Opinia rzecznik generalnej Ćapeta przedstawiona w dniu 13 lipca 2023 r., sygn. C-382/21 P

Wydanie tymczasowe

OPINIA RZECZNIK GENERALNEJ

TAMARY ĆAPETY

przedstawiona w dniu 13 lipca 2023 r.(1)

Sprawa C‑382/21 P

Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

przeciwko

The KaiKai Company Jaeger Wichmann GbR

Odwołanie – Własność intelektualna – Wzory wspólnotowe – Rozporządzenie (WE) nr 6/2002 – Artykuł 41 ust. 1 – Prawo pierwszeństwa – Zastrzeżenie pierwszeństwa oparte na zgłoszeniu międzynarodowym wniesionym na podstawie Układu o współpracy patentowej – Termin pierwszeństwa – Konwencja paryska o ochronie własności przemysłowej – Artykuł 4 – Wykładnia prawa Unii zgodnie z prawem międzynarodowym – Bezpośredni skutek umów międzynarodowych – Mechanizm wstępnego przyjmowania odwołań do rozpoznania – Sprawa, w której występuje kwestia istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii

I. Wprowadzenie

1. Niniejsza sprawa wynika z odwołania wniesionego przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (zwany dalej „EUIPO”) od wyroku z dnia 14 kwietnia 2021 r., The KaiKai Company Jaeger Wichmann/EUIPO (Sprzęt gimnastyczny i sportowy) (T‑579/19, EU:T:2021:186) (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”).

2. Wyrokiem tym Sąd stwierdził nieważność decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 czerwca 2019 r. (sprawa R 573/2019‑3), w której odmówiono uznania prawa pierwszeństwa ze zgłoszenia złożonego przez The KaiKai Company Jaeger Wichmann Gbr (zwanej dalej „KaiKai”) w celu rejestracji sprzętu gimnastycznego i sportowego jako wzorów wspólnotowych na podstawie rozporządzenia nr 6/2002(2). Zastrzeżenie pierwszeństwa KaiKai opierało się na wcześniejszym zgłoszeniu międzynarodowym złożonym na podstawie Układu o współpracy patentowej (zwanym dalej „PCT”)(3).

Formalnie niniejsze odwołanie opiera się tylko na jednym zarzucie, dotyczącym zarzucanego naruszenia przez Sąd art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. Argumenty przedstawione przez EUIPO podnoszą jednak istotne kwestie dotyczące relacji między umowami międzynarodowymi wiążącymi Unię Europejską a prawem wtórnym Unii, a także odpowiednich uprawnień i obowiązków sądów Unii w tym zakresie. Niniejsze odwołanie podnosi również kwestię wykładni umów międzynarodowych, w tym przypadku Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej (zwanej dalej „konwencją paryską”)().