Interpretacja indywidualna z dnia 2 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.639.2023.2.IN

Odsetki od pożyczki udzielonej w celu sfinansowania kwoty ugody pozasądowej nie będą stanowić kosztu podatkowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym ograniczenia o których mowa w art. 15c ustawy o CIT nie mają zastosowania.

Interpretacja indywidualna

- stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie:

• momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wypłaconej na mocy ugody sądowej - jest nieprawidłowe;
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczki udzielonej w celu sfinansowania ugody pozasądowej po uwzględnieniu ograniczeń wynikających z art. 15c ustawy o CIT - jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 listopada 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych wydatków związanych z ugodą pozasądową.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie z 10 stycznia 2024 r. - pismem z 17 stycznia 2024 r. (data wpływu 17 stycznia 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A. jest polskim rezydentem podatkowym oraz podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów, niezależnie od miejsca ich osiągania. Wnioskodawca posiada siedzibę w (…), przy ul. (…). Spółka Wnioskodawcy została zarejestrowana przez (…) Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy (…) pod numerem KRS (…) oraz posiada numer NIP (…).

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest działalność w zakresie (…). Jedynym akcjonariuszem Spółki jest obecnie B. (dalej: B. lub „Udziałowiec”), który nabył całościowy pakiet akcji w dniu 15 listopada 2022 roku - zmiana właściciela została ujawniona poprzez dokonanie wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 12 grudnia 2022r. Sfinalizowanie transakcji było uzależnione m.in. od uzyskania niezbędnych zgód regulacyjnych (…).

B. jest spółką prawa brytyjskiego (zarejestrowaną w jurysdykcji Anglii i Walii), posiadającą swoją siedzibę w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (dalej: „Wielka Brytania”) i koncentrującą się na inwestycjach w infrastrukturę cyfrową na terenie Europy. Udziałowiec jest rezydentem podatkowym w Wielkiej Brytanii. Działalność gospodarcza Udziałowca ma nieograniczony zakres. Miejsce faktycznego zarządu B. znajduje się w (…), w Wielkiej Brytanii.

W grudniu 2013 roku C. S.A. - podmiot niepowiązany z Wnioskodawcą, będący do 24 kwietnia 2013 roku pośrednio (poprzez D. Sp. z o.o.) właścicielem spółki stanowiącej podmiot konkurencyjny do Wnioskodawcy, to jest E. Sp. z o.o. (dalej E.) - złożyła do Sądu Okręgowego w (…) pozew przeciwko A. o zapłatę (…) mln zł w związku z roszczeniami dotyczącymi zarzucanego naruszenia zobowiązania do zachowania poufności w związku z transakcją zbycia na rzecz A. akcji spółki F. S.A. oraz negocjacjami dotyczącymi rozbudowy (…) z podmiotami należącymi do grupy .”

E. świadczyła na rzecz podmiotu należącego do grupy kapitałowej G. usługę (…) w Polsce.

W ocenie C. przy transakcji zbycia na rzecz A. 100 proc, akcji w kapitale spółki F. S.A. oraz negocjacjami dotyczącymi rozbudowy (…) z podmiotami należącymi do grupy G. S.A. A. naruszył ciążące na nim „zobowiązanie do zachowania poufności, dopuszczając się przy tym czynu nieuczciwej konkurencji” poprzez ujawnienie G. informacji o równoległym prowadzeniu z C. negocjacji dotyczących nabycia E. przez A. Swym czynem A., zdaniem C., wykluczył C. z procesu sprzedaży spółki F. Nabycie przez C. spółki F., zdaniem C., mogłoby skutkować efektem synergii i wzrostem wartości spółki E. - E. miałaby szansę ma uzyskanie kontraktu z G. na rozbudowę H. na teren całego kraju - zamiast dotychczasowego kontraktu obejmującego jedynie wybrany teren Polski. C. zarzuciła A. naruszenie zobowiązania do zachowania poufności i nieuczciwą konkurencję, w wyniku czego była zmuszona sprzedać mu udziały w swojej spółce radiodyfuzyjnej - E. - za mniej niż mogłaby uzyskać w hipotetycznej sytuacji zbycia tej spółki po integracji z F. oraz zawarciu kontraktu dotyczącego rozbudowy H.

Zarzuty te stały się osnową złożonego przez C. 6 grudnia 2013 roku pozwu przeciwko A. Sp. z o.o., poprzednikowi prawnemu A. S.A.

A. uważał i dalej uważa, że te roszczenia są bezpodstawne, zaś za ujawnienie „G. informacji o równoległymi prowadzeniu przez C. i A. negocjacji dotyczących nabycia E. przez A. odpowiedzialność ponosi C. lub osoby działające na rzecz C. Na dowód naruszenia poufności przez C. A. posiada i przedstawił korespondencję mailową, z której wynikało, że to C. wielokrotnie dopuściła się przekazania poufnych informacji do „G. . W związku z naruszeniem między innymi w ten sposób przez C. zobowiązania do poufności, A. złożył odrębny pozew przeciwko C. , żądając kary umownej za każde naruszenie poufności.

W połowie 2021 roku Sąd Okręgowy w (…) zasądził dla C. od A. kwotę (…) mln zl wraz z odsetkami ustawowymi, które na dzień wydania wyroku wynosiły (…) mln zł. Zasądzona kwota została skalkulowana na podstawie opinii biegłych powołanych przez Sąd i stanowiła korzyść, jaką osiągnął hipotetycznie A. dzięki wykluczeniu C. z procesu sprzedaży spółki F.

Zdaniem biegłych zawarcie przez A. umowy zakupu F. oraz umowy na obsługę H. na terenie całego kraju, wiązało się osiągnięciem przez tę spółkę korzyści, na którą złożyły się dwa elementy:

a)potencjalne przewidywalne i długoterminowe przychody związane z kontraktem na emisję H. na terenie całego kraju - korzyść z tego tytułu wyniosła, zdaniem biegłych, (…) zł,

b)przepływy finansowe i efekt synergii uzyskany wskutek przejęcia spółki F. - korzyść z tego tytułu wyniosła, zdaniem biegłych, (…) zł.

Powyższe elementy złożyły się w konsekwencji na hipotetyczny wzrost wartości przedsiębiorstwa A. obliczonej przez biegłych metodą zdyskontowanych przepływów pieniężnych i metodą rynkową. Łączna wysokość tak rozumianych korzyści uzyskanych przez A. wyniosła (…) zł. I taką kwotę Sąd zasądził na rzecz C. Zasądzona kwota nie stanowiła zatem wyrównania poniesionych przez C. strat. Wyrok ustanowił jedynie obowiązek przekazania C. „hipotetycznych, utraconych korzyści”, które zostały oszacowane przez biegłych sądowych.

Lektura uzasadnienia wyroku, doręczonego przez Sąd 6 grudnia 2021 roku, jedynie umocniła przekonanie, że A. nie dopuścił się żadnego z zarzucanych mu czynów. Sąd w uzasadnieniu sam bowiem stwierdził, że Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy w (…) w uzasadnieniu do wyroku z 8 października 2019 roku (sygn. akt (…)) treść maiła może być interpretowana dwojako”, tj. potwierdzając, że z głównego dowodu w sprawie można wysnuć zupełnie odmienne wnioski. Sąd przychylił się jednakże do wersji negatywnej dla A. , mimo zeznań niezależnych świadków (osób niezwiązanych z żadną ze stron w procesie), którzy potwierdzali, że poufne informacje zostały im przekazane przez przedstawicieli C.

A. nie zgadzał się z tym orzeczeniem i złożył apelację, zapewnił również w oficjalnym oświadczeniu, że „nigdy nie naruszył zobowiązania do zachowania poufności”. A. podkreśla, że w żaden sposób nie przyczynił się do wykluczenia C. z procesu sprzedaży spółki F., który był prowadzony przez podmiot całkowicie niezależny od A. Złożone przez A. i C. oferty na zakup F. były wobec siebie konkurencyjne, przy czym, zdaniem A., to on posiadał większe wiarygodność, doświadczenie oraz zaplecze inwestycyjne, personalne i infrastrukturalne, które zapewniało pomyślne przeprowadzenie rozbudowy „H”. Zdaniem A. był to istotny czynnik, na którym to zależało G.

Spór sądowy pomiędzy A. a C. odbił się szerokim i negatywnym dla A. echem w prasie. Wielokrotnie A. musiał wydawać oświadczenia oraz sprostowania, starając się niwelować negatywny wpływ złożonego pozwu i wydanego w I instancji wyroku. W interesie C. było bowiem przedstawiać A. w negatywnym świetle, jako podmiot nierzetelny i niegodny biznesowego zaufania.

A. składając apelację wierzył, że sprawa znajdzie szybki finał w korzystnym dla A. rozstrzygnięciu Sądu Apelacyjnego w (…). A. posiadał pełne wsparcie ze strony zarówno ówczesnego właściciela w podjęciu stanowczych działań w tym sporze, przede wszystkim, co do wniesienia apelacji od wyroku Sądu, jak również ze strony B. by kontynuować spór.

Z uwagi jednakże na dynamiczną sytuację gospodarczą, A. był zmuszony zrewidować swoją strategię. Na rynek polski wszedł bowiem w ostatnich latach (…) I. Jest to niezależny operator (…) w Europie. Grupa I. zarządza ponad 138 tys. lokalizacji w 12 krajach - Hiszpanii, Włoszech, Holandii, Francji, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Portugalii, Austrii, Danii, Szwecji oraz w Polsce. I. przez ostatnie 3 lata zainwestował w Polsce już przeszło (…) zł, a ma zamiar zainwestować w najbliższych latach kolejne (…) złotych, stając się bardzo poważnym konkurentem na rynku (…).

Dodatkowo przez rosnącą inflację, a w konsekwencji rosnące stopy procentowe, A. był zmuszony do podjęcia rozmów z instytucjami finansowymi celem refinansowania istniejącego u Wnioskodawcy zadłużenia, jak również celem pozyskania dodatkowych środków na rozwój Spółki. Z rozmów z bankami wynikało, że nierozwiązany spór sądowy wpływa nie tylko na pozycję finansową A. (ewentualna przegrana przed Sądem Apelacyjnym wiązałaby się z zapłatą o wiele wyższej kwoty - z uwagi na rosnące odsetki), ale również negatywnie wpłynęłaby na ocenę wiarygodności A., co w konsekwencji przekładało się nie tylko na poziom marży oferowanej przez banki, ale również w ogóle na możliwość uzyskania dodatkowego finansowania, które A. chciał przeznaczyć na inwestycje i rozwój, który w obliczu nowego konkurenta jest obecnie priorytetem Spółki.

W porozumieniu z Udziałowcem A. przystąpił zatem do rozmów z C. celem zakończenia sporu poprzez zawarcie ugody pozasądowej (dalej „Ugoda”). Po ponad 10 latach sporu (…) A. i (…) C. zawarły pozasądową ugodę.

Ugoda pozasądowa wyraźnie stwierdza, że A. nie przyznaje, że nie dochował zobowiązania do zachowania uzyskanych informacji w poufności. Każda ze stron wzajemnie zrzekła się wszelkich roszczeń wynikających z opisanych wyżej zdarzeń. W ramach Ugody, w celu zakończenia powyższego sporu z C., A. zobowiązał się zapłacić kwotę (…) zł ((…) złotych), C. zaś zobowiązała się cofnąć wniesiony pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Wskazaną kwotę A. wpłacił na depozyt notarialny. Wypłata kwoty z depozytu notarialnego mogła nastąpić dopiero po wydaniu przez Sąd Apelacyjny w (…) prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania. Dodatkowo, zgodnie z postanowieniami Ugody, może ona ulec rozwiązaniu, jeżeli cofnięcie pozwu uznane zostanie przez Sąd Apelacyjny w (…) za niedopuszczalne. W Ugodzie pozasądowej uzgodniono również brzmienie oficjalnych oświadczeń stron opisujących Ugodę, których neutralne brzmienie było korzystne dla A. i nie wskazywało w żadnym przypadku na przyznanie się do zarzucanego naruszenia zobowiązań wobec C.

W wyniku oświadczenia C. o cofnięciu pozwu w całości ze zrzeczeniem się roszczeń Sąd Apelacyjny umorzył postępowanie sądowe, a kwota przewidziana w Ugodzie została wypłacona C. z depozytu notariusza. A., ze względów ostrożnościowych, nie rozpoznał kwoty Ugody, jako kosztu podatkowego w dacie zapłaty.

Zapłata kwoty wynikającej z ugody pozasądowej została sfinansowana pożyczką krótkoterminową od Udziałowca. Wartość oprocentowania została ustalona na rynkowym poziomie na podstawie benchmarku przygotowanego przez zewnętrzną spółkę doradztwa podatkowego. Pierwsza płatność odsetek przypada w roku podatkowym zaczynającym się 1 stycznia 2024.

Zawarcie Ugody pozasądowej zostało bardzo pozytywnie ocenione przez banki, które ostatecznie zaoferowały A. refinansowanie kredytu na korzystnych warunkach, jak również zdecydowały się udostępnić dodatkowe środki pieniężne dla A. Po zakończeniu sporu sądowego Wnioskodawcy udało się podpisać nową umowę kredytową z konsorcjum banków na korzystnych warunkach, w ramach której zapewnił sobie finansowanie do kwoty (…) mld zł, uwzględniające kredyt terminowy, kredyt inwestycyjny oraz kredyt rewolwingowy. Kredyt został udzielony przez grupę banków dotychczas finansujących spółkę, do której dołączyły nowe instytucje finansowe, zapewniające możliwość osiągnięcia najbardziej korzystnych warunków.

Transze kredytu terminowego zostały przeznaczone na spłatę zadłużenia wynikającego z podpisanej w 2020 r. umowy kredytowej, a transze inwestycyjna i rewolwingowa do sfinansowania działalności operacyjnej A. i inwestycji związanych z planami rozwojowymi. Umowa będzie obowiązywać do drugiej połowy 2030 roku. Zamknięcie transakcji i uruchomienie finansowania nastąpiło we wrześniu 2023 r. po spełnieniu standardowych dla tego typu kredytów warunków zawieszających.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Nazwa spółki: B.,

Adres: (…), Wielka Brytania

Unikalny numer podatkowy podatnika – (…)

(…)

Kraj nadania numeru UTR - Wielka Brytania

Pytania

1)Czy kwota wypłacona na mocy Ugody pozasądowej stanowi koszt podatkowy w dacie ujęcia w księgach podatkowych jako koszt, tj. w dacie zapłaty.

2)Czy odsetki od pożyczki udzielonej w celu sfinansowania kwoty Ugody pozasądowej będą stanowić koszt podatkowy w dacie zapłaty, po uwzględnieniu ograniczeń wynikających z art. 15c ustawy o CIT.

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

1.Kwota Ugody pozasądowej, jako poniesiona w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i jako niewymieniona w art. 16 ustawy o CIT może stanowić koszt podatkowy w dacie ujęcia w księgach rachunkowych jako koszt pośredni, tj. w dacie zapłaty.

2.Odsetki od pożyczki udzielonej przez Udziałowca w celu sfinansowania kwoty Ugody pozasądowej będą stanowić koszt podatkowy w dacie zapłaty, po uwzględnieniu ograniczeń wynikających z art. 15c ustawy o CIT.

IV. UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że podstawową zasadą przewidzianą w ustawie o CIT jest zakwalifikowanie do kosztów uzyskania przychodów7 wszystkich poniesionych wydatków, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów (a więc bezpośrednio i pośrednio są związane z uzyskiwaniem przychodów). Na podstawie brzmienia art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wyjątkiem od tej zasady są koszty wymienione w art. 16 ust. 1 tejże ustawy. Wyjątki te, zgodnie z wykładnią prawa podatkowego, należy jednak interpretować ściśle.

Uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest również od tego, czy nie znajduje się on w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, tj. w ściśle określonej grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

a)został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryły z zasobów majątkowych podatnika,

b)jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

c)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

d)poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

e)został właściwie udokumentowany,

f)nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 13 lipca 2022 r. sygn. akt I SA/Po 1084/21 podkreśla, że:

„W judykaturze zwraca się uwagę, że za kierunkowe kryterium wykładni art. 15 ust. 1 PDOPrU trzeba przyjąć kryterium celu poniesionego kosztu. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, a tym samym we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego wydatku na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. W tymi kontekście istotne jest również aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony wydatek jako koszt podatkowy, była dokonywana z perspektywy jego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy na temat tego, czy dany wydatek może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła - co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten musi być zawsze osiągnięty (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z 22 października 2019 r., sygn. akt I SA/Bd 501/19 - wszystkie orzeczenia powołane w niniejszym wyroku dostępne są na stronie internetowej orzeczenia.nsa.gov pl). Podkreśla się także, że użyty w art. 15 ust. 1 PDOPrU termin „w celu”, oznacza pozostawanie wydatku w takim związku z przychodem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, ze poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, tzn. czy z punktu widzenia obiektywnych przesłanek racjonalne jest poniesienie wydatku mające na celu dążenie do osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania. Ponadto ważna jest ocena, czy w istocie poniesiony koszt będzie pośrednio bądź bezpośrednio pozostawał w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wskazuje się także, że przy interpretacji omawianego przepisu należy uwzględnić także dynamikę procesów i zjawisk gospodarczych. Istotne jest więc, aby kwalifikując, dany wydatek, jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu, a fakt, że podatnik nie osiągnął oczekiwanego efektu gospodarczego nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. Należy bowiem zauważyć, że w procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży nie tylko do maksymalizacji przychodów, ale i minimalizacji strat (por wyrok WSA w Gliwicach z 25 lutego 2019 r, sygn. akt I SA/Gl 1331/18, i powołane tam orzecznictwo)”.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęć „zachowanie źródła przychodów” czy „zabezpieczenie źródła przychodów”. Zgodnie z definicją słownikową (www.sjp.pwn.pl) przez pojęcie „zachować” należy rozumieć w szczególności dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności. Natomiast pojęcie „zabezpieczyć” oznacza uczynić bezpiecznym, zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie.

W swoich interpretacjach organy podatkowe prezentują stanowisko, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które zostały poniesione, aby przychody z danego źródła w dalszym ciągu występowały w nienaruszonymi stanie oraz, aby takie źródło w ogóle istniało. Natomiast kosztami służącymi zabezpieczeniu źródła przychodów są wydatki poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwiają dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc, w świetle orzecznictwa organów, uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów (m.in.: interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 listopada 2020 r., znak: 0111-KDIB1-1.4010.366.2020.2.BK).

Jasnym jest, że poniesienie wydatku z tytułu zawartej Ugody pozasądowej miało na celu nie tylko zabezpieczenie dobrego imienia Wnioskodawcy, ale również zabezpieczenie przyszłej działalności Spółki. Obsługa tak znaczącego kredytu bankowego (w tym w szczególności odsetek od tego kredytu) przy obecnej inflacji stanowi dodatkowe obciążenie dla płynności Wnioskodawcy, jej możliwości nie tylko rozwoju, ale również przetrwania na coraz bardziej konkurencyjnym polskim rynku - I. został bowiem spółką zarządzającą infrastrukturą (…) i rozwija się w bardzo szybkim tempie - I. posiada już w Polsce (…), a jego zespół liczy obecnie prawie (…) pracowników, z tego (…) osób zajmuje się projektowaniem i zarządzaniem rozwojem (…) oraz (…) - utrzymaniem (…) (dane dostępne publicznie).

Zmieniająca się sytuacja gospodarcza i konkurencyjna spowodowała, że bardziej racjonalnym było aktywne podejście do sporu z C. i negocjowanie zakończenia sporu, niż czekanie na wyrok sądu.

Mając na uwadze powyższe uprawnione jest twierdzenie, że zawarcie Ugody pozasądowej leżało w interesie A., umożliwiając nie tylko zamknięcie wieloletniego sporu, uwolnienie zasobów własnych, które były zaangażowane w proces sądowy, ale również pozyskanie dodatkowego finansowania i zrefinansowanie istniejącego długu na bardzo korzystnych warunkach. A. podkreśla również, że kwota, jaka została przewidziana w Ugodzie jest znacząco niższa (o ponad 1/3) niż kwota, którą A. byłby zobowiązany zapłacić, gdyby Sąd Apelacyjny oddalił apelację A.

Dokonując oceny wydatku wynikającego z Ugody pozasądowej, należy w pierwszej kolejności uznać, że jest to wydatek związany z prowadzoną przez A. działalnością i ma na celu uzyskanie przychodów podlegających opodatkowaniu. Spełniony jest zatem warunek wynikający z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Opisany w stanie faktycznym wydatek nie mieści się również w katalogu wydatków objętych dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W odniesieniu do opisanego wydatku wynikającego z zawartej Ugody pozasądowej nie zachodzi żadna z tych okoliczności. Kwota Ugody stała się należna po wycofaniu pozwu przez C. i w żaden sposób nie była powiązana z wadą lub zwłoką w dostarczeniu towarów/usług lub usunięciu wad dostarczonych towarów/usług.

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. To czy dany wydatek kwalifikuje się do listy wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów wskazanej w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, wymaga również indywidualnej analizy w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej i w żaden sposób (jako odstępstwo od reguły generalnej wskazanej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT) ta analiza nie może być dokonywana w sposób rozszerzający.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad, a nie wszystkich kar i odszkodowań.

Przepisy ustawy o CIT nie definiują w odrębny sposób terminu „wadliwy”, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Na gruncie języka polskiego słowo „wadliwy” oznacza tyle, co „mający wady, usterki defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003). Za obarczoną wadliwością należy uznać usługę, która została wykonana w sposób niepełny („wskazuje braki”), np. nie zostały spełnione wszelkie obowiązki ciążące na wykonawcy z mocy umowy zawartej z zamawiającym lub na mocy obowiązujących przepisów prawa.

Instytucja kary umownej, jako sposób zabezpieczenia prawidłowej realizacji umowy, ma przede wszystkim na celu ułatwienie dochodzenia naprawienia ewentualnej szkody. Została ona uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025, dalej: „K.c”) w art. 483-484. Pod pojęciem kary umownej należy rozumieć zastrzeżenie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Innymi słowy, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy. Natomiast, odszkodowanie jest to świadczenie, które wyrównuje straty poniesione przez poszkodowanego oraz utracone przez niego korzyści. Odszkodowanie pełni funkcję kompensacyjną - stanowi finansową rekompensatę uszczerbku, który powstał u osoby poszkodowanej wskutek zdarzenia wywołującego szkodę - zdarzenia związanego z wadami dostarczonych towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad.

Realizowany przez Wnioskodawcę proces zakupu udziałów spółki D. i pośrednio E. w żaden sposób nie może być uznany za „mający wady, usterki defekty, wskazujące braki, błędy, niewłaściwe, nieprawidłowe, niepoprawne”. Z tytułu powstałych zdarzeń Wnioskodawca nie jest także zobowiązany do zapłaty jakichkolwiek odszkodowań, które wynikałyby z umowy nabycia udziałów w D.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych oraz linią interpretacyjną zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów nie mogą podlegać te kary umowne i odszkodowania, których powstanie było następstwem celowego (świadomego) działania podatnika lub wynikało z jego rażących zaniedbań.

Zdaniem Wnioskodawcy, oceniając sytuację stwierdzić należy, że poniesiony przez Spółkę wydatek związany z zawartą Ugodą pozasądową miał na celu zamknięcie wieloletniego sporu i ochronę dobrego imienia Spółki oraz zapewnienie jej rozwoju, dzięki pozyskaniu dodatkowych środków na rozwój Spółki. Takie wydatki nie podlegają zaś ograniczeniom wymienionym w katalogu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 2

Wnioskodawca, jako strona umowy kredytowej, zobowiązany był, w przypadku sfinansowania kwoty Ugody pozasądowej ze środków własnych, do natychmiastowej spłaty całości zadłużenia wynikającego z umowy kredytowej na rzecz banków - nastąpiłby bowiem tzw. event of default. Konieczność zapłaty zatem w jednym czasie nie tylko kwoty Ugody pozasądowej, ale również całości pożyczonego kapitału - tj. kwoty ponad 1,5 mld zł doprowadziłaby do niewypłacalności spółki i konieczności jej likwidacji.

Uzyskanie środków w formie pożyczki od Udziałowca było zatem najbardziej racjonalnym i najszybszym rozwiązaniem dostępnym Wnioskodawcy. Zarówno dostępność środków Udziałowca, jak i szybkość w wynegocjowaniu warunków umowy pożyczki przemawiały za tym, by Ugoda pozasądowa została sfinansowana ze środków Udziałowca, nie zaś ze środków obcych banku/instytucji finansowej.

Podsumowując:

• skoro wydatek poniesiony na podstawie zawartej Ugody pozasądowej stanowi koszt uzyskania przychodu,
• sfinansowanie kwoty Ugody nastąpiło poprzez udzielenie przez Udziałowca pożyczki, nie ze środków własnych Wnioskodawcy, z uwagi na warunki umowy kredytowej,
• oprocentowanie zostało ustalone na rynkowym poziomie, zgodnie z analizą przygotowaną przez niezależną spółkę doradztwa podatkowego,
• rozpoznanie kosztu nastąpi dopiero w dacie zapłaty, z uwzględnieniem wszystkich ograniczeń wynikających z ustawy o CIT (tu: art. 15c ustawy o CIT, przy czym w przyszłości mogą pojawić się nowe przepisy znajdujące zastosowanie do pożyczek od podmiotów powiązanych)

- takie odsetki będą stanowić koszt uzyskania przychodu w dacie zapłaty.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego we wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „updop”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Z przytoczonej definicji wynika, że kosztem uzyskania przychodów może być jedynie koszt poniesiony przez podatnika i to w zakresie obowiązków ciążących na tym podatniku względem własnych kontrahentów. Należy zauważyć, że sformułowana przez ustawodawcę definicja nie odwołuje się do pojęć takich jak: „wydatek”, „zapłata”, „płatność”.

Oznacza to, że w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jako zasadę, przyjmuje tzw. „memoriałową” (a nie „kasową”) metodę rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że koszt winien odnosić się do konkretnej operacji gospodarczej i być zarachowany w księgach rachunkowych na podstawie faktury lub innego dowodu. Taki wniosek wypływa również z brzmienia art. 15 ust. 4e updop, który dotyczy momentu rozpoznania kosztów podatkowych.

Przepis ten stanowi, że:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

A zatem, co do zasady, nie ma znaczenia faktyczna zapłata, ale „poniesienie kosztu”, czyli wystawienie na rzecz podatnika faktury (innego dokumentu) i ujęcie jej w księgach podatnika. Koszt to zaciągnięte zobowiązanie (otrzymanie rachunku lub faktury poświadczające np. zakup usługi lub towaru).

Czym innym jest natomiast wydatek polegający na uregulowaniu, finansowym „wywiązaniu się” ze zobowiązania potwierdzonego wymaganym dokumentem.

Podsumowując, „poniesienie kosztu”, o którym mowa w art. 15 ust. 1 updop, nie oznacza poniesienia wydatku pokrywającego koszt. O momencie zaliczenia kosztu do kosztów podatkowych decyduje nie data zapłaty, ale otrzymanie przez podatnika dowodu potwierdzającego zdarzenie gospodarcze i zarachowanie kosztu w księgach rachunkowych (chociaż ustawodawca przewidział pewne wyjątki, w których zapłata jest wymogiem, bez spełnienia którego koszt nie może być uznany podatkowo, np. warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek z tytułu umów ubezpieczenia na rzecz pracowników dotyczących niektórych grup ryzyka jest opłacenie tych składek; w przypadku zaś odsetek od zobowiązań samo naliczenie ich jest niewystarczające, muszą być bowiem zapłacone).

Ponieważ ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów, cel ten musi być widoczny, zaś poniesione wydatki winny go bezpośrednio lub pośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Określenie „w celu” oznacza pozostawanie kosztu w takim związku z przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródeł. Przyjmuje się, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów określony wydatek wymaga nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania. „Wydatki będą miały charakter racjonalny wówczas, gdy w momencie podejmowania decyzji o ich poniesieniu, podatnik może w sposób przekonujący uzasadnić swoje przekonanie o związku wydatku z przyszłym przychodem, lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów” (B. Gruszczyński: Cel osiągnięcia przychodów, Glosa 2003, Nr 2, str. 9 i nast.).

Na powyższy aspekt rozumienia kosztów uzyskania przychodów wielokrotnie zwracał uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w swoich orzeczeniach, których przedmiotem była wykładnia art. 15 ust. 1 updop (np. wyroki: z 8 sierpnia 2008 r. sygn. akt. II FSK 744/07; z 23 maja 2007 r. sygn. akt II FSK 717/06; z 24 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1447/05; z 25 listopada 2004 r. sygn. akt II FSK 671/04) wskazując, że przy ocenie wydatku jako kosztu potrącalnego niezbędne jest uwzględnienie wszystkich towarzyszących temu okoliczności, w tym racjonalności działania z punktu widzenia związków przyczynowo-skutkowych.

Jednym z podstawowych warunków uznania konkretnego wydatku za koszt podatkowy jest również definitywność wydatku, co oznacza, że wartość poniesionego wydatku nie zostanie podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona. Nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów wydatki, które z założenia mogą zostać zwrócone, a także koszty pozostające w związku, o jakim mowa w art. 15 ust. 1 updop, ale wymienione w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Jedną z podstawowych zasad podatku dochodowego jest założenie, że ten sam wydatek nie może być uwzględniony więcej niż jeden raz jako koszt uzyskania przychodu. Te same wydatki nie mogą być dwukrotnie zaliczane przy określaniu podstawy opodatkowania. Możliwość kilkukrotnego wykorzystywania tego samego wydatku pozostaje w sprzeczności z rozumieniem podstawowych elementów konstrukcyjnych podatku dochodowego, tj. przychodu, kosztu uzyskania i dochodu.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność w zakresie (…). W grudniu 2013 r. Spółka C. S.A. złożyła przeciw Spółce pozew dot. naruszenia zobowiązania do zachowania poufności w związku z transakcją zbycia na rzecz Spółki akcji spółki F. S.A. W 2021 r. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz powoda od Spółki (…) ml zł wraz z odsetkami ustawowymi. Spór sądowy pomiędzy Spółkami odbił się szerokim i negatywnym dla Spółki echem w prawie. Spółka przedstawiana była w negatywnym świetle jako podmiot nierzetelny i niegodny biznesowego zaufania. Z tytułu nierozwiązanego sporu sadowego Spółka nie mogła pozyskać dodatkowych środków z banków na rozwój prowadzonej działalności. W związku z tym Spółki zawarły ugodę pozasądową, w której strony zaznaczyły, że Spółka nie przyznaje się do zarzucanego czynu oraz zobowiązała się zapłacić kwotę (…) zł na rzecz C.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym kwota, którą Spółka wypłaciła na mocy ugody pozasądowej będzie stanowiła dla niej koszt uzyskania przychodów, potrącalny jednorazowo w dacie jego poniesienia.

Podkreślenia wymaga fakt, że aby omawiany wydatek stanowił koszt uzyskania przychodów musi łącznie spełniać ustawowe kryteria do uznania go za taki, tj. wydatek musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów oraz mieć charakter definitywny, nie może znajdować się w określonym w art. 16 updop katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą i być właściwie udokumentowany.

Ponadto, jak wskazał NSA w wyroku z 3 lutego 2017 r., sygn. akt II FSK 4113/14: „Wydatek uznawany jest za koszt uzyskania przychodów, gdy obejmuje transakcje faktyczne, dokonane między wykazanymi w fakturze sprzedawcą i nabywcą”.

Z uwagi na brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT przesłanka celowości poniesionego wydatku ma fundamentalne znaczenie dla konstrukcji podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Skoro bowiem podstawą opodatkowania zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty, rozumiany jako nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, to tym samym pomiędzy podatkowym przychodem a podatkowym kosztem istnieje zależność tego rodzaju, iż poniesiony koszt musi w sposób bezpośredni albo pośredni wpływać na przychód podatkowy, jego osiągnięcie zachowanie albo zabezpieczenie. Stwierdzenie braku takiej zależności powoduje, iż wydatek aczkolwiek poniesiony w sensie ekonomicznym i uwidoczniony w rachunku bilansowym, nie będzie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mógł zostać zaliczony do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Zatem nie każdy zatem wydatek, nawet związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest kosztem podatkowym, zmniejszającym podstawę opodatkowania, ale tylko taki, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować bądź co na najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia.

Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego kosztu.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należy, że skoro kosztem uzyskania przychodów jest koszt odnoszący się do konkretnej operacji gospodarczej i zarachowany w księgach rachunkowych na podstawie faktury lub innego dowodu księgowego to kwota wypłacona na mocy ugody pozasądowej, nie stanowi dla Państwa kosztów uzyskania przychodu. Wydatek ten nie wypełnia podstawowej przesłanki, jaką jest celowość poniesionego wydatku, czyli nakierowanie na osiągnięcie przychodów bądź też zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Nie można uznać za celowe - w rozumieniu przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT - uszczuplania majątku Spółki poprzez wypływ środków pieniężnych tylko po to, by ochronić się przed potencjalnym skutkiem sporu sądowego, którego wynik nie jest znany, a tym samym nie jest przesądzone, że zapadłoby rozstrzygnięcie na niekorzyść wnioskodawcy. Co więcej w treści wniosku Spółka wyraźnie wskazała, że nie naruszyła ciążącego na niej „zobowiązania do zachowania poufności” (stwierdzenie zawarte w ugodzie pozasądowej) czyli zarzuty wobec Spółki nie są zasadne. Mamy więc do czynienia z sytuacją, w której Spółka, przeświadczona o niezasadności roszczenia C., godzi się aby pomniejszyć swój majątek tylko po to, by zakończyć spór sądowy. Wypłacając kwotę pieniężną na rzecz C. na skutek ugody, Spółka pomniejsza swoje aktywa, w zamian uzyskując wyłącznie zakończenie sporu sądowego. Oznacza to tym samym, że ugoda nie przyczyni się w żaden sposób do uzyskiwania dalszych przychodów. Nie można więc nawet ocenić (jak również nie stwierdza tego Spółka), czy wypłacając kwotę ugody, Spółka działałaby w celu „zminimalizowania straty”, poprzez zapłatę kwoty mniejszej niż w przypadku, gdyby do zawarcia ugody nie doszło.

W świetle powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest również kwestia ustalenia czy odsetki od pożyczki udzielonej w celu sfinansowania kwoty ugody pozasądowej będą stanowić koszt podatkowy w dacie zapłaty, po uwzględnieniu ograniczeń wynikających z art. 15c ustawy o CIT.

Jak wynika z opisu sprawy zapłata kwoty wynikającej z ugody pozasądowej została sfinansowana pożyczką krótkoterminową od Udziałowca. Wartość oprocentowania została ustalona na rynkowym poziomie. Pierwsza płatność odsetek przypada w roku podatkowym zaczynającym się 1 stycznia 2024 r.

Wskazać należy, na treść art. 15c ust. 1 ustawy o CIT:

Podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1) kwotę 3 000 000 zł albo

2) kwotę obliczoną według następującego wzoru:

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po - przychody o charakterze odsetkowym,

K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

Na podstawie art. 15c ust. 1a ww. ustawy:

W przypadku gdy rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę, o której mowa w ust. 1 pkt 1, oblicza się, mnożąc kwotę 250.000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

W myśl art. 15c ust. 3 powołanej ustawy:

Przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy CIT:

Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Podkreślić należy, że treść powołanego wyżej art. 15c ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że katalog kosztów ujętych w definicji „kosztów finansowania dłużnego” ma charakter przykładowy, o czym świadczy użycie przez Ustawodawcę sformułowań „wszelkiego rodzaju koszty” oraz „w szczególności”.

Zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy CIT:

Koszty finansowania dłużnego wyłączone w roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ust. 1 podlegają zaliczeniu do takich kosztów w następnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-17 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów.

Mając na uwadze ww. przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy zauważyć należy, że wydatki w postaci odsetek od kredytu udzielonego przez Wspólnika można uznać za koszt podatkowy w rozumieniu wskazanych przepisów, o ile zostanie uzyskany jednocześnie przychód. Jeżeli zatem świadczenie główne (zostało poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, to świadczenie uboczne tj. np. odsetki od kredytu, zostało poniesione w tym właśnie celu.

Jak wskazano powyżej kwota wypłacona na mocy ugody pozasądowej, nie stanowi dla Państwa kosztów uzyskania przychodu bowiem ugoda nie przyczyni się w żaden sposób do uzyskiwania dalszych przychodów. Wobec powyższego kwota głównego zaciągniętego kredytu od Wspólnika nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu ponieważ wydatek ten nie został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu to również odsetki od kredytu nie mogą zostać uznane za koszt podatkowy.

Zatem odsetki od pożyczki udzielonej w celu sfinansowania kwoty ugody pozasądowej nie będą stanowić kosztu podatkowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym ograniczenia o których mowa w art. 15c ustawy o CIT nie mają zastosowania.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz
• zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).