Postanowienie NSA z dnia 11 października 2023 r., sygn. III OZ 464/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Mirosław Wincenciak po rozpoznaniu w dniu 11 października 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. T. i B. T. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 10 sierpnia 2023 r. sygn. akt II SA/Ol 549/23 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A. T. i B. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie z dnia 20 kwietnia 2023 r. nr SKO.63.24.2022 w przedmiocie wykonania obowiązku przyłączenia nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej postanawia oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

A. T. i B. T. w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie z dnia 20 kwietnia 2023 r. nr SKO.63.24.2022 w przedmiocie wykonania obowiązku przyłączenia nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej zawarli wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku wskazali, że w przypadku wykonania nakazanej czynności, polegającej na przyłączeniu nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej, zachodzi wobec nich niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków w postaci konieczności zdemontowania wiaty magazynowej przyległej do budynku, co w konsekwencji będzie wiązało się ze znacznymi stratami finansowymi z tytułu prowadzonej przez A.T. działalności gospodarczej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2023 r. sygn. akt II SA/Ol 549/23 odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia powołał treść art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2023 r., poz. 259 ze zm., dalej w skrócie "p.p.s.a."). Wskazał, że z treści tego przepisu wprost wynika, że wstrzymanie wykonania decyzji jest możliwe, jeżeli w danej sprawie wystąpi chociaż jedna z dwóch określonych w nim przesłanek, tj. niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że użyty przez ustawodawcę zwrot "znaczna szkoda" oznacza taką szkodę, zarówno majątkową i niemajątkową, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowania, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Natomiast "trudne do odwrócenia skutki" to takie prawne lub faktyczne konsekwencje, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu pierwotnego może nastąpić tylko po dłuższym czasie i przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że to na skarżącym spoczywa ciężar wykazania przesłanek zawartych w w/w przepisie. Strona skarżąca, dążąc do wstrzymania wykonania decyzji, musi złożyć stosowny wniosek i uprawdopodobnić, że istnieją przesłanki uzasadniające odstąpienie od zasady wykonalności orzeczeń ostatecznych i wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia (por. postanowienie NSA z dnia 14 maja 2014 r., sygn. akt I OZ 363/14, LEX nr 1464732). Tym samym strona, składając wniosek w trybie art. 61 § 3 p.p.s.a., jest zobowiązana nie tylko do wskazania przedmiotowych przesłanek, ale i do wykazania, że warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu w rzeczywistości zachodzą. Dokonując oceny wniosku o wstrzymanie zaskarżonego aktu sąd musi bowiem oprzeć się na materiale dowodowym, pozwalającym zająć mu stosowne stanowisko (por. postanowienie NSA z dnia 23 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FZ 464/14, LEX nr 1452662). Przy czym do wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczający sam wywód strony wnoszącej o ochronę tymczasową. Uzasadnienie takiego wniosku powinno bowiem odnosić się do konkretnych okoliczności pozwalających stwierdzić, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy (por. postanowienie NSA z dnia 30 listopada 2004 r., sygn. akt GZ 120/04, publ. CBOSA).