Opinia rzecznik generalnej T. Ćapety przedstawiona w dniu 24 lutego 2022 r., sygn. C-637/20

1.

Bony różnego rodzaju są obecnie na rynku bardzo powszechne (przykładowo karty podarunkowe i karty przedpłacone, z których można korzystać w różnych punktach sprzedaży). Chociaż bony są dla konsumentów stosunkowo łatwe w użyciu, okazały się złożonym instrumentem pod względem opodatkowania VAT (2). W 2016 r. prawodawca Unii dokonał w związku z tym zmiany (3) dyrektywy 2006/112/WE (zwanej dalej dyrektywą „VAT”) (4) w celu doprecyzowania kwestii stosowania VAT w odniesieniu do bonów (5). W niniejszej sprawie do Trybunału zwrócono się o wyjaśnienie tych prawodawczych doprecyzowań.

2.

W odesłaniu prejudycjalnym Högsta förvaltningsdomstolen (najwyższy sąd administracyjny, Szwecja) dąży do ustalenia znaczenia terminu „bon” w rozumieniu art. 30a dyrektywy VAT. Powinno to umożliwić mu rozstrzygnięcie kwestii opodatkowania karty miejskiej oferowanej odwiedzającym miasto Sztokholm.

3.

Szósta dyrektywa 77/388/EWG (6) została uchylona dyrektywą VAT z dniem 1 stycznia 2007 r.

4.

Zakres dyrektywy VAT określono w jej art. 2 ust. 1. Zgodnie z lit. c) tego artykułu opodatkowaniu VAT podlega „odpłatne świadczenie usług na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze”.

5.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 dyrektywy VAT „dostawa towarów” oznacza „przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel”, podczas gdy zgodnie z art. 24 ust. 1 tej dyrektywy „świadczenie usług” oznacza „każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów”.