Wyrok NSA z dnia 18 maja 2022 r., sygn. I OSK 1456/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Mariola Kowalska Sędziowie sędzia NSA Iwona Bogucka (spr.) sędzia NSA Maciej Dybowski po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2020 r. sygn. akt I SA/Wa 2457/19 w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] września 2019 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nabycia prawa użytkowania wieczystego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od P. S.A. z siedzibą w W. na rzecz M. K. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 18 września 2020 r., I SA/Wa 2457/19, po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. K. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z [...] września 2019 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nabycia prawa użytkowania wieczystego w punkcie 1. uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z [...] kwietnia 2016 r. nr [...], a w punkcie 2. zasądził od Ministra Rozwoju na rzecz skarżącego kwotę 680 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W skardze kasacyjnej P. S.A. zaskarżyła wyrok Sądu I instancji w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Skarżąca kasacyjnie oświadczyła, że nie składa wniosku o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.

Sądowi I instancji zarzucono naruszenie:

I. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 7 k.p.a. w zw. z "art. 77 §" w zw. z art. 80 k.p.a. w zw. z art. 104 § 1 k.p.a., polegające na tym, że Sąd I instancji – w wyniku kontroli decyzji organów obu instancji – nie zaaprobował ustalenia, że przedmiotowa działka w dniu 28 lutego 2003 r. wchodziła w skład linii kolejowej, pomimo istnienia podstaw do dokonania takiego ustalenia, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ skutkowało uznaniem, że nie zostało wykazane, że przedmiotowa nieruchomość spełniała przesłanki art. 37a ust. 1 i 2 ustawy z 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe" (Dz.U. z 2014 r., poz. 1160 ze zm.; dalej: ustawa o komercjalizacji), co doprowadziło do uznania, że decyzje organu II instancji i organu I instancji nie są zgodne z prawem, i w konsekwencji ich uchyleniem;