Interpretacja indywidualna z dnia 19 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.609.2023.1.MD

Obowiązki płatnika w związku ze zwrotem pracownikowi poniesionych kosztów tytułem używania prywatnego samochodu do celów służbowych w jazdach lokalnych.

 Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 grudnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikowi poniesionych kosztów tytułem używania prywatnego samochodu do celów służbowych w jazdach lokalnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Są Państwo jednostką budżetową, powołaną uchwałą przez Radę Miejską A. i działają Państwo na podstawie: ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym; ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych; statutu nadanego przez Radę Miejską w A.; innych przepisów szczególnych w tym regulaminów wewnętrznych. Są Państwo jednocześnie jednostką organizacyjną Gminy A. i stanowią „pracodawcę” dla pracowników wykonujących pracę na Państwa rzecz.

Zatrudniają Państwo Dyrektora, na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Z uwagi na potrzebę odbywania podróży lokalnych Państwa Dyrektor zawarł z wykonującym wobec niego funkcję pracodawcy Burmistrzem Gminy A. umowę o używanie samochodu prywatnego do celów służbowych określając w niej rodzaj pojazdu, zakres korzystania (jazdy lokalne), okres korzystania (od 1 stycznia 2023 r. do 31 grudnia 2023 r.), miesięczny limit kilometrów (200 km) oraz wysokość ekwiwalentu (według obowiązujących przepisów).

Za używanie samochodu wypłacany jest miesięczny ekwiwalent za określony limit według obowiązujących przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy. Wypłata następuje na podstawce oświadczenia pracownika, dotyczącego wykorzystywania pojazdu prywatnego do celów służbowych, składanego comiesięcznie pracodawcy.

W dotychczasowej praktyce Państwo, jako płatnik (pracodawca), od wypłaconych z tego tytułu kwot obliczali, pobierali i wpłacali zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

Mając na uwadze aktualne orzecznictwo sądów administracyjnych zapadłe w sprawie ryczałtów za korzystanie z samochodu prywatnego do celów służbowych, w szczególności wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 września 2023 r. sygn. akt II FSK 2632/20 oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, zamierzają Państwo zaprzestać odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Pytanie

Czy zwrot Państwa pracownikowi, w postaci ekwiwalentu wypłacanego na podstawie umowy, kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych stanowi podstawę do odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, a w konsekwencji czy powinni Państwo obliczać, pobierać i wpłacać od wypłaconych z tego tytułu kwot zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, w świetle okoliczności faktycznych przedstawionego w opisie zdarzenia, zwrot kosztów poniesionych przez pracownika za pracodawcę z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych nie stanowi dla pracownika realnego przysporzenia majątkowego. Zwrot ten należy zatem traktować jako neutralne podatkowo świadczenie pieniężne związane z poniesionymi przez pracownika wydatkami na rzecz i w interesie pracodawcy, a w konsekwencji powinni Państwo zaniechać obliczania, pobierania i wpłacania od wypłaconych z tego tytułu kwot zaliczek na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., „przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19. art. 25b. art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”.

Natomiast art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. stanowi, że „za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”.

Przywołują Państwo argumentację prawną jaka stała się podstawą wydania wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 września 2023 r. sygn. akt II FSK 2632/20 i nie zamierzają jej Państwo w całości powielać. Uwzględniając jednak ww. przepisy i kierując się orzecznictwem sądów administracyjnych, uważają Państwo, że za przychody (dochody) ze stosunku służbowego i stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., skutkujące powstaniem dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, można uznać tylko te świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, które prowadzą do pojawienia się po stronie pracownika korzyści majątkowej w postaci powiększenia aktywów albo zaoszczędzenia wydatków. W konsekwencji, nie jest przychodem ze stosunku pracy (dochodem) podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych wypłacone pracownikowi świadczenie pieniężne, którego tytułem jest zwrot wydatków poniesionych przez owego pracownika na rzecz jego pracodawcy.

Taki charakter ma ekwiwalent wypłacany na podstawie umowy, zawartej pomiędzy pracodawcą i pracownikiem, o używanie samochodu prywatnego do celów służbowych. Ekwiwalent ma na celu rekompensatę kosztów ponoszonych przez pracownika, w związku z wykorzystywaniem przez niego jego prywatnego samochodu osobowego na rzecz pracodawcy. Wypłata ekwiwalentu nie stanowi więc przysporzenia po stronie pracownika, a jedynie wyrównanie uszczerbku w jego majątku.

Podkreślenia wymaga, że wykorzystywanie samochodu prywatnego ma na celu wyłącznie wykonywanie na rzecz pracodawcy świadczeń wynikających z umowy o pracę, wchodzących w zakres podstawowych obowiązków służbowych.

Pojęcie „przychód ze stosunku pracy” należy rozumieć ściśle. Do przychodów z tego źródła nie można zatem zaliczać świadczeń „związanych ze stosunkiem pracy”, a takim świadczeniem jest zwrot kosztów korzystania z prywatnego mienia pracownika. Elementem stosunku pracy (stosunku służbowego) łączącego Państwa z pracownikiem jest bowiem umowa cywilnoprawna dotycząca używania przez pracownika samochodu prywatnego do celów służbowych. Zwrot wydatków ponoszonych „za pracodawcę” i na jego rzecz, następuje więc na podstawie umowy cywilnoprawnej odrębnej od umowy o pracę.

Wypłacony zwrot kosztów w postaci ekwiwalentu nie skutkuje zwiększeniem aktywów pracownika lub nie zmniejsza jego wydatków, a tym samym winien być neutralny podatkowo, w sytuacji gdy pracownik, z tytułu otrzymania zwrotu owych kosztów, nie osiąga żadnego realnego przysporzenia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.):

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.) stanowi, że:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 przytoczonej ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do art. 12 ust. 4 cytowanej ustawy:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Według art. 32 ust. 1 ww. ustawy:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia wynika m.in., że są Państwo jednostką budżetową, powołaną uchwałą przez Radę Miejską A. i działają Państwo na podstawie: ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym; ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych; statutu nadanego przez Radę Miejską w A.; innych przepisów szczególnych w tym regulaminów wewnętrznych. Są Państwo jednocześnie jednostką organizacyjną Gminy A. i stanowią „pracodawcę” dla pracowników wykonujących pracę na Państwa rzecz. Zatrudniają Państwo Dyrektora, na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Z uwagi na potrzebę odbywania podróży lokalnych Państwa Dyrektor zawarł z wykonującym wobec niego funkcję pracodawcy Burmistrzem Gminy A. umowę o używanie samochodu prywatnego do celów służbowych określając w niej rodzaj pojazdu, zakres korzystania (jazdy lokalne), okres korzystania (od 1 stycznia 2023 r. do 31 grudnia 2023 r.), miesięczny limit kilometrów (200 km) oraz wysokość ekwiwalentu (według obowiązujących przepisów). Za używanie samochodu wypłacany jest miesięczny ekwiwalent za określony limit według obowiązujących przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy. Wypłata następuje na podstawce oświadczenia pracownika, dotyczącego wykorzystywania pojazdu prywatnego do celów służbowych, składanego comiesięcznie pracodawcy.

Art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2201 ze zm.) stanowi, że:

Na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, do celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące własnością pracodawcy.

W świetle art. 34a ust. 2 omawianej ustawy:

Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określa, w drodze rozporządzenia, warunki ustalania oraz sposób dokonywania zwrotu kosztów używania pojazdów, o których mowa w ust. 1, uwzględniając rodzaj pojazdu mechanicznego, jego pojemność oraz limit kilometrów w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie lub mieście, właściwych ze względu na miejsce zatrudnienia pracownika.

Na mocy § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 ze zm.):

Zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej „pojazdami do celów służbowych”, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że kwota przedmiotowego zwrotu wydatków za jazdy lokalne stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy. Obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają bowiem na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi ww. wydatku, tak jak ma to miejsce w przypadku podróży służbowej, zgodnie z art. 77⁵ ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465), który stanowi, że:

Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji nieotrzymania zwrotu poniesionych kosztów przez pracownika, musiałby je pokryć on z własnych środków. Zatem przyjęcie dodatkowego świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku jaki musiałby ostatecznie ponieść, gdyby pracodawca nie dokonał jego zwrotu.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 6 października 2023 r. sygn. akt. II FSK 294/21 stwierdził, że:

W realiach rozpoznawanej sprawy zasadne było stwierdzenie przez organ podatkowy, że kwoty otrzymywane przez pracownika od spółdzielni stanowią wypłatę pieniężną związaną ze stosunkiem pracy, której otrzymanie, na podstawie art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., powodować będzie powstanie przychodu i obowiązku w podatku dochodowym od osób fizycznych. Nadto przedmiotowe świadczenie nie jest objęte żadnym ze zwolnień podatkowych wskazanych w art. 21 u.p.d.o.f.

Nadto, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie znajduje jednoznacznego potwierdzenia w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stanowisko sądu pierwszej instancji, że świadczenie polegające na zwrocie wydatków związanych z używaniem prywatnego samochodu dla celów służbowych jest ponoszone w interesie pracodawcy. Wręcz przeciwnie, w uzasadnieniu wyroku (pkt 3.4.3.) Trybunał stwierdził, że „sytuacja jest zupełnie oczywista w razie wskazania w umowie o pracę określonych świadczeń, które pracodawca będzie wypełniał na rzecz pracownika (mieszkanie służbowe, bilet miesięczny, pakiet ubezpieczenia zdrowotnego, dowóz do pracy itp.). Akceptując warunki umowy pracownik wyraża zgodę na przyjęcie tych świadczeń, w istocie traktując je jako – stanowiący część dochodu – element wynagrodzenia za pracę. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego kwalifikacja prawnopodatkowa tego rodzaju świadczeń nie powinna ulec zmianie, jeśli zostaną one zaproponowane w trakcie trwania stosunku służbowego czy stosunku pracy, zawsze jednak po uzyskaniu zgody pracownika. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.”. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Przedstawione stanowisko zostało podzielone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z: 1 lutego 2023 r. sygn. akt II FSK 1153/21; 5 lipca 2022 r. sygn. akt II FSK 3036/19; 12 maja 2021 r. sygn. akt II FSK 434/20; 10 listopada 2020 r. sygn. akt II FSK 1863/18.

Mając na uwadze powyższe ustalenia oraz przedstawione we wniosku zdarzenie stwierdzić należy, że zwrot kosztów, poniesionych przez pracownika, na gruncie zawartej umowy, z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych, na potrzebę odbywania na rzecz pracodawcy podróży lokalnych, stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy, a w konsekwencji – przychód, w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu. Zatem, ciążą na Państwu obowiązki płatnika, o których mowa w art. 32 wskazanej ustawy, w związku z wypłatą ww. świadczenia, oraz powinni Państwo od wypłacanych ryczałtów pobierać zaliczki wskazane w tym przepisie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do przywołanego przez Państwa wyroku wskazać należy, że wydany został on w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).