Interpretacja indywidualna z dnia 1 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.622.2023.2.SP

Wypłacane dyskonto (oraz ewentualne inne opłaty) stanowi wynagrodzenie należne w zamian za przystąpienie do transakcji faktoringu albo sekurytyzacji. Wypłata dyskonta (oraz innych opłat) na rzecz podmiotów wymienionych we wniosku stanowi dla Spółki koszt związany z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z nich.

Interpretacja indywidualna

- stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 listopada 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 7 listopada 2023 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Dyskonto stanowi koszt finansowania dłużnego i podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Sp. z o.o. (dalej jako „Wnioskodawca” albo „Spółka”) jest dystrybutorem (…). Spółka sprzedaje (…)

Spółka zawarła umowy w ramach programu Finansowania Łańcucha Dostaw z:

a)B. S.A. (obsługiwany przez C. Sp. z o.o.) - umowa z (…) 2016 r.;

b)E. - odpowiednio umowy z (…) 2016 r. oraz (…) 2018 r. z siedzibą w Wielkiej Brytanii numer VAT (…);

c)G. z siedzibą w (…), Irlandii - umowa z (…) 2016 r. numer VAT (…);

oraz przystąpiła do Sekurytyzacji Wierzytelności z:

d)J. B.V. z siedzibą w (...), Holandia - umowa z (…) 2021 r. - Identyfikator rejestru działalności gospodarczej (…);

Wierzytelności objęte przedmiotowymi umowami wynikają z faktur wystawionych przez Spółkę na rzecz nabywców puszek i wieczek (klientów).

W wyniku sprzedaży wierzytelności na podstawie wymienionych wyżej umów ryzyko niewykonania zobowiązania przez dłużnika/klienta przejmują nabywcy wierzytelności (bez możliwości roszczeń regresowych względem Spółki).

Przedmiotowe umowy Finansowania Łańcucha Dostaw zostały zawarte na zasadzie niezaangażowanej, bez ostatecznego terminu zapadalności.

Sekurytyzacja Wierzytelności jest zasadniczo podejmowana w odstępach trzyletnich przy każdej aktualizacji.

W odniesieniu do umów opisanych pod literami a) do c) powyżej, na bazie dziennej Faktorzy nabywają wierzytelności za kwotę równą wartości podanej na fakturach pomniejszoną o dyskonto. Spółka płaci dyskonto skalkulowane w oparciu o wysokość stopy dyskontowej wynikającej z umowy zawartej z danym Faktorem.

Cesja wierzytelności w ramach Finansowania Łańcucha Dostaw następuje gdy:

a)faktury zostały wgrane na platformę Faktora przez Spółkę, oraz

b)wniosek Spółki o dyskonto wierzytelności został zaakceptowany przez Faktora.

Cesja wierzytelności w ramach Sekurytyzacji Wierzytelności następuje w momencie wystawienia odpowiedniej faktury przez Spółkę za sprzedaż (…) na rzecz klienta.

Przy Finansowaniu Łańcucha Dostaw dyskonto stanowi wynagrodzenie Faktora, natomiast w ramach Sekurytyzacji Wierzytelności dyskonto oraz inne opłaty stanowią wynagrodzenie Faktora.

Faktorzy otrzymują dyskonto (i inne opłaty, o ile mają zastosowanie w ramach Sekurytyzacji Wierzytelności) w zamian za co przejmują wszelkie prawa związane z wierzytelnościami oraz ryzyka nieuregulowania zobowiązania przez klienta w terminie wskazanym w umowie o dostawę (…).

Pismem z 22 stycznia 2024 r. uzupełnili Państwo wniosek o następujące informacje:

W ramach programu Finansowania Łańcucha Dostaw Wnioskodawca zawarł:

Umowy faktoringu z:

a)B. S.A. (obsługiwany przez C. Sp. z o.o.,) - umowa z (…) 2016 r.;

b)E. - odpowiednio umowy z (…) 2016 r. oraz (…) 2018 r. z siedzibą w Wielkiej Brytanii numer VAT (…);

c)G., z siedzibą w (…), Irlandia - umowa z (…) 2016 r. numer VAT (…);

- oraz przystąpił do Sekurytyzacji Wierzytelności z:

J. B.V. z siedzibą w (…), Holandia - umowa z (…) 2021 r. - Identyfikator rejestru działalności gospodarczej (…); W ramach tej umowy Wnioskodawca nie emituje żadnych papierów wartościowych ani nie ma wiedzy na temat źródła finansowania przez ten podmiot zakupu wierzytelności od Wnioskodawcy.

Z punktu widzenia Wnioskodawcy różnica pomiędzy transakcjami opisanymi jako faktoring a transakcją J. B.V., z siedzibą w Holandii, opisanej jako Sekurytyzacja Wierzytelności, polega wyłącznie na sposobie ustalania wynagrodzenia.

W przypadku faktoringu wynagrodzeniem Factora jest dyskonto, w przypadku transakcji z J. B.V. wynagrodzeniem jest dyskonto oraz inne opłaty.

W zamian za wynagrodzenie podmioty finansujące Łańcuch Dostaw przejmują wszelkie prawa związane z wierzytelnościami oraz ryzyka nieuregulowania zobowiązania przez klienta Wnioskodawcy, w terminie wskazanym w umowie o dostawę (…).

Wszystkie wierzytelności opisane we wniosku z dnia 7 listopada 2023 r., będące przedmiotem cesji, są to wyłącznie nieprzeterminowane wierzytelności wynikające ze sprzedaży towarów (…).

Pytanie

Czy koszty Dyskonta opisanego w stanie faktycznym, stanowią koszt finansowania dłużnego i podlegają ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U.2022.2587 ze zm.) dalej jako „ustawa o CIT”?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 15c. (Koszty finansowania dłużnego) ustawy o CIT:

1.Podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1) kwotę 3 000 000 zł albo

2) kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[(P - Po) - (K - Am - Kfd)] * 30%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Po - przychody o charakterze odsetkowym,

K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

3.Przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

12.Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

13.Przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 25 listopada 2021 r. o sygn. III SA/Wa 828/21, uznał, że w przypadku zbycia wierzytelności w ramach faktoringu pełnego (bez regresu) dochodzi po stronie faktoranta do definitywnego przysporzenia - ponieważ nie istnieje dług, który miałby być zwrócony. W tej sytuacji nie mamy do czynienia z finansowaniem, które wymaga istnienia wierzytelności, która ma być zwrócona.

W uzasadnieniu swojego stanowiska WSA podało:

„zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (zwanej dalej: "dyrektywą ATAD"), przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia (podkreślenie Sądu), inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym - choć nie tylko - płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek. (…)

Pod pojęciem faktoringu właściwego (pełnego) rozumieć należy umowę w następstwie której dochodzi do przeniesienia wierzytelności z przedsiębiorcy na Faktora, co oznacza, że w wypadku ewentualnej nieściągalności wierzytelności od dłużnika Faktor nie może dochodzić od przedsiębiorcy wypłaconej mu kwoty w ramach tzw. regresu. W przypadku faktoringu właściwego pełnego (bez regresu) - wierzytelność nie wraca do wierzyciela (tutaj Dystrybutora, czyli Skarżącej), a zatem Faktor (tutaj L.) przejmuje pełne ryzyko niewypłacalności dłużnika.

W przypadku Spółki nie można zatem mówić o koszcie związanym z uzyskaniem środków (koszcie finansowania dłużnego, czy zadłużeniu Spółki do czego odwołuje się Dyrektywa ATAD). Jak trafnie wskazano w wyroku tutejszego Sądu z dnia 8 stycznia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1517/19 faktoring pełny jest umową zbliżoną do cesji wierzytelności, aczkolwiek rozliczaną na innych zasadach aniżeli typowy obrót wierzytelnościami. Faktor nabywa wierzytelność za cenę równą sumie wierzytelności, a płatność jest pomniejszona o rabat skalkulowany w oparciu o stopę dyskontową. Trudno zatem w tym wypadku mówić o klasycznym finansowaniu, gdyż Faktor otrzymuje w zamian prawo majątkowe w postaci żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego. Kwota przekazana przez Faktora stanowi więc ekwiwalent za to, że przedsiębiorca nieodwracalnie zrzeka się przysługującego mu prawa majątkowego.

W przypadku cesji wierzytelności bilans przedsiębiorcy nie ulega zmianie. Zmienia się wyłącznie podmiot, który „dokonuje zapłaty” za wykonane przez przedsiębiorcę świadczenie Nie są to zatem środki stanowiące przedmiot udzielonego przedsiębiorcy finansowania, które, tak jak w przypadku pożyczki, powodowałyby zwiększenie jego aktywów. Zgodnie z art. 720 Kodeksu Cywilnego przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i takiej samej jakości.

Z kolei stosownie do art. 69 Prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.”

W ocenie wnioskodawcy dyskonto, które jest wynagrodzeniem za przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika nie stanowi kosztu finansowania dłużnego i nie podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy o CIT.

Identyczne stanowisko zaprezentował Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w piśmie z dnia 19 kwietnia 2018 r. znak 0111-KDIB1-3.4010.46.2018.1.JKT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT” lub „updop”),

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z powyższym, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.

Na podstawie art. 15c ust. 1 ustawy o CIT:

Podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa:

1) kwotę 3 000 000 zł albo

2) kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[ (P – Po) - (K - Am - Kfd)] x 30%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po - przychody o charakterze odsetkowym,

K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

Stosownie do art. 15c ust. 3 ustawy o CIT:

Przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT:

Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Jak stanowi art. 15c ust. 13 omawianej ustawy:

Przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia ustalenia czy koszty Dyskonta nie stanowią kosztów finansowania dłużnego, o którym mowa w art. 15c ustawy o CIT, i nie podlegają ograniczeniom przewidzianym w tym przepisie w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Jak wynika z opisu sprawy są Państwo dystrybutorem (…). Spółka zawarła umowy w ramach programu Finansowania Łańcucha Dostaw oraz przystąpiła do Sekurytyzacji Wierzytelności. Wierzytelności objęte przedmiotowymi umowami wynikają z faktur wystawionych przez Państwa na rzecz nabywców (…). W wyniku sprzedaży wierzytelności ryzyko braku wywiązania się z zobowiązania przez klienta/dłużnika zostaje przejęte przez nabywcę wierzytelności (bez możliwości roszczeń regresowych względem Spółki). Umowy Finansowania Łańcucha Dostaw zostały zawarte na zasadzie niezaangażowanej, bez ostatecznego terminu zapadalności, zaś Sekurytyzacja Wierzytelności jest co do zasady podejmowana w odstępach trzyletnich przy każdej aktualizacji. Zbywają Państwo wierzytelności za kwotę równą wartości podanej na fakturach, pomniejszoną o dyskonto. Faktorzy otrzymują dyskonto (i inne opłaty, o ile mają zastosowanie w ramach Sekurytyzacji Wierzytelności) w zamian za co przejmują wszelkie prawa związane z wierzytelnościami oraz ryzyka nieuregulowania zobowiązania przez klienta w terminie wskazanym w umowie o dostawę (…).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego („dyrektywa ATAD”), która stworzyła podstawy do wprowadzenia w ustawie CIT przepisów ograniczających koszty finansowania dłużnego:

„koszty finansowania zewnętrznego” oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym - choć nie tylko - płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów, lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek;

Wynikający z powyższej dyrektywy zakres pojęcia „finansowanie zewnętrzne” jest bardzo szeroki.

Należy zaznaczyć, że faktoring polega na wykupie przez faktora (bank lub inną instytucję finansową) nieprzeterminowanych wierzytelności finansowych, które powstały pomiędzy dostawcą towarów lub usług a ich odbiorcą. Przedsiębiorstwo korzystające z faktoringu szybciej otrzymuje środki finansowe wynikające z zawartej transakcji sprzedaży. Faktoring pozwala zatem przedsiębiorstwu skrócić cykl rotacji należności, a więc poprawić jego bieżącą płynność. Ponadto faktoring umożliwia podmiotom gospodarczym ograniczyć ryzyko niewypłacalności kontrahenta (ryzyko to podejmuje faktor). Nie ulega zatem wątpliwości, że faktoring stanowi formę finansowania działalności gospodarczej. Również w przypadku opisanej transakcji sekurytyzacji, dyskonto oraz inne opłaty stanowią wynagrodzenie Kontrahenta należne w zamian za przystąpienie do transakcji sekurytyzacji.

Podkreślić również należy, że treść przywołanego art. 15c ust. 12 ustawy CIT wskazuje, że katalog kosztów ujętych w definicji „kosztów finansowania dłużnego” ma charakter przykładowy (nie enumeratywny), o czym świadczy użycie przez ustawodawcę sformułowań „wszelkiego rodzaju koszty” oraz „w szczególności”. Nie budzi zatem wątpliwości, że definicja kosztów finansowania dłużnego została nakreślona zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i w dyrektywie bardzo szeroko. Każdorazowo o tym, czy dany koszt stanowi „koszt finansowania dłużnego” decydować będzie, czy jest to „koszt związany z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z nich”.

Z opisu sprawy wynika, że koszty ponoszone w związku z umowami faktoringu (dyskonto) i umowami sekurytyzacji (dyskonto i inne opłaty) stanowią zapłatę za udostępnienie środków i korzystanie z nich. Oznacza to, że ponoszone koszty - o wartości Dyskonta (i ew. innych opłat) uzyskiwanego przez Faktorów w ramach faktoringu oraz sekurytyzacji wierzytelności - stanowią koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 updop i będą podlegały potencjalnemu limitowaniu w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów.

Wypłacane dyskonto (oraz ewentualne inne opłaty) stanowi wynagrodzenie należne w zamian za przystąpienie do transakcji faktoringu albo sekurytyzacji. Wypłata dyskonta (oraz innych opłat) na rzecz podmiotów wymienionych we wniosku stanowi dla Spółki koszt związany z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z nich.

Zatem, Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego, podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów (np. podatkowych), to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).