Opinia rzecznika generalnego M. Bobeka przedstawiona w dniu 3 czerwca 2021 r.

1.

Wnoszący apelację w postępowaniu głównym jest obywatelem słowackim, wobec którego wydano w Republice Czeskiej wyrok skazujący za przestępstwo kradzieży rozbójniczej. Został on skazany na karę pobawienia wolności w wymiarze ośmiu lat, którą odbywa obecnie w tym państwie członkowskim.

2.

Właściwy sąd czeski wniósł o uznanie wyroku wydanego wobec wnoszącego apelację oraz o wykonanie kary na Słowacji na podstawie decyzji ramowej 2008/909/WSiSW (2). Sąd pierwszej instancji na Słowacji uznał omawiany wyrok.

3.

Niemniej jednak Najvyšší súd Slovenskej Republiky (sąd najwyższy Republiki Słowackiej, Słowacja, zwany dalej „sądem odsyłającym”), do którego zwrócił się wnoszący apelację, powziął wątpliwości odnośnie do wykładni szeregu norm decyzji ramowej 2008/909. W szczególności ów sąd stawia pytanie, co dokładnie oznacza, że skazana osoba „mieszka” w wykonującym państwie członkowskim, przy czym chodzi tu o jeden z warunków przekazania, i jakie dokładnie role pełnią organy państwa wydającego i państwa wykonującego przy ocenie szansy na resocjalizację osoby skazanej.

4.

Zgodnie z motywem 9 decyzji ramowej 2008/909, „[w]ykonanie kary w państwie wykonującym powinno zwiększać szansę na resocjalizację osoby skazanej. Chcąc się upewnić, że wykonanie kary przez państwo wykonujące ułatwi resocjalizację osoby skazanej, właściwy organ państwa wydającego powinien uwzględnić takie czynniki, jak na przykład więzi osoby skazanej z państwem wykonującym oraz to, czy traktuje ona to państwo jako miejsce, z którym łączą ją więzi rodzinne, językowe, kulturowe, społeczne, gospodarcze lub innego rodzaju”.