Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 21 grudnia 2023 r. GV przeciwko Chief Appeals Officer i in., sygn. C-488/21

Artykuł 45 TFUE, wdrożony przez art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii, w związku z art. 2 pkt 2 lit. d), art. 7 ust. 1 lit. a) i d) oraz art. 14 ust. 2 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG, należy interpretować w ten sposób, że:stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego umożliwiającemu organom tego państwa członkowskiego odmowę przyznania świadczenia z zakresu pomocy społecznej bezpośredniemu wstępnemu, który w chwili złożenia wniosku dotyczącego tego świadczenia pozostaje na utrzymaniu pracownika będącego obywatelem Unii Europejskiej, a nawet odebranie mu prawa pobytu przez okres przekraczający trzy miesiące, na tej podstawie, iż przyznanie wspomnianego świadczenia skutkowałoby tym, że ten członek rodziny nie pozostawałby już na utrzymaniu tego pracownika będącego obywatelem Unii i stałby się tym samym nieracjonalnym obciążeniem dla systemu pomocy społecznej tego państwa członkowskiego.