Interpretacja indywidualna z dnia 18 stycznia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.683.2022.2.AW

Wnioskodawca, jako mała instytucja płatnicza, będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu udzielonych Nieściągalnych Kredytów Konsumenckich, jeżeli zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, pomniejszone o kwotę niespłaconych odsetek oraz rezerw na nie utworzonych i udokumentowane zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawca, jako mała instytucja płatnicza, będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu udzielonych Nieściągalnych Kredytów Konsumenckich, jeżeli zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, pomniejszone o kwotę niespłaconych odsetek oraz rezerw na nie utworzonych i udokumentowane zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 9 stycznia 2023 r. (wpływ 12 stycznia 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością i polskim rezydentem podatkowym podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawca jest małą instytucją płatniczą w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2360 ze zm.; „UUP”) oraz instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 246 ze zm.; „UKK”) wpisaną do właściwych rejestrów i podlegającą nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego („KNF”).

A.         Umowy ze Sprzedawcami

1. Wnioskodawca współpracuje z podmiotami oferującymi osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej („Konsumenci”) różnego rodzaju towary i usługi, które można zakupić za pomocą platform transakcyjnych, sklepów internetowych oraz sklepów stacjonarnych („Sprzedawcy”). W ramach współpracy Wnioskodawca oferuje Sprzedawcom możliwość dokonania przez Konsumentów zakupów z odroczeniem terminu płatności za towary i usługi, zakupione w należących do nich (Sprzedawców) sklepach.

2. W ramach swojej działalności Wnioskodawca oferuje usługi afiliacyjne, których celem jest wsparcie sprzedaży Sprzedawcy w celu uatrakcyjnienia oferty jego sklepu na tle innych sklepów internetowych. Świadcząc te Usługi, Wnioskodawca zobowiązuje się do:

a.udostępniania Konsumentom możliwości korzystania z kredytu konsumenckiego jako sposobu zapłaty w sklepie Sprzedawcy,

b.zapłaty na rzecz Sprzedawcy kwot objętych kredytem konsumenckim zaciągniętym przez Konsumenta,

c.pozycjonowania banerów Sprzedawcy na liście sklepów współpracujących z Wnioskodawcą,

d.umieszczania w wybranych przez Wnioskodawcę miejscach na stronach internetowych Wnioskodawcy lub na stronach internetowych, którymi dysponuje Wnioskodawca linków afiliacyjnych oraz skryptów mających na celu pozyskanie ruchu internetowego przez Sprzedawcę w ramach prowadzonego przez niego sklepu internetowego (sklepów internetowych),

e.zapewnienia działania po stronie Wnioskodawcy wdrożonych skryptów monitorujących ruch.

Wnioskodawca świadczy ww. usługi na rzecz Sprzedawcy na podstawie umowy o współpracy.

W przypadku skorzystania przez Konsumenta z możliwości zaciągnięcia kredytu konsumenckiego jako sposobu zapłaty w sklepie Sprzedawcy za dany towar lub usługę, każdorazowo Konsument zawiera z Wnioskodawcą umowę pożyczki. Wnioskodawca wypłaca Sprzedawcy każdorazowo pełną kwotę należności przysługującej Sprzedawcy od Konsumenta. Ocena zdolności kredytowej Konsumenta jest dokonywana na ryzyko Wnioskodawcy – to on ponosi ryzyko odzyskania kwot pożyczki od Konsumenta. Wnioskodawca nie przejmuje jednak wierzytelności od Sprzedawcy.

3. Sprzedawca jest obowiązany do zwrotu kwoty wypłaconej mu przez Wnioskodawcę tylko w sytuacji odstąpienia przez Konsumenta od umowy sprzedaży towaru lub usługi, nieważności tej umowy lub odstąpienia przez Konsumenta od umowy kredytu konsumenckiego zawartej z Wnioskodawcą. W każdym innym przypadku to Wnioskodawca ponosi ryzyko braku zapłaty za towar lub usługę, przejmując na siebie ryzyko niespłacenia tych należności przez Konsumenta. Jednocześnie Wnioskodawca zwalnia Sprzedawcę od wszelkich ciężarów dochodzenia zapłaty ceny przez Konsumenta, który skorzystał z możliwości odroczenia terminu płatności.

4. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę przyczyniają się do zwiększenia sprzedaży i uatrakcyjnienia oferty handlowej Sprzedawców. Umożliwiają zakup towarów i usług Sprzedawców większej liczbie odbiorców (a więc także tym osobom, które w czasie zakupu nie dysponują wystarczającymi środkami na zakup towaru).

5. Mając na uwadze powyższe korzyści, Wnioskodawca otrzymuje od Sprzedawcy wynagrodzenie równe określonemu procentowi sumy ceny sprzedaży brutto danego towaru lub usługi, których zakup dokonywany jest poprzez udzielenie kredytu konsumenckiego Konsumentowi i zapewnienie finansowania przez Wnioskodawcę („Wynagrodzenie”).

6. Wnioskodawca dla celów podatkowych uwzględnia jako przychód jedynie kwotę Wynagrodzenia. Wnioskodawca nie zalicza w poczet przychodów kwot wypłaconych Sprzedawcom w ramach spłaty ich wierzytelności względem Konsumenta.

7. Ponadto w ramach swojej działalności Wnioskodawca świadczy także usługi płatnicze jako mała instytucja płatnicza.

B.         Kredyt Konsumencki

W przypadku skorzystania przez Konsumenta z możliwości zaciągnięcia kredytu konsumenckiego jako sposobu zapłaty w sklepie Sprzedawcy za dany towar lub usługę, każdorazowo Konsument zawiera z Wnioskodawcą umowę pożyczki. Wnioskodawca wypłaca Sprzedawcy każdorazowo pełną kwotę należności przysługującej Sprzedawcy od Konsumenta. Ocena zdolności kredytowej Konsumenta jest dokonywana na ryzyko Wnioskodawcy – to on ponosi ryzyko odzyskania kwot pożyczki od Konsumenta.

1. Wnioskodawca oferuje Konsumentom kredyty konsumenckie w rozumieniu art. 3 UKK („Kredyt Konsumencki”). Kwota Kredytu Konsumenckiego jest udzielana w ten sposób, że Wnioskodawca spłaca tą kwotą (kwotą pożyczki) zobowiązanie Konsumenta w stosunku do Sprzedawcy z tytułu zapłaty za towar lub usługę.

Kredyt Konsumencki udzielany jest Konsumentowi każdorazowo w kwocie równej cenie towaru lub usługi wskazanej przez Sprzedawcę na stronie internetowej lub platformie transakcyjnej, powiększonej o ewentualne koszty dodatkowe, takie jak koszty transportu czy koszty usług dodatkowych.

Kredyt Konsumencki udzielany Konsumentom obejmuje stosunkowo niewielkie kwoty i zazwyczaj nie przekracza kilkuset złotych na jednego Konsumenta. Wnioskodawca samodzielnie podejmuje decyzję odnośnie udzielenia Kredytu konkretnemu Konsumentowi oraz samodzielnie decyduje o maksymalnej kwocie, jaką jest w stanie sfinansować w danym momencie na rzecz Konsumenta.

2. Umowa z Konsumentem zawierana jest bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Na podstawie umowy o Kredyt Konsumencki:

a.Wnioskodawca udziela Konsumentowi nieoprocentowanego kredytu konsumenckiego na zakupiony towar lub usługę.

b.Konsument zobowiązuje się dokonać spłaty kredytu. Umowa przewiduje 30-dniowy okres bezkosztowy, w którym Konsument może dokonać spłaty kredytu bez ponoszenia żadnych kosztów na rzecz Wnioskodawcy.

c.Po upływie tego terminu, tj. począwszy od 31. dnia od zawarcia umowy Kredytu Konsumenckiego, na rzecz Wnioskodawcy naliczana jest prowizja („Prowizja”) równa określonemu w umowie procentowi kwoty udzielonego kredytu. Kwota ta stanowi wynagrodzenie Wnioskodawcy za udzielenie kredytu na rzecz Konsumenta. W takim wypadku kredyt spłacany jest w ratach, najpóźniej do 120. dnia od zawarcia umowy.

3. W związku ze skorzystaniem przez Konsumenta z Kredytu Konsumenckiego, nie jest zawierana umowa pomiędzy Konsumentem a Sprzedawcą, a Wnioskodawca samodzielnie decyduje o zawarciu umowy Kredytu Konsumenckiego z danym Konsumentem.

Zasady współpracy Wnioskodawcy ze Sprzedawcami, w tym zasady rozliczenia ceny za towar lub usługę, określane są na podstawie odrębnych umów opisanych powyżej i uzgodnień dokonanych pomiędzy Sprzedawcą a Wnioskodawcą bez uczestnictwa Konsumentów.

4. Dodatkowo, Wnioskodawca udziela Konsumentom Kredytu Konsumenckiego także w ten sposób, że po ocenie zdolności kredytowej Konsumenta udostępnia mu w stworzonej przez siebie aplikacji określony limit płatności, w ramach którego Konsument może płacić za zakupy w sklepach Sprzedawców. Limit ten jest następnie spłacany przez Konsumenta bez żadnych opłat w 3 ratach. Jeżeli Konsument nie spłaci limitu w terminie, naliczane są odsetki („Odsetki”).

5. Wnioskodawca nie zalicza kwot udzielonych Konsumentom Kredytów Konsumenckich do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca nie zalicza również spłaty przez Konsumenta takiego Kredytu w poczet przychodów. Natomiast zdarzeniem mającym wpływ na wynik podatkowy Wnioskodawcy jest ewentualna zapłacona przez Klienta Prowizja oraz Odsetki, które Wnioskodawca zalicza do przychodów.

C.         Nieściągalność części Kredytów Konsumenckich

1. Wnioskodawca udziela Kredytów Konsumenckich po dokonaniu oceny zdolności kredytowej Konsumenta. Dokonanie oceny zdolności kredytowej odbywa się na podstawie informacji uzyskanych od Konsumenta oraz na podstawce odpowiednich baz danych.

2. Pomimo dołożenia należytej staranności przy weryfikacji zdolności kredytowej Konsumentów, część Kredytów Konsumenckich udzielonych przez Wnioskodawcę nie jest spłacana przez Konsumentów w terminie („Nieściągalne Kredyty Konsumenckie”). W takiej sytuacji Wnioskodawca podejmuje odpowiednie kroki prawne mające na celu odzyskanie zaległej należności.

3. Nieściągalność wierzytelności (należności) będzie udokumentowana:

a.postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez Wnioskodawcę jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

b.postanowieniem sądu o:

i.oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub

ii.umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub

iii.zakończeniu postępowania upadłościowego.

4. Mając na uwadze niewielkie kwoty, na jakie Konsumenci zazwyczaj zaciągają Kredyt Konsumencki, najczęściej nieściągalność dokumentowana będzie przez Wnioskodawcę sporządzonym przez niego protokołem, ponieważ przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem danej wierzytelności (należności) będą równe albo wyższe od kwoty dochodzonej wierzytelności (należności).

5. Nieściągalność wierzytelności z tytułu Kredytów Konsumenckich będzie udokumentowana w sposób, o którym mowa w art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT.

6. W razie uznania wierzytelności (należności) z tytułu udzielonych pożyczek za nieściągalne, Wnioskodawca odpisuje z ksiąg rachunkowych wierzytelności (należności) jako nieściągalne.

7. Powyższe rozważania nie dotyczą wierzytelności przedawnionych.

8. Jednocześnie Wnioskodawca nie zamierza rozliczać w ramach kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących lub rezerw tworzonych na takie wierzytelności (należności).

Składając wniosek, Wnioskodawca dąży do potwierdzenia skutków podatkowych udzielania Kredytów Konsumenckich na gruncie Ustawy o CIT.

Jednocześnie Wnioskodawca zwraca uwagę, że wniosek nie jest złożony w celu obejścia prawa podatkowego lub unikania opodatkowania. Celem wniosku jest potwierdzenie istotnych kwestii podatkowych rzutujących na działalność Wnioskodawcy w Polsce. Przedmiotem wniosku jest określenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności z tytułu Kredytów Konsumenckich.

Pytanie

Czy Wnioskodawca, jako mała instytucja płatnicza, będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu udzielonych Nieściągalnych Kredytów Konsumenckich, jeżeli zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, pomniejszone o kwotę niespłaconych odsetek oraz rezerw na nie utworzonych i udokumentowane zgodnie z art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b Ustawy o CIT, będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych kwot głównych Nieściągalnych Kredytów Konsumenckich, o ile zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, pomniejszone o kwotę niespłaconych odsetek i rezerw na nie utworzonych i udokumentowane zgodnie z art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

1. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek) pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów – w przypadku gdy te kredyty (pożyczki) udzielone zostały przez jednostkę organizacyjną, której działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania.

2. Warunkiem zaliczenia kwot głównych ww. wierzytelności do kosztów podatkowych jest także odpowiednie udokumentowanie ich nieściągalności, o czym stanowi art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

a.postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

b.postanowieniem sądu o:

i.oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub

ii.umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub

iii.zakończeniu postępowania upadłościowego, albo,

c.protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

3. Jednocześnie termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest ograniczony, gdyż, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 Ustawy o CIT za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

4. Ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady, wierzytelności nieściągalne z tytułu kredytów (pożyczek), bez względu na przyczynę ich nieściągalności, nie są uznawane za koszty uzyskania przychodów. Reguła ta doznaje jednak pewnych wyjątków, wśród których znajduje się regulacja określona w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b Ustawy o CIT. Pozwala ona zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwoty główne wierzytelności:

a.odpisanych jako nieściągalne dotyczące wymagalnych a nieściągalnych kredytów oraz

b.których nieściągalność została udokumentowana zgodnie z wymogami art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT oraz

c.względem jednostek organizacyjnych uprawnionych do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania oraz

d.względem jednostek których działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym.

5. Powyższe warunki muszą być spełnione łącznie.

6. Warunek a. zostanie przez Wnioskodawcę spełniony, bowiem Wnioskodawca odpisze nieściągalne wymagalne kredyty w swoich księgach.

7. Podobnie spełniony będzie warunek b., ponieważ Wnioskodawca każdorazowo posiadać będzie jeden z dokumentów pozwalających za uznanie nieściągalności wierzytelności za udokumentowaną. Najczęściej będzie to sporządzony przez Wnioskodawcę protokół, gdyż ze względu na niską kwotę zaciąganych Kredytów Konsumenckich per Konsument, przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od kwoty zaciągniętego Kredytu Konsumenckiego.

8. W zakresie warunku c. art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b Ustawy o CIT odnosi się do jednostek uprawnionych do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich jednostek. Za ustawę odrębną należy uznać ustawę inną niż Ustawa o CIT, która reguluje zasady funkcjonowania jednostek uprawnionych do udzielania kredytów. Taką ustawą jest m.in. UKK, bowiem Rozdział 5a tej ustawy reguluje zasady funkcjonowania instytucji pożyczkowych uprawnionych do udzielania kredytów konsumenckich. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych, np. wyrok NSA z dnia 11 czerwca 2021 r. sygn. II FSK 3504/18, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 17 marca 2021 r. sygn. I SA/Gl 141/21, które uznają UKK za ustawę odrębną w rozumieniu ww. przepisu. Ponieważ Wnioskodawca jako instytucja pożyczkowa jest uprawniony do udzielania kredytów konsumenckich na podstawie UKK, warunek c. jest także spełniony w stosunku do Wnioskodawcy.

9. Z uwagi na to, że Wnioskodawca jest małą instytucją płatniczą w rozumieniu przepisów UUP, zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 660 ze zm., „NRF”) jego działalność podlega nadzorowi KNF. Wnioskodawca spełnia więc także warunek d.

10. Ponieważ Wnioskodawca spełnia wszystkie cztery warunki wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b Ustawy o CIT, na gruncie ww. przepisów winien być uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Nieściągalnych Kredytów Konsumenckich.

11. Przy tym, w ocenie Wnioskodawcy, z literalnego brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b Ustawy o CIT nie wynika, aby warunki c. i d. były ze sobą wprost połączone. Wynika stąd, że jeśli mała instytucja płatnicza podlega nadzorowi KNF i jednocześnie udziela kredytów (pożyczek) na podstawie innych ustaw regulujących jej funkcjonowanie (np. UKK), to może ona spełnić warunki zaliczenia kwot niespłaconych kredytów (pożyczek) do kosztów podatkowych.

12. Takiej interpretacji analizowanego przepisu wymagają także obowiązujące w prawie podatkowym zasady równości i sprawiedliwości opodatkowania, sprzeciwiające się różnicowaniu sytuacji podatników znajdujących się w podobnej sytuacji lub posiadających daną istotną z punktu widzenia regulacji prawnej cechę (tak np. NSA w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. II FPS 2/10). Skoro więc mała instytucja płatnicza działa w oparciu o rozbudowany pakiet regulacji pod ścisłym nadzorem KNF, brak jest uzasadnienia dla odmiennego traktowania jej w stosunku do takich podmiotów jak banki czy kasy oszczędnościowo-pożyczkowe, które są uprawnione do zaliczania nieściągalnych wierzytelności kredytowych w poczet kosztów uzyskania przychodów. W szczególności taki wniosek powinien dotyczyć instytucji płatniczych, udzielających kredytów pozostających w ścisłym związku ze świadczeniem przez nie usług płatniczych. Taka sytuacja ma miejsce w przypadku Wnioskodawcy, który obok działalności w zakresie udzielania Kredytu Konsumenckiego w formie odroczenia płatności, świadczy także usługi płatnicze.

13. Z powyższego wynika więc wniosek, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów podatkowych koszty kredytów (pożyczek) konsumenckich, które stały się nieściągalne w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 Ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.