Opinia rzecznika generalnego M. Szpunara przedstawiona w dniu 7 kwietnia 2022 r. État luxembourgeois i Administration de l’enregistrement, des domaines et de la TVA przeciwko Navitours SARL., sygn. C-294/21

1.

Jakkolwiek by się to wydawało nieprawdopodobne, geneza niniejszej sprawy sięga ponad 200 lat wstecz, a mianowicie kongresu wiedeńskiego z 1815 r. W art. 25 aktu końcowego tego kongresu (2), dotyczącym „posiadłości pruskich na lewym brzegu Renu”, postanowiono bowiem, że rzeki Mozela, Sûre i Our, w zakresie, w jakim stanowią granicę owych posiadłości, należeć będą wspólnie do mocarstw granicznych. Postanowienie to zostało potwierdzone i uszczegółowione w art. 27 traktatu granicznego między Królestwem Niderlandów a Królestwem Prus, zawartego w Akwizgranie w dniu 26 czerwca 1816 r.

2.

Chociaż ani Królestwo Prus, ani Królestwo Niderlandów w ówczesnym kształcie, ani sam porządek ustanowiony na kongresie wiedeńskim od dawna już nie istnieją, wspomniane postanowienie nadal obowiązuje, obecnie w postaci art. 1 ust. 1 traktatu pomiędzy Wielkim Księstwem Luksemburga a Republiką Federalną Niemiec w sprawie wytyczenia wspólnej granicy pomiędzy oboma państwami () (zwanego dalej „traktatem granicznym z 1984 r.”). Traktat ten stwierdza, że terytorium podlegające wspólnej suwerenności stanowi widomy wyraz ducha integracji europejskiej, paradoksalnie jednak w praktyce owa wspólna suwerenność powoduje trudności w wywiązywaniu się przez te dwa państwa członkowskie z ich zobowiązań wynikających z prawa Unii, a konkretnie, jeśli chodzi o niniejszą sprawę, z przepisów dotyczących podatku od wartości dodanej (zwanego dalej „podatkiem VAT”).