Interpretacja indywidualna z dnia 29 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.494.2023.2.PC

1) Czy Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych przed datą uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę, jeżeli zostały one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność została udokumentowana, zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, po dacie uzyskania statusu MIP? 2) Czy Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych po dacie uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę, w ramach działalności instytucji pożyczkowej, jeżeli zostały one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT? 3) Czy Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych po 1 stycznia 2024 roku w ramach działalności instytucji pożyczkowej, jeżeli zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność zostanie udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT?

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części nieprawidłowe, a w części prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części nieprawidłowe, a w części prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

- Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych przed datą uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę, jeżeli zostały one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność została udokumentowana, zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, po dacie uzyskania statusu MIP;

- Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych po dacie uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę, w ramach działalności instytucji pożyczkowej, jeżeli zostały one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT;

- Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych po 1 stycznia 2024 roku w ramach działalności instytucji pożyczkowej, jeżeli zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność zostanie udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest polską spółką akcyjną oraz polskim rezydentem podatkowym, tj. podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych w Polsce.

Wnioskodawca ma status małej instytucji płatniczej (dalej: „MIP”) w rozumieniu art. 2 pkt 17b ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2360 ze. zm.; dalej: „UUP”) oraz instytucji pożyczkowej w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1028 ze zm.; dalej: „UKK”).

W związku ze statusem Wnioskodawcy jako MIP, uzyskanym 6 października 2022 r., działalność Wnioskodawcy podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru na rynkiem finansowym - Komisji Nadzoru Finansowego (dalej: „KNF”) w zakresie i na zasadach określonych w UUP oraz w ustawie z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 753 ze zm.; dalej: „UNRF”).

Na mocy ustawy z dnia 6 października 2022 r. o zmianie ustaw w celu przeciwdziałania lichwie (Dz. U. z 2022 r., poz. 2339), od 1 stycznia 2024 r. wejdą w życie przepisy wprowadzające nadzór KNF nad działalnością instytucji pożyczkowych. W związku z powyższym, po 1 stycznia 2024 r. również działalność Wnioskodawcy jako instytucji pożyczkowej w zakresie udzielania kredytu konsumenckiego będzie podlegać nadzorowi KNF.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca udziela i będzie udzielać pożyczek stanowiących kredyty konsumenckie w rozumieniu UKK (art. 3 ust. 2 UKK) (dalej: „Pożyczki”).

Ponadto, na warunkach określonych w UUP, Wnioskodawca jest uprawniony do świadczenia wybranych usług płatniczych jako MIP, w tym do udzielania pożyczki służącej wykonaniu transakcji płatniczej (kredytu płatniczego), o której mowa w art. 74 ust. 3 UUP. Wnioskodawca nie świadczy obecnie usług jako MIP, ale nie wyklucza możliwości ich świadczenia w przyszłości (np. w formie udzielania kredytów płatniczych).

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy wiąże się z występowaniem ryzyka nieściągalności udzielonych Pożyczek (w tym kwot głównych wierzytelności, tzw. kapitału, oraz odsetek i innych opłat wynikających z Pożyczek). Zdarzają się bowiem przypadki, gdzie pomimo dołożenia należytej staranności przy weryfikacji zdolności kredytowej klientów, część Pożyczek udzielonych przez Wnioskodawcę nie jest spłacana przez klientów. W takich sytuacjach Wnioskodawca podejmuje odpowiednie działania faktyczne i prawne, które mają na celu wyegzekwowanie zaległych kwot wynikających z Pożyczek.

W sytuacji uznania wierzytelności (należności) z tytułu udzielonych Pożyczek za nieściągalne dla potrzeb bilansowych i według wewnętrznych procedur, Wnioskodawca traktuje je jako straty kredytowe i w konsekwencji dokonuje ich spisania z bilansu. Powyższa procedura dotyczy wyłącznie wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek.

W praktyce, spisywanie wierzytelności z tytułu Pożyczek jako nieściągalnych dla celów bilansowych następuje w szczególności z uwagi na zgon dłużnika lub ogłoszenie upadłości konsumenckiej.

Spisywane wierzytelności z tytułu Pożyczek zawierają zarówno kwoty główne (tzw. kapitał) oraz ich dodatkowe komponenty (w tym naliczone odsetki niepodlegające opodatkowaniu oraz prowizje i inne opłaty, które - jako przychody należne - podlegały opodatkowaniu CIT po stronie Wnioskodawcy).

Dla celów podatkowych, nieściągalność wierzytelności (należności) z tytułu Pożyczek jest i będzie dokumentowana w sposób, o którym mowa w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Wnioskodawca nie tworzy również rezerw, odpisów aktualizujących wartość należności lub odpisów na straty kredytowe na Pożyczki, które stanowiłyby koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy – nieściągalne wierzytelności z tytułu Pożyczek są od razu spisywane z bilansu na podstawie opisanej wyżej procedury.

Pytania

 1) Czy Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych przed datą uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę, jeżeli zostały one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność została udokumentowana, zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, po dacie uzyskania statusu MIP?

 2) Czy Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych po dacie uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę, w ramach działalności instytucji pożyczkowej, jeżeli zostały one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT?

 3) Czy Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych po 1 stycznia 2024 roku w ramach działalności instytucji pożyczkowej, jeżeli zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność zostanie udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy:

Ad 1

Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych przed datą uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę, jeżeli zostały one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność została udokumentowana, zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, po dacie uzyskania statusu MIP.

Ad 2

Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych po dacie uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę, w ramach działalności instytucji pożyczkowej, jeżeli zostały one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Ad 3

Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych po 1 stycznia 2024 roku w ramach działalności instytucji pożyczkowej, jeżeli zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność zostanie udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zasady zaliczania nieściągalnych wierzytelności pożyczkowych do kosztów uzyskania przychodów - uwagi ogólne do pytań 1-3

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wymagalnych a nieściągalnych kredytów (pożyczek) pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku gdy te kredyty (pożyczki) udzielone zostały przez jednostkę organizacyjną, której działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania.

Aby zaliczyć kwoty główne wierzytelności wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b do kosztów uzyskania przychodów, ich nieściągalność powinna zostać odpowiednio udokumentowana. I tak, zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

 1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

 2) postanowieniem sądu o:

 a. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub

 b. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub

 c. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo

 3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Jednocześnie, zaliczenie nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest możliwe jedynie w odniesieniu do wierzytelności nieprzedawnionych, ponieważ - w myśl art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że do kosztów uzyskania przychodu podatnicy mogą zaliczyć wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1) zostały odpisane jako nieściągalne,

2) ich nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT,

3) zostały udzielone przez jednostkę organizacyjną uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania,

4) zostały udzielone przez jednostkę organizacyjną podlegającą nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym,

5) nie są przedawnione.

W celu wyjaśnienia należy wskazać, że odnosząc się do ww. przesłanek, Wnioskodawca w dalszej części wniosku odnosi się do warunków 1 -5, według powyższego wyliczenia.

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie warunki uznania kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek powinny być spełnione w okolicznościach opisanych w pytaniu 1.

Warunek 1 jest przez Wnioskodawcę spełniony, ponieważ Wnioskodawca dla celów bilansowych odpisuje jako nieściągalne kwoty główne niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek.

Również warunek 2 jest spełniony, bowiem dla celów podatkowych Wnioskodawca każdorazowo dokumentuje nieściągalność wierzytelności z tytułu Pożyczek zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

W odniesieniu do warunku 3, w świetle literalnej wykładni analizowanych regulacji ustawy o CIT oraz dominującej praktyki sądów administracyjnych, Wnioskodawca – zarówno jako instytucja pożyczkowa, jak i MIP – powinna być uznana za jednostkę organizacyjną uprawnioną na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania, do udzielania kredytów (pożyczek). Za ustawę odrębną należy bowiem uznać ustawę inną niż ustawa o CIT, która reguluje zasady ustrojowe funkcjonowania jednostek uprawnionych do udzielania kredytów (pożyczek) oraz zasady prowadzenia działalności przez te podmioty. Zdaniem Wnioskodawcy, takimi ustawami są między innymi UKK czy UUP. Należy wskazać, że stanowisko sądów administracyjnych jest zbieżne z poglądem Wnioskodawcy i potwierdza, że UKK jest „ustawą odrębną” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT (por. wyrok NSA z dnia 11 czerwca 2021 r., sygn. akt II FSK 3504/18, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 17 marca 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 141/21, orzeczenie nieprawomocne), a stanowisko prezentowane przez sądy pozwalają uznać za „ustawę odrębną” również UUP.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, zarówno jako MIP, jak i instytucja pożyczkowa, Wnioskodawca jest podmiotem uprawnionym do udzielania kredytów (pożyczek), odpowiednio na podstawie UUP i UKK, w związku z czym warunek udzielania kredytów (pożyczek) przez jednostkę organizacyjną uprawnioną do ich udzielania na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania, jest spełniony w stosunku do Wnioskodawcy.

W odniesieniu do przesłanki podlegania nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym (warunek 4), Wnioskodawca wskazuje, iż w jego ocenie również ten warunek jest spełniony w przedstawionym stanie faktycznym, gdyż z uwagi na status MIP, Wnioskodawca podlega nadzorowi KNF. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 2 pkt 5 UNRF, nadzór nad rynkiem finansowym obejmuje m.in. nadzór nad małymi instytucjami płatniczymi, sprawowany zgodnie z przepisami UUP.

W tym kontekście należy wskazać, że ustawodawca nie ogranicza stosowania regulacji art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT do sytuacji, w której podatnik udziela kredytów (pożyczek) w ramach prowadzonej działalności, w związku z którą podlega nadzorowi. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa regulacja powinna znaleźć zastosowanie niezależnie od tego, jakiego rodzaju kredyt (pożyczkę) i w jakim charakterze udziela ich Wnioskodawca, o ile jego działalność podlega nadzorowi KNF (np. z uwagi na status MIP).

Wnioskodawca pragnie przy tym podkreślić, że nawet w razie prowadzenia tzw. działalności hybrydowej, Wnioskodawca podlega wciąż nadzorowi KNF, który może podejmować określone kroki w celu zapewnienia sprawowania ustawowego nadzoru (zgodnie m.in. z art. 117r UUP).

Analogiczne stanowisko potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej m.in. w interpretacji indywidualnej z 18 stycznia 2023 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.683.2022.2.AW, w której zgodził się ze stanowiskiem podatnika, że: „[…] jeśli mała instytucja płatnicza podlega nadzorowi KNF i jednocześnie udziela kredytów (pożyczek) na podstawie innych ustaw regulujących jej funkcjonowanie (np. UKK), to może ona spełnić warunki zaliczenia kwot niespłaconych kredytów (pożyczek) do kosztów podatkowych”.

Z uwagi na powyższe nie powinno budzić wątpliwości, że warunek 4 powinien być spełniony w odniesieniu do wierzytelności z tytułu Pożyczek.

Jednocześnie, w odniesieniu do wierzytelności z tytułu Pożyczek spełniony będzie warunek braku przedawnienia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT (warunek 5).

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, fakt udzielania Pożyczek przed dniem uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę nie wpływa na możliwość zaliczenia kwot głównych przedmiotowych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów w opisanym stanie faktycznym. Zdaniem Wnioskodawcy, wykładnia literalna art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT nie rozstrzyga w sposób jednoznaczny, na który moment musi być spełniony warunek podlegania nadzorowi, aby regulacja znalazła zastosowanie. Ustawodawca nie uregulował również tej kwestii w żaden sposób w ramach odrębnych przepisów (np. wprowadzających oraz nowelizujących ww. regulacje lub w przepisach przejściowych). W ocenie Wnioskodawcy, decydujący w tym zakresie powinien być moment zaliczania danej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, z uwagi na odpisanie jej jako nieściągalnej oraz udokumentowanie jej nieściągalności, czyli w istocie moment zastosowania regulacji art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b w zw. z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Co do zasady, fakt udzielenia pożyczki nie wywołuje sam w sobie skutków podatkowych na gruncie ustawy o CIT, a zdarzeniami ocenianymi z perspektywy możliwości zastosowania wskazanych regulacji są dopiero: odpisanie danej wierzytelności jako nieściągalnej oraz udokumentowanie nieściągalności zgodnie z przepisami ustawy o CIT. Te zdarzenia, w przedstawionym stanie faktycznym, mają natomiast miejsce w okresie, w którym Wnioskodawca podlegał już nadzorowi KNF.

Tym samym, jeżeli Wnioskodawca dokumentuje nieściągalność niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT po dacie uzyskania statusu MIP i tym samym na moment zaliczania kwoty głównej wierzytelności z tytułu Pożyczek do kosztów uzyskania przychodów podlega nadzorowi KNF (jako MIP), jest on uprawniony do zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT i zaliczenia danych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, jest on uprawniony na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych przed datą uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę, jeżeli zostały one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność została udokumentowana, zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, po dacie uzyskania statusu MIP.

Ad. 2.

Wnioskodawca wskazuje, że nie budzi wątpliwości, że warunki 1-3 oraz 5 będą spełnione w opisanym stanie faktycznym w odniesieniu do drugiego pytania w ramach niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Pożyczki zostały bowiem odpisane jako nieściągalne dla celów bilansowych (warunek 1), ich nieściągalność dla celów podatkowych została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT (warunek 2), nie są przedawnione (warunek 5), a ponadto zostały udzielone przez Wnioskodawcę, który z uwagi na status MIP oraz instytucji pożyczkowej, powinien być uznawany za jednostkę organizacyjną uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania (warunek 4), co opisano szerzej w uzasadnieniu stanowiska do pierwszego pytania Wnioskodawcy w ramach niniejszego wniosku i co powinno mieć odpowiednie zastosowanie w odniesieniu do pytania drugiego.

W odniesieniu do warunku 4 – w ocenie Wnioskodawcy, wykładnia literalna art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że kredyt (pożyczka) powinna być udzielona przez jednostkę organizacyjną, której działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, aby regulacja mogła być zastosowana. Jak podkreślono wcześniej, w ocenie Wnioskodawcy ustawodawca nie ogranicza wprost stosowania tej regulacji do sytuacji, gdy podatnik udziela kredytów (pożyczek) w ramach prowadzonej działalności, w związku z którą podlega nadzorowi. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa regulacja powinna znaleźć zastosowanie niezależnie od tego, jakiego rodzaju pożyczkę (kredyt) i w jakim charakterze udziela Wnioskodawca, o ile jego działalność podlega nadzorowi KNF.

Analogicznie jak w przypadku pytania pierwszego, Wnioskodawca podkreśla, że nawet w razie prowadzenia tzw. działalności hybrydowej, Wnioskodawca podlega wciąż nadzorowi KNF, który może podejmować określone kroki w celu zapewnienia sprawowania ustawowego nadzoru (zgodnie m.in. z art. 117r UUP).

Analogiczne stanowisko potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej m.in. w interpretacji indywidualnej z 18 stycznia 2023 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.683.2022.2.AW (por. uzasadnienie do pytania pierwszego).

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, jest on uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych po dacie uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę, w ramach działalności instytucji pożyczkowej, jeżeli zostały one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Ad. 3.

Zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca od 1 stycznia 2024 r. na mocy ustawy z dnia 6 października 2022 r. o zmianie ustaw w celu przeciwdziałania lichwie (Dz. U. z 2022 r., poz. 2339) będzie podlegać nadzorowi KNF również jako instytucja pożyczkowa.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, spełnione będą wszystkie warunki wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, gdyż Wnioskodawca będzie odpisywać wierzytelności z tytułu Pożyczek jako nieściągalne dla celów bilansowych (warunek 1), ich nieściągalność dla celów podatkowych będzie dokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT (warunek 2), Wnioskodawca jest / będzie uprawniony do udzielania kredytów konsumenckich na podstawie UKK oraz udzielania kredytów płatniczych na podstawie UUP (warunek 4), jak również Wnioskodawca – od 1 stycznia 2024 roku zarówno jako instytucja pożyczkowa, i jako MIP - będzie objęty nadzorem KNF (warunek 4). Ponadto, wierzytelności z tytułu Pożyczek nie będą przedawnione (warunek 5).

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy rozważania dotyczące okresu podlegania nadzorowi KNF oraz charakteru, w jakim działa Wnioskodawca udzielając Pożyczek (jako MIP, czy też jako instytucja pożyczkowa) na gruncie przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, pozostają bezprzedmiotowe. Wszystkie zdarzenia związane z wierzytelnościami z tytułu Pożyczek po 1 stycznia 2024 roku (tj. ich udzielenie oraz – istotne z perspektywy oceny podatkowej - spisanie oraz udokumentowanie nieściągalności Pożyczek), nastąpią bowiem w okresie, gdy Wnioskodawca będzie objęty nadzorem KNF także jako instytucja pożyczkowa.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych po 1 stycznia 2024 roku w ramach działalności instytucji pożyczkowej, jeżeli zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność zostanie udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części nieprawidłowe, a w części prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „updop”, lub „ustawa o CIT”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 updop oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Art. 16 ust. 1 updop zawiera nie tylko katalog wyłączeń, ale niektóre jego punkty stanowią niezależną od art. 15 ust. 1 pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b updop:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem, wymagalnych a nieściągalnych kredytów (pożyczek) pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów - w przypadku gdy te kredyty (pożyczki) udzielone zostały przez jednostkę organizacyjną, której działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania.

Warunkiem zaliczenia odpisu na nieściągalne wierzytelności pożyczkowe do kosztów jest ich nieprzedawnienie (art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy) i udokumentowanie w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 updop:

Za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2) postanowieniem sądu o:

 a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub

 b) umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub

 c) zakończeniu postępowania upadłościowego, albo

 3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Zaliczenie powyższego odpisu do kosztów podatkowych, może mieć miejsce przy łącznym spełnieniu dwóch przesłanek:

- dokonania rachunkowego odpisania wierzytelności jako nieściągalnej w księgach rachunkowych,

- udokumentowania nieściągalności wierzytelności w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie odpisu do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków. Gdy udokumentowania nieściągalności wierzytelności nastąpiło wcześniej niż dokonano rachunkowego odpisu to odpis zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym nastąpiło jego utworzenie.

Literalne brzmienie przepisu nie pozostawia wątpliwości, że w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, ustawodawca jednoznacznie wskazuje, że możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych nieściągalnych wierzytelności dotyczy tylko kredytów (pożyczek) udzielonych przez jednostki uprawnione (…), których działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym.

Dlatego właściwym momentem, na który należy zweryfikować spełnienie przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, jest moment udzielenia pożyczki.

Na ten moment pożyczkodawca musi:

1. posiadać status jednostki organizacyjnej uprawnionej do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania;

2. jego działalność musi podlegać nadzorowi państwowego organu nad rynkiem finansowym (organem tym jest Komisja Nadzoru Finansowego; dalej: „KNF”).

Jeżeli chodzi o spełnienie pierwszego warunku, to należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że jako instytucja pożyczkowa w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, status taki posiada. Jak zauważono w prawomocnym wyroku WSA w Warszawie z dnia 9 listopada 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 3361/16: Skarżąca podała we wniosku, iż spełnia ustawowe wymogi do działania jako instytucja pożyczkowa w rozumieniu tej ustawy. Zdaniem Sądu, powyższe uzasadnia pogląd, że Skarżąca jest jednostką organizacyjną uprawnioną w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b) u.p.d.o.p..(…) W ocenie Sądu, wprowadzona ustawą nowelizacyjną (tj. ustawą z 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz niektórych innych ustaw – przyp. organu) nowa regulacja zawarta w Rozdziale 5a ustawy o kredycie konsumenckim, zawiera warunki i wymogi, które wymagają od adresatów norm prawnych (np. art. 59a ustawy o kredycie konsumenckim) zastosowania się do zawartych w tych przepisach norm postępowania. Można zatem zasadnie twierdzić, że ustawa nowelizująca zawiera określone zasady funkcjonowania podmiotów, zdefiniowanych (od 11 października 2015 r. – przyp. organu)przez tę ustawę jako instytucje pożyczkowe.

Linia orzecznicza sądów administracyjnych jest w tym zakresie jednolita, co potwierdzają przykładowo wyroki NSA: z 25 lipca 2019 r. II FSK 579/18, z 17 lipca 2020 r. II FSK 990/18, z 19 lipca 2019 r. II FSK 2710/17, z 3 lipca 2019 r. II FSK 2344/17, z 27 lipca 2020 r. sygn. akt II FSK 945/18 i poprzedzające je wyroki WSA. Potwierdzają to także powołane przez samego wnioskodawcę wyroki: NSA z 11 czerwca 2021 r., sygn. akt II FSK 3504/18, WSA w Gliwicach z 17 marca 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 141/21.

Powołane przez Wnioskodawcę wyroki nie potwierdzają natomiast jego stanowiska w zakresie pytania nr 1, w którym to Wnioskodawca mówi o pożyczkach udzielonych przed datą uzyskania statusu MIP, z której działalność podlega nadzorowi KNF, czyli przed 6 października 2022 r. Wręcz przeciwnie, w wyroku WSA w Gliwicach z 17 marca 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 141/21, Sąd jednoznacznie wskazał, że jeżeli umowy pożyczek zostały zawarte po 1 stycznia 2018 r. to mają do nich zastosowanie znowelizowane przepisy ustawy o CIT. Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT wymogiem, który dodatkowo musi spełnić podatnik posiadający status jednostki organizacyjnej uprawnionej do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania jest podleganie jego działalności nadzorowi KNF.

Od 1 stycznia 2018 r. ustawodawca zawęził więc możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne jedynie do podmiotów podlegających państwowemu nadzorowi nad rynkiem finansowym, wykluczając tym samym z zakresu podmiotowego tego przepisu instytucje pożyczkowe działające w oparciu o ustawę o kredycie konsumenckim.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego numerem 1 należało więc uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do pytania oznaczonego nr 2 zauważyć należy, że jak wynika z treści zadanego pytania i własnego stanowiska Wnioskodawcy, nieściągalne wierzytelności dotyczą pożyczek udzielonych w ramach działalności instytucji pożyczkowej regulowanej ustawą o kredycie konsumenckim, a w tym zakresie działalność Wnioskodawcy nie polega do końca 2023 r. nadzorowi KNF.

Bez znaczenia dla spełnienia przesłanki z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, ma w tym przypadku uzyskanie przez Wnioskodawcę w dniu 6 października 2022 r. statusu małej instytucji płatniczej.

Jak wynika z treści tego przepisu koszty uzyskania przychodów mogą stanowić tylko te wierzytelności odpisane jako nieściągalne, które dotyczą kredytów (pożyczki) udzielonych przez jednostkę organizacyjną,której działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym. Oczywiste jest, że chodzi tu o działalność polegającą na udzielaniu kredytów (pożyczek), a nie jakąkolwiek inną działalność, która może w myśl obowiązujących przepisów podlegać nadzorowi KNF, mimo że nie jest działalnością w zakresie udzielania pożyczek.

Podleganie Wnioskodawcy – co do zasady – pod nadzór KNF wynika z posiadania statusu małej instytucji płatniczej w rozumieniu art. 2 pkt 17b ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych. Zgodnie z tym przepisem mała instytucja płatnicza oznacza osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną niebędącą osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną, wpisaną do rejestru, o którym mowa w art. 4 ust. 3, prowadzącą działalność w zakresie którejkolwiek z usług płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 - 6, i nieprowadzącą działalności w zakresie usług płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 7 lub 8.

Działalność w zakresie usług płatniczych prowadzona przez MIP, zgodnie z art. 117s ust. 1 UUP, podlega nadzorowi sprawowanemu przez KNF w zakresie i na zasadach określonych w ustawie oraz w ustawie o nadzorze nad rynkiem finansowym. Jest to więc działalność w zakresie usług płatniczych, a nie w zakresie udzielania pożyczek. Co więcej, jak wynika z treści wniosku, Spółka nawet nie świadczy obecnie usług jako mała instytucja płatnicza, co oznacza, że nie prowadzi obecnie działalności podlegającej nadzorowi KNF. Pożyczki, które pozostają nieściągalne, o których mowa w pytaniu nr 2, zostały więc udzielone w okresie, w którym Wnioskodawca nie prowadził jakiejkolwiek działalności, nie tylko w zakresie udzielania pożyczek, podlegającej nadzorowi KNF.

W związku z powyższym, Wnioskodawca nie jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu pożyczek, udzielonych po dacie uzyskania statusu MIP, w ramach działalności instytucji pożyczkowej.

W świetle powyższego, stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego nr 2 również należy uznać za nieprawidłowe.

Z dniem 1 stycznia 2024 r. − mocą art. 7 ustawy z dnia 6 października 2022 r. o zmianie ustaw w celu przeciwdziałania lichwie (Dz. U. z 2022 r. poz.2339) − wejdzie w życie nowelizacja ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Dodano w niej m.in. rozdział 5ab „Nadzór nad działalnością instytucji pożyczkowych”. Zgodnie z art. 59df ust. 1 znowelizowanej ustawy działalność instytucji pożyczkowych w zakresie udzielania kredytu konsumenckiego podlega nadzorowi sprawowanemu przez Komisję Nadzoru Finansowego. W związku z tym, wierzytelności z tytułu wymagalnych a nieściągalnych pożyczek udzielonych po 1 stycznia 2024 r. w ramach działalności instytucji pożyczkowej będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, przy spełnieniu pozostałych warunków zawartych w ustawie o CIT, tj. nieprzedawnienia, właściwego udokumentowania nieściągalności i dokonania odpisu bilansowego.

Zatem, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Spółki w zakresie ustalenia, czy:

- Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b updop, jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych przed datą uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę, jeżeli zostały one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność została udokumentowana, zgodnie z art. 16 ust. 2 updop, po dacie uzyskania statusu MIP – jest nieprawidłowe;

- Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b updop jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych po dacie uzyskania statusu MIP przez Wnioskodawcę, w ramach działalności instytucji pożyczkowej, jeżeli zostały one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 updop – jest nieprawidłowe;

- Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b updop będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot głównych niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu Pożyczek, udzielonych po 1 stycznia 2024 roku w ramach działalności instytucji pożyczkowej, jeżeli zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, a ich nieściągalność zostanie udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 updop – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383).