Wyrok Sądu (ósma izba) z dnia 10 listopada 2021 r. Solar Electric Holding i in. przeciwko Komisji Europejskiej., sygn. T-678/20

1

Loi n 2000‑108, du 10 février 2000, relative à la modernisation et au développement du service public de l’électricité (ustawa nr 2000‑108 z dnia 10 lutego 2000 r. o modernizacji i rozwoju usługi publicznej w zakresie energii elektrycznej, JORF z dnia 11 lutego 2000 r., s. 2143) ma na celu wspieranie rozwoju energii odnawialnych na terytorium Francji. W tym celu wspomniana ustawa wprowadziła obowiązek zakupu, który włączono do art. L.314‑1 i nast. code de l’énergie (kodeksu energetycznego) i zgodnie z którym Électricité de France (EDF) oraz nieznacjonalizowani dystrybutorzy wskazani w art. 23 loi n 46‑628, du 8 avril 1946, sur la nationalisation de l’électricité et du gaz (ustawy nr 46‑628 z dnia 8 kwietnia 1946 r. o nacjonalizacji sektora energii elektrycznej i gazu) mają obowiązek zawarcia na okres 20 lat, na wniosek zainteresowanych producentów, umowy kupna energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii, w tym energii fotowoltaicznej, po cenie ustalonej w ministerialnym rozporządzeniu taryfowym. Do dnia 31 grudnia 2015 r. koszty ponoszone przez EDF oraz nieznacjonalizowanych dystrybutorów wskazanych w art. 23 ustawy nr 46‑628 w związku z obowiązkiem zakupu były objęte – na mocy décret n 2004‑90, du 28 janvier 2004, relatif à la compensation de charges de service public d’électricité (dekretu nr 2004‑90 z dnia 28 stycznia 2004 r. w sprawie rekompensaty kosztów świadczenia usługi publicznej w zakresie energii elektrycznej) – mechanizmem pełnej rekompensaty finansowanym z opłaty z tytułu świadczenia usługi publicznej w zakresie energii elektrycznej pobieranej od konsumentów energii elektrycznej. Od dnia 1 stycznia 2016 r. koszty te są objęte rekompensatą wypłacaną ze specjalnego rachunku celowego na rzecz transformacji energetycznej finansowanego z podatków od zużycia produktów energetycznych.