Opinia rzecznika generalnego A.M. Collinsa przedstawiona w dniu 10 marca 2022 r. Finanzamt B przeciwko W AG., sygn. C-538/20

1.

W przedmiotowym wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym wystosowanym przez Bundesfinanzhof (federalny trybunał finansowy, Niemcy) zwrócono się do Trybunału zasadniczo o ustalenie, czy spółka dominująca będąca rezydentem ma prawo – na podstawie art. 43 traktatu WE w związku z art. 48 traktatu WE (2) – odliczać od jej dochodu podlegającego opodatkowaniu strat poniesionych przez jej stały zakład niebędący rezydentem, który zaprzestał działalności, wskutek czego straty te nie mogą już zostać uwzględnione w państwie, w którym znajduje się ów stały zakład niebędący rezydentem, w sytuacji gdy zyski i straty tego zakładu niebędącego rezydentem są zwolnione z podatku w państwie siedziby spółki dominującej na mocy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

2.

Wniosek ten został przedstawiony w ramach sporu, jaki zaistniał między niemiecką spółką W a niemieckimi organami podatkowymi w przedmiocie odmowy przez te organy uwzględnienia ostatecznych strat () poniesionych przez oddział tej spółki położony w Zjednoczonym Królestwie przy ustalaniu wysokości zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych i podstawy podatku od działalności gospodarczej za rok podatkowy 2007. W szczególności pojawia się pytanie, czy podejście przyjęte przez Trybunał w wyroku Bevola i Jens W. Trock () w związku z kwestią obiektywnej porównywalności odpowiednich sytuacji rezydentów i nierezydentów w zakresie możliwości odliczenia ostatecznych strat może znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie, w której zwolnienie zysków, a więc symetrycznie również strat, stałego zakładu niebędącego rezydentem wynika z dwustronnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a nie – jak miało to miejsce w przypadku wspomnianego wyroku – z jednostronnego przepisu prawa krajowego.