Wyrok NSA z dnia 14 czerwca 2022 r., sygn. II OSK 1937/19

Przeznaczenie terenów prywatnych na cele publiczne, takie jak zieleń urządzona, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, przy jednoczesnym zachowaniu prawa do odszkodowania za spadek wartości nieruchomości oraz zachowaniu procedur ochrony konserwatorskiej, mieści się w granicach władztwa planistycznego gminy i nie narusza konstytucyjnych zasad ochrony prawa własności.

Dnia 14 czerwca 2022 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędzia del. WSA Grzegorz Antas po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. D., Z. P., L. P., K. P., B. S. i Z. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 11 lutego 2019 r. sygn. akt II SA/Gl 896/18 w sprawie ze skargi E. D., Z. P., L. P., K. P., B. S. i Z. W. na uchwałę Rady Miejskiej w C. z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 11 lutego 2019 r. II SA/Gl 896/18 oddalił skargę E. D., Z. P., L. P., K. P., B. S. i Z. W. na uchwałę Rady Miejskiej w C. z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie sprawy:

Zaskarżoną uchwałą Rada Miejska w C. uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego części obszaru Gminy, obejmującej tereny centrum miasta, położone na południe od torów kolejowych – [...] – etap [...], stwierdzając, że nie narusza on ustaleń studium, przyjętego uchwałą nr [...] z dnia [...] maja 2017 r.

Skargę na powyższą uchwałę wnieśli E. D., Z. P., L. P., K. P., B. S. i Z. W. (zwani dalej "skarżącymi" jako współwłaściciele działek nr [...] i [...], objętych księgą wieczystą nr [...] oraz nr [...] i [...], objętych księgą wieczystą nr [...] . Skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności uchwały w części, obejmującej ich działki i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, zarzucając naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 7, art. 6 ust. 2 pkt 2, art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 23 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1073) - dalej w skrócie "u.p.z.p." oraz art. 21 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji RP. Skarżący podali, że dla części ich działek ustalono przeznaczenie terenu symbolem [...] – zieleń urządzona, natomiast budynek mieszkalny położony przy ul. [...], został zaliczony do zabytków nieruchomych. Tereny o symbolu [...] w zapisach poprzednio obowiązującego studium z 2012 r. były zaś przeznaczone pod zabudowę śródmiejską i takiego też przeznaczenia terenu domagali się w uwagach do projektu planu. Nadto, skarżący zakwestionowali nieuwzględnienie pozostałych uwag, zawartych w piśmie z dnia [...] stycznia 2018 r. co do umożliwienia im realizacji parterowych budynków usługowych dla terenu o symbolu [...] – tereny zabudowy śródmiejskiej, przyjęcia wskaźnika maksymalnej powierzchni zabudowy w wysokości 75%, przyjęcia wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej w wysokości 10% oraz wskaźnika maksymalnej intensywności zabudowy w wysokości 2,9. Co do powyższego budynku, domagali się usunięcia go z zapisu § 10 ust. 1 pkt 36 uchwały oraz przyjęcia w § 10 ust. 2 pkt 3 lit. b) możliwości rozbiórki obiektów zgodnie z przepisami odrębnymi wyłącznie w przypadku konieczności spowodowanej udokumentowanym złym stanem technicznym zabytków architektury i budownictwa. Ich zdaniem, zmiana przeznaczenia na tereny zielone stanowi w istocie rzeczy naruszenie ich władztwa i nadmierną ingerencję w prawo własności oraz przekroczenie władztwa planistycznego gminy i wymogu proporcjonalności. Gmina posiada bowiem park miejski i nie ma potrzeby urządzenia go w innym miejscu, niezgodnie z zamiarami właścicieli. Co prawda, prowadzone były negocjacje w celu wykupu tego terenu, lecz zaproponowana cena była zbyt niska wskutek obniżenia wartości z powodu przeznaczenia pod zieleń działek położonych w centrum miasta wśród zabudowy śródmiejskiej o różnym charakterze, także parterowej, o wyższej intensywności zabudowy i maksymalnej powierzchni zabudowy. Natomiast budynek jest niezamieszkały i znajduje się w złym stanie technicznym, nie przedstawiając szczególnych, czy wybitnych walorów architektonicznych, bądź zabytkowych. Zatem powinien być usunięty z listy zabytków.