Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 grudnia 2023 r. Cofidis przeciwko Autoridade Tributária e Aduaneira., sygn. C-340/22

Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu ustanawiającemu podatek od zobowiązań instytucji kredytowych, którego sposób obliczania ma być podobny do sposobu obliczania wkładów wnoszonych przez takie instytucje na podstawie tej dyrektywy, lecz z którego wpływy nie są przeznaczane na krajowe mechanizmy finansowania działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.Swobodę przedsiębiorczości zagwarantowaną w art. 49 i 54 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego ustanawiającemu podatek, w przypadku którego podstawę opodatkowania stanowią zobowiązania instytucji kredytowych, których siedziba znajduje się na terytorium tego państwa członkowskiego, oraz spółek zależnych i oddziałów instytucji kredytowych, których siedziba znajduje się na terytorium innego państwa członkowskiego, w zakresie, w jakim uregulowanie to pozwala na odliczenie funduszy własnych i instrumentów dłużnych porównywalnych z funduszami własnymi, których nie mogą emitować podmioty niewyposażone w osobowość prawną, takie jak owe oddziały.