Opinia rzecznika generalnego Hogan przedstawiona w dniu 11 marca 2021 r.

1.

Najnowsze orzecznictwo Trybunału dobitnie świadczy o tym, że w ramach stosunków między państwami członkowskimi a Unią w zakresie zawierania umów międzynarodowych wiążących obie te strony mogą powstawać jedne z najtrudniejszych i najbardziej złożonych kwestii dotyczących prawa Unii. Rozgraniczenie kompetencji przysługujących odpowiednio państwom członkowskim i Unii (oraz zidentyfikowanie ich wzajemnych zależności) niezmiennie wiąże się z rozstrzyganiem trudnych zagadnień kwalifikacyjnych, co nierzadko wymaga szczegółowej i uważnej analizy umowy międzynarodowej, która niekoniecznie musi być sporządzona z uwzględnieniem subtelnych złożoności właściwych strukturze instytucjonalnej Unii (czy też jej systemu podziału kompetencji).

2.

Niestety tak też jest w przypadku umowy międzynarodowej – mianowicie Konwencji o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, przyjętej przez Komitet Ministrów Rady Europy w dniu 7 kwietnia 2011 r. (zwanej dalej „konwencją stambulską”) – stanowiącej przedmiot rozpatrywanego wniosku o wydanie opinii zgodnie z przepisami art. 218 ust. 11 TFUE. O ile owa konwencja służy osiągnięciu szlachetnego i pożądanego celu, jakim jest zwalczanie przemocy wobec kobiet i dzieci, o tyle zagadnienie, czy zawarcie tej konkretnej konwencji będzie zgodne z traktatami Unii porusza szereg złożonych kwestii prawnych o dość bezprecedensowym charakterze, które należy oczywiście przeanalizować z prawnego punktu widzenia w sposób bezstronny i obiektywny. Zagadnienie to ujawnia się w niniejszej sprawie w następujący sposób.