Interpretacja indywidualna z dnia 27 grudnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.780.2023.2.RK

Zaliczenie kar umownych do kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 października 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 31 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kosztów uzyskania przychodów. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 12 grudnia 2023 r. (wpływ 12 grudnia 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Prowadzi Pan działalność gospodarczą między innymi w zakresie handlu drewnem i produkcją wyrobów tartacznych. Głównym dostawcą drewna są .... W ramach prowadzonej działalności zawiera Pan ze Skarbem Państwa - … Lasy ...., reprezentowanym przez nadleśnictwa umowy na sprzedaż drewna. Są to umowy terminowe - półroczne i krótsze niż półroczne. Umowy te zawierane są w wyniku przeprowadzenia procedury ofertowej w Portalu ... i systemowych aukcjach internetowych na stronie ..., zgodnie z zarządzeniem … Lasów .... W ramach podpisanych umów wraz z harmonogramem odbioru drewna z poszczególnymi Nadleśnictwami, zobowiązuje się Pan do odbioru ilości surowca zgodnie z harmonogramem i zapłaty na rzecz sprzedawcy - Lasów ... ceny wynikającej z podpisanej umowy.

Kupujący, który odbierze w całym okresie obowiązywania umowy mniej niż 95% umówionej na ten okres ilości drewna, zobowiązany jest zapłacić sprzedawcy tytułem kary umownej kwotę stanowiącą 10% wartości netto drewna nieodebranego w tym okresie. Do wyliczenia kary umownej przyjęta zostaje średnia cena 1 m³ drewna z danej umowy.

W przeszłości w związku z brakiem odbioru całej określonej w umowie kupna-sprzedaży ilości drewna był Pan zobowiązany zapłacić opisaną powyżej karę umowną na rzecz Lasów .... W związku z niestabilną sytuacją na rynku drzewnym i wahaniami gospodarczymi obawia się Pan, że w przyszłości też będzie zobowiązany do zapłaty kar umownych.

W piśmie z 12 grudnia 2023 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazał Pan, że prowadzi działalność gospodarczą od 1 marca 1992 r. Dla prowadzonej działalności gospodarczej stosuje Pan podatek liniowy. Prowadzi Pan pełną księgowość. W 2022 r. i 2023 r. podpisywał Pan z ... roczne i półroczne umowy na odbiór drewna. Było ich sporo, a wśród nich były umowy, których nie zrealizował Pan przez niekorzystną sytuację gospodarczą na rynku drewna (ceny surowca stały się zbyt wysokie w porównaniu do ceny po której sprzedawany był wyrób gotowy). Najogólniej mówiąc mniejszą stratą było dla Pana firmy nie zrealizować umowy i zapłacić karę niż ją zrealizować i ponieść jeszcze większą stratę.

Ww. kary umowne były naliczane po zamknięciu umowy i w miarę możliwości na bieżąco przez Pana płacone. Nie zaliczył Pan ich w koszty uzyskania przychodu, choć uważa Pan, że są one wydatkami, których poniesienie przez Pana było spowodowane racjonalnym dążeniem i obiektywną możliwością osiągnięcia przychodu.

Głównym powodem nieodebrania całej ilości drewna określonej w umowie była przede wszystkim niekorzystna koniunktura gospodarcza na rynku drewna. Dynamiczne zmiany cen na rynku drewna spowodowały, że ceny surowca stały się zbyt wysokie w porównaniu do cen po jakich sprzedawano wyrób gotowy. Mniejszą stratą było dla Pana firmy nie zrealizować umowy i zapłacić karę niż ją zrealizować. Zatem brak pełnej realizacji odbioru drewna podyktowany był każdorazowo względami gospodarczymi, ukierunkowanymi na uzyskanie przez Pana firmę większego w wartościach bezwzględnych dochodu, niż ten który osiągnąłby Pan w przypadku nieuzasadnionej ekonomicznie pełnej realizacji umowy sprzedaży.

Wskazuje Pan, że pozyskał Pan drewno od innego dostawcy, po nieodebraniu drewna od Lasów ..., że w przeszłości zdarzały się sytuacje, że po nieodebraniu drewna od Lasów ... i zapłaceniu kar umownych pozyskiwał Pan drewno od innych prywatnych dostawców, którzy oferowali wtedy zdecydowanie niższą cenę surowca. Zakup drewna od tych dostawców był wówczas dla Pana korzystniejszy i opłacalny, bo generował potencjalny przychód.

Bez wątpienia poniesione przez Pana wydatki na kary umowne wykazują związek przyczynowo-skutkowy z uzyskanymi przychodami. Zawsze będą wykazywały taki związek, gdy jako podatnik ma Pan na uwadze możliwość osiągnięcia nawet potencjalnego przychodu czy to z określonej innej transakcji, czy też na skutek redukcji kosztów pośrednich dotyczących całej działalności. Gdyby na rynku drewna nie było takich nieprzewidywalnych zawirowań cenowych to z pewnością realizacja zawartych umów z ... byłaby dla Pana opłacalna. Z pewnością realizowałby Pan te umowy i nie musiałby Pan płacić kar. Niestety niestabilna sytuacja gospodarcza wywołana po części wojną przyczyniła się do tak dużego wzrostu ceny drewna w porównaniu do ceny wyrobów gotowych, że produkcja z tak drogiego drewna była dla Pana nieopłacalna, a wręcz mogłaby być przyczyną znacznie większych strat niż te, które osiągnął Pan nie realizując umowy i płacąc kary. Nieodebranie zakontraktowanej ilości drewna i zapłacenie kar było dla Pana bardziej opłacalne niż odbiór pełnej ilości drewna. To było z Pana strony racjonalne działanie.

Ww. kary ponosił Pan w celu osiągania, zachowania albo zabezpieczenia przychodu. Zatem były one kosztem związanym bezpośrednio z prowadzoną przez Pana działalnością.

Pytanie

Czy zapłacone przez Pana kary umowne na rzecz ... za brak odbioru określonej w umowie sprzedaży ilości drewna mogą zostać przez Pana zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?

Pana stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Zapłacone kary umowne za niewywiązanie się z odbioru określonej w umowie sprzedaży ilości drewna mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej: u.p.d.o.f., wyłącza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, zwłoki w dostarczaniu towaru wolnego od wad oraz zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Istotne jest to, że przepis ten nie wyłącza z kosztów wszystkich kar umownych. Wyłącza tylko te dotyczące zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów, robót, czy usług będących przedmiotem działalności. Nie wyłącza on kar umownych naliczanych w związku ze zdarzeniami gospodarczymi, które nie są spowodowane wadliwością towaru, roboty, czy usługi. Nie wyłącza kar umownych stanowiących zabezpieczenie prawidłowej realizacji umowy - jak w Pana przypadku.

Ponadto zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., kary umowne nienależące do kategorii opisanych w art. 23 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f., mogą stanowić koszty uzyskania przychodu wyłącznie wtedy, gdy zostały poniesione przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Tak też jest w Pana przypadku. Kary wynikające z umów które zawierał Pan z ... na odbiór drewna stanowiły zabezpieczenie prawidłowej realizacji tych umów. Główną przyczyną niewywiązania się przez Pana z ww. umów, a w następstwie naliczenia umownych kar były trudne, a niekiedy niemożliwe do przewidzenia zmiany cen na rynku. Decydując się na zaniechanie realizacji umowy zawsze kierował się Pan ekonomicznymi i racjonalnymi przesłankami ukierunkowanymi na osiągnięcie większego zysku niż ten, który osiągnęłaby Pana firma realizując niekorzystną umowę sprzedaży, przez której realizację poniósłby Pan straty.

 Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Powyższa definicja ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

O tym, co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, lecz należy zauważyć, że nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od postawy opodatkowania. Takimi kosztami bowiem nie mogą być – co do zasady – wydatki enumeratywnie wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

·został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

·jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

·został właściwie udokumentowany,

·nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu kosztów wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, bądź służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Art. 23 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z zacytowanego przepisu wynika, że za koszty uzyskania przychodów nie są uznawane kary umowne i odszkodowania z tytułu:

·wad dostarczonych towarów,

·wad wykonanych robót,

·wad wykonanych usług,

·zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

·zwłoki w usunięciu wad towarów,

·zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odwołuje się do pojęć z zakresu prawa cywilnego (odszkodowanie, kara umowna, wada, zwłoka). Oznacza to, że wyjaśnienie ww. terminów cywilnoprawnych jest niezbędne do rekonstrukcji tej normy prawa podatkowego.

Odszkodowanie jest świadczeniem polegającym na naprawieniu szkody. Jako szkodę należy rozumieć uszczerbek, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Szkoda może zostać wyrządzona niezależnie od istniejącego uprzednio między danymi osobami stosunku prawnego (szkoda z tytułu tzw. czynów niedozwolonych - ex delicto), bądź przez niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania przez dłużnika stosunku zobowiązaniowego (szkoda kontraktowa, ex contractu).

Ogólne zasady odpowiedzialności dłużnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania zostały unormowane w ustawie z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.).

Zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego:

Z ww. przepisu wynika domniemanie, że nie wykonując lub nienależycie wykonując zobowiązanie, dłużnik działa w sposób zawiniony (wyrok NSA z 11 czerwca 2015 r. sygn. akt II FSK 1341/13).

Stosownie do art. 472 Kodeksu cywilnego:

Istotne jest jednak, że przepis art. 472 Kodeksu cywilnego nie ma charakteru przepisu bezwzględnie obowiązującego (ius cogens), ponieważ zgodnie z art. 473 § 1 tego Kodeksu:

Na mocy powyższej regulacji dopuszczalne jest więc rozszerzenie odpowiedzialności dłużnika, wynikającej z art. 472 Kodeksu cywilnego, na oznaczone okoliczności, nawet jeżeli nie będą one zawinione przez dłużnika.

Z przywołanych przepisów jednoznacznie wynika, że dłużnik może zostać zobowiązany do zapłaty odszkodowania z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania również wówczas, gdy nie można mu przypisać winy, innymi słowy, gdy dochował należytej staranności wykonując zobowiązanie. Jest to tzw. odpowiedzialność na zasadzie ryzyka.

Przechodząc do regulacji dotyczących kar umownych, należy zauważyć, że zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego:

Zgodnie z art. 483 § 2 Kodeksu cywilnego:

Stosownie do art. 484 § 1 Kodeksu cywilnego:

Reasumując, istota instytucji uregulowanej w art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego wyraża się w tym, że zarówno samo zastrzeżenie kary umownej, jak i szczegółowe jej uregulowanie zależą od umownego uznania i ułożenia przez strony. Ma zatem do niej w pełni zastosowanie zasada swobody umów ustanowiona w art. 353¹ Kodeksu cywilnego. Wobec tego, również w odniesieniu do instytucji kar umownych w prawie cywilnym dopuszczalne jest modyfikowanie kodeksowych zasad odpowiedzialności za określone naruszenia postanowień wiążących strony stosunków obligacyjnych, a zatem także rozszerzanie zakresu tej odpowiedzialności na okoliczności niezależne od zawinienia bądź przyczynienia się dłużnika.

Pogląd, zgodnie z którym przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakazuje wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów tylko te kary umowne i odszkodowania, które są następstwem winy podatnika polegającej na niedołożeniu należytej staranności w wykonaniu zobowiązania, zdaje się abstrahować od faktu, że odpowiedzialność dłużnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania nie zawsze opiera się na zasadzie winy. Przyjmowanie, że w przepisie tym chodzi wyłącznie o odpowiedzialność dłużnika wynikającą z art. 471 Kodeksu cywilnego, w sytuacji, gdy z językowej wykładni przepisu taki wniosek w żaden sposób nie wynika, stanowi przykład wykładni zawężającej, tj. nieobejmującej wszystkich sytuacji, w których zastosowanie powinien znaleźć omawiany przepis ustawy podatkowej.

Podsumowując, przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakazuje wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów wszelkie kary umowne i odszkodowania wypłacone z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, niezależnie od tego czy odpowiedzialność dłużnika, której wyrazem jest zapłata kary umownej/odszkodowania, została oparta na zasadzie winy, czy na zasadzie ryzyka.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą między innymi w zakresie handlu drewnem i produkcją wyrobów tartacznych. W 2022 r. i 2023 r. podpisywał Pan z ... roczne i półroczne umowy na odbiór drewna, wśród nich były umowy, których nie zrealizował Pan przez niekorzystną sytuację gospodarczą na rynku drewna - ceny surowca stały się zbyt wysokie w porównaniu do ceny po której sprzedawany był wyrób gotowy. Mniejszą stratą było dla Pana firmy nie zrealizować umowy i zapłacić karę niż ją zrealizować i ponieść jeszcze większą stratę. Ww. kary umowne były naliczane po zamknięciu umowy i w miarę możliwości na bieżąco przez Pana płacone. Zatem brak pełnej realizacji odbioru drewna podyktowany był każdorazowo względami gospodarczymi, ukierunkowanymi na uzyskanie w działalności przez Pana większego w wartościach bezwzględnych dochodu, niż ten który osiągnąłby Pan w przypadku nieuzasadnionej ekonomicznie pełnej realizacji umowy sprzedaży. Wskazuje Pan, że pozyskał Pan drewno od innego dostawcy, po nieodebraniu drewna od Lasów ..., że w przeszłości zdarzały się sytuacje, że po nieodebraniu drewna od Lasów ... i zapłaceniu kar umownych pozyskiwał Pan drewno od innych prywatnych dostawców, którzy oferowali wtedy zdecydowanie niższą cenę surowca. Zakup drewna od tych dostawców był wówczas dla Pana korzystniejszy i opłacalny, bo generował potencjalny przychód. Kary umowne były naliczane po zamknięciu umowy i w miarę na bieżąco przez Pana płacone. W związku z niestabilną sytuacją na rynku drzewnym i wahaniami gospodarczymi obawia się Pan, że w przyszłości też będzie zobowiązany do zapłaty kar umownych.

Z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są wszelkie kary umowne i odszkodowania wypłacone z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Płatność w postaci kary umownej stanowiącej swoistą karę za niezrealizowanie umowy, tj. nieodebranie umówionej ilości drewna nie jest karą o jakiej mowa w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednak niewymienienie ww. płatności w negatywnym katalogu zawartym w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie oznacza, że automatycznie można taki wydatek uznać za koszt podatkowy. Wydatek powinien spełniać ogólną definicję kosztów wskazaną w art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Pomiędzy poniesionym kosztem, a potencjalnym przychodem musi bowiem zaistnieć związek przyczynowo-skutkowy, albowiem musi być to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Podjęta przez Pana decyzja dotycząca poniesienia wydatku w postaci kary umownej jest racjonalna i gospodarczo uzasadniona, a podjęta została w związku z negatywną zmianą okoliczności pierwotnie zakładanych. Zmiana ta wymusiła konieczność podjęcia działań zmierzających już nie do osiągnięcia przychodów, ale do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów – Pana działalności gospodarczej. Odbiór drogiego drewna w przedstawionych okolicznościach (ceny surowca stały się zbyt wysokie w porównaniu do ceny po której sprzedawany był wyrób gotowy) mógłby doprowadzić do utraty płynności finansowej Pana działalności gospodarczej, a tym samym do straty finansowej. Analiza przeprowadzona przez Pana pokazała, że suma potencjalnych kar umownych do zapłacenia na rzecz ... i koszt nabycia surowca od innych dostawców były niższe niż cena jaką musiałby Pan zapłacić za odbiór przygotowanego drewna od ... Zatem zapłacone kary umowne na rzecz .... w związku z nieodebraniem określonej w umowie ilości drewna mają związek przyczynowo-skutkowy z osiąganymi przez Pana przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej. Ostatecznie zapłata kar umownych wraz z kosztem nabycia surowca z tańszych źródeł jest ekonomicznie korzystniejsza niż odbiór drewna od ....

Wobec powyższego, w okolicznościach przedstawionych w opisie sprawy, zapłacone kary umowne z tytułu nieodebrania przez Pana drewna mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Przy wydawaniu interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).