Interpretacja indywidualna z dnia 15 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.631.2023.1.AP

Uznanie wynagrodzenia płaconego Faktorowi za koszt uzyskania przychodu potrącalny w dacie poniesienia.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 listopada 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 21 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie uznania wynagrodzenia płaconego Faktorowi za koszt uzyskania przychodu potrącalny w dacie poniesienia.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego  

1. A. sp. z o.o. jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce („Wnioskodawca” lub „Spółka”). Spółka jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Polski bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług („VAT”) oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych („CIT”) na terytorium Polski.

2. Przedmiotem przeważającej działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest sprzedaż hurtowa i detaliczna pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli (PKD 45.11.Z), jak również części zamiennych i akcesoriów samochodowych. W ramach przedstawionego profilu działalności, Spółka dokonuje sprzedaży samochodów (nowych, demonstracyjnych lub zastępczych; dalej: „Pojazdy”) do autoryzowanych dealerów (dalej: „Dealerzy”; każdy z osobna także jako: „Dealer”), którzy następnie odsprzedają Pojazdy (zarówno nowe, jak i demonstracyjne lub zastępcze) m.in. do odbiorców końcowych czy firm leasingowych w celu świadczenia przez nich (firmy leasingowe) usług finansowych w postaci leasingu lub usług wynajmu (w tym wynajmu długoterminowego). Z tytułu sprzedaży Pojazdów Spółka wystawia Dealerom faktury z określonym terminem płatności.

3. Obecnie Spółka planuje przystąpienie do nowego modelu finansowania opartego na konstrukcji tzw. factoringu dzięki któremu możliwe będzie skorzystanie z finansowania przy sprzedaży Pojazdów przez Spółkę do Dealerów. Finasowania w tym zakresie będzie udzielał B. Spółka Akcyjna (dalej: „Bank” lub „Faktor”) działający poprzez Oddział w Polsce z siedzibą w (…). Faktor jest bankiem krajowym prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. Bank jest zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym w Polsce, posiada NIP nadany w Polsce, jest również podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podatku od towarów i usług. Bank w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy różnego rodzaju usługi finansowe polegające m.in. na udzielaniu kredytów na zakup samochodów nowych i używanych czy udzielania finansowania w ramach faktoringu w odniesieniu do nabywanych wierzytelności. Faktor jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

4. W celu określenia ram współpracy w ramach nowego modelu finansowania Spółka, Dealerzy oraz Faktor zawrą odpowiednie (odrębne) umowy.

5. Wnioskodawca i Faktor zamierzają w szczególności zawrzeć Umowę o współpracy finansowej (dalej: „Umowa o współpracy”). Umowa o współpracy będzie umową ramową dla długoterminowego programu finansowania Pojazdów Wnioskodawcy w Polsce.

6. Zgodnie z postanowieniami Umowy o współpracy Faktor z wykorzystaniem instytucji subrogacji uregulowanej w art. 518 § 1 pkt 3 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2023 poz. 1610 ze zm., dalej: „KC”) przejmie (może przejąć) Wierzytelności z tytułu sprzedaży Pojazdów przez Spółkę do Dealerów i ewentualnych dodatkowych świadczeń. Przejęcie Wierzytelności nastąpi po ich wartości nominalnej (cenie brutto sprzedaży Pojazdów uwzględniającej wszelkie upusty i rabaty, a więc po cenie brutto z faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz Dealera). Zgoda każdego Dealera na subrogację zostanie udzielona przez Dealera w odrębnej umowie zawartej pomiędzy Faktorem a Dealerem (Spółka nie będzie stroną tych umów). Bez względu na powyższe, Wnioskodawca powiadomi odpowiednich Dealerów o zawarciu Umowy o Współpracy, a tym samym subrogacji wynikającej z dokonanej spłaty Wierzytelności przez Faktora. W wyniku spłaty przez Faktora Wierzytelności, Faktor wstąpi w prawa Wnioskodawcy jako zaspokojonego wierzyciela (do wysokości dokonanej spłaty) w następstwie czego Faktor stanie się wierzycielem Dealera w odniesieniu do nabytej Wierzytelności i będzie uzyskiwał/egzekwował spłatę tychże Wierzytelności od Dealera. Faktor, z chwilą przejęcia Wierzytelności (po całkowitej spłacie Wierzytelności) będzie ponosił całkowite ryzyko opóźnienia i/lub spłacenia długu przez Dealera. W efekcie, wszelkie prawa i roszczenia związane z przejętą (nabytą) przez Faktora Wierzytelnością zostaną nabyte (przejęte) przez Faktora od Spółki.

7. W związku z subrogacją i przejęciem Wierzytelności przez Bank - zgodnie planowanym zawarciem Umowy o współpracy - Faktor będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy określone czynności służące uwolnieniu Spółki z obowiązku ściągania Wierzytelności i poprawie jej płynności finansowej. Świadczenia te będą obejmowały w szczególności:

a)przejęcie ryzyka związanego z Wierzytelnościami (istota usługi faktoringu) oraz obsługi procesu ściągania i podejmowania działań zmierzających do zabezpieczenia, dochodzenia lub egzekucji Wierzytelności,

b)afiliacji sprzedaży Pojazdów dzięki zwiększeniu możliwości zakupowych Dealerów w związku z uzyskanym finansowaniem,

c)przejęcie lub nabycie Wierzytelności w celu świadczenia usług przez Faktora,

d)obsługę administracyjną tego procesu, prowadzenie monitoringu płatności Wierzytelności oraz do prowadzenie negocjacji z Dealerami,

e)wsparcie w określeniu ryzyka kredytowego Dealerów oraz określenia ich standingu finansowego.

Całość świadczeń Faktora na rzecz Spółki opisanych w niniejszym punkcie określone jest dalej jako „Świadczenia”.

8. Z tytułu realizacji Świadczeń Faktorowi będzie przysługiwało od Spółki wynagrodzenie, którego wysokość będzie określona w oparciu o algorytm odnoszący się do stawki bazowej powiększonej o odpowiednią marżę określoną w Umowie o współpracy (dalej: „Wynagrodzenie”). Świadczenia będą wykonywane w odniesieniu do Wierzytelności wskazanych/uzgodnionych przez Faktora oraz Wnioskodawcę, w stosunku do których Faktor następnie będzie udzielał finansowania Dealerom poprzez możliwość skorzystania przez Dealerów z systemu odroczenia terminu płatności wynikającego z faktury (lub umowy nabycia Pojazdu) w ramach przyznanego przez Faktora limitu kredytowego na zasadach określonych w umowach pomiędzy Dealerami i Faktorem (Spółka nie będzie stroną tych umów). Z tytułu świadczenia przez Bank usługi na rzez Dealerów polegającej na odroczeniu terminu płatności wynikającego z faktury (lub umowy nabycia Pojazdu) Bank, na podstawie odrębnej umowy zawartej z Dealerem otrzymywać będzie wynagrodzenie od Dealerów w postaci m.in. odsetek, prowizji i innych opłat.

9. Dodatkowo, planowane jest zawarcie umowy/ugody pomiędzy dotychczasowym faktorem Wnioskodawcy (dalej: „Bank C.”) a Faktorem na podstawie której Faktor wejdzie w prawa zaspokojonego wierzyciela w stosunku do wierzytelności uprzednio przejętych przez Bank C. od Wnioskodawcy (i w stosunku do których to Bank jest wierzycielem), które to przejęcie nastąpi (nastąpiło) przed dniem zawarcia Umowy o współpracy. Zawarcie umowy nastąpi w wyniku zastosowania instytucji subrogacji określonej w art. 518 § 1 pkt 3 KC i tymi też przepisami będzie regulowane.

10. Z przedmiotowego modelu współpracy będą korzystać zarówno Dealer - w zakresie w jakim Faktor finansuje zakupiony przez niego od Spółki Pojazd jak i Spółka - w zakresie w jakim Faktor zwalnia Spółkę z obowiązku egzekwowania Wierzytelności wynikających ze sprzedanych Pojazdów oraz umożliwia jej uzyskanie dodatkowych świadczeń doradczych w zakresie ryzyka kredytowego, pomocniczych i administracyjnych.

11. Wnioskodawca nabywa Świadczenia od Banku dla celów działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski.

12. Jednocześnie, Spółka zwraca uwagę, że wprowadzenie nowego modelu finansowania, jak również niniejszy wniosek nie są złożone w celu obejścia prawa podatkowego lub unikania jakiegokolwiek opodatkowania. Cele biznesowe nowego modelu finansowania są łatwe do identyfikacji i obejmują przede wszystkim uwolnienie Spółki od ciężaru ściągania Wierzytelności od Dealerów, odroczenie konieczności spłaty tych Wierzytelności przez Dealerów, a co za tym idzie zwiększenie wolumenu sprzedawanych przez Wnioskodawcę oraz Dealerów Pojazdów i zwiększenie ich przychodów. W zamian za te świadczenia Faktor osiąga wynagrodzenie zarówno od Spółki jak i Dealerów.

Pytanie

Czy Wynagrodzenie płacone przez Wnioskodawcę Faktorowi będzie stanowiło koszt uzyskania przychodu potrącalny w dacie poniesienia?

Państwa stanowisko w sprawie

Wynagrodzenie (w kwocie netto) płacone przez Wnioskodawcę Faktorowi będzie mogło zostać rozpoznane jako koszt uzyskania przychodu Spółki w momencie poniesienia, którym to dniem będzie dzień, na który ujęto koszt na podstawie faktury Faktora.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

1. W ocenie Wnioskodawcy, Wynagrodzenie płacone przez Wnioskodawcę Faktorowi będzie stanowiło koszt uzyskania przychodu potrącalny w dacie jego poniesienia, ponieważ jego poniesienie ma na celu zapewnienie Spółce możliwości prowadzenia opodatkowanej działalności gospodarczej i w tym celu Umowa z Faktorem oraz płacone mu wynagrodzenie jest wykorzystywane.

2. Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, za koszty uzyskania przychodów uznaje się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

3. Definicja kosztu uzyskania przychodu sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w zakresie spełnienia ustawowych przesłanek uznania go za koszt uzyskania przychodu.

4. Po to, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

a)został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

b)jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

c)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

d)poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

e)został właściwie udokumentowany,

f)nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

5. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach Ustawy CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

6. Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca zawrze z Faktorem umowę w celu finansowania bieżącej działalności gospodarczej Spółki przynoszącej jej przychody podlegające opodatkowaniu CIT.

7. Faktor będzie dokonywał świadczeń polegających na zapewnieniu Spółce finansowania poprzez nabycie lub przejęcie wierzytelności z tytułu sprzedaży Pojazdów przez Spółkę do Dealerów oraz dodatkowych świadczeń. W szczególności, Faktor będzie spełniał na rzecz Wnioskodawcy Świadczenia służące uwolnieniu Spółki z obowiązku ściągania Wierzytelności i poprawie jej płynności finansowej na podstawie Umowy. Dzięki środkom uzyskanym od Faktora w wyniku przejęcia Wierzytelności, Spółka będzie mogła kontynuować bieżącą działalność gospodarczą, zachowa źródła przychodów podlegających opodatkowaniu i jej przychody nie będą zagrożone w wyniku zagrożenia płynności finansowej.

8. W ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że Wynagrodzenie będzie stanowić koszt uzyskania przychodu bowiem:

a)koszt Wynagrodzenia zostanie poniesiony przez podatnika tj. przez Wnioskodawcę,

b)będzie on definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie zostanie Wnioskodawcy w jakikolwiek sposób zwrócona,

c)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą - środki uzyskane od Faktora będą w całości przeznaczone na prowadzenie działalności przez Wnioskodawcę a działalność Wnioskodawcy zostanie w znacznym stopniu ułatwiona w wyniku uwolnienia Wnioskodawcy od obowiązku dochodzenia płatności od Dealerów i zapewnienia Wnioskodawcy stałego źródła finansowania,

d)będzie poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów podlegających opodatkowaniu a co najmniej będzie mógł mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, bowiem Spółka dzięki szybszemu uzyskaniu środków z tytułu Wierzytelności i braku konieczności dochodzenia zapłaty przez Dealerów, w zamian za co zapłaci Wynagrodzenie, będzie mogła kontynuować działalność i nie narazi się na trudności w zachowaniu płynności finansowej,

e)zostanie właściwie udokumentowany - zawarta zostanie Umowa a Faktor wystawiać będzie względem Wnioskodawcy faktury,

f)jednocześnie, wydatki tego typu nie zostały wymienione w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (w szczególności nie stanowią w ocenie Wnioskodawcy strat z tytułu zbycia wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy o CIT).

9. Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, kosztu poniesionego na rzecz Faktora Wynagrodzenia nie da się jednoznacznie przypisać do określonego przychodu osiąganego przez Wnioskodawcę, w związku z czym Wynagrodzenie to powinno zostać potrącane w dacie poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

10. Stosownie zaś do art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

11. Zatem, Wynagrodzenie (w kwocie netto) będzie spełniać przesłanki określone w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, a tym samym będzie mogło zostać rozpoznane jako koszt uzyskania przychodu Spółki w momencie poniesienia, którym to dniem będzie jednak dzień, na który ujęto koszt na podstawie faktury Faktora.

12. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w wydawanych interpretacjach indywidualnych, m.in. interpretacja z 7 sierpnia 2020 r. sygn. 0111-KDIB2-1.4010.188.2020.1.MK.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805, dalej: „ustawa CIT”, wyrażono ogólną regułę, że:

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z powyższymi uregulowaniami podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub jego zachowanie albo zabezpieczenie.

Aby dany wydatek mógł być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione łącznie następujące warunki, a mianowicie:

• wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
• musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
• musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• musi zostać właściwie udokumentowany,
• nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowo skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie jego przychodu.

Do ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

1.bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

2.inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Za koszty bezpośrednie związane z uzyskaniem przychodu uznaje się te koszty, których poniesienie można wprost powiązać z konkretnym przychodem uzyskanym przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy CIT:

Zatem z art. 15 ust. 4 i 4b-c ustawy CIT, wynika, że koszty bezpośrednie potrącalne są, co do zasady w momencie uzyskania przychodu, z którymi ich poniesienie jest związane, tzn. pomniejszają one podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym dopiero w momencie, w którym zostanie uznany przychód, w celu uzyskania którego zostały poniesione, chyba że zostaną one poniesione po dniu, w którym mija termin złożenia zeznania podatkowego za rok podatkowy, w którym osiągnięto przychód. W takim przypadku, stanowią koszty uzyskania przychodu w roku następnym.

Natomiast, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy CIT:

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy CIT:

W świetle powyższego, dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy CIT jest, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym czy też nie.

Z treści wniosku wynika, że Spółka planuje przystąpienie do nowego modelu finansowania opartego na konstrukcji tzw. factoringu dzięki któremu możliwe będzie skorzystanie z finansowania przy sprzedaży Pojazdów przez Spółkę do Dealerów. Finasowania w tym zakresie będzie udzielał Bank.

W związku z subrogacją i przejęciem Wierzytelności przez Bank - zgodnie planowanym zawarciem Umowy o współpracy - Faktor będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy określone czynności służące uwolnieniu Spółki z obowiązku ściągania Wierzytelności i poprawie jej płynności finansowej. Świadczenia te będą obejmowały w szczególności:

a)przejęcie ryzyka związanego z Wierzytelnościami (istota usługi faktoringu) oraz obsługi procesu ściągania i podejmowania działań zmierzających do zabezpieczenia, dochodzenia lub egzekucji Wierzytelności,

b)afiliacji sprzedaży Pojazdów dzięki zwiększeniu możliwości zakupowych Dealerów w związku z uzyskanym finansowaniem,

c)przejęcie lub nabycie Wierzytelności w celu świadczenia usług przez Faktora,

d)obsługę administracyjną tego procesu, prowadzenie monitoringu płatności Wierzytelności oraz do prowadzenie negocjacji z Dealerami,

e)wsparcie w określeniu ryzyka kredytowego Dealerów oraz określenia ich standingu finansowego.

Z tytułu realizacji Świadczeń Faktorowi będzie przysługiwało od Spółki wynagrodzenie.

Powyższych kosztów nie można uznać za koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu. Są to wydatki pośrednio wpływające na przychody i ich poniesienie zmierza do osiągnięcia przychodów. Ich zaliczenie do kosztów nie jest uzależnione od wystąpienia ściśle określonego przychodu, ale jedynie od ich faktycznego poniesienia. Powinny być zatem  zaliczone do kosztów podatkowych w dniu poniesienia, tj. w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).