Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 17 maja 2022 r., sygn. II SA/Ol 151/22

Dnia 17 maja 2022 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Beata Jezielska Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant specjalista Anna Piontczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 maja 2022 roku sprawy ze skargi R.N. i J. N. na zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...], nr [...] w przedmiocie ustanowienia zadań ochronnych dla rezerwatu przyrody 1) stwierdza nieważność zaskarżonego zarządzenia; 2) zasądza od Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska na rzecz skarżących solidarnie kwotę 300 zł (trzysta złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

W dniu 10 stycznia 2022 r. R. N. i J. N. (dalej jako: "skarżący") zaskarżyli do tutejszego Sądu, za pośrednictwem organu, zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Olsztynie (dalej jako: "organ", "RDOŚ") nr 52 z dnia 13 października 2020 r. w sprawie ustanowienia zadań ochronnych dla rezerwatu przyrody "Ostoja bobrów na rzece Pasłęce".

Zarzucili, że w zarządzeniu tym bezpodstawnie zakwalifikowano obszar ich zabudowanej działki budowlanej nr [...], o pow. 1272 m2, położonej

w miejscowości S., gm. G. do ochrony czynnej, zamiast do ochrony krajobrazowej. Oświadczyli, że narusza to ich interes prawny, ponieważ zgodnie

z treścią art. 15 ust. 2 pkt 5 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie przyrody uniemożliwia im budowę nowego budynku w miejsce budynku kwalifikującego się do rozbiórki. Wyjaśnili, że od czasów przedwojennych działka zabudowana jest budynkiem mieszkalnym o powierzchni użytkowej 78 m2 oraz dwoma budynkami gospodarczymi. Udokumentowali zły stan techniczny budynku mieszkalnego. Wskazali, że zgodnie

ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy G. ww. działka położona jest na terenie oznaczonym jako MUT – teren mieszkaniowo-usługowy i rekreacji indywidualnej. Stwierdzili, że RDOŚ uzgodnił studium, a tym samym wydał zgodę na użytkowanie działki. Następnie organ odmówił uzgodnienia warunków zabudowy dla nowego budynku. Zdaniem skarżących doprowadziło to do niespójności prawa i wydania zarządzenia z rażącym naruszeniem art. 11 ust. 5 lit. i) ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 13 ust. 3a ustawy o ochronie przyrody. Zarzucili także naruszenie art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy o ochronie przyrody, przepisów rozdziału 3 i 6 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie sporządzania projektów planu ochrony dla parku narodowego, rezerwatu przyrody i parku krajobrazowego, dokonywania zmian w tym planie oraz ochrony zasobów, towarów i składników przyrody (Dz. U. z 2005 r. nr 94, poz. 794) oraz art. 7, art. 8, art. 77 § 1 k.p.a. poprzez wydanie zarządzenia bez przeprowadzenia identyfikacji i oceny istniejących i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych oraz sposobów eliminacji lub ograniczania tych zagrożeń i ich skutków, które uzasadniałyby zakwalifikowanie ternu działki do ochrony czynnej w rozumieniu art. 5 pkt 5 ustawy o ochronie przyrody. Skarżący podkreślili, że organ nie uzasadnił w żaden merytoryczny sposób, jak wyburzenie starego domu i wybudowanie nowego wpłynie negatywnie na cele i zadania rezerwatu przyrody. Podnieśli, że zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie przyrody wydzielone i zabudowane tereny budowlane z racji swoich funkcji nie mieszczą się w zadaniach i celach czynnej ochrony. Zaznaczyli, że RDOŚ nie planuje żadnych zadań ochronnych dla ich działki, co wynika z treści uzasadnienia do zarządzenia. Skarżący udokumentowali, że występowali do RDOŚ z wnioskiem o zmianę zarządzenia, ale organ odmówił.