Interpretacja indywidualna z dnia 13 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.665.2023.1.AS

Moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wynagrodzenia z tytułu zmiany umowy najmu.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 grudnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wynagrodzenia z tytułu zmiany umowy najmu.

Treść wniosku jest następująca.

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego  

Spółka X sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Wynajmujący”) jest polską spółką kapitałową. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości położonej w (…), na którą składa się prawo własności gruntu wraz z posadowionym na nim budynkiem o przeznaczeniu magazynowo-biurowym oraz budowlami służącymi funkcjonowaniu budynku, stanowiącymi łącznie centrum logistyczne (dalej łącznie: „Nieruchomość”).

Wnioskodawca prowadzi w Polsce działalność w zakresie wynajmu Nieruchomości.

Z uwagi na uwarunkowania rynkowe Wnioskodawca proponuje potencjalnym najemcom tzw. zachęty, dzięki którym oferta Wnioskodawcy staje się bardziej atrakcyjna. Zachęty te polegają między innymi na wypłacie na rzecz najemców ustalonej przez strony kwoty pieniężnej (premii) celem m.in. zachęcenia do zawarcia lub przedłużenia umowy najmu, czy też pokrycia kosztów przeprowadzki najemcy do przedmiotu najmu.

Cześć Nieruchomości jest wynajmowana na rzecz Y sp. z o.o. („Najemca”) na podstawie umowy najmu zawartej w dniu 26 czerwca 2018 r. (dalej: „Umowa”), która następnie była kilkukrotnie aneksowana.

Wynajmujący oraz Najemca są określani łącznie w niniejszym wniosku, jako „Strony” lub „Zainteresowani”.

Zmiana Umowy

W ostatnim czasie Strony renegocjowały całą Umowę ustalając nowe warunki najmu, w szczególności przedłużając czas trwania najmu na okres do dnia 15 września 2037 r. (pierwotny okres najmu wygasał 14 września 2027 r.). W wyniku renegocjacji Strony uzgodniły, iż w zamian za zmianę Umowy na nowych warunkach wynegocjowanych wspólnie przez Strony, Wynajmujący zapłaci Najemcy wynagrodzenie (dalej: „Wynagrodzenie za zgodę”). Strony doszły do porozumienia i aneksem nr 5 z 7 listopada 2023 r. do Umowy (dalej: „Aneks”) zmieniły warunki najmu, w istocie podpisując nową umowę najmu, zastępującą w całości treść postanowień dotychczasowej Umowy.

Zgodnie z Aneksem, Wynagrodzenie za zgodę ma zostać zapłacone Najemcy na wskazany rachunek bankowy Najemcy na podstawie faktury wystawionej przez Najemcę. Wynajmujący zobowiązał się również do zapłaty kwoty podatku VAT wynikającej z faktury z wykorzystaniem mechanizmu podzielonej płatności i na rachunek ujęty w wykazie, o którym mowa w art. 96b ustawy o VAT. Tym niemniej, Strony zobowiązały się do współpracy i dokonania odpowiednich korekt w przypadku, w którym zgodnie z interpretacją podatkową wydaną na skutek niniejszego wniosku Wynagrodzenie za zgodę nie byłoby opodatkowane VAT.

Zgodnie z treścią postanowień Aneksu Wynagrodzenie za zgodę ma być płatne w pięciu transzach równej wysokości. Pierwsza transza Wynagrodzenia za zgodę została już wypłacona, a ostatnia ma być wypłacona do dnia 30 listopada 2024 r. Stąd Strony sformułowały niniejszy wniosek jednocześnie jako stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Inne okoliczności sprawy

W momencie zawarcia Aneksu do Umowy, jak również wypłaty Wynagrodzenia za zgodę, Wynajmujący oraz Najemca byli (i będą) zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT w Polsce. Wynagrodzenie za zgodę zostało udokumentowane fakturą VAT.

Nieruchomość jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę do świadczenia opodatkowanych VAT usług najmu. Zgoda na wypłatę Wynagrodzenia za zgodę ma niewątpliwie związek z działalnością opodatkowaną VAT prowadzoną przez Najemcę.

Strony nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 32 Ustawy o VAT, ani ustawy o PDOP.

Dla celów rachunkowości, Wynagrodzenie za zgodę będzie podlegało rozliczeniu w czasie przez Wynajmującego (tzn. koszt ten będzie rozpoznanych dla celów rachunkowych w czasie poprzez rozliczenia międzyokresowe kosztów) przez okres trwający od dnia podpisania Aneksu do końca trwania wydłużonej Aneksem umowy najmu, tj. do dnia 15 września 2037 r.

Pytanie

Czy Wynagrodzenie za zgodę stanowi koszt uzyskania przychodu inny niż bezpośrednio związany z przychodami Wynajmującego, który powinien zostać zaliczony przez Wynajmującego do kosztów podatkowych jednorazowo w dniu poniesienia rozumianym jako dzień, na który Wynagrodzenie za zgodę zostanie ujęte w księgach rachunkowych (zaksięgowane) na podstawie otrzymanej faktury, bez względu na sposób ujęcia dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy Wynagrodzenie za zgodę ujęto/zostanie ujęte w księgach rachunkowych (zaksięgowane) na koncie kosztowym, czy też nie?

Państwa stanowisko w sprawie

Wynagrodzenie za zgodę stanowi koszt uzyskania przychodu inny niż bezpośrednio związany z przychodami Wynajmującego, który powinien zostać zaliczony przez Wynajmującego do kosztów podatkowych jednorazowo w dniu poniesienia rozumianym jako dzień, na który Wynagrodzenie za zgodę zostanie ujęte w księgach rachunkowych (zaksięgowane) na podstawie otrzymanej faktury, bez względu na sposób ujęcia dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy Wynagrodzenie za zgodę ujęto/zostanie ujęte w księgach rachunkowych (zaksięgowane) na koncie kosztowym, czy też nie.

1.Uwagi ogólne

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805, dalej: „ustawa o PDOP”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Wynagrodzenie za Zgodę niewątpliwie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami Wynajmującego oraz nie znajduje się w katalogu wydatków objętych art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

Przepisy ustawy o PDOP dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie" wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Mając na uwadze zróżnicowany charakter ww. kategorii kosztów ustawodawca zróżnicował zasady ich potrącalności.

Stosownie do art. 15 ust. 4 ustawy o PDOP, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie natomiast z treścią art. 15 ust. 4b ustawy PDOP, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1)sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2)złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Stosownie jednak do art. 15 ust. 4c ustawy o PDOP, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak stanowi art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

2.Kwalifikacja Wynagrodzenia za zgodę jako koszt uzyskania przychodu

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Wynagrodzenie za zgodę wypłacono/zostanie wypłacone przez Wynajmującego na rzecz Najemcy w zamian za wyrażenie przez Najemcę zgody na zawarcie Aneksu na wspólnie wynegocjowanych warunkach, w tym wyrażenie przez Najemcę zgody na przedłużenie okresu Najmu do 15 września 2037 r. Ekonomicznie, Wynajmujący zapłacił (lub zapłaci) określoną kwotę pieniężną w zamian za zobowiązanie się Najemcy do kontynuowania stosunku najmu przez kolejne lata na konkretnych warunkach.

W szczególności wydatek na zapłatę Wynagrodzenia za zgodę:

• został (lub zostanie) realnie poniesiony przez podatnika - Wynajmującego, co nastąpi w drodze wypłaty środków pieniężnych z rachunku bankowego Wynajmującego na rachunek bankowy Najemcy;
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość Wynagrodzenia za zgodę nie została (ani nie zostanie) Wnioskodawcy w jakikolwiek sposób zwrócona;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą polegającą głównie na wynajmie powierzchni Nieruchomości;
• został (zostanie) poniesiony został w celu zabezpieczenia uzyskiwania przez Wynajmującego przychodów z najmu powierzchni Nieruchomości przez dodatkowe 10 lat;
• został (lub zostanie) należycie udokumentowany;
• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Mając na względzie powyższe, Wynagrodzenie za zgodę wypłacone przez Wynajmującego na rzecz Najemcy będzie stanowić dla Wynajmującego koszt uzyskania przychodu.

3.Wynagrodzenie za zgodę jako pośredni koszt podatkowy

Jak wskazuje się w doktrynie prawa podatkowego, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Dotyczą one całokształtu działalności podatnika i są związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie jest możliwe. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Jak wskazywano, praktyką Wnioskodawcy jest proponowanie potencjalnym najemcom tzw. zachęt, dzięki którym oferta Wnioskodawcy staje się bardziej atrakcyjna. Zachęty te polegają między innymi na wypłacie na rzecz najemców ustalonej przez strony kwoty pieniężnej (premii) celem m.in. zachęcenia do zawarcia lub przedłużenia umowy najmu, czy też pokrycia kosztów przeprowadzki najemcy do przedmiotu najmu.

W stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem wniosku, Wnioskodawca zgodził się na wpłatę Wynagrodzenia za zgodę aby skłonić Najemcę do zawarcia Aneksu na wspólnie wynegocjowanych, korzystnych dla obydwu stron warunkach. W wyniku powyższych działań zabezpieczył w istocie swój przychód z tytułu najmu Nieruchomości na okres kolejnych lat.

4.Moment rozpoznania Wynagrodzenia za zgodę jako koszt uzyskania przychodów

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl natomiast art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Powyższe przepisy wskazują, że - co do zasady - koszty pośrednie potrąca się w roku ich poniesienia. W przypadku, gdy dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jednak o tym, czy dany wydatek z uwagi na swój charakter może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będzie dzień na który taki koszt ujęto w księgach rachunkowych.

Uwzględniając orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP odnosi się do pojęcia kosztu, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1, a więc kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej. Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA z: 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13, 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r., sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w CIT są tylko te, które zostały wyraźnie określone w ustawie o CIT.

Z uwagi na to, iż w ocenie Wnioskodawcy Wynagrodzenie za zgodę należy rozpoznać jako koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodem, należy uznać, że w opisanym we wniosku przypadku dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów będzie dzień, na który wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych (zaksięgowany) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy wydatek ujęto/zostanie ujęty w księgach rachunkowych (zaksięgowany) na koncie kosztowym, czy też nie.

W ocenie Wnioskodawcy, Wynagrodzenia za zgodę nie można zaliczyć do kosztów podatkowych proporcjonalnie do długości trwania okresu najmu. Wynagrodzenie za zgodę nie jest bowiem takim kosztem pośrednim, który dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka jego część dotyczy danego roku podatkowego. Co prawda, nie ulega wątpliwości, że pozytywny wpływ Wynagrodzenie za zgodę na przychody Wnioskodawcy istnieć będzie tak długo, jak długo trwać będzie sama Umowa. Niemniej jednak, Wynagrodzenie za zgodę jest wydatkiem jednorazowym, poniesionym w danym roku podatkowym w którym zawarto Aneks. Poniesienie Wynagrodzenia za zgodę warunkowało zawarcie Aneksu do Umowy, w tym przedłużenie okresu najmu do dnia 15 września 2037 r.

W ocenie Wnioskodawcy, nie sposób zatem uznać, że wydatki z tytułu Wynagrodzenia za zgodę dotyczą okresu, na jaki zawarto Umowę najmu, i w oparciu o to założenie Wnioskodawca powinien dokonywać proporcjonalnego zaliczenia kosztu z tytułu Wynagrodzenia za zgodę w tym okresie do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym, Wnioskodawca może rozpoznać Wynagrodzenie za zgodę jako pośredni koszt uzyskania przychodów rozpoznawany jednorazowo w dacie jego poniesienia tj. w dniu, na który Wynagrodzenie za zgodę zostało (lub zostanie) ujęte w księgach rachunkowych.

Na prawidłowość stanowiska prezentowanego przez Wnioskodawcę wskazują interpretacje indywidualne wydane przez organy podatkowe w analogicznych stanach faktycznych, przykładowo:

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 6 lutego 2023 r. sygn. 0114-KDIP2- 2.4010.273.2022.1.AS:

„Podstawowe Wynagrodzenie Najemcy oraz Dodatkowe Wynagrodzenie Najemcy nie jest takim kosztem uzyskania przychodów, który dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka jego część dotyczy danego roku podatkowego. Co prawda pozytywny wpływ Podstawowego Wynagrodzenia Najemcy oraz Dodatkowego Wynagrodzenie Najemcy na Państwa przychody istnieć będzie tak długo, jak długo będzie trwała umowa najmu, z uwzględnieniem faktu, że potencjalnie okres ten może ulec zmianie. Tym niemniej Podstawowe Wynagrodzenie Najemcy oraz Dodatkowe Wynagrodzenie Najemcy są wydatkami jednorazowymi, poniesionymi w danym roku podatkowym. Ich poniesienie na podstawie Aneksu warunkowało zawarcie umowy najmu ponad uprzednio ustalony okres najmu i to niezależnie od tego czy, doszło już do zapłaty tego wynagrodzenia, czy też wynagrodzenie to wynikać będzie z rozliczenia pomiędzy poniesionymi wydatkami na montaż instalacji, a oszczędnościami z opłat. Tym samym, nie można uznać, że wydatki te dotyczą okresu, na jaki zawarto umowę najmu i w oparciu o to założenie dokonywać proporcjonalnego zaliczenia Wynagrodzeń w tym okresie do kosztów uzyskania przychodów.

Ww. Wynagrodzenia bowiem ewidentnie dotyczą samego momentu zawarcia Aneksu do umowy Najmu, a nie uzyskiwanego przez Państwa czynszu najmu w okresie trwania umowy.

Tym samym, ww. wynagrodzenia należy uznać za koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, nie związane z okresem przekraczającym rok podatkowy i - jako takie - należy je zaliczyć do kosztów jednorazowo, w dacie poniesienia, przez którą należy rozumieć dzień, na który ww. wynagrodzenia zostaną ujęte w księgach rachunkowych”.

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 28 września 2018 r. sygn. IPPB3/423- 761/14-5/S/18/KK:

„Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy Wynagrodzenie należne Najemcy za zgodę na podpisanie umowy najmu i zgodę na warunki najmu przedstawione przez Wynajmującego podlega rozpoznaniu dla celów podatkowych jednorazowo w dacie poniesienia tj. w dniu ujęcia faktury na jakimkolwiek koncie w księgach rachunkowych Spółki. Przy czym dla momentu rozpoznania kosztu dla celów podatkowych bez znaczenia pozostaje sposób rozliczenia ww. wydatku jako kosztu dla celów bilansowych (rozliczenie jednorazowo w kosztach czy też rozliczenie w czasie).

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawców”.

Podsumowując, Wnioskodawca uważa, że Wynagrodzenie za zgodę stanowi koszt uzyskania przychodu inny niż bezpośrednio związany z przychodami Wynajmującego, który powinien zostać zaliczony przez Wynajmującego do kosztów podatkowych jednorazowo w dniu poniesienia rozumianym jako dzień, na który Wynagrodzenie za zgodę zostanie ujęte w księgach rachunkowych (zaksięgowane) na podstawie otrzymanej faktury, bez względu na sposób ujęcia dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy Wynagrodzenie za zgodę ujęto/zostanie ujęte w księgach rachunkowych (zaksięgowane) na koncie kosztowym, czy też nie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.  

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.