Interpretacja indywidualna z dnia 12 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.619.2023.1.PK

Moment powstania przychodu z tytułu wypłaty odszkodowania uzyskanego przez Spółkę-Udziałowca.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 listopada 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu rozpoznania przychodu z tytułu otrzymania wypłaty z ubezpieczenia.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Sp. z o.o., z siedzibą w (…) (dalej: „A.” lub „Wnioskodawca”) jest częścią międzynarodowej Grupy B (dalej: „Grupa” lub „Grupa B”).

Grupa B ma siedzibę w Holandii i prowadzi działalność w zakresie (...) handlu towarami będącymi przetworami (…).

Do 31 grudnia 2020 r. Grupa posiadała dwa centra regionalne w Europie, tj. C. B.V. (dalej: „C.”), zlokalizowane w Holandii, które odpowiadało za zakupy i sprzedaż w regionie Europy Zachodniej (dalej: „EZ”) oraz A, zlokalizowane w Polsce, które odpowiadało za zakupy i sprzedaż w regionie Europy Wschodniej (dalej: „EW”).

W tamtym czasie Wnioskodawca prowadził działalność w zakresie handlu produktami płynnymi, sproszkowanymi oraz tłuszczowymi. Podstawową funkcją A. było budowanie „pomostu” między EW i EZ, realizowanie dostaw produktów do Grupy oraz wykorzystywanie możliwości wynikających z położenia geograficznego i aktualnej koniunktury rynkowej.

W wyniku zmian w zakresie struktury i zarządzania przeprowadzonych w Grupie, których celem było utworzenie jednego centrum europejskiego, Wnioskodawca zakończył działalność jako centrum EW w zakresie kupna i sprzedaży na własne ryzyko i na własny rachunek w regionie EW z dniem 1 stycznia 2021 r.

Od tego dnia C. przejęło funkcję centrum dla całego kontynentu europejskiego, a Wnioskodawca rozszerzył swoją dotychczasową funkcję biura wsparcia. Obecnie Wnioskodawca świadczy usługi wsparcia (tj. usługi wsparcia zakupu i sprzedaży, wsparcia logistycznego oraz wsparcia księgowego) dla C. dzięki posiadanej wiedzy i doświadczeniu na rynku EW.

Zgodnie ze strukturą właścicielską Grupy, bezpośrednim udziałowcem Wnioskodawcy posiadającym całość jego udziałów jest spółka D. Sp. z o.o. z siedzibą w (...). Natomiast bezpośrednim udziałowcem D. Sp. z o.o. posiadającym całość jego udziałów jest spółka prawa holenderskiego E. B.V. (dalej: „E.”) z siedzibą w (...), w Holandii. E. pełni również funkcję centrali operacyjnej Grupy.

E. zawarł za pośrednictwem F. jako brokera ubezpieczeniowego (dalej: „F.”), umowę ubezpieczenia Marine Cargo Extended All Risk Insurance (Polski: Rozszerzone ubezpieczenie ładunku morskiego od wszelkiego ryzyka) (dalej: „Umowa Ubezpieczenia”) z łącznie jedenastoma podmiotami świadczącymi usługi ubezpieczeniowe (dalej: „Ubezpieczyciele”).

Umowa Ubezpieczenia nie została zawarta bezpośrednio przez Wnioskodawcę, Wnioskodawca nie był zatem jej stroną. Jednakże Umową Ubezpieczenia została objęta również działalność Wnioskodawcy, o czym świadczą:

1)Przelewy realizowane przez A. na rzecz E., będące zwrotem kosztu składek poniesionych przez E. na rzecz F.;

2)Treść wyroku Sądu w Rotterdamie z dnia 7 września 2022 r.

Przedmiotem ubezpieczenia były wszystkie towary i ładunki związane z działalnością ubezpieczonego, składające się głównie z produktów (...) i (...). W związku z zawarciem Umowy Ubezpieczenia została wystawiona polisa ubezpieczeniowa, która obejmowała między innymi klauzulę dotyczącą utracenia lub zaginięcia towarów, a w szczególności towarów opłaconych z góry, ale nie dostarczonych do A. (dalej: „Klauzula”). Zgodnie z Umową Ubezpieczenia, sądem właściwym do rozstrzygania ewentualnych sporów był Sąd w Rotterdamie.

W ramach prowadzonej wówczas działalności gospodarczej, w dniu 16 maja 2019 r. Wnioskodawca zawarł z G. (dalej: „G.”) umowę kupna na partię (...) w ilości 1 500 ton z kontrahentem G. (dalej: „Umowa”). Zgodnie z Umową, cena netto za tonę produktu wynosiła 1 910 euro. Sprzedaż miała zostać dokonana w trzech partiach po 500 ton w okresie od czerwca do sierpnia 2019 r. Strony ustaliły, że towar staje się własnością A, a G. zobowiązuje się do bezpłatnego przechowywania towaru w odpowiednich magazynach.

W dniu 6 czerwca 2019 r. Wnioskodawca otrzymał od G. dokument „wydanie zewnętrzne” dotyczący 1 500 ton (...).

W dniu 7 czerwca 2019 r. Wnioskodawca zapłacił G. cenę netto za 1 500 ton produktu w kwocie 2 865 000 euro.

W okresie od 19 czerwca 2019 r. do 24 czerwca 2019 r. Wnioskodawca odebrał z magazynów G. 500 ton towaru. Natomiast, w dniu 30 czerwca 2019 r. Wnioskodawca otrzymał potwierdzenie stanów magazynowych od G., zgodnie z którym w magazynach G. znajdowało się 1 000 ton (...). W dniu 5 lipca 2019 r. A. otrzymał kolejne potwierdzenie od G., po wezwaniu do sprawdzenia stanu magazynowego przez bank, że G. przechowywał 1 000 ton (...) w swoim magazynie.

Fabryka G. została zamknięta w połowie lipca 2019 r.

W dniu 31 lipca 2019 r. Wnioskodawca uzyskał informację od G., że w magazynach G. nie znajduje się 1 000 ton (...) należącego do A. Wnioskodawca poinformował F. o fakcie, że 500 ton (...), które zgodnie z Umową powinno być dostarczone do A. do dnia 10 lipca 2019 r., nie zostało dostarczone do Wnioskodawcy.

W dniu 17 października 2019 r. G. dostarczył do Wnioskodawcy 22 tony (...) o wartości 38 027,30 euro. Następnie, na zlecenie F., zostały wydane dwa raporty dotyczące przyczyny i zakresu szkody, którą Wnioskodawca poniósł w wyniku utraty (...).

W związku z opisaną powyżej utratą towarów zakupionych od G. przez Wnioskodawcę, Wnioskodawca wystąpił przeciwko Ubezpieczycielom z roszczeniem o wypłatę ubezpieczenia w kwocie (…) (dalej: „Roszczenie”). Proces toczył się przed sądem właściwym zgodnie z Umową Ubezpieczenia, tj. Sądem w Rotterdamie (Niderlandzki: Rechtbank Rotterdam), odpowiednikiem polskiego sądu pierwszej instancji.

W wyroku z dnia 7 września 2022 r. Sąd w Rotterdamie przyznał pełną kwotę Roszczenia Wnioskodawcy, będącego stroną opisanego wyżej postępowania, a Ubezpieczyciele zostali zobowiązani do jego zapłaty. Ubezpieczyciele zapłacili kwotę Roszczenia do E. w trakcie roku podatkowego trwającego od 1 stycznia 2022 r. do 31 grudnia 2022 r. (dalej: „2022 r.”).

Na moment składania niniejszego wniosku został złożony środek zaskarżenia od powyższego wyroku, w związku z czym wyrok ten jest nieprawomocny.

Na moment składania niniejszego wniosku, nie doszło do przekazania kwoty Roszczenia przez E. na rzecz Wnioskodawcy, obowiązek przekazania kwoty Roszczenia przez E. na rzecz Wnioskodawcy nie został potwierdzony w sposób formalny – np. w umowie lub wyrokiem sądu.

Wnioskodawca rozpoznał kwotę Roszczenia jako przychód podatkowy w 2022 r. w wysokości (…) zł.

Pytanie

Czy, biorąc pod uwagę fakt, że Roszczenie nie zostało w momencie składania wniosku wpłacone na konto bankowe Wnioskodawcy, to Wnioskodawca nie był uprawniony do rozpoznania Roszczenia jako przychodu podatkowego w 2022 r., ale będzie uprawniony do rozpoznania Roszczenia jako przychód podatkowy w roku, w którym stanie się ono wymagalne i zostanie wpłacone na konto bankowe Wnioskodawcy?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nie był uprawniony do rozpoznania Roszczenia jako przychodu podatkowego w 2022 r. Jednakże Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania Roszczenia jako przychód podatkowy w roku, w którym stanie się ono wymagalne i zostanie wpłacone na konto bankowe Wnioskodawcy.

Uzasadnienie:

Zdaniem Wnioskodawcy, należy wskazać, że ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”) nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT: „Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe”. Zdaniem Wnioskodawcy, można zatem stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną. W takiej sytuacji przychód powstaje z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika, czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika, względnie na jego rachunek, wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 20 stycznia 2023 r. o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.244.2022.2.AS.

Odnosząc powyższe do opisanego w niniejszym wniosku stanu faktycznego, należy wskazać że:

1)Kwota Roszczenia nie weszła do majątku Wnioskodawcy, lecz została wpłacona na rachunek bankowy E.;

2)Kwota Roszczenia nie ma definitywnego charakteru, ponieważ został wniesiony środek zaskarżenia względem wyroku, na podstawie którego dokonano wypłaty Roszczenia;

3)Wnioskodawca nie ma możliwości dysponowania środkami stanowiącymi kwotę Roszczenia.

Wyjątkiem od reguły ustalonej w art. 12 ust.1 ustawy o CIT jest art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, zgodnie z którym: „Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont”.

Zdaniem Wnioskodawcy, jego treść należy odczytywać w ten sposób, że wyjątkowo do przychodów można zaliczyć przychody, które w danym momencie są podatnikowi należne, ale które nie zostały przez niego jeszcze otrzymane. Nie mają więc charakteru definitywnego, ale są zabezpieczone stosownym tytułem prawnym.

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca nie posiada żadnych skonkretyzowanych (tj. jednoznacznie potwierdzonych w sposób formalny – np. w umowie lub wyrokiem sądu) uprawnień względem kwoty Roszczenia. Wynika to z następujących czynników opisanych w stanie faktycznym niniejszego wniosku:

1)Wnioskodawca nie otrzymał kwoty Roszczenia, a została ona przekazana E.;

2)Wyrok Sądu w Rotterdamie jest nieprawomocny oraz został użyty względem niego środek zaskarżenia.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi stanowisku, iż nie był uprawniony do rozpoznania Roszczenia jako przychodu podatkowego w 2022 r. Jednakże, Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania Roszczenia jako przychód podatkowy w roku, w którym stanie się ono wymagalne i zostanie wpłacone na konto bankowe Wnioskodawcy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Przepis ten wskazuje, że przysporzenie majątkowe uznaje się za przychód podatkowy w dacie jego faktycznego uzyskania, a więc na zasadzie kasowej.

O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter, czyli, kiedy w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, który stanowi, że:

Powyższy przepis nakazuje więc ujmować do celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne – stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Świadczenie należne podatnikowi musi być przy tym skonkretyzowane i wynikać z treści zobowiązania, którego jest on stroną. O jego wymagalności można natomiast mówić od momentu, gdy podatnik jako wierzyciel ma prawo do dochodzenia spełnienia tego świadczenia, a dłużnik obowiązek jego realizacji. Regulacja opisana w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, dotyczy wyłącznie przychodów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika i z działami specjalnymi produkcji rolnej.

O przychodzie z działalności gospodarczej można zatem mówić już w momencie powstania uprawnienia podatnika do uzyskania przysporzenia, niezależnie od jego faktycznego otrzymania. Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Zatem dla celów podatku dochodowego w przypadku prowadzenia przez podatnika działalności gospodarczej bez znaczenia jest, czy otrzymał należne mu kwoty za świadczone usługi, czy też należności tych nie zrealizował.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą, przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej – trwały, bezzwrotny i definitywny charakter, umożliwiający dochodzenie roszczeń, np. przed sądem.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie którymi może on rozporządzać jak właściciel.

Z opisu Państwa sprawy wynika, że holenderska Spółka E. B.V. (dalej: „E.”), która pełni funkcję centrali operacyjnej Grupy, zawarła umowę ubezpieczenia Marine Cargo Extended All Risk Insurance. Chociaż Umowa Ubezpieczenia nie została zawarta bezpośrednio przez Państwa i nie byli Państwo jej stroną, to Umową została objęta również Państwa działalność.

W związku z utratą towaru, wystąpili Państwo do ubezpieczyciela o wypłatę ubezpieczenia (dalej nazywane przez Państwa Roszczeniem). Sąd właściwy zgodnie z Umową Ubezpieczenia, tj. Sąd w Rotterdamie, przyznał Państwu pełną kwotę Roszczenia. Ubezpieczyciele zapłacili kwotę Roszczenia do E. w trakcie roku podatkowego 2022. Obecnie został złożony środek zaskarżenia od powyższego wyroku, więc wyrok jest nieprawomocny. Natomiast rozpoznali Państwo kwotę Roszczenia jako przychód podatkowy w 2022 r.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy byli Państwo uprawnieni do rozpoznania przychodu z tytułu Roszczenia w roku podatkowym 2022 r., a jeśli nie, to, czy są Państwo do tego uprawnieni w roku, w którym stanie się ono wymagalne i zostanie wpłacone na konto bankowe Spółki.

Przechodząc na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że nie byli Państwo uprawnieni do rozpoznania przychodu z tytułu Roszczenia w roku podatkowym 2022 r. ze względu na nieprawomocny charakter wyroku sądu oraz brak umowy lub innego dokumentu, na mocy którego E. zobowiązałby się do przekazania państwu kwoty Roszczenia.

Uwzględniając charakter i specyfikę Roszczenia, należy uznać, że przychód z tego tytułu powstanie w momencie przekazania kwoty Spółce – w momencie uzyskania możliwości swobodnego dysponowania nim.

Podsumowując, nie byli Państwo uprawnieni do rozpoznania Roszczenia jako przychodu podatkowego w 2022 r. Natomiast przychód z tytułu Roszczenia powstanie w momencie, w którym stanie się ono wymagalne i zostanie wpłacone na Państwa konto bankowe.

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie innego podmiotu i nie wiąże organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.).