Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 14 stycznia 2021 r. KS i MHK przeciwko The International Protection Appeals Tribunal i in. i R.A.T. i D.S. przeciwko Minister for justice and Equality., sygn. połączone C-322/19 i C-385/19

1)Sąd krajowy powinien uwzględnić dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej, która zgodnie z art. 1 i 2 oraz art. 4a ust. 1 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości nie ma zastosowania w państwie członkowskim tego sądu, do celów wykładni przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/33/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową, która z kolei ma zastosowanie w tym państwie członkowskim zgodnie z art. 4 tego protokołu.2)Artykuł 15 dyrektywy 2013/33 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które wyklucza osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową z dostępu do rynku pracy wyłącznie na tej podstawie, że decyzja o jej przekazaniu została podjęta w stosunku do niej na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca.3)Artykuł 15 ust. 1 dyrektywy 2013/33 należy interpretować w ten sposób, że:osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową można przypisać odpowiedzialność za zwłokę w wydaniu w pierwszej instancji decyzji w sprawie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej wynikającą z braku współpracy tej osoby z właściwymi organami;państwo członkowskie nie może przypisać osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową odpowiedzialności za zwłokę w wydaniu w pierwszej instancji decyzji w sprawie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej na tej podstawie, że osoba ta nie złożyła wniosku w pierwszym państwie członkowskim wjazdu w rozumieniu art. 13 rozporządzenia nr 604/2013;państwo członkowskie nie może przypisywać osobie ubiegającej się o ochronę międzynarodową odpowiedzialności za zwłokę w rozpatrzeniu jej wniosku wynikającą ze złożenia przez nią sądowego środka zaskarżenia o skutku zawieszającym od decyzji o przekazaniu podjętej w jej sprawie na podstawie rozporządzenia nr 604/2013.