Wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2022 r., sygn. II OSK 1256/19

Dnia 12 kwietnia 2022 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Sędziowie: Sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Sędzia del. NSA Anna Żak po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 listopada 2018 r., sygn. akt VII SA/Wa 448/18 w sprawie ze skargi Prokuratora Regionalnego [...] na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2017 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 13 listopada 2018 r., sygn. akt VII SA/Wa 448/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, zwanego dalej "GINB", w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji. Stan faktyczny i prawny sprawy przedstawia się następująco.

Decyzją z dnia [...] marca 2005 r., Nr [...], Starosta G. zatwierdził projekt budowlany i udzielił inwestorowi – M. W. pozwolenia na budowę budynku magazynowo-biurowo-handlowego wraz z przyłączami kanalizacji sanitarnej, deszczowej, elektrycznej i wodociągowej na działce nr ewid. [...], obr. [...], położonej przy ul. [...] w P..

Decyzją z dnia [...] maja 2017 r., znak: [...], Wojewoda [...], po wszczęciu postępowania z urzędu w związku ze sprzeciwem Prokuratora Prokuratury Regionalnej [...], stwierdził nieważność ww. decyzji Starosty.

Odwołanie od ww. decyzji wniósł inwestor.

Zaskarżoną decyzją GINB, na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257), uchylił ww. decyzję Wojewody w całości i odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji Starosty.

Organ odwoławczy wskazał, że inwestor złożył oświadczenie o dysponowaniu nieruchomością na cele budowlane (art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane; Dz. U. z 2003 r. Nr 207 poz. 2016 ze zm.). W odniesieniu zaś do treści planu miejscowego (uchwała Rady Miasta P. z dnia [...] sierpnia 2004 r., Nr [...], w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta P. - teren ograniczony ul. [...],[...],[...], a torami kolejowymi relacji [...]; Dz. Urz. Woj. [...]) oraz zapadłego wyroku NSA o sygn. akt II OSK 289/09, wskazał, że ww. decyzja Starosty zapadła z naruszeniem art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, z uwagi na niezgodność funkcji przedmiotowego obiektu z przeznaczeniem terenu. Jednocześnie stwierdził, że nie podziela stanowiska organu I instancji, iż stwierdzone naruszenie ma charakter rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. W przekonaniu GINB, treść § 45 ust. 3 planu miejscowego nie pozwala na stwierdzenie, że na terenie MNU1 gdzie dopuszczone są usługi nieuciążliwe, które nie stanowią zagrożenia dla funkcji mieszkaniowej pod względem sanitarnym i pożarowym oraz które nie stanowią przedsięwzięć wymagających sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko – wydanie ww. decyzji Starosty spowoduje niemożliwie do zaakceptowania skutki społeczno-gospodarcze. Z ww. kryteriów, które przyjął lokalny prawodawca wynika, że planowana inwestycja nie stanowi istotnego zagrożenia dla ochrony ww. wartości i celów. Ponadto przedmiotowa inwestycja posiada wymagane prawem uzgodnienia: sanitarne i przeciwpożarowe oraz nie kwalifikuje się jako przedsięwzięcie mogące wymagać sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko. Ponadto GINB zwrócił uwagę, że w bezpośrednim otoczeniu inwestycji znajduje się wiele obiektów o podobnej funkcji, parametrach i kubaturze, co powoduje, że nie można uznać aby przedmiotowa inwestycja naruszała ład przestrzenny, o jakim mowa w art. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Dlatego też nie sposób przyjąć, że stwierdzone naruszenie wymogów dotyczących przeznaczenia terenu określonego w ww. planie miejscowym stanowi rażące naruszenie prawa. Nie można bowiem stwierdzić, że powyższe naruszenie spowodowało dopuszczenie do realizacji inwestycji, która w żaden sposób nie koresponduje z otoczeniem, w sposób jaskrawy naruszając ustalony ład przestrzenny i burząc pożądany przez lokalnego prawodawcę krajobraz i estetykę.