Interpretacja
Interpretacja indywidualna z dnia 9 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-1.4012.157.2021.9.S.AK
Brak opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotacji otrzymanej w związku z realizacją Projektu.
Interpretacja indywidualna po wyroku sądu
– stanowisko nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 15 marca 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 30 sierpnia 2023 r. sygn. akt VIII SA/Wa 572/21 (data wpływu prawomocnego orzeczenia – 27 grudnia 2023 r.); i
2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
16 marca 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 marca 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotacji otrzymanej w związku z realizacją Projektu. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 29 kwietnia 2021 r. (wpływ 29 kwietnia 2021 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Gmina A.(...) (dalej Gmina A. lub Wnioskodawca) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Gmina wykonuje zadania własne, określone w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w zakresie zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty w szczególności w sprawach, ładu przestrzennego, ochrony środowiska i przyrody.
Wnioskodawca w partnerstwie z innymi gminami, tj. B. oraz C. (zwanymi dalej Partnerami), na podstawie umowy o partnerstwie z dnia (...) r. (zmienianej aneksami), realizował inwestycje w zakresie odnawialnych źródeł energii pn. „(...)”, w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (...) 2014-2020 (RPO WM), Oś priorytetowa IV, Działanie 4 Odnawialne źródła energii, polegającą na zakupie i montażu instalacji kolektorów słonecznych, ogniw fotowoltaicznych oraz pomp ciepła typu powietrze-powietrze na/przy budynkach stanowiących własność mieszkańców oraz na/przy budynkach użyteczności publicznej (dalej: projekt). Liderem projektu zgodnie z ww. umową jest Gmina B. W ramach umowy Lider jest odpowiedzialny za m.in. prawidłowe przygotowanie i realizację Projektu, zawarcie umowy o dofinansowanie Projektu, reprezentowanie partnerów, przygotowanie Projektu przez wszystkich Partnerów Projektu, oraz za rozliczenie finansowe i rzeczowe Projektu, a także związane z Projektem obowiązki dokumentacyjne i promocyjne. Z kolei Partnerzy odpowiadają m.in. za zabezpieczenie środków finansowych na pokrycie wkładu własnego oraz środków finansowych niezbędnych do realizacji projektu w części opowiadającej ich właściwości, terminowe i rzetelne przekazywanie Liderowi informacji i dokumentacji potrzebnej do rozliczenia Projektu, a także dokonanie szeregu obowiązków dokumentacyjnych. Uwzględniając tryb realizacji Projektu, tj. jego realizację na podstawie umowy o partnerstwie jednocześnie przez Gminę B., Gminę A. oraz Gminę C., Gmina A. pragnie podkreślić, iż niniejszy wniosek o interpretację dotyczy wyłącznie tej części projektu, która realizowana została bezpośrednio przez Gminę A. na jej terenie. Projekt w zakresie realizowanym przez Gminę A. polega na zakupie i montażu instalacji fotowoltaicznych, zestawów solarnych, oraz pomp ciepła (zwanych dalej Instalacje) na/przy budynkach stanowiących własność mieszkańców Gminy (dalej: Mieszkańcy lub Właściciele nieruchomości), jak również na/przy budynkach użyteczności publicznej.
Po zakończeniu prac instalacyjnych, sprzęt i urządzenia będące elementami OZE stają się własnością Gminy A. na okres 5 lat liczony od dnia zakończenia realizacji Projektu - ustalony według definicji „Zakończenie realizacji projektu” określonej we wzorze umowy o dofinansowanie stanowiącej załącznik do uchwały nr (...) Zarządu Województwa (...) z dnia (...) r. Przez ten okres Gmina A. udostępni użytkownikowi sprzęt i urządzenia wchodzące w skład instalacji do korzystania zgodnie z ich przeznaczeniem do zakończenia okresu trwania umowy. Wraz z upływem okresu trwania umowy, kompletna Instalacja stanie się własnością Użytkownika. Gmina A. zawarła umowy z mieszkańcami, w ramach których będzie zobowiązana wybudować instalacje OZE, a mieszkańcy dokonali wpłaty pełnej kwoty wynagrodzenia netto powiększonej o należny podatek VAT, na wyodrębniony rachunek bankowy Gminy A., stanowiącej udział w kosztach projektu. Niedokonanie przez Użytkownika wpłaty w kwocie i terminie określonych w umowie może być potraktowane jako równoznaczne z rezygnacją Użytkownika ze świadczenia na jego rzecz usługi, co skutkuje rozwiązaniem umowy.
Gmina A. otrzyma oprócz wpłat mieszkańców także środki unijne. W przedmiotowej sprawie dofinansowanie ma związek z realizowanym projektem, bowiem 100% dotacji będzie przeznaczone na realizację Projektu. Otrzymana przez Gminę A. dotacja będzie wykorzystana wyłącznie na realizację Projektu. W przypadku nieotrzymania dofinansowania Wnioskodawca nie realizowałby projektu, gdyż realizacja projektu uzależniona jest od otrzymanego dofinansowania. Brak dofinansowania spowodowałby, iż Projekt nie byłby realizowany.
Gmina A. podkreśla, iż warunkiem wykonania na posesji danego Mieszkańca montażu i udostępniania instalacji, było dokonanie przez mieszkańca na rzecz gminy wpłaty kwoty, o której mowa w indywidualnej Umowie podpisanej z każdym Mieszkańcem z osobna. Uiszczona przez usługobiorcę kwota de facto stanowi wynagrodzenie za zapewnienie Mieszkańcowi dostępu do kompleksowych usług w zakresie odnawialnych źródeł energii. Sama inwestycja została zrealizowana na podstawie umowy zawartej z Wykonawcą wyłonionym w przetargu, przez Gminę A. będącą Liderem projektu. Firma ta była czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i nie będzie podpisywać umów bezpośrednio z mieszkańcami, lecz wykonywać czynności bezpośrednio na zlecenie Gminy.
Łączna wysokość otrzymanego przez Gminę A. dofinansowania była uzależniona od ilości mieszkańców (ilości nieruchomości mieszkańców), zawnioskowanych w ramach realizacji projektu pn. „(...)”, współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Osi Priorytetowej IV, Działania 4.1 „Odnawialne Źródła Energii (OZE)”. Każdemu z mieszkańców za pośrednictwem wykonanej oceny energetycznej została dobrana odpowiednia instalacja dla jego budynku mieszkalnego o określonych parametrach oraz wartości. Zgodnie z założeniem programu dofinansowanie wynosiło 80% kosztów kwalifikowanych netto instalacji. Ostateczna wysokość otrzymanego dofinansowania przez Gminę A. stanowi 80% sumy kosztów kwalifikowanych instalacji u wszystkich mieszkańców. Gmina A. w ramach realizacji projektu pn. „(...)”, dla osób fizycznych jest pośrednikiem dla mieszkańców, którzy przekazują swój wkład własny w projekcie.
Wysokość wkładu własnego mieszkańca wynosi 20% kosztów kwalifikowanych netto instalacji oraz równowartość podatku VAT według obowiązującej stawki od kosztów netto. Projekt przewiduje udział finansowy mieszkańca w projekcie według podpisanej przez Gminę A. umowy o ustalenie wzajemnych zobowiązań stron pod względem organizacyjnym i finansowym, wynikającym z montażu i eksploatacji instalacji fotowoltaicznej, kolektorów słonecznych, pompy ciepła, działającymi na terenie nieruchomości mieszkańca wyłącznie na jego potrzeby własne. Mieszkaniec zobowiązuje się do partycypacji w kosztach realizacji projektu w wysokości 20% kosztów kwalifikowanych netto instalacji oraz równowartości podatku VAT według obowiązującej stawki od kosztów netto. 80% kosztów kwalifikowanych netto instalacji stanowi dofinasowanie. Warunki umów dotyczące montażu i eksploatacji instalacji są jednakowe dla wszystkich mieszkańców. Realizacja projektu została zakończona w 2021 r.
Pytanie (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku z 29 kwietnia 2021 r.)
Czy Gmina A. powinna opodatkować podatkiem od towarów i usług otrzymaną dotację związaną z zakupem i montażem instalacji fotowoltaicznych, zestawów solarnych i pomp ciepła na/przy budynkach stanowiących własność mieszkańców?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Gminy A. trzymane przez nią dofinansowanie ma charakter kosztowy i stanowi pokrycie ogólnych kosztów działalności, w związku z tym nie powinno stanowić części podstawy opodatkowania świadczenia realizowanego przez Gminę A. na rzecz Uczestnika Projektu (nie powinno stanowić elementu podstawy opodatkowania usług świadczonych na rzecz Uczestników) i tym samym nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.
Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
Dla określenia czy dane dotacje (subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze) są, czy też nie są opodatkowane VAT (a więc czy stanowią element podstawy opodatkowania) istotne są szczegółowe warunki ich przyznawania, określające cenę realizowanego w określonej formie dofinansowania. Kryterium uznania, że dotacja stanowi podstawę opodatkowania jest stwierdzenie, że ma ona bezpośredni wpływ na cenę towaru lub usługi. Z przepisu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT wynika bowiem jednoznacznie, że do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wliczane są tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które mają bezpośredni wpływ na kwotę należną (cenę) z tytułu dostawy lub świadczenia usługi. Oznacza to, że dotacje o innym charakterze - niewpływające bezpośrednio na cenę transakcji (np. dotacje stanowiące dofinansowanie do kosztów działalności podatnika) - nie wchodzą do podstawy opodatkowania, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu VAT. Nie będzie więc stanowić podstawy opodatkowania ogólna dotacja (subwencja, inna dopłata o podobnym charakterze) uzyskana przez podatnika, która jest przeznaczona na sfinansowanie określonej działalności czy działań.
Powyższe oznacza, że dofinansowanie otrzymane przez Gminę A. na realizację Projektu nie będzie stanowić podstawy opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. Gmina nie ma zatem obowiązku odprowadzić VAT należnego z tego tytułu (od otrzymanego dofinansowania związanego z realizacją projektu). Podstawą opodatkowania z tytułu świadczonych przez Gminę usług będzie tylko kwota należna w postaci wpłat, którą będzie uiszczał Uczestnik biorący udział w projekcie. W związku z powyższym, zgodnie z zawartą Umową, zdaniem Gminy, otrzymana dotacja (dofinansowanie) nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, a podstawę opodatkowania w przestawionym opisie sprawy będą stanowiły, wyłącznie wpłaty otrzymane przez Gminę od Uczestników (z tytułu odpłatności w ramach umowy).
Zdaniem Wnioskodawcy, warunki przyznania dotacji wskazują, że otrzymane dofinasowanie ‑ pokrywające określoną część kosztów poniesionych w związku z realizacją Projektu nie jest przyznawane jako dopłata do ceny usługi, a przeznaczone jest na pokrycie poniesionych kosztów kwalifikowanych w ramach realizowanego projektu, oznacza to, że występuje dofinansowanie, dotacja o charakterze zakupowym, a nie dofinansowanie (dotacja) mające na celu sfinansowanie ceny sprzedaży, a co za tym idzie podlegające opodatkowaniu VAT.
Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub świadczonych usług przez podatnika. Wnioskodawca wskazuje, że przedmiotowa dotacja nie została przyznana jako dopłata do ceny, a stanowi jedynie pokrycie wydatków kwalifikowanych ponoszonych przez beneficjenta w związku z realizacją projektu. Jest to dotacja o charakterze zakupowym, a nie dotacja mająca na celu sfinansowanie ceny sprzedaży. W konsekwencji wnioskodawca będzie otrzymywał jedynie zwrot poniesionych kosztów. Tym samym dofinansowanie w ramach tego projektu nie będzie stanowiło czynności opodatkowanej VAT w myśl art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Na uzasadnienie powyższego Gmina A. prezentuje następujące argumenty wynikające bezpośrednio z orzecznictwa sądowego, interpretacji indywidualnych organów podatkowych czy opinii doktryny.
Interpretacje indywidualne prawa podatkowego.
Z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, z dnia 5 maja 2017 r., nr 2461-IBPP3.4512.24.2017.3.MN wynika z kolei, że: „Należy uznać, że opodatkowanie subwencji (dotacji) stanowi wyjątek od zasad ogólnych wspólnego systemu VAT. Nie wszystkie subwencje dotacje stanowią element podstawy opodatkowania VAT. Jedynie takie, które są subwencjami (dotacjami) związanymi bezpośrednio z ceną dostawy towarów czy ceną świadczenia usług. Wyjątek ten należy interpretować w sposób ścisły. Wykładnia ścisła prowadzi do wniosku, że tylko subwencje bezpośrednio wpływające na cenę transakcji podlegają opodatkowaniu. Natomiast inne subwencje (dotacje) nie wchodzą tym samym do podstawy opodatkowania, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu VAT. Jeżeli otrzymana dotacja jest w sposób zindywidualizowany i policzalny związana z ceną danego świadczenia(tj. świadczenie dzięki dotacji ma cenę niższą o konkretną kwotę), taka dotacja podlega VAT. Jeżeli natomiast związek tego rodzaju nie występuje i równocześnie dotacja nie jest elementem wynagrodzenia związanego z danymi dostawami towarów lub usług, wówczas można - i należy - potraktować ją jako płatność niepodlegająca podatkowi VAT”.
Orzecznictwo europejskie.
Istotnym dla wykładni art. 29a ust. 1 ustawy o VAT jest wyjaśnienie pojęcia „dotacja bezpośrednio związana z ceną”. W tym celu istotne znaczenie ma orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W tym w szczególności wyrok w sprawie C-184/00 (Office des Produits Wallons ASBL v. Belgian State). W wyroku tym Trybunał stwierdził, że pojęcie subwencji (dotacji) bezpośrednio związanych z ceną należy interpretować jako obejmujące wyłącznie subwencje, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, a które są wypłacane przez podmiot trzeci w stosunku do sprzedawcy lub świadczącego. Trybunał argumentował, że w celu ustalenia, czy dotacja stanowi wynagrodzenie, ceny towarów i usług, musi co do zasady, być ustalana nie później, niż w momencie zdarzenia podlegającego opodatkowaniu. Zobowiązanie do zapłaty dotacji dokonane przez osobę, która jej udziela, rodzi odpowiednik, jakim jest prawo beneficjenta do jej otrzymania, ponieważ dokonał on dostawy podlegającej opodatkowaniu. Ten związek pomiędzy dotacją a ceną musi być jednoznacznie widoczny na podstawie indywidualnej analizy okoliczności stanowiących podstawę wypłaty tego wynagrodzenia. Cena jaką płaci nabywca musi być ustalana w taki sposób, że zmniejsza się ona w proporcji do dotacji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, co zatem stanowi element ustalenia ceny, jakiej żąda ten ostatni.
Orzecznictwo krajowe
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2020 r., sygn. akt I FSK 74/18. Jeżeli warunki przyznania dotacji wskazują, że otrzymane dofinansowanie, pokrywające określoną część kosztów poniesionych w związku z realizacją projektu, nie jest przyznawane jako dopłata do ceny usługi, a przeznaczone jest na pokrycie poniesionych kosztów kwalifikowalnych w ramach realizowanego Projektu, oznacza to, że występuje dofinansowanie (dotacja) o charakterze zakupowym, a nie dofinansowanie (dotacja), mające na celu sfinansowanie ceny sprzedaży podlegające opodatkowaniu VAT.
Interpretacja indywidualna
Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 4 maja 2021 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP4-1.4012.157.2021.2.AK, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotacji otrzymanej w związku z realizacją Projektu.
Interpretację doręczono Państwu 4 maja 2021 r.
Skarga na interpretację indywidualną
1 czerwca 2021 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 1 czerwca 2021 r.
Wnieśli Państwo o:
- uchylenie zaskarżonej Interpretacji w całości na podstawie art. 146 § 1 PPSA, oraz
- zasądzenie od Dyrektora na rzecz Skarżącej zwrotu kosztów postępowania, na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 PPSA.
Postępowanie przed sądem administracyjnym
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 30 sierpnia 2023 r. sygn. akt VIII SA/Wa 572/21, który stał się prawomocny 21 listopada 2023 r.
Odpis prawomocnego wyroku wpłynął 27 grudnia 2023 r.
Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku
Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.):
Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:
- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w ww. wyroku;
- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług określa ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.), zwana dalej „ustawą”.
Art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ((...)) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).
Art. 8 ust. 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Art. 8 ust. 2a ustawy:
W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.
Zauważyć należy, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w rozumieniu art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.
Czynność podlega opodatkowaniu zatem jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.
Z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).
Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Zatem pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).
Przepisy dotyczące funkcjonowania podatku VAT w krajach członkowskich Unii Europejskiej podlegają harmonizacji na zasadach określonych w dyrektywie 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r. str. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”. Uszczegółowieniem zasad obowiązywania i funkcjonowania podatku VAT określonych w Dyrektywie 2006/112/WE są wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć TSUE. W dorobku orzecznictwa Trybunału przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane.
Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. Przepisy nie określają formy zapłaty, zatem wynagrodzenie (zapłata) może mieć postać zarówno świadczenia pieniężnego, jak i rzeczowego (określonego w naturze), np. w przypadku dostawy towaru w zamian za świadczenie usługi czy też w sytuacji zamiany towarów bądź usług.
Reasumując, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.
Jednocześnie, aby dana czynność była opodatkowana podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT.
Art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE:
„Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.
„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.
Przepis ten stwierdza, że wykorzystywanie własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych w sposób ciągły, należy w szczególności uznać za działalność gospodarczą.
Z wniosku wynika, że są Państwozarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.
W partnerstwie z innymi gminami, na podstawie umowy o partnerstwie, realizowali Państwo inwestycje w zakresie odnawialnych źródeł energii pn. „(...)”, w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (...) 2014-2020 (RPO WM), Oś priorytetowa IV, Działanie 4 Odnawialne źródła energii, polegającą na zakupie i montażu instalacji kolektorów słonecznych, ogniw fotowoltaicznych oraz pomp ciepła typu powietrze-powietrze na/przy budynkach stanowiących własność mieszkańców oraz na/przy budynkach użyteczności publicznej. Projekt w zakresie realizowanym przez Państwa polega na zakupie i montażu instalacji fotowoltaicznych, zestawów solarnych, oraz pomp ciepła na/przy budynkach stanowiących własność mieszkańców gminy, jak również na/przy budynkach użyteczności publicznej.
Po zakończeniu prac instalacyjnych, sprzęt i urządzenia będące elementami OZE stają się Państwa własnością na okres 5 lat liczony od dnia zakończenia realizacji Projektu. Przez ten okres udostępnią Państwo Użytkownikowi sprzęt i urządzenia wchodzące w skład instalacji do korzystania zgodnie z ich przeznaczeniem do zakończenia okresu trwania umowy. Wraz z upływem okresu trwania umowy, kompletna Instalacja stanie się własnością Użytkownika. Zawarli Państwo umowy z mieszkańcami, w ramach których będą Państwo zobowiązani wybudować instalacje OZE, a mieszkańcy dokonali wpłaty pełnej kwoty wynagrodzenia netto powiększonej o należny podatek VAT, na wyodrębniony rachunek bankowy, stanowiącej udział w kosztach projektu. Niedokonanie przez Użytkownika wpłaty w kwocie i terminie określonych w umowie może być potraktowane jako równoznaczne z rezygnacją Użytkownika ze świadczenia na jego rzecz usługi, co skutkuje rozwiązaniem umowy.
Oprócz wpłat mieszkańców otrzymali Państwo także środki unijne. W przedmiotowej sprawie dofinansowanie ma związek z realizowanym projektem, bowiem 100% dotacji będzie przeznaczone na realizację Projektu.
Zgodnie z założeniem programu dofinansowanie wynosiło 80% kosztów kwalifikowanych netto instalacji. Wysokość wkładu własnego mieszkańca wynosi 20% kosztów kwalifikowanych netto instalacji oraz równowartość podatku VAT według obowiązującej stawki od kosztów netto. Projekt przewiduje udział finansowy mieszkańca w projekcie według podpisanej przez Państwa umowy o ustalenie wzajemnych zobowiązań stron pod względem organizacyjnym i finansowym, wynikającym z montażu i eksploatacji instalacji fotowoltaicznej, kolektorów słonecznych, pompy ciepła, działającymi na terenie nieruchomości mieszkańca wyłącznie na jego potrzeby własne. Mieszkaniec zobowiązuje się do partycypacji w kosztach realizacji projektu w wysokości 20% kosztów kwalifikowanych netto instalacji oraz równowartości podatku VAT według obowiązującej stawki od kosztów netto. 80% kosztów kwalifikowanych netto instalacji stanowi dofinasowanie. Warunki umów dotyczące montażu i eksploatacji instalacji są jednakowe dla wszystkich mieszkańców.
Realizacja projektu została zakończona w 2021 r.
Państwa wątpliwości dotyczą kwestiiopodatkowania podatkiem od towarów i usług otrzymanej przez Państwa dotacji związanej z zakupem i montażem instalacji fotowoltaicznych, zestawów solarnych i pomp ciepła na/przy budynkach stanowiących własność mieszkańców.
Podstawa opodatkowania jest zdefiniowana w art. 29a ust. 1 ustawy:
Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
W świetle art. 29a ust. 6 ustawy:
Podstawaopodatkowania obejmuje:
1)podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2)koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
Przepis art. 29a ust. 1 ustawy jest odpowiednikiem art. 73 ww. Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym:
W odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.
Dla określenia, czy dane dotacje (subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze) są, czy też nie są opodatkowane, istotne są szczegółowe warunki ich przyznawania, określające cele realizowanego w określonej formie dofinansowania.
Kryterium uznania dotacji za stanowiącą podstawę opodatkowania jest stwierdzenie, że dotacja dokonywana jest w celu sfinansowania konkretnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast dotacje, których nie można powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT, nie stanowią podstawy opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy.
Otrzymanie dofinansowania (dotacji, dopłaty) nie stanowi samo w sobie żadnej czynności, ani też zdarzenia opodatkowanego. Dotacje (dopłaty) podlegają opodatkowaniu jako składnik ceny czynności, z którą są związane. Dotacje, które stanowią dopłatę do ceny sprzedawanych towarów, czy świadczonych usług, są ściśle związane z daną usługą lub towarem i podlegają opodatkowaniu.
W związku z powyższym należy w pierwszej kolejności przeanalizować, czy realizacja Projektu – tj. zakup i montaż instalacji fotowoltaicznych, zestawów solarnych i pomp ciepła na/przy budynkach stanowiących własność mieszkańców – była wykonywana przez Państwa w ramach działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy.
Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 30 sierpnia 2023 r., sygn. akt VIII SA/Wa 572/21:
„(…) postępowanie w niniejszej sprawie na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ppsa było zawieszone z uwagi na oczekiwanie na rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach C-612/21 i C-616/21 w związku ze skierowaniem przez Naczelny Sąd Administracyjny pytań prejudycjalnych oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie I FSK 1454/18, przedstawionego do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów tego Sądu budzącego wątpliwości zagadnienia prawnego: „Czy otrzymane przez Gminę dofinansowanie ze środków europejskich (Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego) na realizację projektów dotyczących odnawialnych źródeł energii (kolektorów słonecznych) wchodzi w skład podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 poz. 1221 ze.zm.), z tytułu świadczonej przez Gminę usługi montażu kolektorów słonecznych na rzecz mieszkańców?”
Wyroki Trybunału Sprawiedliwości w sprawach C-612/21 i C-616/21 zostały wydane w dniu 30 marca 2023 r., zaś wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie I FSK 1454/18 w dniu 5 czerwca 2023 r. Jak wynika z ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego dla rozstrzygnięcia sporu w sprawie kluczowe znaczenie ma orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości z 30 marca 2023 r. w sprawie C-612/21, Gmina O., ECLI:EU:C:2023:279. W wyroku tym Trybunał uznał, że art. 2 ust. 1, art. 9 ust. 1 i art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE należy interpretować w ten sposób, że: dostawy towarów i świadczenia usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej nie stanowi dostarczenie i zainstalowanie przez gminę, za pośrednictwem przedsiębiorstwa, systemów odnawialnych źródeł energii na rzecz jej mieszkańców będących właścicielami nieruchomości, którzy wyrazili wolę wyposażenia tych nieruchomości w takie systemy, jeżeli taka działalność nie ma na celu osiągania stałego dochodu i skutkuje jedynie zapłatą przez tych mieszkańców kwot pokrywających najwyżej jedną czwartą poniesionych kosztów, a pozostała część jest finansowana ze środków publicznych. Analizując powyższe orzeczenie Trybunału, Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów w sprawie I FSK 1454/18 uznał, iż „(...) gmina, która realizując projekt z zakresu odnawialnych źródeł energii (kolektorów słonecznych), współfinansowany w znacznej części ze środków europejskich, w ramach którego montuje i podpina instalacje fotowoltaiczne na budynkach oraz na gruntach mieszkańców, którzy przejmą po upływie 5 lat własność zamontowanych instalacji, nie wykonuje z tego tytułu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W konsekwencji otrzymane na ten cel dofinansowanie ze środków europejskich (Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego) nie może być rozważane jako podstawa opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o VAT”.
Sąd orzekający w niniejszej sprawie oraz organ interpretacyjny są zobligowane do uwzględnienia w tej sprawie stanowiska TSUE wyrażonego w sprawie C-612/21 oraz NSA w sprawie I FSK 1454/18. Stan faktyczny niniejszej sprawy jest bowiem zbliżony do analizowanego przez NSA w sprawie I FSK 1454/18. Jak wynika z przedstawionego przez Gminę stanu faktycznego inwestycja została zrealizowana na podstawie umowy zawartej z Wykonawcą wyłonionym w drodze przetargu przez Gminę będącą Liderem projektu, jak również wkład własny mieszkańca stanowi 20% kosztów kwalifikowanych netto, podczas gdy ostateczna wysokość dofinansowania otrzymanego przez Gminę ze środków publicznych stanowi 80% sumy kosztów kwalifikowanych instalacji u wszystkich mieszkańców.
W świetle powyższych wywodów uznać należy, iż zaskarżona interpretacja została wydana z naruszeniem art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. (…).
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ interpretacyjny zobowiązany będzie uwzględnić powyższe wywody, w szczególności wskazane powyżej stanowisko TSUE w sprawie C-612/21 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie I FSK 1454/18”.
Biorąc pod uwagę powyższe wskazania WSA w Warszawie, należy odwołać się do wyroku TSUE z 30 marca 2023 r. w sprawie C-612/21 (Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przeciwko Gminie O.).
W wyroku tym TSUE wskazał, że:
„(…) aby czynności dokonywane przez gminę w ramach promowania odnawialnych źródeł energii były objęte zakresem stosowania dyrektywy 2006/112, powinny one, po pierwsze, stanowić dostawę lub świadczenie usług, które gmina ta wykonuje odpłatnie na rzecz swoich mieszkańców w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) i c) tej dyrektywy, a po drugie, być dokonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 9 ust. 1 rzeczonej dyrektywy, tak aby owa gmina działała również w charakterze podatnika (pkt 24)”.
Trybunał zwrócił uwagę na istotne elementy stanu faktycznego, które zaistniały w sprawie będącej przedmiotem ww. postępowania:
„W tym względzie, po pierwsze, należy zauważyć, że podczas gdy przedsiębiorca dąży do stałego osiągania dochodu (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., AJFP Sibiu i DGRFP Braãov, C-655/19, EU:C:2021:40, pkt 27–29 i przytoczone tam orzecznictwo), gmina O. wskazała we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej, jak wynika z postanowienia odsyłającego, że nie zamierza świadczyć regularnie usług instalacji systemów OZE i nie zatrudnia ani nie zamierza zatrudniać pracowników w tym celu, co odróżnia niniejszą sprawę od spraw, w których świadczenia gminne miały charakter trwały.
Po drugie, z informacji przedstawionych przez sąd odsyłający wynika, że gmina O. wydaje się ograniczać do zaproponowania swoim mieszkańcom będącym właścicielami nieruchomości, którzy mogą być zainteresowani systemami OZE, w ramach programu regionalnego mającego na celu umożliwienie przejścia na gospodarkę niskoemisyjną, dostarczenia i zainstalowania u nich tych systemów OZE za pośrednictwem przedsiębiorstwa wybranego w wyniku przetargu, w zamian za ich udział nieprzekraczający 25 % kosztów podlegających dofinansowaniu związanych z tą dostawą i z tą instalacją, podczas gdy owa gmina płaci danemu przedsiębiorstwu wynagrodzenie za te same dostawę i instalację po cenie rynkowej.
Tymczasem Trybunał miał już okazję orzec, że jeżeli gmina odzyskuje – w drodze otrzymywanych przez nią wkładów – jedynie niewielką część poniesionych przez siebie kosztów, a pozostała część jest finansowana ze środków publicznych, taka różnica między tymi kosztami a kwotami otrzymanymi w zamian za oferowane usługi może sugerować, że wkłady te należy raczej uznać za opłatę aniżeli wynagrodzenie (zob. podobnie wyrok z dnia 12 maja 2016 r., Gemeente Borsele i Staatssecretaris van Financiën, C-520/14, EU:C:2016:334, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo). W konsekwencji nawet biorąc pod uwagę płatności przyznane gminie O. przez dane województwo, które wynoszą 75 % kosztów podlegających dofinansowaniu, suma kwot otrzymanych od zainteresowanych właścicieli z jednej strony i od owego województwa z drugiej strony pozostaje strukturalnie niższa od łącznych kosztów faktycznie poniesionych przez tę gminę, jak wskazano w pkt 31 niniejszego wyroku, co nie odpowiada podejściu, jakie przyjąłby w danym wypadku instalator systemów OZE, który przy ustalaniu swoich cen starałby się zawrzeć w nich swoje koszty i osiągnąć marżę zysku. Natomiast wspomniana gmina ponosi jedynie ryzyko strat, nie mając perspektywy zysku.
Po trzecie, nie wydaje się ekonomicznie opłacalne, aby taki instalator systemów OZE obciążał odbiorców swoich dostaw towarów i świadczenia usług jedynie najwyżej jedną czwartą poniesionych przez siebie kosztów, oczekując jednocześnie rekompensaty w postaci dofinansowania za zasadniczą część pozostałych trzech czwartych tych kosztów. Taki mechanizm nie tylko stawiałby jego przepływy pieniężne w sytuacji strukturalnie deficytowej, ale ponadto stwarzałby nietypowy stopień niepewności dla podatnika, ponieważ kwestia, czy i w jakim zakresie osoba trzecia zwróci tak istotną część poniesionych kosztów, pozostaje faktycznie otwarta do czasu podjęcia przez tę osobę trzecią decyzji, co następuje po tym, jak sporne transakcje zostaną dokonane” (pkt 36-39).
Na podstawie powyższej analizy TSUE doszedł do wniosku, że:
„W konsekwencji nie wydaje się, z zastrzeżeniem dokonania weryfikacji przez sąd odsyłający, by gmina O. wykonywała w niniejszym przypadku działalność o charakterze gospodarczym w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112.
Ponieważ gmina O., w świetle powyższych rozważań, nie wykonuje działalności wchodzącej w zakres stosowania dyrektywy 2006/112, nie jest konieczne ustalenie, czy działalność ta byłaby również wyłączona z tego zakresu stosowania na podstawie art. 13 ust. 1 tej dyrektywy” (pkt 40‑41).
Ostatecznie Trybunał orzekł, że:
„art. 2 ust. 1, art. 9 ust. 1 i art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że dostawy towarów i świadczenia usług podlegających opodatkowaniu VAT nie stanowi dostarczenie i zainstalowanie przez gminę, za pośrednictwem przedsiębiorstwa, systemów OZE na rzecz jej mieszkańców będących właścicielami nieruchomości, którzy wyrazili wolę wyposażenia tych nieruchomości w takie systemy, jeżeli taka działalność nie ma na celu osiągania stałego dochodu i skutkuje jedynie zapłatą przez tych mieszkańców kwot pokrywających najwyżej jedną czwartą poniesionych kosztów, a pozostała część jest finansowana ze środków publicznych” (pkt 42).
W rozpatrywanej sprawie analiza przedstawionego opisu sprawy wskazuje, że realizowali Państwo projekt pn. „(...)” w warunkach podobnych do wynikających z wyroku TSUE z 30 marca 2023 r., C-612/21, tj.:
- są Państwo czynnym podatnikiem VAT,
- inwestycja (zakup i montaż instalacji fotowoltaicznych, zestawów solarnych i pomp ciepła na/przy budynkach stanowiących własność mieszkańców) została zrealizowana na podstawie umowy zawartej z Wykonawcą wyłonionym w przetargu przez Lidera projektu,
- zawarli Państwo z mieszkańcami umowy określające wzajemne zobowiązania stron pod względem organizacyjnym i finansowym, wynikające z montażu i eksploatacji instalacji fotowoltaicznej, kolektorów słonecznych i pompy ciepła,
- wysokość wkładu własnego mieszkańca wynosi 20% kosztów kwalifikowanych netto instalacji oraz równowartość podatku VAT według obowiązującej stawki od kosztów netto,
- wysokość otrzymanego przez Państwa dofinansowania stanowi 80% sumy kosztów kwalifikowanych instalacji u wszystkich mieszkańców.
Powyższe okoliczności wskazują, że Państwa celem była jednorazowa realizacja inwestycji polegającej na zakupie i montażu instalacji fotowoltaicznych, zestawów solarnych i pomp ciepła, a czynności podejmowane przez Państwa w ramach realizacji Projektu nie miały ani charakteru trwałego, ani zarobkowego. Jak wynika z opisu sprawy, mieszkańcy uczestniczący w Projekcie partycypowali w kosztach w niewielkim zakresie, zaś korzystanie przez mieszkańców z instalacji fotowoltaicznych, zestawów solarnych i pomp ciepła w okresie obowiązywania Umowy, jak i przeniesienie na mieszkańców własności instalacji fotowoltaicznych, zestawów solarnych i pomp ciepła wraz z upływem okresu trwałości inwestycji, nie było dodatkowo płatne (z wniosku nie wynika, że umowy, poza zapłatą wynagrodzenia w wysokości 20%kosztów kwalifikowanych netto instalacji oraz równowartość podatku VAT według obowiązującej stawki od kosztów netto, przewidywały wnoszenie dodatkowych opłat przez mieszkańców w okresie ich obowiązywania).
Państwa działanie w analizowanym przypadku odbiegało więc od wzorca przeciętnego przedsiębiorcy realizującego usługę zakupu i montażu instalacji fotowoltaicznych, zestawów solarnych i pomp ciepła, przy jednoczesnej minimalizacji strat. Ustalenie opłat od mieszkańców na poziomie 20% kosztów kwalifikowanych netto instalacji oraz równowartość podatku VAT według obowiązującej stawki od kosztów netto wskazuje na to, że nie realizowali Państwo Projektu z zamiarem osiągania dochodu z tytułu jego realizacji, czym nie spełnili Państwo przesłanek prowadzenia działalności gospodarczej, na którą zwrócił uwagę TSUE w wyroku z 30 marca 2023 r. Powyższe okoliczności prowadzą do wniosku, że nie działali Państwo z perspektywą zysku, a ponosili Państwo jedynie ryzyko strat. Należy więc uznać, że celem Projektu była termomodernizacja budynków mieszkalnych będących własnością mieszkańców.
Analizując przedstawiony przez Państwa opis sprawy – zgodnie z dyspozycją WSA w Warszawie, wyrażoną w wyroku z 30 sierpnia 2023 r. sygn. akt VIII SA/Wa 572/21 – w świetle wyroku TSUE z 30 marca 2023 r. w sprawie C-612/21 oraz orzeczeniu NSA z 8 sierpnia 2023 r., sygn. akt I FSK 1454/18, należy stwierdzić, że Państwa działania w związku z realizacją projektu pn. „(...)” nie stanowiły ani dostawy towarów ani świadczenia usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Realizując ww. Projekt nie wykonywali Państwo działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji kwoty otrzymane od mieszkańców oraz otrzymana przez Państwa dotacja nie stanowiły podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W okolicznościach niniejszej sprawy nie miał miejsca przypadek opodatkowanych „usług świadczonych na rzecz Uczestników”. Realizacja Projektu nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Przedstawiając własne stanowisko w sprawie wskazali Państwo, że „(…) warunki przyznania dotacji wskazują, że otrzymane dofinasowanie ‑ pokrywające określoną część kosztów poniesionych w związku z realizacją Projektu nie jest przyznawane jako dopłata do ceny usługi, a przeznaczone jest na pokrycie poniesionych kosztów kwalifikowanych w ramach realizowanego projektu (…)” oraz że „(…) podstawę opodatkowania w przestawionym opisie sprawy będą stanowiły, wyłącznie wpłaty otrzymane przez Gminę A. od Uczestników (z tytułu odpłatności w ramach umowy)”.
Skoro wykonywane przez Państwa czynności polegające na zakupie i montażu instalacji fotowoltaicznych, zestawów solarnych i pomp ciepła na/przy budynkach stanowiących własność mieszkańców gminy nie stanowią świadczenia usług podlegających opodatkowaniu, to jak już wcześniej wskazano, ani wpłaty mieszkańców ani dotacja na realizację Projektu, nie mogą podlegać opodatkowaniu jako element ceny.
W konsekwencji, oceniając całościowo Państwa stanowisko, należy uznać je za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right