Interpretacja indywidualna z dnia 6 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.721.2023.1.AND

Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć składki, zarówno regularne jak i dodatkowe, wpłacane przez niego w ramach polisy zawartej na rzecz komplementariusza do kosztów uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez niego firmy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 grudnia 2023 roku za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w przedstawionym zdarzeniu Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć składki, zarówno regularne jak i dodatkowe, wpłacane przez niego w ramach polisy zawartej na rzecz komplementariusza do kosztów uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez niego firmy.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca, zwany dalej również jako: „Spółka” lub „Ubezpieczający” jest spółką komandytową, prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie (…). Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od osób prawnych.

Zgodnie ze zmianami w Krajowym Rejestrze Sądowym, na dzień składania wniosku Spółkę reprezentuje Komplementariusz – osoba fizyczna, zwany dalej również jako „Ubezpieczony”. Komandytariusz to również osoba fizyczna. Ubezpieczony jest jedynym komplementariuszem w Spółce i tylko on posiada uprawnienia do reprezentowania Wnioskodawcy i prowadzenia jej spraw. Posiada on większość udziałów. Ubezpieczony swoje czynności związane z prowadzeniem spraw Spółki i jej reprezentacją wykonuje głównie poprzez spotkania biznesowe na terenie całej Polski, a nawet Europy.

Wnioskodawca chce zawrzeć z Ubezpieczycielem umowę ubezpieczenia na życie i dożycie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (dalej: „Polisa”), na mocy której ubezpieczonym będzie jej Komplementariusz. W ramach polisy wszystkie składki będą opłacane przez Wnioskodawcę, który wystąpi w roli Ubezpieczającego w zawartej umowie ubezpieczenia.

Polisa ma charakter ochronno-inwestycyjny, zaś składki opłacane przez Wnioskodawcę składać się będą z dwóch części: obowiązkowej składki regularnej oraz dobrowolnej składki dodatkowej. Umowa nie stanowi grupowej umowy ubezpieczenia, jest indywidualną umową ubezpieczenia. Polisa będzie zawierać liczne opłaty, między innymi za zarządzanie aktywami, za udział w zysku, za ryzyko ubezpieczeniowe, opłatę administracyjną itp.

W polisie występuje gwarantowana suma ubezpieczenia, która może wzrosnąć o dodatkowe wpłaty na konto dodatkowe oraz wypracowany zysk na części kapitałowej. Ubezpieczający jest dysponentem środków na polisie i może on dokonywać konwersji jednostek uczestnictwa ubezpieczeniowych funduszy kapitałowych.

Należy również pamiętać, że występują koszty za wcześniejsze zamknięcie polisy niż deklarowany okres zawarcia umowy. Wnioskodawca będzie chciał dopasować zakres ochrony do wartości udziałów wspólnika i zabezpieczyć tym samym swoją płynność oraz motywację komplementariusza. Możliwe jest więc, że w przyszłości zawrze kolejne polisy na Komplementariusza.

Ubezpieczony nie jest zatrudniony na umowę o pracę i nie pobiera innego wynagrodzenia niż udział w zyskach zgodnie z umową Spółki. Konieczność ponoszenia przez Spółkę wydatków na pokrycie kosztów umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym na rzecz Komplementariusza Wnioskodawcy wynika z uchwały wspólników.

Zakres polisy ubezpieczeniowej obejmuje ryzyka z grupy 3 działu I (ubezpieczenie na życie związane z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym) według klasyfikacji wymienionej w załączniku do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

Umowa w okresie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto, wyklucza:

- wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od Umowy (rozumianą jako całkowita wartość polisy),

- możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy (rozumianą jako brak cesji na bank lub inny podmiot),

- wypłatę z tytułu dożycia przez ubezpieczonego wieku oznaczonego w umowie (rozumianą jako umowę zawartą na okres dłuższy niż 6 lat).

W związku z tym, że Komplementariusz posiada większość udziałów w Spółce, jego nagła śmierć może spowodować poważne problemy finansowe oraz zagrozić jej sukcesji. Ubezpieczenie Komplementariusza pozwoli na zabezpieczenie sukcesji Spółki i umożliwi kontynuowanie działalności w przypadku jego nieobecności. Dodatkowo, umożliwi to zachowanie stabilności finansowej Spółki i zabezpieczenie jej interesów, gdyż w przypadku śmierci Komplementariusza Polisa może zapewnić Wnioskodawcy niezbędne środki na pokrycie kosztów związanych z trudnymi decyzjami biznesowymi, takimi jak restrukturyzacja lub zmiana zarządu. Spółka może również znaleźć się w sytuacji, w której nie ma wystarczającej wiedzy i doświadczenia, aby kontynuować działalność biznesową bez Komplementariusza. Bez odpowiedniego planowania sukcesji i zabezpieczenia spółki, jej przyszłość może być zagrożona. W razie śmierci Komplementariusza Wnioskodawca chce zabezpieczyć sukcesję w spółce, dlatego jako uposażonego wskaże Spółkę – Wnioskodawcę, aby miała ona środki na wykupienie udziałów od spadkobierców Komplementariusza.

Polisa pozwala Wnioskodawcy na częściowe wypłaty bez jej zamykania. Np. w celu zmotywowania Komplementariusza lub wypłaty części środków, gdyby pogorszyła się sytuacja Spółki poprzez nieprzewidziane negatywne scenariusze gospodarcze. Celem Spółki jest jednak długofalowe zabezpieczenie jej interesów.

Wnioskodawca ma świadomość, że w dłuższym terminie, tzn. kilku, kilkunastu lat jest większa szansa na wypracowanie zysków z części kapitałowej na polisie. Należy pamiętać, że środki zgromadzone na tej części również podwyższają sumę ubezpieczenia i w chwili śmierci Ubezpieczonego będą wypłacone tytułem świadczenia ubezpieczeniowego, a nie wykupu z części kapitałowej. Towarzystwo ubezpieczeniowe nie jest Towarzystwem Funduszy Inwestycyjnych. Ubezpieczony zdaje sobie sprawę, że polisa ma charakter ochronno-kapitałowy i godzi się na taki system motywacyjny, który zabezpiecza głównie Spółkę, ponieważ dla niego jest to również priorytet.

Jeżeli Ubezpieczony wypełni należycie swoje funkcje przez cały okres trwania polisy, to strony umawiają się na przeniesienie na Ubezpieczonego cesji praw i obowiązków wynikających z umowy na jej koniec.

Pytania

Czy w przedstawionym zdarzeniu, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć składki, zarówno regularne jak i dodatkowe, wpłacane przez niego w ramach polisy zawartej na rzecz komplementariusza do kosztów uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez niego firmy?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia opłaconych składek z tytułu ubezpieczenia na życie i dożycie związanego z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W opinii Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu, opłacane przez niego składki na ubezpieczenie Komplementariusza, spełniają przesłankę wskazaną w art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Celem poniesienia przez Wnioskodawcę kosztów składek na ubezpieczenie Komplementariusza będzie bowiem zabezpieczenia źródła przychodów Spółki. Polisa posłuży jako narzędzie zabezpieczające Spółkę przed nieprzewidzianymi kosztami związanymi z nagłą śmiercią Komplementariusza. Polisa pokryje koszty związane z przeprowadzeniem procesu sukcesyjnego, jak również zapewni środki na zapłacenie zobowiązań Spółki w trakcie trwania umowy.

Korzyści z zabezpieczenia Polisą Komplementariusza nie ograniczają się jedynie do sytuacji jego śmierci. Po zakończeniu okresu ochrony, Komplementariusz stałby się beneficjentem zgromadzonych środków na Polisie, co zwiększy motywację do wykonywania swoich obowiązków i przyczyni się do wzrostu wartości Spółki, wpłat na Polisę, a tym samym do zabezpieczenia wartości udziałów w Spółce. Ponadto, ubezpieczenie na życie dla Komplementariusza, które zostanie zakupione przez Spółkę i będzie przez nią opłacane, może mieć wpływ na efektywności wykonywanych przez niego zadań. To z kolei oznacza, że wydatki ponoszone na opłacenie składek ubezpieczeniowych będą związane w sposób pośredni z uzyskanymi przychodami w Spółce, Wnioskodawca nie widzi również wyłączeń tego typu wydatków z kosztów na podstawie art. 16 ustawy CIT. Spółka może również w trakcie trwania polisy w wyjątkowych sytuacjach wypłacić część środków na pokrycie strat, aby tym samym zabezpieczyć płynność finansową.

W interpretacji z 11 lipca 2023 roku Znak: 0111-KDIB1-1.4010.245.2023.2.MF, Wnioskodawca pytał już Krajową Informację Skarbową czy taka polisa może być kosztem dla Spółki. W odróżnieniu do poprzedniego opisu stanu przyszłego teraz uposażonym będzie nie komplementariusz, a sama Spółka – Wnioskodawca.

W odpowiedzi na to samo pytanie, Organ jednoznacznie wskazał, że to jedyna przesłanka, aby taka polisa nie była kosztem dla Wnioskodawcy: „Ponoszone przez Państwa wydatki mają związek raczej z zabezpieczeniem sytuacji finansowej komandytariusza Spółki, skoro uposażonym z polisy w przypadku śmierci komplementariusza będzie komandytariusz i to on zobowiązany będzie do wykupienia udziałów od spadkobierców komplementariusza. Jak wskazano, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu lub zabezpieczeniem źródła przychodów zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Zdaniem Organu, w przedmiotowej sprawie ten związek nie występuje. Jak wskazujecie Państwo, w razie śmierci komplementariusza Wnioskodawca chce zabezpieczyć sukcesję w spółce, dlatego jako uposażonego wskaże Komandytariusza, aby miał on środki na wykupienie udziałów od spadkobierców komplementariusza”.

Zatem, zmieniając osobę uposażoną z komandytariusza na Spółkę, Wnioskodawca w pełni zabezpiecza źródło jej przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje zatem podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany.

Podatnik, oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów, odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

- „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

- „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynić bezpiecznym”, „zapewnić utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnić komuś środki do życia”, „zapewnić zaspokojenie roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

- „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Bliżej zasadę celowości opisuje wyrok NSA z 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. ustawy o CIT.

Jak już wcześniej wspomniano, katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę, na art. 16 ust. 1 pkt 38, 38a oraz 59 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy w przedstawionym zdarzeniu, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć składki, zarówno regularne jak i dodatkowe, wpłacane przez niego w ramach polisy zawartej na rzecz komplementariusza, do kosztów uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez niego firmy.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości, w pierwszej kolejności wskazać należy, że w niniejszej sprawie nie znajdą zastosowania wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 38a oraz 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem, zaliczenie omawianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinno zostać przeanalizowane pod kątem spełnienia ogólnych przesłanek, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oraz mając na względzie art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy o CIT.

Z uwagi na fakt, że w analizowanym przypadku wydatki na składki na ubezpieczenie na życie i dożycie ponoszone są na rzecz komplementariusza, ocena prawna przedmiotowych wydatków wymaga odniesienia się do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z dokonywaniem jednostronnych świadczeń na rzecz wspólnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „świadczenia” oraz „jednostronnego świadczenia”. Należy więc przyjąć rozumienie tego pojęcia w języku potocznym. Świadczenie jednostronne to zobowiązanie, przy którym tylko jedna z objętych nim stron jest uprawniona, tj. takie, które nie jest wynikiem lub podstawą świadczenia wzajemnego, mającego charakter ekwiwalentny, przy czym przez pojęcie świadczenia należy rozumieć obowiązek wykonania „czegoś na czyjąś rzecz” (Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.).

Zatem, w dyspozycji ww. przepisu mieszczą się sytuacje, gdy spółka wykonuje świadczenie na rzecz swojego wspólnika, nie otrzymując w zamian żadnego świadczenia wzajemnego. Nie znajdzie on natomiast zastosowania w przypadku, gdy komplementariusz w Spółce posiada uprawnienia do reprezentowania Wnioskodawcy i prowadzenia jego spraw.

Komplementariusz swoje czynności związane z prowadzeniem spraw Spółki i jej reprezentacją wykonuje głównie poprzez spotkania biznesowe na terenie całej Polski, a nawet Europy. Odpowiada mu wówczas wykonywanie określonych czynności na rzecz Spółki, co wyklucza możliwość uznania tych świadczeń za mające charakter jednostronny. W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym nie można zatem mówić o świadczeniu jednostronnym, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy, bowiem w przedstawionym opisie sprawy, świadczeniu Spółki na rzecz komplementariusza w postaci opłacania składki ubezpieczeniowej na życie i dożycie odpowiada jego wzajemne świadczenie na rzecz Spółki w postaci wykonywania przez niego określonych czynności i zadań wynikających z pełnionej funkcji, co wyklucza możliwość uznania tych świadczeń za mające charakter jednostronny.

W związku z powyższym, zaliczenie omawianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinno zostać przeanalizowane pod kątem spełnienia ogólnych przesłanek, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W opisie sprawy wskazaliście Państwo m.in., że Ubezpieczenie Komplementariusza pozwoli na zabezpieczenie sukcesji Spółki i umożliwi kontynuowanie działalności w przypadku jego nieobecności. Dodatkowo, umożliwi to zachowanie stabilności finansowej Spółki i zabezpieczenie jej interesów, gdyż w przypadku śmierci Komplementariusza Polisa może zapewnić Spółce niezbędne środki na pokrycie kosztów związanych z trudnymi decyzjami biznesowymi, takimi jak restrukturyzacja lub zmiana zarządu. Spółka może również znaleźć się w sytuacji, w której nie ma wystarczającej wiedzy i doświadczenia, aby kontynuować działalność biznesową bez Komplementariusza. Bez odpowiedniego planowania sukcesji i zabezpieczenia spółki, jej przyszłość może być zagrożona. W razie śmierci Komplementariusza Wnioskodawca chce zabezpieczyć sukcesję w spółce, dlatego jako uposażonego wskaże Spółkę – Wnioskodawcę, aby miała ona środki na wykupienie udziałów od spadkobierców Komplementariusza. Ponadto, Polisa pozwala Wnioskodawcy na częściowe wypłaty bez jej zamykania, np. w celu zmotywowania Komplementariusza lub wypłaty części środków, gdyby pogorszyła się sytuacja Spółki poprzez nieprzewidziane negatywne scenariusze gospodarcze. Celem Spółki jest jednak długofalowe zabezpieczenie jej interesów. Środki zgromadzone w części kapitałowej Polisy podwyższają sumę ubezpieczenia i w chwili śmierci Ubezpieczonego będą wypłacone tytułem świadczenia ubezpieczeniowego, a nie wykupu z części kapitałowej. Jeżeli Ubezpieczony wypełni należycie swoje funkcje przez cały okres trwania polisy, to strony umawiają się na przeniesienie na Ubezpieczonego cesji praw i obowiązków wynikających z umowy na jej koniec.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy, a także dokonaną powyżej wykładnię przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdzić należy, że będą Państwo uprawnieni do zaliczenia wydatków ponoszonych z tytułu składki, zarówno regularnej jak i dodatkowej w ramach polisy zawartej na rzecz komplementariusza do kosztów uzyskania przychodu, ponieważ wydatki te będą miały związek z osiągnięciem przychodu, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Skoro, jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Spółka będzie uposażonym na polisie, to w razie śmierci Komplementariusza będzie miała środki na wykupienie udziałów od spadkobierców Komplementariusza, co zabezpieczy sukcesję Spółki oraz zapewni jej stabilność finansową i zabezpieczy jej interesy w przypadku restrukturyzacji lub zmiany zarządu. Ponadto, możliwość częściowych wypłat bez zamykania Polisy pozwoli Spółce na uzyskanie środków w celu zmotywowania Komplementariusza lub stabilizacji finansowej, gdyby pogorszyła się sytuacja finansowa Spółki.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że ponoszone wydatki na składki na ubezpieczenie na życie i dożycie na rzecz Komplementariusza będą zasadne i celowe, ponieważ będą miały związek z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Wobec powyższego, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).