NSA z dnia 5 lipca 2022 r., sygn. I FSK 356/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska, Sędzia WSA del. Adam Nita, , po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Gminy K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 14 listopada 2018 r. sygn. akt I SA/Sz 516/18 w sprawie ze skargi Gminy K. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 maja 2018 r. nr 0115-KDIT1-1.4012.172.2018.1.KM w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Gminy K. na rzecz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z 14 listopada 2018 r., sygn. akt I SA/Sz 516/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.), dalej "P.p.s.a.", oddalił skargę Gminy K. (dalej "Gmina" lub "Skarżąca") na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej "organ") z 16 maja 2018 r. w przedmiocie zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Sąd pierwszej instancji za prawidłowe uznał stanowisko organu, że zaproponowanej przez Skarżącą metody wydzielenia kwoty podatku naliczonego do odliczenia od wydatków bieżących dotyczących hali sportowo-widowiskowej na podstawie udziału wyliczonego w oparciu o rozliczenie "czasowo-powierzchniowe" nie można uznać za metodę określenia proporcji bardziej odpowiadającą specyfice działalności Gminy, niż metody wskazane w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), dalej "rozporządzenie". Nie jest to bowiem sposób, który można uznać za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez Gminę działalności. Oddaje on jedynie czas i powierzchnię wykorzystania hali w ramach działalności gospodarczej, a nie specyfikę prowadzonej działalności. Sąd podzielił ponadto ocenę organu, że argumentacja Skarżącej jest nieprecyzyjna, nie zawiera obiektywnych, przekonujących powodów, dla których przedstawiona metoda najbardziej odpowiada specyfice działalności jednostki.