Interpretacja indywidualna z dnia 6 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.421.2023.2.ENB

Ustalenie rezydencji podatkowej oraz opodatkowanie dochodów uzyskiwanych w związku z pracą najemną wykonywaną w Holandii.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe w części dotyczącej opodatkowania środków – korekty wynagrodzeń otrzymanych za pracę najemną wykonywaną na terytorium Holandii, a wypłaconych po przeniesieniu miejsca zamieszkania do Polski oraz jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 września 2023 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia rezydencji podatkowej i opodatkowania dochodów. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – w dniu 30 września i 29 października 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W latach 2008-2017 pracował Pan w oparciu o umowę o pracę oraz na stałe mieszkał Pan wraz rodziną (żona (V) i dzieci (X) oraz (Y)) w Królestwie Niderlandów. W Niderlandach był Pan rezydentem podatkowym, spędzał Pan cały czas zawodowy, wynajmował długoterminowo mieszkanie, a w 2012 r. urodził się tam Pana syn (Y). Obaj synowie uczęszczali do szkół w Niderlandach. W Polsce przebywali Państwo jedynie okazjonalnie w okresie wakacji. Istotnymi dokumentami potwierdzającymi posiadanie ośrodka/centrum interesów życiowych i osobistych w Niderlandach w tamtych latach są: dokumenty rejestracji zamieszkania całej rodziny w Gminie, umowy o pracę ze wskazanym miejscem świadczenia pracy, umowy najmu mieszkania, akt urodzenia dziecka, dokumenty szkolne dzieci itd. W Polsce osiągali Państwo tylko dochody z wynajmu mieszkania, od których płacili Państwo podatek w Polsce (realizując ograniczony obowiązek podatkowy).

Na koniec marca 2017 r. zakończył Pan pracę zawodową w Niderlandach, aby w kwietniu 2017 r. podjąć pracę w Polsce oraz zmienił Pan miejsce zamieszkania na Polskę. Rodzina pozostała w Niderlandach do końca roku szkolnego, a w lipcu 2017 r. finalnie przeprowadziła się do Pana do Polski. Wymeldowali się Państwo z Gminy w Niderlandach. Istotne dokumenty to: zakończenie umowy o pracę, zakończenie wynajmu mieszkania, wymeldowanie z Gminy, dokumenty przeprowadzkowe oraz umowa o pracę w Polsce. Dokumenty te potwierdzają zmianę centrum interesów życiowych (najwcześniej w kwietniu 2017 r.) z Niderlandów na Polskę.

Jeśli chodzi o dochody ze stosunku pracy w Niderlandach to osiągał je Pan w 2017 r. właśnie do kwietnia, a dochody ze stosunku pracy w Polsce rozpoczęły się od kwietnia tamtego roku.

Uzupełniając wniosek wyjaśnił Pan, że do Polski powrócił 1 kwietnia 2017 r. 31 marca 2017 r. zakończył Pan pracę stacjonarną w Holandii, a od 1 kwietnia 2017 r. rozpoczął Pan pracę stacjonarną w Polsce. Potwierdził Pan, że przeniósł się do Polski z zamiarem stałego pobytu. Potwierdził Pan również, żeHolandia – zgodnie z wewnętrznym prawem tego państwa – do momentu powrotu do Polski traktowała Pana jako osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Nie posiada Pan certyfikatu rezydencji wystawionego przez Holandię. Nie ma już możliwości uzyskania takiego certyfikatu, ponieważ Królestwo Niderlandów wystawia certyfikaty tylko za 5 kalendarzowych lat wstecz. W okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia powrotu do Polski miał Pan stałe miejsce zamieszkania w Holandii. Od dnia przeprowadzki do Polski miał Pan stałe miejsce zamieszkania w Polsce. W okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia powrotu do Polski prowadził Pan aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależał Pan do organizacji/klubów w Holandii. Od dnia powrotu do Polski prowadził Pan aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależał Pan do organizacji/klubów w Polsce. W okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia powrotu do Polski poza mieszkaniem które Pan wynajmował, uzyskując z tego tytułu dochody), posiadał Pan w Polsce konto bankowe oraz kredyt na ww. mieszkanie. W okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia powrotu do Polski w Holandii poza wynajmowanym mieszkaniem i pracą posiadał Pan konto bankowe, oszczędności, ruchomości w tym: wyposażenie mieszkania, samochód zakupiony i zarejestrowany w Holandii, ubezpieczenia zdrowotne i majątkowe dla siebie i rodziny, płatne umowy ze szkołami, dostarczycielami mediów. Po powrocie do Polski – co do zasady – nie uzyskiwał Pan dochodów w Holandii. Ostatnia płatność z tytułu pracy w Holandii, zakończonej 31 marca 2017 r. nastąpiła (z dołu) w kwietniu 2017 r. W okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia powrotu do Polski zazwyczaj Pan przebywał w Holandii. Po powrocie do Polski zazwyczaj przebywał Pan w Polsce. Posiada Pan obywatelstwo polskie. Potwierdził Pan, że w 2017 r. przebywał Pan na terytorium Polski powyżej 183 dni, ponieważ przeprowadzka i przeniesienie centrum życiowego nastąpiło w kwietniu 2017 r. Potwierdził Pan, że w związku z powrotem do Polski, nastąpiło przeniesienie do Polski centrum Pana interesów gospodarczych.

Z dniem 31 marca 2017 r. zakończył Pan pracę w Holandii i wrócił do Polski. Z tytułu świadczenia pracy w Holandii otrzymywał Pan wynagrodzenie w styczniu, lutym oraz marcu tamtego roku. Praktyka w Holandii w przypadku zakończenia stosunku pracy jest taka, że w ciągu miesiąca po ustaniu stosunku pracy następuje rozliczenie przez pracodawcę całego okresu pracy, tj. ewentualnej wypłaty niewykorzystanego urlopu w okresie pracy, zwrotu nadpłaconych kwot ubezpieczeń pracowniczych, potrąceń np. ze służbowej karty kredytowej. Wszystkie te rozliczenia dotyczą okresu poprzedzającego miesiąc ewentualnej wypłaty (lub konieczności zwrotu środków pracodawcy).

Tak też było w Pana przypadku, gdy pracodawca dokonał finalnego rozliczenia okresu styczeń-marzec 2017 r. i wykonał przelew środków (które dotyczyły okresu styczeń-marzec) w kwietniu 2017 r. Nie była to jednak pensja za bieżącą pracę, tylko korekta do okresu styczeń-marzec, a więc środki, które de facto powinny być wypłacone do końca marca 2017 r., czyli przed Pana powrotem do Polski.

Podsumowując, otrzymał Pan korektę do poprzednich wynagrodzeń, ale nie bieżące wynagrodzenie za bieżącą pracę. Korekta wynagrodzenia była wypłacona przez pracodawcę, który miał miejsce zamieszkania lub siedzibę w Holandii.

Pytanie

Czy w świetle opisanego stanu faktycznego, należy uznać, że w trakcie roku podatkowego 2017 r. zmienił Pan centrum interesów życiowych, a co za tym idzie rezydencję podatkową z Niderlandów na Polskę, a w konsekwencji dochody osiągnięte na terytoriach tych krajów powinny być opodatkowane tylko w tych krajach, tzn. bez konieczności opodatkowania dochodów z Niderlandów w Polsce?

Pana stanowisko w sprawie

W oparciu o opisany stan faktyczny, poparty wskazanymi wyżej dokumentami, uważa Pan że wraz z podjęciem pracy w Polsce i przeprowadzką do Polski, zmienił Pan centrum interesów życiowych, a w konsekwencji rezydencję podatkową z Niderlandów na Polskę, wobec czego dochody uzyskane do tego czasu w Niderlandach powinny być opodatkowane tylko w Niderlandach i nie ma w ich przypadku zastosowanie opodatkowanie tych dochodów w Polsce metodą proporcjonalnego odliczenia.W Pana ocenie, ponieważ po powrocie do Polski nie wykonywał Pan pracy w Holandii, a przekazane w kwietniu 2017 r. środki dotyczyły korekty do wynagrodzeń otrzymanych w okresie styczeń-marzec 2017 r., a więc przed powrotem do Polski, środki wypłacone w kwietniu powinny być (i zostały) opodatkowane w Holandii. Ponieważ dotyczyły (jako korekta) okresu przed przeniesieniem centrum interesów zawodowych i życiowych do Polski, nie powinna wobec nich mieć zastosowania metoda proporcjonalnego odliczenia (tak samo, jak w przypadku wynagrodzeń w Holandii w okresie styczeń-marzec 2017 r.).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe w części dotyczącej opodatkowania środków – korekty wynagrodzeń otrzymanych za pracę najemną wykonywaną na terytorium Holandii, a wypłaconych po przeniesieniu miejsca zamieszkania do Polski, oraz jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Centrum, czyli „skoncentrowanie” interesów osobistych, należy rozumieć jako miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. Powiązania osobiste to występowanie więzi rodzinnych, towarzyskich, podejmowanie aktywności społecznej, kulturalnej, sportowej, politycznej, itp.

W przypadku centrum interesów gospodarczych w praktyce chodzi o miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

Ponadto, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Należy również podkreślić, że zmiana państwa rezydencji podatkowej może nastąpić w trakcie roku podatkowego. W takim przypadku, do dnia przeniesienia miejsca zamieszkania do Polski, podatnik podlega w Polsce opodatkowaniu tylko od dochodów uzyskanych na terytorium Polski. Natomiast po przeniesieniu miejsca zamieszkania do Polski podatnik rozlicza się w Polsce na zasadzie nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Z opisu zdarzenia wynika, że w latach 2008-2017 pracował Pan w oparciu o umowę o pracę oraz na stałe mieszkał Pan wraz z żoną i dwojgiem dzieci w Królestwie Niderlandów. W Niderlandach był Pan rezydentem podatkowym, spędzał Pan cały czas zawodowy, wynajmował długoterminowo mieszkanie, a w 2012 r. urodził się tam Pana syn (Y). Obaj synowie uczęszczali do szkół w Niderlandach. W Polsce przebywali Państwo jedynie okazjonalnie w okresie wakacji. Istotnymi dokumentami potwierdzającymi posiadanie ośrodka/centrum interesów życiowych i osobistych w Niderlandach w tamtych latach są: dokumenty rejestracji zamieszkania całej rodziny w Gminie, umowy o pracę ze wskazanym miejscem świadczenia pracy, umowy najmu mieszkania, akt urodzenia dziecka, dokumenty szkolne dzieci itd. W Polsce osiągali Państwo tylko dochody z wynajmu mieszkania, od których płacili Państwo podatek w Polsce (realizując ograniczony obowiązek podatkowy).

Na koniec marca 2017 r. zakończył Pan pracę zawodową w Niderlandach, aby w kwietniu 2017 r. podjąć pracę w Polsce oraz zmienił Pan miejsce zamieszkania na Polskę. Rodzina pozostała w Niderlandach do końca roku szkolnego, a w lipcu 2017 r. finalnie przeprowadziła się do Pana do Polski. Wymeldowali się Państwo z Gminy w Niderlandach. Istotne dokumenty to: zakończenie umowy o pracę, zakończenie wynajmu mieszkania, wymeldowanie z Gminy, dokumenty przeprowadzkowe oraz umowa o pracę w Polsce. Dokumenty te potwierdzają zmianę centrum interesów życiowych (najwcześniej w kwietniu 2017 r.) z Niderlandów na Polskę.

Jeśli chodzi o dochody ze stosunku pracy w Niderlandach to osiągał je Pan w 2017 r. właśnie do kwietnia, a dochody ze stosunku pracy w Polsce rozpoczęły się od kwietnia tamtego roku.

Uzupełniając wniosek wyjaśnił Pan, że do Polski powrócił 1 kwietnia 2017 r. 31 marca 2017 r. zakończył Pan pracę stacjonarną w Holandii, a od 1 kwietnia 2017 r. rozpoczął Pan pracę stacjonarną w Polsce. Potwierdził Pan, że przeniósł się do Polski z zamiarem stałego pobytu. Potwierdził Pan również, żeHolandia – zgodnie z wewnętrznym prawem tego państwa – do momentu powrotu do Polski traktowała Pana jako osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Nie posiada Pan certyfikatu rezydencji wystawionego przez Holandię. Nie ma już możliwości uzyskania takiego certyfikatu, ponieważ Królestwo Niderlandów wystawia certyfikaty tylko za 5 kalendarzowych lat wstecz. W okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia powrotu do Polski miał Pan stałe miejsce zamieszkania w Holandii. Od dnia przeprowadzki do Polski miał Pan stałe miejsce zamieszkania w Polsce. W okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia powrotu do Polski prowadził Pan aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależał Pan do organizacji/klubów w Holandii. Od dnia powrotu do Polski prowadził Pan aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależał Pan do organizacji/klubów w Polsce. W okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia powrotu do Polski poza mieszkaniem które Pan wynajmował, uzyskując z tego tytułu dochody), posiadał Pan w Polsce konto bankowe oraz kredyt na ww. mieszkanie. W okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia powrotu do Polski w Holandii poza wynajmowanym mieszkaniem i pracą posiadał Pan konto bankowe, oszczędności, ruchomości w tym: wyposażenie mieszkania, samochód zakupiony i zarejestrowany w Holandii, ubezpieczenia zdrowotne i majątkowe dla siebie i rodziny, płatne umowy ze szkołami, dostarczycielami mediów. Po powrocie do Polski – co do zasady – nie uzyskiwał Pan dochodów w Holandii. Jedynie ostatnia płatność z tytułu pracy w Holandii, zakończonej 31 marca 2017 r. nastąpiła (z dołu) w kwietniu 2017 r. W okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia powrotu do Polski zazwyczaj Pan przebywał w Holandii. Po powrocie do Polski zazwyczaj przebywał Pan w Polsce. Posiada Pan obywatelstwo polskie. Potwierdził Pan, że w 2017 r. przebywał Pan na terytorium Polski powyżej 183 dni, ponieważ przeprowadzka i przeniesienie centrum życiowego nastąpiło w kwietniu 2017 r. Potwierdził Pan, że w związku z powrotem do Polski, nastąpiło przeniesienie do Polski centrum Pana interesów gospodarczych. Z dniem 31 marca 2017 r. zakończył Pan pracę w Holandii i wrócił do Polski. Z tytułu świadczenia pracy w Holandii otrzymywał Pan wynagrodzenie w styczniu, lutym oraz marcu tamtego roku. Praktyka w Holandii w przypadku zakończenia stosunku pracy jest taka, że w ciągu miesiąca po ustaniu stosunku pracy następuje rozliczenie przez pracodawcę całego okresu pracy, tj. ewentualnej wypłaty niewykorzystanego urlopu w okresie pracy, zwrotu nadpłaconych kwot ubezpieczeń pracowniczych, potrąceń np. ze służbowej karty kredytowej. Wszystkie te rozliczenia dotyczą okresu poprzedzającego miesiąc ewentualnej wypłaty (lub konieczności zwrotu środków pracodawcy).

Tak też było w Pana przypadku, gdy pracodawca dokonał finalnego rozliczenia okresu styczeń-marzec 2017 r. i wykonał przelew środków (które dotyczyły okresu styczeń-marzec) w kwietniu 2017 r. Nie była to jednak pensja za bieżącą pracę, tylko korekta do okresu styczeń-marzec, a więc środki, które de facto powinny być wypłacone do końca marca 2017 r., czyli przed Pana powrotem do Polski.

Podsumowując, otrzymał Pan korektę do poprzednich wynagrodzeń, ale nie bieżące wynagrodzenie za bieżącą pracę. Korekta wynagrodzenia była wypłacona przez pracodawcę, który miał miejsce zamieszkania lub siedzibę w Holandii.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że skoro do 31 marca 2017 r. na stałe mieszkał Pan wraz z rodziną, tj. z żoną i dwójką małoletnich dzieci w Holandii, gdzie wynajmował Pan mieszkanie, posiadał oszczędności, ruchomości samochód, ubezpieczenia, jak również gdzie prowadził Pan życie towarzyskie uznać należy, że do tego dnia nie posiadał Pan w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Do momentu powrotu – nie posiadał więc Pan miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski. W Polsce co prawda posiadał Pan wraz z małżonką mieszkanie, które było wynajmowane oraz konto bankowe jednak te okoliczności samodzielnie nie mogą przesądzać o posiadaniu w Polsce centrum interesów gospodarczych.

Wobec powyższego zasadnym jest przyjęcie, że do dnia przeprowadzki do Polski podlegał Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegał opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast skoro 1 kwietnia 2017 r. przyjechał Pan do Polski z zamiarem stałego pobytu, dokąd – jak Pan wyjaśnił - przeniósł Pan również centrum interesów gospodarczych, i gdzie rozpoczął Pan pracę uznać należy, że od tego dnia miał Pan miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że od 1 kwietnia 2017 r. podlegał Pan w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W konsekwencji wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Holandii otrzymane w okresie w którym podlegał Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. do 31 marca 2017 r. nie podlegały opodatkowaniu w Polsce i nie miała do nich zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania w postaci proporcjonalnego zaliczenia.

Natomiast w odniesieniu do opodatkowania środków – korekty wynagrodzeń otrzymanych za pracę najemną wykonywaną na terytorium Holandii, które otrzymał Pan w kwietniu 2017 r., tj. w okresie w którym podlegał Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu należy zastosować przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a królestwem Niderlandów w sprawie eliminowania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz zapobiegania uchylaniu się i unikaniu opodatkowania z dnia 13 lutego 2023 r. ( Dz. U. z 2003 r. Nr 216 poz. 2120 ze zm.).

Na podstawie art. 15 ust. 1 tej Konwencji:

Z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 2 tej Konwencji:

Bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

a)odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym i

b)wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i

c)wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 1 Konwencji, wynagrodzenia z tytułu pracy najemnej osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że są to świadczenia osiągane z pracy najemnej wykonywanej na terytorium Holandii. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim państwie, tj. w Holandii.

Użycie w art. 15 ust. 1 Konwencji zwrotu „może być opodatkowane w tym drugim Państwie” oznacza brak wyłączności do opodatkowania tego dochodu przez państwo w którym podatnik ma miejsce zamieszkania.

Zatem dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Holandii, może być opodatkowany zarówno Holandii, jak i w państwie rezydencji tj. w Polsce.

Jednakże w sytuacji, gdy warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 2 ww. Konwencji polsko-holenderskiej zostaną spełnione łącznie, to otrzymane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej na terytorium Holandii podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Niespełnienie natomiast któregokolwiek z tych warunków oznacza, że zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji ww. wynagrodzenie podlega opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania podatnika oraz w państwie, w którym praca jest wykonywana.

Z przedstawionych przez Pana informacji wynika, że nie zostały spełnione łącznie przesłanki wynikające z art. 15 ust. 2 Konwencji, bowiem wypłata korekty wynagrodzeń otrzymanych za pracę najemną wykonywaną na terytorium Holandii została dokonana przez pracodawcę, który miał miejsce zamieszkania lub siedzibę w Holandii. Oznacza to, że korekta wynagrodzeń otrzymana w kwietniu 2017 r. podlegała opodatkowaniu stosownie do art. 15 ust. 1 Konwencji, tj. zarówno w Polsce, jak i w Holandii.

W takiej sytuacji w Polsce do opodatkowania korekty wynagrodzeń za pracę wykonywaną w Holandii, otrzymanych przez Pana w kwietniu 2017 r. należało zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania uregulowaną w art. 23 ust. 5 lit. a) Konwencji – w brzmieniu obowiązującym w 2017 r.:

Zgodnie z tym przepisem:

W odniesieniu do osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce podwójnego opodatkowania unikać się będzie w następujący sposób:

Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.

Powyższa metoda została odzwierciedlona w art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem:

Jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Zgodnie z metodą unikania podwójnego opodatkowania, podatnik osiągający dochody z zagranicy ma obowiązek wykazać łączne dochody (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej od ww. dochodów ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.

W konsekwencjiśrodki związane z korektą wynagrodzeń otrzymanych za pracę najemną wykonywaną na terytorium Holandii, które otrzymał Pan w kwietniu 2017 r., a więc w okresie w którym podlegał Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu podlegały opodatkowaniu w Polsce z zastosowaniem metody unikania podwójnego opodatkowania w postaci proporcjonalnego zaliczenia.

Podsumowując:

–wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Holandii otrzymane do 31 marca 2017 r. nie podlegały opodatkowaniu w Polsce i nie miała do nich zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania w postaci proporcjonalnego zaliczenia;

–środki otrzymane w kwietniu 2017 r. w związku z korektą wynagrodzeń za pracę najemną wykonywaną na terytorium Holandii, podlegały opodatkowaniu w Polsce z zastosowaniem metody unikania podwójnego opodatkowania w postaci proporcjonalnego zaliczenia.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

 Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).