Wyrok NSA z dnia 19 stycznia 2023 r., sygn. II OSK 2562/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędziowie: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński sędzia del. WSA Piotr Broda (spr.) po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 13 lipca 2021 r. sygn. akt II SA/Łd 244/21 w sprawie ze skargi [...] z siedzibą w [...] na uchwałę Rady Miasta Zgierza z dnia 24 września 2020 r. nr XXV/313/2020 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru fragmentu drogi dojazdowej do terenów Łódzkiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej w dzielnicy Rudunki w Zgierzu oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 13 lipca 2021 r., sygn. akt II SA/Łd 244/21 oddalił skargę [...] z siedzibą w [...] (dalej skarżąca) na uchwałę Rady Miasta Zgierza z 24 września 2020 r., nr XXV/313/2020 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru fragmentu drogi dojazdowej do terenów Łódzkiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej w dzielnicy Rudunki w Zgierzu.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Skarżąca, będąca właścicielem działek oznaczonych nr ew. [...], [...], [...], [...] położonych na terenie objętym powyższym planem, podnosząc szereg zarzutów, wniosła skargę na ww. uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

Wskazała, że zgodność treści planu miejscowego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest jedną z podstawowych zasad procedury planistycznej, której naruszenie skutkuje nieważnością uchwały, stosownie do art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2021 r. poz. 741, ze zm.; dalej: u.p.z.p.). Według skarżącej wymóg powyższy nie został dochowany bowiem, w przyjętym w 2015 r. Studium jej działki były przeznaczone w całości pod tereny sportu i rekreacji (14/US), natomiast zgodnie z postanowieniami zaskarżonej uchwały oraz jej załącznika graficznego, przeznaczone zostały częściowo pod teren drogi publicznej klasy zbiorczej (1KDZ). Dodatkowo skarżąca wskazała także na inne (nie będące własnością spółdzielni) nieruchomości położone w obszarze objętym granicami planu, które w przyjętym Studium przeznaczone były w całości na tereny zabudowy rekreacji indywidualnej z dopuszczaniem realizacji zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (14/MNR), tereny lasu (14/ZL), natomiast w przyjętym planie zostały częściowo przeznaczone pod teren drogi publicznej klasy zbiorczej (1KDZ). Ponadto wskazała na niedopuszczalną zmianę parametrów wysokości zabudowy oraz powierzchni biologicznie czynnej terenu przeznaczonego na tereny sportu i rekreacji (14/US).