Opinia rzecznika generalnego N. Wahla przedstawiona w dniu 25 czerwca 2015 r. Parlament Europejski i Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej., sygn. połączone od C-132/14 do C-136/14

1. 

W ramach niniejszego sporu Parlament i Komisja zwracają się do Trybunału o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 1385/2013 (2) i dyrektywy 2013/64 (3). Komisja domaga się też stwierdzenia nieważności dyrektywy 2013/62 (4) (akty te będę dalej łącznie określać jako „sporne akty”). Niniejsze skargi dotyczą tego, czy sporne akty zostały przyjęte w oparciu o prawidłową podstawę prawną.

2. 

Istotą rozpatrywanych spraw jest pytanie: jaki jest zakres art. 349 TFUE? Pytanie to powstało z powodu zmiany w prawie Unii statusu Majotty. W następstwie lokalnego referendum w 2009 r. wyspy archipelagu Majotty pogłębiły proces integracji z Republiką Francuską, stając się w dniu 31 marca 2011 r. francuskim departamentem i regionem zamorskim. W następstwie złożenia wniosku przez Republikę Francuską, Rada Europejska postanowiła zmienić status Majotty, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r., z kraju lub terytorium zamorskiego („KTZ”) na region najbardziej oddalony (zwany dalej „RNO”) (5).

3. 

Jednakże między instytucjami powstał spór na tle spornych aktów, które zostały wydane w związku z tą zmianą. Rada, która nie zgodziła się, aby sporne akty oprzeć na zaproponowanych podstawach prawnych mających charakter sektorowy, postanowiła przyjąć je na podstawie art. 349 TFUE. Sporne jest obecnie, czy Rada uczyniła to zasadnie, przy czym, jak zobaczymy, moim zdaniem tak właśnie było.