Opinia rzecznika generalnego A. Rantosa przedstawiona w dniu 31 marca 2022 r., sygn. C-168/21

1.

W prawie Unii Europejskiej przesłankę podwójnej karalności można zdefiniować jako fakt, że zachowanie będące przedmiotem współpracy stanowi przestępstwo zarówno we państwie wnioskującym (lub wydającym nakaz państwie członkowskim), jak i w państwie wezwanym (lub wykonującym nakaz państwie członkowskim) (2). W pewnych przypadkach przekazanie osoby, której dotyczy wniosek, w ramach europejskiego nakazu aresztowania (zwanego dalej „ENA”) może być uzależnione od spełnienia tej przesłanki podwójnej karalności.

2.

W niniejszej sprawie włoski organ sądowy wydał ENA w celu wykonania wyroku skazującego dotyczącego w szczególności jednego przestępstwa, nakładającego karę za kilka czynów traktowanych jako jedno działanie przestępne. Cour de cassation (sąd kasacyjny, Francja), będący sądem odsyłającym, zwraca się z pytaniem, czy organy sądowe wykonującego nakaz państwa członkowskiego, czyli Francji, mogą odmówić wykonania tego ENA w świetle art. 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW (), a także art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą praw podstawowych”).