Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 30 stycznia 2024 r. NG przeciwko Direktor na Glavna direktsia „Natsionalna politsia“ pri MVR - Sofia., sygn. C-118/22

Artykuł 4 ust. 1 lit. c) i e) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającej decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW w związku z art. 5 i 10, art. 13 ust. 2 lit. b), a także art. 16 ust. 2 i 3 tej dyrektywy oraz w świetle art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiejnależy interpretować w ten sposób, że:stoi on na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu przewidującemu przechowywanie przez organy policji – do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar – danych osobowych, w szczególności danych biometrycznych i genetycznych, dotyczących osób, które zostały prawomocnie skazane za umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, aż do chwili śmierci osoby, której dane dotyczą, w tym w przypadku zatarcia skazania tej osoby, bez nałożenia na administratora obowiązku okresowego przeglądu, czy takie przechowywanie jest nadal niezbędne, ani przyznania wspomnianej osobie prawa do usunięcia tych danych, od chwili gdy ich przechowywanie nie jest już niezbędne do celów, dla których były one przetwarzane, lub w stosownym przypadku do ograniczenia ich przetwarzania.