Wyrok NSA z dnia 16 października 2012 r., sygn. II FSK 430/11

Konkretny wydatek, nie wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo-skutkowy takiego rodzaju, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Sędzia NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Sędzia (del.) NSA Zbigniew Romała, Protokolant Anna Dziewiż-Przychodzeń, po rozpoznaniu w dniu 9 października 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w B. działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 24 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Bd 889/10 w sprawie ze skargi V. sp. z o.o. z siedzibą w T. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w B. działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 8 lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i skargę oddala, 2) zasądza od V. sp. z o.o. z siedzibą w T. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. działającego z upoważnienia Ministra Finansów kwotę 440 (słownie: czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 889/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną interpretację, określił, że nie może być ona wykonana w całości oraz zasądził od organu na rzecz skarżącej kwotę 457 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Przedmiotem rozpoznania Sądu była sprawa ze skargi V. Sp. z o.o. w T. na interpretację Ministra Finansów z dnia 8 lipca 2010 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji spółka podała, iż zakupiła od innej spółki kapitałowej z siedzibą w Wielkiej Brytanii składniki majątkowe (maszyny, urządzenia i surowce) niezbędne do prowadzenia działalności produkcyjnej w zakresie wyrobów motoryzacyjnych. Zakup ten umożliwił spółce rozszerzenie prowadzonej dotychczas działalności gospodarczej poprzez rozpoczęcie realizacji zleceń w zakresie produkcji wyrobów na rzecz koncernów samochodowych. Pomiędzy wnioskującą a spółką kapitałową z siedzibą w Wielkiej Brytanii (sprzedającym) istnieją powiązania w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm. - zwanej dalej u.p.d.o.p.). Strony transakcji kupna - sprzedaży postanowiły, że poza wynagrodzeniem odpowiadającym wartości rynkowej sprzedawanych składników majątkowych (maszyny, urządzenia i surowce), sprzedającemu należne będzie dodatkowe wynagrodzenie, stanowiące rekompensatę pieniężną należną za utracone korzyści wynikające z pozbawienia go możliwości kontynuacji działalności w obszarze produkcji określonych wyrobów motoryzacyjnych. Poziom rekompensaty pieniężnej ustalono na 200 000 GBP, co stanowi iloczyn 50% planowanego poziomu zysku (oszacowanego w odniesieniu do planowanych przychodów) spółki za 2009 r. oraz w okresie kolejnych 5 lat, podczas których przewiduje się, że spółka będzie prowadziła działalność produkcyjną w obszarze wyrobów motoryzacyjnych. Zatem w rzeczywistości spółka nabyła od sprzedającego możliwość dostarczania towarów do dotychczasowych odbiorców sprzedającego. Wnioskująca zwróciła przy tym uwagę, że sprzedający nie posiadał zawartych na piśmie umów z odbiorcami, które zobowiązywałyby ich do zamawiania określonych ilości produktów sprzedającego, zatem de facto transakcja nie dotyczyła wprost zbycia konkretnych kontraktów na dostawy, ale raczej wprowadzenia spółki jako dostawcy na podstawie własnych, wypracowanych przez lata relacji z odbiorcami. Oznacza to również, że wysokość wynagrodzenia, o którym mowa wyżej została przez strony określona w oparciu o szacowaną wysokość sprzedaży i zysków w okresie 5 letnim, choć intencją spółki dokonującej transakcji było czerpanie korzyści w jak najdłuższym możliwym okresie. Dodatkowo spółka podała, że sprzedający nie przekazał know-how związanego zarówno z organizacją pracy, jak i technologiami i organizacją procesu produkcyjnego. Spółka we własnym zakresie procesy te wdrożyła w oparciu o wymogi stawiane przez odbiorców. Nie dokonano również przekazania należności i zobowiązań związanych z prowadzoną działalnością przez sprzedającego, a także nie przeniesiono do spółki żadnych zasobów ludzkich. Umowa sprzedaży została zawarta w dniu 1 lutego 2009 r. i z tym dniem spółka rozpoczęła czerpanie korzyści związanych z jej zawarciem. Jednocześnie w ramach zawartej umowy sprzedaży strony zgodnie postanowiły, że wynagrodzenie będzie należne sprzedającemu na dzień 31 grudnia 2009 r. Spółka zakwalifikowała przedmiot umowy sprzedaży jako wartość niematerialną i prawną, która dla celów księgowych amortyzowana jest w okresie 10 lat. Przedmiot transakcji został ujęty w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych w lutym 2009 r., mimo że kontrahent wystawił fakturę z dniem, w którym wynagrodzenie stało się należne sprzedającemu. Spółka rozpoczęła dokonywanie odpisów amortyzacyjnych dla celów bilansowych od marca, wyceniając wartość niematerialną i prawną wg kursu z dnia jej ujęcia w księgach. Faktura, która została wystawiona w dacie wymagalności wynagrodzenia, czyli w dniu 31 grudnia 2009 r. została ujęta w księgach rachunkowych pod datą 31 grudnia 2009 r., a wynikający z niej koszt został potrącony jednorazowo po jego przeliczeniu wg kursu średniego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zaksięgowania faktury.